Læknablaðið - 15.05.1987, Page 41

LÆKNABLAÐIÐ
175
Auðbergur Jónsson: Ég er ekki eins ánægður með
mönnun á sjúkrastofnunum. Þar er fyrst að nefna
afleysingalækna. Það hefur gengið illa að fá þá
og venjulega hafa þetta verið stúdentar. Á síðasta
ári ætluðum við til dæmis að taka frí skipulega í
fjóra mánuði samfellt. Þannig fengist einn maður
samfellt til afleysinga. En það fékkst enginn nema
stúdent og sami maðurinn mátti ekki vera nema
einn mánuð í senn. Við vorum rétt búnir að koma
manninum inn í hlutina, þá var hann farinn aftur.
Þetta er alveg hroðalegt kerfi. Sjúkraþjálfara
vantar okkur alveg, los er á riturunum okkar og
við erum með ljósmóður i
hjúkrunarfræðingsstarfi. Þannig er engin ánægja
hjá okkur og alls ekki létt að manna stöðina.
í lögum um heilsugæslustöðvar stendur, að ríkið
eigi að sjá okkur fyrir sjúkraþjálfara, en það
gengur treglega eins og fleira sem þaðan á að
koma.
Þörf fyrir sjúkraþjálfun mun þó á fáum stöðum
meiri en í kringum fiskverkunina og bónusinn
sem er ríkjandi vinnsluaðferð á þessum fjörðum.
Heilsugæslustarfsemin á Eskifirði er öll, þar með
talin lyfsala, rekin í 150 fermetra húsnæði og á
Reyðarfirði í 50 fermetra húsnæði, og við höfum
svo sem enga aðstöðu fyrir sjúkraþjálfara þótt
hann fengist til starfa.
Á Eskifirði er aðstaðan þannig að
heilsugæslulæknarnir tveir vinna sinn daginn
hvor við sama skrifborðið. Þið getið rétt ímyndað
ykkur hvers konar ringulreið er, þegar við höfum
ekki einu sinni skrifborð hvor fyrir sig.
Ríkið og sveitarfélögin hafa ekki séð
heilsugæslunni fyrir sæmandi húsnæði og af því
stafa erfiðleikar í mönnun. Okkur vantar fyrst af
öllu steinsteypu, mikla steypu og fljótt, þá leysist
hitt allt á eftir.
Heilsugœzlustöðin Eskifirði.
SEYÐISFJARÐARTILRAUNIN
Atli Árnason: Seyðisfjörður var gerður að H1
stöð með nýju heilbrigðislögunum 1974. Hins
vegar hefur staðurinn búið við þann kost að þar
er eitt elsta sjúkrahús á Austurlandi og þar hefur
verið staða fyrir annan lækni. Áður en við
Guðmundur hófum samstarf hafði einn maður
gegnt báðum þessum störfum. En vegna þess að
þarna voru tvær stöður bauð það upp á
breytingu.
Guðmundur I. Sverrisson: Þetta er okkar leið til
að leysa vandamál einmenningshéraða. Ég hef
verið á Seyðisfirði í fimm ár og það er eitt ár síðan
Atli kom. Það hefur gífurlegt álag í för með sér
að vera einn í svona héraði, þótt íbúarnir séu ekki
nema um eitt þúsund. Vinnuálagið er ekki
endilega mjög mikið, heldur er álagið fólgið í því
að vera á vakt allan tímann og eiga aldrei frí. Það
geta komið skorpur, þegar mjög mikið er að gera.
Eins geta læknar veikst og þetta verður mjög
langþreytandi.
Sú leið sem mér datt i hug var að finna einhvern
sem væri til í helmingaskipti með mér á starfinu.
Ég gerði mér alveg grein fyrir því að ekkert þýddi
að tala við ríkisvaldið um að breyta þessu í H2
stöð, nógu illa hafði gengið hjá Auðbergi á
Eskifirði, þannig að við leystum þetta eins og
mögulegt var og höfum reynt að bjarga okkur.
Með þessu fyrirkomulagi erum við ekki nema
hálft árið á vakt og höfum möguleika til þess að
komast af staðnum ef nauðsyn krefur. Þessi
tilraun hefur því komið ágætlega út, og ég er
alveg viss um að hefði ég ekki farið út í þetta væri
ég fluttur búferlum. Það er ekki hægt að halda
svona gegndarlausa vinnu út lengi og eina lausnin
í sambandi við einmenningshéruðin er að fá fleiri
menn til starfa.
Víða er til fjármagn sem hægt er að nýta til þessa,
til dæmis þar sem sjúkrahús eða hjúkrunarheimili
eru á staðnum. Annars staðar eins og á
Vopnafirði og Fáskrúðsfirði eru apótek og það
væri hægt að nýta fjármagn úr þeim til þess að
greiða kostnað af öðrum lækni. Að mínu mati
eiga einmenningshéruð ekki að vera til. Það er
ekki hægt að bjóða mönnum upp á það að vinna
við slíkar aðstæður nema stuttan tíma, og það er
mjög óæskilegt að manna héruð stuttan tíma í
einu.
Atli Árnason: Vissulega hefði Guðmundur getað
fengið afleysingu í fjóra mánuði á ári. En það er
eitt sem ekki má vanmeta við það að vera tveir á
svona stað, með því fæst samfella og meira öryggi