Læknablaðið - 15.09.1987, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ
265
9. Lækni ber að vanda til vottorða og
skýrslugerða. Honum hlýðir að votta óvil-
hallt pað eitt, sem máli skiptir hverju sinni
og sem hann veit sannast og réttast og
hafa pó í huga þagnarskyldu sína. Hvort
sem vottorð er gert á staðlað eyðublað
eða með almennu orðalagi eða orðavali
læknisins sjálfs, skai par koma fram, hvert
er tilefni og tilgangur vottorðs og að lækni
sé hann Ijós.
Læknir, sem vísvitandi semur eða undirrit-
ar rangt eða villandi vottorð eða greinar-
gerð, telst sekur um misferli. Læknir má
ekki láta af hendi vottorð eða skýrslur um
sjúkling án samþykkis hans eða nánustu
vandamanna, sé hann sjálfur ekki fær,
nema lög eða úrskurður bjóði svo.
Á vottorð, sem ekki eiga að fara til lækna,
heilbrigðisstofnana, Tryggingastofnunar
ríkisins eða sjúkrasamlaga, skal ekki skrá
sjúkdómsgreiningu, nema að ósk sjúklings.
Fyrir dómi hlýðir lækni ekki án úrskurðar
dómara að leggja fram sjúkraskýrslur máli
sínu til sönnunar. Hins vegar getur sjúk-
lingur krafizt þess, að slík skýrsla um hann
sé lögð fram.
10. Læknir skal gæta fyllstu varkárni í ummæl-
um um fagleg mál, bæði í ræðu og riti, og
íhuga ábyrgð sína í því efni, hvort sem
hann ræðir við einstakling eða á almenn-
um vettvangi.
Lækni hlýðir að birta nýjungar í fræði-
grein sinni með mikilli gát. Hann má ekki
gefa fyrirheit um undralækningar né held-
ur gefa í skyn, að honum séu kunn lyf eða
lækningaaðferðir, sem ekki séu á vitorði
lækna almennt. Hann skal og forðast
ummæli, sem geti skapað óþarfan og
óréttlætanlegan ótta við sjúkdóma eða
órökstudda vantrú á læknisstarfi á sjúkra-
húsum eða utan þeirra.
Leiti fjölmiðlar (blöð, útvarp og sjónvarp)
til læknis um fagleg efni, upplýsingar,
greinar eða viðtöl, er honum ráðlegt að
lesa yfir, heyra eða sjá það, sem hann á
þátt í, áður en því er dreift út og tryggja
sér þannig, að skoðanir hans verði ekki
misskildar eða rangtúlkaðar og ekki annað
eftir honum haft en það, sem hann telur
sér samboðið að efni og formi.
11. Lækni er ósæmandi að vekja á sér ótilhlýði-
lega athygli eða gefa í skyn yfirburði sína
yfir aðra lækna með því að hampa eða láta
hampa menntun sinni, þekkingu, hæfni,
afrekum eða vinsældum, hvort heldur er í
auglýsingum, viðtölum, blaðagreinum, rit-
gerðum, fyrirlestrum, útvarpserindum,
sjónvarpi eða á annan hátt.
Læknir má ekki leyfa notkun á nafni sínu,
aðstöðu eða lærdómstitli í auglýsingum
um lyf, sjúkravörur eða neinn þann varn-
ing, sem talinn er lækna eða koma í veg
fyrir sjúkdóma eða sjúkdómseinkenni.
Ummæli um lyf eða sjúkravörur í faglegu
sambandi, greinum eða fyrirlestrum, telj-
ast ekki til auglýsinga, enda sé þar ekki um
fjárhagsvon að ræða.
12. Læknir má ekki auglýsa starfsemi sína
nema sem hér segir:
a) í blöðum, þegar hann byrjar starf á
nýjum stað eða þegar hann skiptir um
vinnustað, síma, vinnutilhögun, og þá
mest þrisvar í sama blaði.
b) í símaskrá.
c) Með hóflegu skilti á eða í því húsi, sem
hann vinnur í.
í auglýsingum má hann geta lærdómstitla,
sérmenntunar og stöðuheita sinna.
13. Lækni hlýðir að fara sem minnst út fyrir
það verksvið, sem menntun hans tekur til.
II. Ákvaeði um samband læknis og sjúklinga
1. Lækni ber að auðsýna sjúklingi sínum þá
umhyggju og nærgætni, sem hann getur
framast við komið. Ef ekki er á hans færi að
framkvæma nauðsynlega rannsókn eða að-
gerð, skal hann í samráði við sjúklinginn
undandráttarlaust leita fulltingis lækna eða
stofnana, sem geta hjálpað til að leysa
vanda sjúklingsins. Lækni hlýðir ekki að
synja sjúklingi sínum um að kveðja annan
lækni til ráðuneytis, ef ætla má, að hann
geti orðið að liði. Samhengi í meðferð
sjúklinga er æskilegt og ber að stefna að
því. Þess vegna skal læknir ekki taka til
meðferðar sjúkling, sem þegar er í með-
höndlun hjá öðrum lækni við sama sjúk-
dómi, nema með eftirfarandi undantekning-
um:
a) Sjúklingur kemur með tilvísun frá eigin
lækni.
b) Sjúklingur nær ekki sambandi við eigin