Innsýn - 01.04.1976, Síða 4

4
Þó aö ég sé búin aö lifa aðeins í 21 ár,
þá eru þær ekki svo fáar spurningarnar,
sem hafa þotið í gegnum kollinn á mér
og þá sérstaklega þau fimm árin, sem ég
hef verið aðventisti. Ég hef heyrt fólk
segja margt misjafnt um okkur, sem ég
hef bæði tekið nærri mér og eins gleymt
strax á eftir. En það er eitt sem sérstak-
lega hefur lengi legið á mér. Ég hef
hugsað mikið um ástæðuna fyrir því að
þetta er sagt um okkur.
Fyrir rúmu ári var ég á Akureyri sem
blánemi (1. árs hjúkrunarnemi). Við vor-
um 14 sem fórum og áttum að vinna á
sjúkrahúsinu í 2 1/2 mánuð. Það var
margt sem gerðist, bæði skemmtilegt og
einnig það sem var miður gott. Guði sé
lof fyrir það, að það fór snemma aö bera
á því að ég væri e—ð öðruvísi en hinar.
Ég fór ekki í Sjallann (aðaldansstaður
bæjarins) Ég reykti ekki, það var nú allt
í lagi, en að ég tæki mér ekki glas um
helgar, að minnsta kosti er ég átti frí, var
RmiSlUR
ETNNAR
SKRÍTINNAR
euA jack
of langt gengið fyrir þær sumar. Ég
þurfti sífelt að svara spurningum “Af
hverju ekki?" Ég sagði aldrei af fyrra
bragði, að ég væri S.D.A. Þær vissu að
ég las Biblíuna. En ég velti því mikið fyrir
mér, hvort ég ætti að segja: “ég geri
þetta ekki af því að ég er aðventisti." Ég
held að það sé engin lausn. Ef ég hefði
gert það hefði ég að næstum öllu leyti
kastað burt mörgum, góðum tækifærum
til að tala um það sem mig langaði til —
um viðhorf mitt til ýmissa hluta. Ég
byrjaði yfirleitt aldrei að tala um andleg
málefni að fyrra bragði — e.t.v. er óhætt
að segja aldrei.
Á þessum 2 1/2 mánuði sem ég var
fyrir noröan lærði ég stóra lexíu, og ég
trúið því að hún bafi verið mér til mikils
stuðnings. Ég var mjög þröngsýn, en
eftir að ég kom að norðan hafði ég séð
margt, heyrt margt og orðið vitni að
mörgu sem virkilega snerti mig og
breytti viðhorfi mínu — sem ég hefði