Fréttatíminn - 15.10.2010, Blaðsíða 50

Djáknastarf er mín vinna,
sáluhjálp muntu þar finna.
Ýmsu ógætni að sinna,
svo ólánið verði minna.
Þetta orti vinur minn og fyrrum sam­
starfsfélagi, Helgi Seljan, á gosp­
el­kvöldi í Hátúni. Gospelkvöldin
eru einu sinni í mánuði og vel sótt af
íbúum Hátúns en þar er Þorvaldur
Halldórsson tónlistamaður í aðal­
hlutverki ásamt undirritaðri. Þegar
talað er um Hátún þá er átt við Há­
tún 10, 10a, 10b og 12. Á svæðinu
öllu búa um þrjú hundruð manns en
mun fleiri taka þátt í þeirri fjölbreyttu
starfsemi sem er í boði á svæðinu.
Má þar nefna starfsemi Þjónustu­
miðstöðvar, sjúkraþjálfunina Stjá og
sundlaug Sjálfsbjargar.
Meginmarkmið þjónustu djákna í
Hátúni er að reyna að rjúfa einangrun
íbúanna, eiga samfylgd með þeim,
hvetja þá til félagslegrar virkni og
styðja og styrkja til vonar og trúar.
Djáknaþjónusta veitir von, kærleika
og trú á getu hvers og eins. Það má
segja að um ákveðið forvarnarstarf
sé að ræða því í starfinu felst ákveð­
in endurhæfing og eftirfylgd með
leiðsögn og hvatningu, fræðslu og
stuðningi til betra lífs. Megináhersl­
an í þjónustunni er á að hver og einn
finni sína eigin rödd, taki sínar eigin
ákvarðanir og taki virkan þátt í sam­
félaginu. Djáknaþjónustan í Hátúni,
sem tengist Laugarnessöfnuði, hefur
fengið að þróast í rúmlega tíu ár en
því miður hefur djákni alltaf verið í
hlutastarfi.
Í ár er Evrópuár gegn fátækt og
félagslegri einangrun. Þjónusta kirkj­
unnar í Hátúni fékk á haustdögum
styrk frá félagsmálaráðuneytinu til
að styðja betur við þá öryrkja sem
búa þar. Styrkurinn verður nýttur til
að efla samveru íbúanna með félags­
legri virkni og ferða út fyrir borgar­
mörkin. Þá er vikulega Opið hús þar
sem boðið er upp á næringu og sam­
félag.
Það gefur augaleið að mikil fátækt
er í Hátúni því eins og flestir vita eru
bætur til öryrkja langt fyrir neðan
þau mörk sem einstaklingur þarf til
lífsviðurværis. Fólkið ber sig samt vel
og segir að það hafi svo sem aldrei
kynnst góðærinu þannig að fallið hjá
þeim hafi ekki verið eins hátt og hjá
mörgum öðrum þegar hrunið skall á.
Íbúarnir sækja sér aðstoð til Hjálpar­
starfs kirkjunnar, Mæðrastyrks­
nefndar og fleiri aðila sem veita mat­
ar­ og fataaðstoð.
Það sem einkennir íbúa á Hátúns­
svæðinu er æðruleysi. Þeir gera ekki
kröfur um mikið en eru þó þakklátir
fyrir það sem þeir hafa og þá aðstoð
sem völ er á. Styrkurinn sem fékkst í
haust fer aðallega í að lyfta fólkinu upp
úr hversdagsamstrinu. Haustið byrj­
aði á mikilli grillhátíð, með guðsþjón­
ustu og tónlist. Haustferð verður farin
upp í Borgarfjörð og borðað saman.
Sjálfboðaliðar og annað gott fólk er
fengið til að koma í Hátúnið bæði til
að kynnast íbúunum, gefa þeim góða
nærveru og efla félagsleg tengsl.
Þjónusta kirkjunnar er mikils virði
fyrir íbúa Hátúns og hún veitir þeim
ákveðið öryggi. Allir íbúar eru sjálf­
stætt búandi og veit hvert þei eiga að
leita til að fá leiðsögn og stuðning,
ásamt því að geta fengið sálgæsluvið­
töl til að losa um áhyggjur og kvíða.
Geðdeild er starfandi á svæðinu og
margir íbúar tengjast deildinni, sem
veitir þeim gríðarlegt öryggi. Reykja­
víkurborg heldur úti öflugri heima­
þjónustu og húsverðir eru ætíð til
staðar, allan sólarhringinn.
