Læknablaðið - 15.05.1987, Síða 32

168
1987; 73: 168-78 LÆKNABLAÐIÐ
HRINGBORÐSUMRÆÐUR LÆKNABLAÐSINS III
HEILBRIGÐISÞJÓNUSTA Á AUSTURLANDI
INNGANGUR
Ábyrgðarmaður Læknablaðsins og ritstjóri
Fréttabréfs lækna sóttu Austfirðinga heim 2.
október 1986. Þann dag var aðalfundur
Læknafélags Austurlands haldinn í Neskaupstað.
Auk venjulegra aðalfundarstarfa var á dagskrá
fundarins umræða um skipan heilbrigðismála í
fjórðungnum og framtíðarhorfur eins og þær
blasa við læknum í dag.
Þátt í umræðunum tóku læknarnir Gunnsteinn
Stefánsson, Stefán Þórarinsson og Þórður G.
Ólafsson frá Egilsstöðum, Atli Árnason og
Guðmundur I. Sverrisson frá Seyðisfirði,
Auðbergur Jónsson frá Eskifirði, Eggert Brekkan
og Magnús Ásmundsson frá Neskaupstað og
Óskar Reykdalsson frá Fáskrúðsfirði. Auk þeirra
tóku þátt í umræðunum Guðrún Sigurðardóttir
hjúkrunarforstjóri, Kristinn ívarsson
framkvæmdastjóri og Stefán Þorleifsson fyrrum
framkvæmdastjóri öll frá Fjórðungssjúkrahúsinu
i Neskaupstað.
Ekki er alltof greiðfært fyrir lækna fjórðungsins
að koma saman til að skiptast á skoðunum og
bera saman bækur sínar, þetta tækifæri var því
vel þegið og flytur Læknablaðið Læknafélagi
Austurlands bestu þakkir fyrir að hafa mátt koma
á þennan hátt inn á aðalfund félagsins.
Umræðan var tekin upp á segulband og birtist hér
nokkurn veginn orðrétt, en Birna Þórðardóttir
annaðist niðurröðun og frágang efnis.
Það er nokkuð lýsandi fyrir ólík viðmið, sem
gilda utan og innan höfuðborgarsvæðisins, að
þennan sama dag, 2. október, hafði orðið vart
örlítillar úrkomu sem jaðraði við snjókomu í
Reykjavík. í fréttum hljóðvarps voru ökumenn
margbeðnir að gæta varúðar og
umferðaröngþveiti skapaðist á leiðinni úr
Breiðholti, þótt enginn sæist snjórinn.
Þegar kom austur á land var ekki flugfært á
Neskaupstað, en Egilsstaðalæknar biðu með bíl á
flugvelli og var haldið sem leið liggur yfir
Fagradal í fjúki og glerhálku, keyrt um
Reyðarfjörð og Eskifjörð, í gegnum Oddskarð í
sömu flughálku og niður á Neskaupstað. •
Blaðamaður sá í anda þann allsherjar glundroða,
sem þvílík færð ylli á götum Reykjavíkur og gæfi
trúlega tilefni til fjölmargra umræðuþátta,
nefndakosninga og ítarlegrar úttektar á nauðsyn
endurskipulagningar veðurfars á
höfuðborgarsvæðinu.
Hvað um það heilu og höldnu komumst við yfir
fjöllin sjö og umræðan hófst með því að varpað
var fram þeirri spurningu, hvaða grundvöllur
væri fyrir sjúkrahús í Neskaupstað.
Eggert Brekkan: Ég hygg að aðalvandi
sjúkrahúsa úti á landi sé að raunverulega hefur
ekki verið ákveðið við hvað viðkomandi
sjúkrahús skuli fást.
Það er ljóst að tæknilegur útbúnaður sjúkrahúsa
tekur svo örum breytingum og kostnaðarsömum
að það geta ekki nema ein eða tvær stofnanir á
íslandi ráðið við búnað, sem fullkomið sjúkrahús
þarf til þess að geta starfað samkvæmt því sem nú
er krafist.
Þar á móti held ég að sjúkrahús sem eru staðsett
eins og hér í Neskaupstað eigi sér tilverurétt, að
minnsta kosti um fyrirsjáanlega framtíð, af
öryggisástæðum.
Það sem við þurfum er nægilega góður útbúnaður
til þess að geta unnið þau verk sem við þurfum að
vinna á jafn öruggan hátt og gert er á stærri
stöðum. Á meðan handlækningar eru
framkvæmdar á minni sjúkrahúsum verður að
gera þær kröfur að þær séu gerðar af jafn mikilli
kunnáttu og með jafn góðum tækjum og á
stórum stöðum.
Á hinn bóginn hlýtur það að takmarkast af
fjármunum, upptökusvæði og fleiri
staðbundnum þáttum, hve víðtæku sviði
handlækninga er hægt að sinna á svona stað.
Magnús Ásmundsson: Ég álít lágmark að hafa
eitt vel búið sjúkrahús í hverjum landsfjórðungi
og þess vegna á sjúkrahúsið í Neskaupstað
fullkominn rétt á sér. Þar verður að vera hægt að
annast öll algengustu sjúkdómstilfelli. Við
þurfum ekki að hafa þann metnað að geta annast
allt, enda er slíkt útilokað, en ég tel að við getum