Læknablaðið - 15.09.1987, Blaðsíða 36

276
LÆKNABLAÐIÐ
THE DECLARATION OF SIDNEY
STATEMENT ON DEATH
YFIRLÝSING UM DAUÐANN
samþykkt á tuttugusta og öðru þingi
Alþjóðafélags lækna í Sidney í ágúst 1968 og
breytt á þrítugusta og fimmta þinginu í Feneyjum
í október 1983.
1. Úrskurður dauðastundar er í flestum ríkjum
lögum samkvæmt á ábyrgð læknis og þannig
ber því að vera framvegis. Venjulega er
læknirinn fær um, án sérstakrar aðstoðar, að
ákvarða að maður sé látinn, með því að nota
hefðbundin og viðtekin skilmerki, sem allir
læknar þekkja.
2. Tvenn nútímafyrirbæri í læknisfræði hafa
samt sem áður gert það nauðsynlegt að nánar
sé hugað að dauðastundinni:
a) hæfni til þess að halda við hringrás
súrefnismettaðs blóðs, með tilgerðum
aðgerðum, í gegnum vefi líkamans, sem
geta hafa orðið fyrir óafturkallanlegum
skemmdum og
b) notkun líffæra úr dánu fólki, svo sem
hjartna og nýrna, til ígræðslu.
3. Það flækir málið að dauðinn er stigferli í
frumum og að vefir eru mishæfir til þess að
standast súrefnisskerðingu. Klínískur áhugi
beinist ekki að viðhaldi einangraðra frumna,
heldur afdrifum mannveru. Hér eru
dauðastundir einstakra frumna og líffæra ekki
eins mikilvægar og sú vissa að ferlið er orðið
óafturkallanlegt, hver svo sem
endurlífgunartæknin kann að vera, sem beitt
er.
4. Það er frumskilyrði að gengið sé úr skugga um
að öll starfsemi heila sé hætt, þar með talið
starf í heilastofni. Þessi niðurstaða skal byggð
á klínísku mati og, ef nauðsyn krefur, notkun
greiningarhjálpartækja að auki. Eigi að síður,
eins og stöðu læknisfræðinnar er nú háttað, er
ekkert eitt tæknilegt skilmerki fullnægjandi og
eigi að heldur getur ein tæknileg aðferð komið
í stað heildarmats læknisins. Sé um flutning
líffæra að ræða, ber tveimur læknum eða
fleirum að ákvarða dauðastundina og skulu
1. The determination of the time of death is in
most countries the legal responsibility of the
physician and should remain so. Usually the
physician will be able without special
assistance to decide that a person is dead,
employing the classical criteria known to all
physicians.
2. Two modern practices in medicine, however,
have made it necessary to study the question of
the time of death further:
a) the ability to maintain by artificial means
the circulation of oxygenated blood
through tissues of the body which may have
been irreversibly injured and
b) the use of cadaver organs such as heart or
kidneys for transplantation.
3. A complication is that death is a gradual
process at the cellular level with tissues varying
in their ability to withstand deprivation of
oxygen. But clinical interest lies not in the state
of preservation of isolated cells but in the fate
of a person. Here the point of death of the
different cells and organs is not so important
as the certainty that the process has become
irreversible by whatever techniques of
resuscitation that may be employed.
4. It is essential to determine the irreversible
cessation of all functions of the entire brain,
including the brain stem. This determination
will be based on clinical judgement
supplemented if necessary by a number of
diagnostic aids. However, no single
technological criterion is entirely satisfactory
in the present state of medicine nor can any
one technological procedure be substituted for
the overall judgement of the physician. If
transplantation of an organ is involved, the