Í Hátúni er yndislegt samfélag sem
þarf á stuðningi að halda og er það vel
að kirkjan sjái sér fært að halda þar
úti sérstakri þjónustu. Kirkjan ætti
að efla stuðning sinn meira úti í sam­
félaginu eins og gert er í Hátúni því
þar er fólkið. Hvað gerði ekki Jesús
Kristur? Fór hann ekki út til fólks­
ins og var meðal þess? Hann er fyrir­
mynd okkar sem störfum við djákna­
þjónustu í kærleika og virðingu fyrir
náunganum.
38 viðhorf Helgin 15.-17. október 2010
„Það eina sem getur bilað er þetta,“ sagði
sölumaðurinn um leið og hann sneri drif­
læsingarsnerli í mælaborði jeppans, „og það
bilar varla nema af notkunarleysi,“ bætti
hann við. „Þið verðið því að læsa drifinu
annað slagið svo að kerfið virki þegar á þarf
að halda, í erfiðum torfærum, aur og snjó.“
Um leið óskaði hann okkur til hamingju með
bílinn og velfarnaðar, ekki síst í fjalla­ og tor­
færuferðum.
„Um hvað var maðurinn að tala?“ sagði
konan sem var ekki jafn ákafur jeppakaup­
andi og eiginmaðurinn enda hafði hún bent
á að þörf okkar fyrir slíkt tæki væri tak­
mörkuð, það væri hending ein ef við ættum
erindi út af malbikaðri braut – og þá gætum
við gengið.
„Þetta er algerlega nauðsynlegt til þess að
geta splittað bílinn,“ sagði ég drjúgur með
mig, hafði heyrt jeppakalla nota þetta slang­
uryrði um þann kost að geta læst hjólunum
í átaki svo síður spólaði á einu hjóli að aftan
og öðru að framan. „Þetta skiptir sköpum,“
sagði ég, „torfærurnar verða leikur einn og
ef við lendum í því að festa jeppann er mun
auðveldara að losa hann með því að splitta.
Manstu þegar ég festi smájeppann sem við
áttum í sprænunni fyrir vestan, bara af því að
það vantaði þennan búnað. Hann tók bara á
með einu hjóli og ég varð mér hreinlega til
skammar.“
„Ef ég man rétt var þetta ekki
endilega bílnum að kenna,“
sagði konan og blimskakkaði
augunum á bónda sinn. Hún
hafði kunnað vel að meta smá­
jeppann, fannst hann þægileg­
ur í umgengni og spar­
neyt inn. Því
sá hún ekki
beina þör f
á s t ær r i
jeppa
undir rass­
inn á okkur
tveimur.
Hún lagðist
samt ekki
gegn kaupunum
af alefli enda var
þetta á góðæristíma,
áður en Icesave varð
alræmt og ósköpin
dundu yfir.
„Þetta er allt
annar bíll,“ sagði
ég, kátur undir
stýri stóra bróður
gamla smájepp­
ans. „Á þessum
förum við hik­
laust inn í Öskju
og gott ef ekki
Gæsavatnaleið.
Þá er minnsta mál að skreppa á honum á Font
en þangað hefur þig lengi langað. Ég þarf
ekki að nefna skreppitúra eins og í Land­
mannalaugar, Þórsmörk eða inn í Veiðivötn.
Þá erum við fljótari norður Sprengisand en
hefðbundna malbiksleið til Akureyrar, þessi
bíll er það mjúkur og fer svo undur vel með
okkur.“
Jeppinn góði hefur möglunarlaust komið
okkur milli staða alla tíð frá því við festum
kaup á honum, einkum innanbæjar í Kópa­
vogi, í snatti til Reykjavíkur og stundum
austur fyrir fjall, með viðkomu í ísbúð í
Hveragerði eða á Selfossi. Við höfum líka
farið til Akureyrar, hefðbundna leið að sum­
arlagi.
Við höfum gætt að því að fara með jepp­
ann í reglubundnar skoðanir að fyrirmælum
umboðsins. Konan sótti hann í eina slíka nú
á haustdögum og hringdi í framhaldi af því
í bónda sinn. „Þeir segja mér hjá umboðinu
að driflæsingin í þessum jeppa þínum sé bil­
uð og vilja vita hvort við viljum láta gera við
hana,“ sagði hún.
