Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 18

18 Nýtt S. O. S.
var vonlausari svo að segja með hverju
augnabLiki.
Allt í einu — það mun liafa verið að
stundu liðinni frá því hin misheppnaða
tilraun var gerð — buldi ægilegur brot-
sjór á flakinu, það brast og brakaði í skip-
inu öllu. Því fylgdi feikna hávaði, gler
splundraðist, rúður brotnuðu og plank-
ar þeyttust upp í loft miðskips.
Og þá — farþegarnir sáu það sér til
mikillar skelfingar ---- myndaðist sprunga
bak við reykháfinn, sprunga, er náði yfir
þvert Jiilfarið og reif það upp.
Þetta var engu líkara en jarðskjálfta, er
jörðin opnast. Það myndáðist gapandi
sprunga í skipsflakinu. Fyrst í stað var
sprungan bara fáeinir sentimetrar, en með
hverri sekúndu breikkaði sprungan um
nokkra sentimetra. Skipið klofnaði í
tvennt.
Ofboðsleg hræðsla greip farþegana.
Þá kvað við rödd úr brúnni f hátalara
skipsins:
,,Rýmið afturþilfarið þegar í stað. All-
ir faiþegar og áhöfn færi sig fram á skip-
ið. Áhöfnin veiti aðstoð! Gjörði svo vel
að vera róleg!“
Svo óviðbúnir sem menn voru Jiessum
atburði, jafnskjótt hófust J>eir handa. Há-
setar létu hendur standa fram úr erm-
um. Þeir leiddu konur og börn yfir þessa
uggvænlegu gjá. Þetta var auðveldast fyrst
í stað. Enn sem komið var, var sprungan
ekki nema metersbreið. En ekki leið á
löngu unz hún breikkaði um helming.
Með hugrekki örvilnunarinnar lilupu
menn yfir þessa gapandi gjá. Jafnvel ald-
urhnignir menn og veikburða hlupu sem
ungir væru. Menn komust allir fram á.
Fölir af ótta horfðu þeir til baka. Með
braki og brestum skildust skipshlutarnir
að.
Skipið var glatað, hliðarhallinn var orð-
inn 40 gráður og nú var að falla að.
Farþegarnir liöfðu nú aðeins einn þurr-
an stað að hverfa að; það var borðsalur-
inn bakborðsmegin. Yfir tvö hundruð
manns, konur og börn og karlmenn, þjöpp-
iiðu sér J>ar saman, sumt af fólkinu lítt
klæðum búið, allir í sundvestum, skjálf-
andi og svangir. Nú var hvergi hlýju að
fá og ekkert til að borða, nema það litla,
er áhöfninni tókst að skrapa saman. Far-
J>egaíbúðir og vistageymsla voru allar í sjó.
í barnum voru nokkrar vínflöskur og gos-
drykkir, einnig lítið eitt af ávöxtum og
smákökum. F.itthvað lítilsháttar náðist af
mjólkurdósum. Ekkert var annað mat-
fanga um borð. En þó var verst af öllti,
að ekki var dropa drykkjarvatns að fá.
Þrátt fyrir þetta var fólkið ráðið í, að
gafst ekki upp fyrr en í fulla hnefana. Það
stóð þarna í þéttum hnapp, ýmist biðj-
andi, grátandi, kjarklaust eða hughreyst-
andi, en allir helkaldir og þráðu stund
björgunarinnar.
Líðanin var ömurleg þarna á skáhöllu
skipinu. Við hvert rið skall fólkið saman,
það ríghélt sér hvert i annað.
í þessum eymdarinnar dvalarstað eru
tvær mannverur, sem hjúfra sig hvor að
annarri: Greifafrú de Grailly og herra Je-
an Leffont. Þessi stæriláta Parísarhefðar-
frú var nú titrandi skar, sem var þakklát
fyrir þá örlitlu hlýju, sem líkami herra
Leffont veitti henni. Fyrir fáum dögum
hafði hann hrifizt af glæsileik greifafrúar-
innar, en nú var hún hjálparvana vesaling-
ur, sem hann vildi gjarnan hlúa að meðan
hann var þess megnugur. Sá Jijóðfélags-
legi stigmunur, er áður aðskildi þau, var
nú er alvara dauðans blasti við, algerlega
Jnirrkaður út.
Skipsmenn veittu alla þá hjálp, er þeir