Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 11

Nýtt S. O. S. 11
inu, héldu áfram ferðinni til Beirut.
Skipið hreppti versta veður við strendur
Egyptalands. Fáir farþeganna höfðu
nokkru sinni ferðazt með skipi í öðru eins
veðri. Svona djöfladans þoldu ekki nema
allra sjóvönustu menn.
Egypzki hafnsögumaðurinn varð að
halda áfram með skipinu til Alexandríu,
því ófært var ofan í léttbátinn, er ætlaði
að sækja hann.
Engum var vært á þiljum uppi lengur.
Það var hvorttveggja, að oftast var ausandi
rigning og skipið lá undir stöðugri ágjöf.
í veðri sem þessu og sjógangi reynist
bezt að vera sem mest miðskips. Veltu gæt-
ir minna þar.
Flestir farþeganna höfðust við í bóli
sínu og báðu máttarvöldin að stilla vind
og sjó.
Það voru ekki nema þeir allra sjóhraust-
ustu, er dvöldu í reyksalnum eða sátu við
barinn, drukku sinn venjulega aperitif og
höguðu sér í öllu eins og skipið væri á
sléttum sjó.
Farþegarnir þurftu* ekki annað en sjá
um sig, en hjá skipshöfninni óx erfiðið
um allan Iielming. Margur heldur, að sjó-
menn gildi einu um hamfarir hafsins, en
sannleikurinn er þó sá, að þeir eru sumir
sjóveikir. En sjómaðurinn verður að genga
sínum skyldustörfum; hann getur ekki
labbað í koju sína, ef honum líður illa.
Sem betur fór, var áhöfnin á Cham-
pollion þrautreynd og sjóhraust. Það kom
sér líka vel, því oft var svo að varla sá
handaskil fyrir myrkri og regni.
Sjaldan eða aldrei hafði skipið hreppt
verra veður en þessa ömurlegu desember-
nótt árið 1952.
„Eg held satt að segja, að vetrarstorm-
arnir færist í aukana ár frá ári,“ mælti
Henri Bourde skipstjóri við fyrsta stýri-
manninn Blachére að nafni. „Miðjarðar-
hafið er áreiðanlega í sínum versta ham
núna. Vonandi heppnast okkur að koma
hafnsögumanninum í land, annars verðum
við að bíða unz veðrið lægir."
Yfirhafnsögumaðurinn frá Beirut og
bræður hans, synir Ibrahims gamla Bal-
pajy, er stofnaði hafnsögumannsstarfið á
öldinni sem leið, voru þeir reyndustu og
traustustu hafnsögumenn, er yfirmennirn-
ir á Champllion töldu kost á að fá. I hvert
sinn, er skipið nálgaðist þessa austustu
höfn Miðjarðarhafsins var Balpajys til stað-
ar til þess að vísa því örugga leið inn á
skipalægið. Aldrei hafði orðið slys hjá Bal-
pajy. Raunar hafði veðrið aldrei verið
svo slæmt sem nú.
Enn einu sinni beygði Bourde sig yfir
sjókortið, athugaði stefnuna, er stýrimað-
urinn hafði markað, blaðaði i vitaskránni
til þess að ganga úr skugga um, hvort
nokkur breyting hefði orðið á vitaljós-
merkjum og skipaði loks svo fyrir, að
hann yrði vakinn um leið og vitaljós sæ-
ist blossa á ströndinni.
Þá gekk hann af stjórnpallinum. —
Það var komið fram yfir miðnætti. Menn
höfðu tekið á sig náðir. Einnig þeir, er
voru þaulsætnastir samkvæmismenn höfðu
geneið til klefa sinna. Brytamir lagfærðu
ýmislegt f sölunum, slökktu Ijósin og
kveiktu næturljós.
Brátt ríkti kyrrð hvarvetna í skipinu, ut-
an það, að sjóirnir skullu á skipssfðunum
jafnt og þétt, stormurinn gnauðaði án af-
láts og dynur vélanna var háttbundinn og
viss. Hér og þar mátti heyra þungar stun-
ur úr klefa, grát barns, sem gat ekki feng-
ið þráða hvíld.
Stundarfjórðungi fyrir kl. 4 um morg-
uninn var sem fyrstu lífshræringamar á