„Já, já, fyrir alla muni,“ sagði ég án um­
hugsunar. „Við verðum að geta splittað jepp­
ann. Það er vetur fram undan og allra veðra
von með fannkomu og ófærð. Við látum það
ekki spyrjast að við verðum stopp á honum,
bara af því að driflæsinguna vantar.“
„Jæja, góði minn,“ sagði konan, „það hefur
varla snjóað í mörg ár og ef það frystir eru
kallarnir hjá bænum búnir að salta löngu
áður en við vöknum. Ég veit ekki annað
en dóttir okkar á Póló­pútunni hafi komist
allra sinna ferða, ekki síður en þú á þessum
jeppa.“
„En hvað með sveitatúrana á okkar fjalla­
bíl?“ spurði ég, „verðum við ekki að hafa drif­
læsinguna klára og tilbúna, svona til öryggis,
í þeim ferðum?”
„Jú, að sönnu væri gaman að renna norður
Sprengisand og fara jafnvel alla leið á Font,“
sagði hún. „Í leiðinni mætti skreppa inn í
Öskju, en það er kannski of langt að fara
Gæsavatnaleiðina í einni bunu. En ég minn­
ist þess ekki að við höfum skroppið þetta, á
okkar fjallabíl sem þú kallar svo, og raunar
ekki heldur í skreppitúra í Þórsmörk eða
Landmannalaugar.“
„Ja,” hummaði ég, án þess beinlínis að
svara spurningu konunnar. Skilningur henn­
ar á jeppum og mikilvægi þeirra var greini­
lega ekki nægur.
„Þessi búnaður í bílnum er greinilega
ónýtur af áralöngu notkunarleysi, rétt eins
og sölumaðurinn varaði okkur við þegar við
keyptum hann,” sagði konan. „Þú þóttist
nógu mikill jeppasérfræðingur þá. Hefurðu
einhvern tímann notað þetta splitt þitt eða
hvað það heitir, eða manstu yfirhöfuð hvar
þessi takki er í bílnum?“
„Nei,“ viðurkenndi ég, „það hefur verið svo
voðalega snjólétt.“
Ávallt reiðubúinn
Barist gegn fátækt og einangrun
Þjónusta kirkjunnar við öryrkja
Guðrún Kristín Þórsdóttir
djákni með BA í sálarfræði,
sér­hæfingu­í­hugrænni­atferlis­
nálgun­og­sálgæslu.
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
 Vikan sem Var
Minn tími mun koma!
„70% vilja ný framboð til Alþingis“
Afstaða landsmanna í nýrri könnun
MMR um afstöðu til stjórnmálaflokka,
gamalla og hugsanlega ófæddra.
Sérfræðiþekking á sendingu
tölvupósta áskilin
„Bjarni ráðinn upplýsingafulltrúi“
Jón Bjarnason valdi Bjarna Harðarson,
bóksala og fyrrum þingmann, í starf
upplýsingafulltrúa í ráðuneytum sínum.
Birgitta Bardot – nei afsakið –
Jónsdóttir
„Hvorki ég né þingið borgaði fyrir þessa
ferð“
Þingmaður Hreyfingarinnar og tunnu­
mótmælandi blandaði ekki geði við
alþýðuna þegar hún brá sér til Lundúna
– enda á Saga Class.
Hvað varst þú að gera, Gutti
minn?
„Ég er til í að milda áhrifin og taka
þetta á lengri tíma.“
Guðbjartur Hannesson heilbrigðis­
ráðherra um öldu mótmæla vegna
niðurskurðar heilbrigðisþjónustu á
landsbyggðinni.
Ísland stórara en Skotland
„Ólafur fagnar með strákunum“
Forseti Íslands sendi U21 karlalandslið­
inu í fótbolta hamingjuóskir þegar það
tryggði sér farseðilinn á EM með útisigri
á skoskum jafnöldrum.
Ófeigur til bjargar
„Þó að stjórnarskráin kippi ekki í lag
öllu því, sem aflaga fer í þjóðfélaginu,
getur hún verið grunnur til að byggja á
endurreisn þjóðlífsins.“
Ólafur Sigurðsson, fyrrum fréttamaður
RÚV, hefur ákveðið að bjóða sig fram til
stjórnlagaþings.
Árni tryggir meirihlutann
næstu þrjú kjörtímabil
„Reykjanesbær tekur ný lán í stað eldri“
Lánasjóður sveitarfélaga hefur veitt
Reykjanesbæ nýtt 14 ára lán til þess að
greiða höfuðstól eldra láns á gjalddaga.
Bragð er að þá barnið finnur
„VG fundar um skuldastöðuna“
Vinstrihreyfingin­grænt framboð
í Reykjavík boðaði til fundar um
skuldastöðu heimilanna.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HeLGarPisTiLL
Lj
ós
m
yn
d/
G
et
ty