Dagblaðið Vísir - DV - 02.03.2007, Page 49

Námið var sex tólf vikna nám-
skeið. Að því loknu hélt Björn til
Bandaríkjanna þar sem hann lauk
tveimur verklegum námskeiðum.
„Námið byggðist upp á gagnvirkri
vinnu milli nemenda og kennara og
eftir hvert námskeið skiluðum við
ritgerðum. Hér á Íslandi hafa nokkr-
ir sérhæft sig í hundaþjálfun, eink-
um fyrir tollgæsluna. Við mig er að-
allega haft samband þegar sambúð
hunds og fólks gengur ekki upp...”
Ástæður þess að hundar skipta
um karakter, kannski þriggja, fjög-
urra ára, segir Björn geta verið
margvíslegar.
„Þar getur komið til undirliggj-
andi kvíði og ótti eða sjúkdómar og
ennfremur getur hundurinn ver-
ið óöruggur um stöðu sína. Skila-
boð eigandans eru oft þess eðl-
is að hundurinn skilur ekki hvert
hlutverk hans er. Hundur verður
að hafa leiðtoga. Leiðtoginn verð-
ur að vera samkvæmur sjálfum sér
og setja hundinum mörk. Það má
aldrei beita hunda líkamlegu valdi.
Þá læra þeir að höndin er verkfæri
sem meiðir. Það að ala upp hund er
ekkert öðruvísi en að ala upp barn
og margir sálfræðingar og uppeldis-
fræðingar hafa líkt sumum uppeld-
isaðferðum hunda við þær aðferðir
sem notaðar eru við að kenna ein-
hverfu barni. Þar þurfa mörkin að
vera alveg skýr, svart og hvítt, aldrei
grátt.“
Gelt á póstinn
Björn nefnir sem dæmi hund sem
er gjarn á að rjúka að útidyrunum
og gelta að póstinum.
„Þá er ekki til neins að reiða hönd
til höggs,“ segir hann. „Eina leiðin til
að venja dýrið af þessu er að gera
því grein fyrir því að þetta er ekki í
„verkahring“ þess og ef hundurinn
ákveður að hlýða ekki skipunum
eigandans þarf að fjarlægja hann frá
aðstæðunum, setja hann í „skamm-
arkrókinn“. Þetta þarf að gera ítrek-
að þar til hundurinn skilur að hann
er að sýna óæskilega hegðun og það
að sýna æskilega hegðun veitir hon-
um hrós frá húsbóndanum. Því fyrr
sem gripið er í taumana, því betra,
en yfirleitt kem ég seint inn í mynd-
ina. Í framtíðinni langar mig að vera
með námskeið til að fyrirbyggja að
vandamál af þessu tagi geti komið
upp; þannig að fólk geri sér grein
fyrir hvað fylgir því að vera hund-
eigandi.“
Björn er eins og gömlu, góðu
heimilislæknarnir. Hann fer í hús-
vitjanir.
„Jú, jú, auðvitað er mér boðið upp
á kaffi og stundum kex!“ segir hann
brosandi. „Stundum er hægt að ráð-
leggja fólki símleiðis, en ef vanda-
málið tengist til dæmis því að hund-
urinn gjörbreytist við gestakomu
finnst mér betra að fara á staðinn.
Þá er ég sá ókunnugi og sé hvernig
hundurinn bregst við. Flestir hund-
anna verða yfir sig hissa þegar ég
heilsa eigendum þeirra og læt sem
ég sjái þá ekki...! Ég á líka auðveld-
ara með að greina vandann þegar
ég sé hvernig samskipti hundsins og
eigenda hans eru. Í 95% þeirra til-
vika þar sem upp koma vandamál er
um stjórnunarvandamál að ræða.“
En í fimm prósentum tilvika
geta læknisfræðileg vandamál verið
ástæða hegðunarbreytinganna.
„Það getur verið undirliggjandi
sársauki eða sjúkdómur og þá þarf
að byrja á að fá úrskurð dýralækn-
is,“ útskýrir Björn. „Hundar verða
ekki veikir á geði eins og menn, en
þeir geta hins vegar átt við kvíða og
hræðslu að stríða. Það er þess vegna
sem lyf eins og prozac þarf oft til á
hunda og ketti... Mitt hlutverk er
að greina söguna, hvenær breyting
varð á dýrinu, hvort hún hafi ágerst
og undir hvaða kringumstæðum
dýrið sýnir aðra hegðun.“
Allir hundar þurfa leiðtoga
En er meira leitað til hans vegna
atferlis einnar tegundar en annarr-
ar?
„Nei, þetta hefur ekkert með teg-
undir að gera,“ svarar hann. „Hund-
ar hafa allir sömu eðlishvöt. Vanda-
málin í dag eru oft sprottin af því að
litlu, vinsælu hundarnir eru ekki
meðhöndlaðir sem hundar heldur
leikföng. Allir hundar, líkt og önnur
hópdýr, þurfa leiðtoga.“
Björn viðurkennir að til hans hafi
hringt fólk sem sé beinlínis hrætt við
hundinn sinn.
„Hundurinn hefur þá yfirtekið
heimilið og stjórnar því með heraga.
Hann hefur náð því að ráða yfir eig-
anda sínum þannig að eigandinn
þorir til dæmis hvorki að setjast í
sófann ef hundurinn er þar fyrir né
vera inni í herberginu sem hundur-
inn borðar í. Ef hundurinn finnur að
eigandi hans óttast hann er hann
kominn í kjöraðstöðu. Það þarf að
kenna hundi að bera virðingu fyrir
eiganda sínum því þá verður virð-
ingin gagnkvæm. Þá virðingu fær
hundurinn ekki sé hann laminn eða
sýnt ofbeldi. Úr slíku uppeldi kem-
ur bara taugaveiklaður hundur sem
óttast eiganda sinn og annað fólk.
Þolinmæði og staðfesta eru lykilat-
riði þegar kemur að góðu uppeldi
hunda.“
annakristine@dv.is
DV Helgarblað föstudagur 2. mars 2007 49
Hundaatferlisráðgjafi
leysir Hegðunarvanda
Besti vinur mannsins
Það er ekki að ástæðulausu að hundar
og önnur mállaus dýr eru bestu vinir
mannsins. Við vitum nefnilega hvar við
höfum þau! En til að þau sýni okkur
virðingu, þurfum við að sýna þeim
virðingu. Björn styrmir Árnason sérhæfir
sig í atferli hunda og segir eigendur fyrst
og fremst þurfa að vera samkvæma
sjálfum sér. „allir hundar þurfa leiðtoga,“
segir Björn.