Læknablaðið - 15.09.1987, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
255
11. grein
Þeir læknar, sem í nokkru verulegu brjóta reglur
þessar, fara á mis við þau hlunnindi, sem talin er
í 7. og 8. gr.
Þessar siðareglur giltu að sjálfsögðu aðeins fyrir
þá lækna sem voru í Læknafélagi Reykjavíkur.
Hins vegar er ljóst, að meiri hluti íslenzkra lækna
samþykkti þær með undirskrift sinni og við
stofnun Læknafélags íslands í janúar 1918 var
þessi Codex jafnframt samþykktur sem siðareglur
L.í.
Lög L.í. og Codex voru síðan endurskoðuð 1924
og voru siðareglurnar svohljóðandi:
Codex ethicus fyrir íslenska lækna
1. grein
Það er tilgangur með reglum þessum, að efla gott
samkomulag og bróðurlega samvinnu meðal
lækna. Reglur þessar, sem eru samþykktar af
meiri hluta lækna landsins gilda fyrir alla þá
lækna sem starfa hér á landi.
2. grein
í viðurvist sjúklings eða annara en læknis, skal
enginn læknir fara niðrandi orðum um
stéttarbræður sína, jafnvel þótt ástæða kynni að
vera til slíks.
3. grein
Enginn læknir má bjóðast til þess, að taka að sér
nein læknisstörf fyrir minna endurgjald en aðrir
tala, er gegna þeim störfum.
4. grein
Enginn læknir má nota óþarfa auglýsingar,
blaðagreinar eða aðrar ósæmilegar aðferðir, í því
skyni að teygja sjúklinga til sín frá öðrum
læknum. Þakkarávörp og aðrar gyllingar skulu
þeir forðast eftir megni. Ekki skulu þeir heldur
gefa í skyn, að þeir þekki betri lyf eða
læknisaðferðir, sem öðrum læknum séu ekki
kunnar. Læknar skulu alls engan þátt taka í
áskorunum frá almenningi viðvíkjandi veitingum
embætta, eða því að nýr læknir setjist að í
héraðinu.
5. grein
Sé læknir sóttur til sjúklings og komist að því, að
hann sé undir hendi annars læknis, eða hafi
heimilislækni, þá skal hann aðeins gera það, sem
hin bráðasta nauðsyn krefur og engan dóm leggja
á læknismeðferð þá, sem hinn hefir notað. Hann
skal ekki vitja þess sjúklings oftar, nema honum
sé kunnugt um, að fyrra lækninum hafi verið
tilkynnt, að sjúklingur óski að breyta um lækni,
eða læknirinn hafi sagt skilið við sjúkling.
6. grein
Ef sjúklingur, læknir hans, eða þeir sem að
sjúklingi standa, óska að annar læknir sé sóttur til
samráða með þeim lækni, sem hefir sjúkling
undir hendi, þá skulu læknarnir, að lokinni
rannsókn, bera ráð sín saman í einrúmi. Sá
læknir, sem hefir haft sjúkling undir hendi,
fyrirskipar síðan það, sem læknunum hefir komið
saman um. Geti þeir ekki orðið á eitt sáttir, skulu
þeir, hvor um sig, í viðurvist hins, setja skoðanir
sínar fram fyrir sjúklinginn, eða þá sem að
honum standa, og kjósa þeir þá um, hvor
læknirinn skuli halda lækningunni áfram. Ef sá
læknir, sem hefir stundað sjúklinginn, kemur
ekki til viðtals við hinn aðfengna, skal hann
ráðleggja það, eða breyta svo til um meðferð
sjúklingsins, sem honum virðist bera brýna
nauðsyn til, en vitja sjúklings ekki oftar, nema
eftir samkomulagi við hinn, sem fyrst stundaði
hann. Lækni þeim, er sóttur er, ber borgun fyrir
starf sitt.
7. grein
Ef læknir getur ekki gegnt störfum sínum vegna
ferðalags, sem hann fær ekki sérstaka borgun
fyrir, eða sjúkleika, skulu nágrannalæknarnir, ef
kringumstæður leyfa, gegna störfum hans,
honum að kostnaðarlausu í einn mánuð, eða, ef
um sjúkleik er að ræða í tvo mánuði, nema læknir
auglýsi sjálfur, að hann hafi fengið ákveðinn
lækni til þess. Fyrir þessi störf sín mega læknar
ekki krefja þá sjúklinga um borgun, sem hafa
samið við lækni um læknishjálp, eða hann er
húslæknir fyrir, nema þeir eigi heima lengra frá
heimili læknisins en eina mílu, eða ef um meiri
háttar operation er að ræða, en þiggja mega þeir
endurgjald ef þeim er boðið.
Sé læknir sóttur til sjúklings, vegna þess að hinn
fasti læknir sjúklingsins sé ekki viðlátinn í svip,
þá ber honum borgun fyrir þá læknishjálp.
8. grein
Allir læknar, konur þeirra, ekkjur og ófullveðja
börn skulu hafa rétt til þess, að njóta ókeypis
læknishjálpar hjá hverjum þeim lækni sem þeir
óska. Þó skal ekki krefjast ókeypis
læknisþjónustu, ef læknir er sóttur um langan
veg, og heimilt er lækni að þiggja eitthvert
endurgjald, ef sá sem hjálpar nýtur, krefst þess,
einkum ef fátækur læknir á í hlut gagnvart
efnuðum.
Ákvæði þessi taka þó ekki til tannlækninga.