Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 4

4 Nýtt S. O. S.
Þá var skipið líka lengt nokkuð. Auk
J>ess bætt við túrbínu, er jók vélaaflið um
5000 hestöfl og hraðann um 2i/á hnút.
Eitthvað hafði líka verið hresst upp á
salarkynni skipsins. Annars var Jrað nú
svo, að á leiðinni frá Marseille til Saigon
gerðu farþegarnir ekki mjög háar kröfur
um þægindi, eins og á aðalsiglingaleiðum
lýfbrðuratlantshafsins. Frakkar gerðu held-
ur ekki eins miklar kröfur í þessu efni
og ýmsar þjóðir aðrar.
Fyrir 1933 sigldi um hálf önnur tylft
skipa undir merki M. M.-félagsins. Þetta
voru farþegaskip um 10 þús. tonn, flest
dieselskip. Frakkar önnuðust þá að mestu
einir leiðina til og frá Indókína. Tveir
Jniðjú hlutar þessa skipastóls urðu styrj-
öldinni að bráð.
Það mátti víst segja, að allir eða nær
allir farjregarnir, er stigu urn borð í Cham-
pollion þennan dimma desemberdag, væru
ánægðir með sitt hlutskipti, að vera nú að
liefja ferð sína með Jressu skipi. Þeirra á
meðal voru pílagrímarnir 57 frá Notre-
Dame de Salut, er lutu forystu klerksins
Pére Lechart. Þeir voru á leið til Betle-
hem til þess að fagna jólahátíðinni á hin-
um helga stað. Nú voru þeir harla glaðir
að vera komnir á skipsfjöl og geta látið
fara vei um sig.
Pílagrímarnir voru oftastnær fjölmennir
á Champollion, er af þeim sökum var oft
kallað pílagrímaskipið.
Herra Boucher fór til káetu sinnar, sem
aðrir farþegar, og honum til mikillar undr-
unar komst hann að raun um, að gamall
kunningi, er hann að vísu hafði ekki séð
árum saman, bjó í næstu káetu. Þeir höfðu
kynnzt á leið frá Port Said til Singapore.
Þeir bjuggu Jrá í sama klefa og urðu góð-
ir vinir.
Herra Leffont, sem einnig var mikið
gefinn fyrir ferðalög, kallaði sjálfan sig í
gamni heimsflakkarann með afborgun.
Hann var ákaflega viðkunnanlegur ferða-
félagi. Einn eiginleiki var sérstaklega á-
berandi í fari hans. Þrátt fyrir 45 ára ald-
ur var hann enn næstum gagntekinn af
fróðleiksfýsn. Honum var svo að segja
ekkert óviðkomandi. Hvar sem hann komst
í kynni við sérfræðing á einhverju sviði,
sleppti hann ekki taki á honum fyrr en
hann hafði frætt hann um sína sérgrein
svo sem bezt varð á kosið. Og meira en
Jiað, hann rakti úr honum garnirnar unz
hann hafði veitt upp úr honum öll hans
helgustu leyndarmál.
Það var þá ekki heldur að sökum að
spyrja, er hann sá herra Boucher og hafði
heilsað lionurn, tók hann að spyrja hann
spjörunum úr. Hann lét sér bá ekki nægja
að spyrja um starf hans, heldur vék hann
brát't að því efni, er flestum Frökkum var
ákaflega hugstætt: Súezskurðinum.
Eins og kunnugt er, var það franski
vræðismaðurinn í Kairo, Fernand de Less-
eps, er á sínum tíma sá um framkvæmdir
þessa mannvirkis, er varð miðdepill heims-
viðskiptanna og brennipunktur heims-
stjórnmálanna, }>ar sem kom á daginn, að
þjóðir og stjórnmálamenn urðu á öndverð-
um meiði.
Áður en við víkjum að samtali ferðafé-
laganna tveggja skulum við fletta upp í
sögunni og segja í örfáum dráttum þróun-
arsögu Súezskurðarins.
Segja má, að forsaga Súesskurðarins
hefjist í grárri forneskju.
Sagnir greina svo frá, að fyrir hér um
bil 3350 árum hafi verið byrjað að grafa
fyrsta skurðinn milli Miðjarðarhafsins og
Rauða-hafsins, að skipan epypska faraóans
Sesostris. Þá hefðu Egyptar getað hafið
siglingar frá Rauðahafinu. Fram að þeim