Læknablaðið - 15.09.1987, Blaðsíða 74

308
LÆKNABLAÐIÐ
reglna. Samt sem áður gilda þessar reglur í
þeim tilvikum, að sjúklingur hefir upphaflega
verið vistaður að eigin ósk og ætlunin er að
kyrrsetja hann í stofnun þrátt fyrir ósk hans
um að útskrifast.
2. grein
Þegar geðlæknar og aðrir læknar ákvarða hvort
maður er haldinn geðtruflun og þarfnast vistunar,
ber þeim að gera það í samræmi við
læknavísindin. Torveldi við að aðlagast
siðrænum, félagslegum, stjórnmálalegum eða
öðrum gildum, ber í sjálfu sér ekki að telja
geðtruflun.
3. grein
Þegar önnur úrræði til þess að veita viðeigandi
meðferð brestur,
a) er aðeins hægt að vista sjúkling í stofnun þegar
hann er hættulegur sjálfum sér og öðrum
vegna geðtruflana;
b) geta aðildarríki samt sem áður kveðið svo á,
að hægt sé að vista sjúkling, þegar geðtruflun
hans er svo alvarleg, að komi vistun ekki til,
muni það leiða til versnandi ástands eða
hindra að honum sé veitt viðeigandi meðferð.
4. grein
1. Akvörðun um vistun skal tekin af dómstól eða
öðru réttu yfirvaldi, svo sem lög mæla fyrir
um. í neyðartilvikum er strax hægt að leggja
sjúkling inn og halda honum á stofnun,
samkvæmt ákvörðun læknis, sem ber að svo
búnu umsvifalaust að tilkynna það dómstól
eða öðru lögmætu yfirvaldi, sem ber að
úrskurða. Hvern þann úrskurð, sem lögmætur
dómstóll eða annað yfirvald kveður upp, ber
að byggja á læknisfræðilegri ráðgjöf og
málsmeðferð skal vera einföld og hröð.
2. Þegar ákvörðun um vistun er tekin af öðrum
en dómstól eða dómara, skulu hópurinn eða
einstaklingurinn vera aðrir en þeir, sem
upphaflega kröfðust vistunar eða mæltu með
henni. Umsvifalaust ber að greina sjúklingi frá
réttindum hans og honum ber réttur til þess að
áfrýja til dómstóls, sem ber að kveða upp
úrskurð og sé málsmeðferð einföld og hröð.
Auk þessa ber réttu yfirvaldi að tilnefna mann,
sem hefir þá skyldu, að hjálpa sjúklingi að
within the field of application of these rules.
However, these rules apply to cases where a
patient who has originally been admitted at his
own request is to be detained in an
establishment in spite of his wish to be
discharged.
Article 2
Psychiatrists and other doctors, in determining
whether a person is suffering from a mental
disorder and requires placement, should do so in
accordance with medical science. Difficulty in
adapting to moral, social, political or other
values, in itself, should not be considered a
mental disorder.
Article 3
In the absence of any other means of giving the
appropriate treatment:
a. A patient may be placed in an establishment
only when, by reason of his mental disorder,
he represents a serious danger to himself or to
other persons;
b. states may, however, provide that a patient
may also be placed when, because of the
serious nature of his mental disorder, the
absence of placement would lead to a
deterioration of his disorder or prevent the
appropriate treatment being given to him.
Article 4
1. A decision for placement should be taken by
judical or any other appropriate authority
prescribed by law. In an emergency, a patient
may be admitted and retained at once in an
establishment on the decision of a doctor who
should thereupon immediately inform the
competent judicial or other authority which
should make its decision. Any decision of the
competent judicial or other authority
mentioned in this paragraph should be taken
on medical advice and under a simple and
speedy procedure.
2. Where a decision for placement is taken by
non-judical body or person, that body, or
person should be different from that which
originally requested or recommended
placement. The patient should immediately be
informed of his rights and should have the
right of appeal to a court which should decide
under a simple and speedy procedure.
Moreover, a person whose duty it is to assist
the patient to decide whether to appeal should