Nýtt S.O.S. - 01.10.1957, Blaðsíða 6

Nýu s. o. s.
fram og stefnir á'liinn nýja fundarstað og
gætir þess vel að komast óséð leiðar sinn-
-ar. Hið eina samband við umheiminn er
nú Ijósvakinn, en loftskeytamennirnir hafa
lítið að gera, því ekki heyrizt í þýzka or-
ustuskipinu. Á stuttbylgjum útvarpsins
herast hljóðfærasláttur og fréttir til eyrna
hinna 133 manna um borð í Altmark,
-sem lilusta með athygli á þetta. Þessir
menn eru orðnir eftirvæntingarfullir í að
heyra eitthvað frá herskipinu „sínu“. En
það skeður ekkert. Skipið er nú komið
inn í_ staðviðrabeltið og hefur dregið úr
hitanum. Þessi ferð í slíku Ijómandi veðri
liefði getað verið unaðsleg, ef ekki væri
þessi stöðugi kvíði og órói út af óvina-
.skipum, sem maður alltaf gat átt von á.
Slíkt mót gat haft ýmislegt óþægilegt í
för með sér. Skipshöfninni um borð í Alt-
mark finnst nú liðinn óratími frá því
augnabliki að skilið var við Admiral Graf
-Spee og þi) voru það ekki nema þrír dagar.
En allt í einu kom loftskeyti. Brezka
flutningaskipinu „Clement“, 5051 brúttó
lestir, hafði verið sökkt. Það var á leiðinni
frá New York til Höfðaborgar með olíu.
Þegar þetta spurðist urðu menn glaðir
um borð í Altmark. Nú var hernaðurinn
-á sjónum hafinn, og einn maður í brúnni
-sagði, að nú væri að byrja að „færast líf
í tuskurnar.“
Þar eð alliir heimurinn veit, að Suður-
Atlantshafið er ekki lengur öruggt fyrir
þýzkum skipum, verða nú óvinirnir að
hafa strangari vörð á höfunum. Herskip
Engiendinga í Mið-Ameríku og Afríku
verða nú að einbeita sér og hafa upp á
þessum óboðnu, hættulegu gestum. En
það er ein ástæða fyrir því enn að menn
verða líflegri um borð í Altmark. Galgopi
nokkur meðal skipshafnarinnar liefur út-
lireitt þá fregn, að um borð í „Clement"
hafi verið flokkur amerískra dansmeyja,
sem herskipið hafi tekið um borð, og við
næsta fund skipanna, verði þeim svo skip-
að um borð í Altmark. Sumir hlæja að
þessu og trúa því ekki, en aðrir aftur á
móti taka þetta trúanlegt og tala í alvöru
um, hvernig hafa skuli ofan af fyrir hin-
um ungu meyjum meðan þær dvelja um
borð. F.innig meðal yfirmanna skipsins ei
þessi ameríski meyjaflokkur aðalumræðu-
efnið meðan verið er að borða, og einnig,
hver eigi að taka á móti stúlkunum. Álitið
er, að skipslæknirinn, sökurn embættis
síns, komi þar helzt til greina. Hann seg-
ist hlakka til þess, eða að minnsta kosti
lætur liann svo. Þessar umræður hafa einn-
ig gott í för með sér. Stjórnendur skipsins
\erða í alvöru að búa sig undir að taka
á móti gestum í lengri tíma. hvort sem
þeii verða nú karkyns eða kvenkyns og
hvaða hörundslit, sem þeir kunna að hafa.
Þetta fólk verður að hugsa vel um. Um
farjiegaklefa um borð er ekki að ræða, að-
eins lítil lestarúm, auk hinna stóru tanka,
og þessi geymslurúm verða svo innréttuð
eftir hendinni þegar þau tæmast, sem íbúð
fyrir hina komandi fanga.
Niestu daga skeður svo ekkert. Skeyti
um eyðileggingu fleiri skipa koma ekki.
Um borð í Altmark vita menn yfirhöfuð
ekkert um vasaorustuskipið og verða að
taka því með þolinmæði og halda sterkan
\'örð senr áður.
En svo dag einn verða menn alveg undr-
andi. Allt í einu sést til ferða Graf Spee
út við sjónarrönd, ekki úr vestri, þar sem
skipið hvarf síðast, heldur þaðan, sem
Afríkuströnd liggur langt bak við sjón-
deildarhringinn, þaðan sem enginn bjóst
við að það kæmi. Það stefnir beint á
Altmark og á merkjaránni blakta 4 fánar,
sem menn héldu í fyrstu vera merkjaflögg,