Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 29

Nýtt S. O. S. 29
um. Hann gat ekki reist höfuð frá borð-
unum, sem hann lá á. Þegar hann loks leit
í kringum sig, gaf hann frá sér lága stunu
og gróf andlit í höndum sér. Hann grét
sáran.
Látna konan, sem þá lá á bátnum, var
konan hans.
Litlu síðar bar lík í björgunarbelti hjá.
Ehrhardt lyfti því til hálfs upp úr sjónum,
ef ske kynni að hann þekkti líkið. Og svo
var. Og klefafélagi hans við hliðina á hon-
um þekkti líkið líka. Það var faðir hans.
Báturinn, sem Ehrhardt var á, var far-
inn að þyngjast ískyggilega mikið. Von-
leysið, sem að þeim settist, varð engu
minna við það, að þau sáu lítinn gufubát
sigla rétt hjá þeim, en halda för sinni á-
fram. En ekki leið á löngu áður en röð
reykjastróka sást út við sjóndeildarhring-
inn og færðist óðum nær. Loks kom skip,
sem Ehrhardt hélt, að væri tundurspillir,
í kallfæri og spurði, hvort ekki væri allt
í lagi hjá þeim.
„Jú,“ svaraði Ehrhardt.
Skipið, hjálparskipið Indian Prince, hét
því að koma aftur síðar og taka þá.
Oliver Bernhard lyfti einnig dauðri
konu upp í sinn bát. Ásamt nokkrum
þjónum, kyndurum og aðstoðarmönnum í
kyndirúmi lagðist hann á árar. Hann kom
auga á konuandlit, grænt eins og hafið,
sem bar fram hjá bátnum. Þeir drógu
hana upp í bátinn og studdu höfði hennar
að hnjánum á honum.
Hann hristi höfuðið, því að hann vissi.
að of seint var að reyna að lífga hana.
Froðan lá um munnvik henni, og hún
starði stirðum augum út í loftið.
Oliver reyndi eftir megni að hjálpa til
við róðurinn. Þeir komu nú auga á fiski-
skip upp við ströndina, seglskip, sem lá í
byrleysu. Á leiðinni að skipinu tóku þeir
tvo báta og fleka í tog. Það var eins og
járnbrautarlest færi með snigilshraða yfir
hafið.
Erfitt var um róður með allan þennan
þunga aftan í. En livorki leiksviðsstjórinn
né nokkur annar gat haft á móti því —
þeir voru að bjarga 150 mönnum. Og all-
an tímann ómaði „Dónárvalsinn" í huga
Bernards.
Elisabeth Duckworth var of önnum kaf-
in til að biðjast fyrir. Skömmu eftir að
björgunarbáturinn, sem hún var í, lagði
frá sökkvandi skipinu, tók hún eftir
manni nokkrum, sem barðist um í sjón-
um, og spurði foringjann, sem hafði á
hendi stjórnina í bátnum:
„Getum við ekki hjálpað honum?“
„Nei,“ svaraði hann.
„Jú, við getum það víst,“ hreytti hún
út úr sér aftur á móti.
Að þessu sinni horfði foringinn lengi
á vefarann frá Taftville, virti fyrir sér
kinnbeinin og kjálkana og skipaði ræður-
um að stöðva róðurinn. Það var erfitt
verk að ná manninum upp, en með sam-
eiginlegum átökum tókst þeim að draga
hann upp í bátinn.
Lífbáturinn hennar stefndi strax' á
Queenstown. Þrátt fyrir þungfermi náði
hann mestum hraða allra lífbátanna. Froðu
rákin f kjölfarinu sýndi hraðann. Frú
Duckworth réri einnig, ekki síður en aðrir.
Þau réru ekki alla leið til Queenstown,
en fyrst allra hittu þau fyrsta skipið í
„putaflotanum", The Peel 12, frá Glas-
gow, sama togarann og Lauriat og ýmsir
aðrir stefnudu á. Fiskimennirnir hristu
höfuðin, alvöruþrungnir og hátíðlegir, en
vantrúaðir, er sjóhraktir, illa klæddir skip-
brotsmenn klifruðu yfir öldustokk skips-
ins.
Elisabeth var ekki fyrr komin um borð