Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 23

Nýct S. O. S. 23
legasta svæðinu suður a£ Beirut-vitanum,
en þar eru grunnbrotin hættulegust.
Á Champollion ruku menn upp til
handa og fóta, er heyrðist hrópað: „Bát-
ur kemur!“ Allra augu beindust í þá átt,
er báturinn Iiafði sézt, í fyrstu eins og lít-
ill svartur depill skoppandi á öldunum og
hvarf þess á milli. En þó hann hyrfi sjón-
um öðru hvoru kom hann í sjónmál að
nýju, færðist nær og stækkaði. Með þraut-
seigju og áræði sigruðu bræðumir og kom-
ust stöðugt nær flakinu.
„Blachér!" kallaði skipstjórinn til fyrsta
stýrimanns. „Látið beztu menn okkar
dreifa sér meðfram borðstokknum. Látið
alla stíga út og skiptið farþegunum í hópa.
Konur og börn fyrst. Allir hjálpi til að
koma farþegunum frá borði!“
Áhöfnin undirbjó allt, er gera þurfti
í snarkasti. Farþegarnir létu skipta sér í
smáhópa möglunarlaust. Enginn tróð sér
fram fyrir annan. Konur og börn fyrst,
það var boðorðið, er þeir héldu í heiðri.
í mikilli æsingu störðu þeir á lóðsbát-
inn, bjargvætt þeirra í miklum háska.
Nú voru aðeins fimmtíu metrar milli
báts og skips. Mundi Radwan heppnast-
að koma bát sínum til hlés við flakið? Sú
spurn brann á allra vörum.
Svo virtist snöggvast, að lóðsbáturinn
mundi brotna við síðu skipsflaksins. En
með öruggum handtökum beindi Rad-
van bátnum frá og renndi svo meðfram
skipinu á hléborða unz Mahmud náði
taug, er maður hafði kastað til hans og
bátnum var lagt að.
Nú var tekið til hendinni. Nokkrir há-
setar fóru niður í bátinn til að taka á
móti fólkinu. Sextíu og fjórir menn fóru
í bátinn. Svo margt fólk hafði hann víst
aldrei flutt fyrr. Hásetar ýttu frá en fóru
svo upp í flakið aftur. Svo hófst ferðin í
land, sem harla tvísýnt var hvernig takast
mundi.
Þeir, sem eftir voru í flakinu horfðu á
eftir þessum fífldjörfu hafnsögumönnum
milli vonar og ótta. Skyldi þeim virkilega
heppnast að ná heilum í höfn? Undir því
var björgun þeirra sjálfra komin.
Hve langur tími mundi líða unz bátur-
inn næði höfn og gæti byrjað næstu ferð?
Slíkum og þvílíkum spurningum var
ekki hægt að svara að sinni.
í bækistöð hafnsögumannanna var fylgzt
með ferðum bátsins allan tímann. Þá er
tilkynnt var, að báturinn hefði komizt alla
leið að flakinu og væri á heimleið með
skipbrotsmennina innanborðs, kallaði sá
yngsti þeirra Balpajy-bræðra frændur sína
á sinn fund.
„Við verðum að hætta á að fara út. Við
getum ekki verið þekktir fyrir, að Radwan
standi einn í þessu með bróður sfnum.
En við höfum ekki nema litla vélbátinn.
Á honum getum við ekki farið sömu leið
og bræðurnir. En e£ við1 getum farið út