Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 12

12 Nýtt S. O. S.
skipinu færu að bæra á sér, er vaktaskipti
fóru fram á stjórnpalli.
Nýja vaktin tók á móti skipuninni um
að vekja skipstjórann um leið og vitaljós
sæist á ströndum Bairut.
„Eg hygg, að hann komi í sjónmál eft-
ir svo sem hálftíma," sagði sá, sem fór af
vakt. „Góða vakt!“
Brátt ríkti ró að nýju í hálfdimmri
brúnni. En jafnt og þétt skullu sjóirnir
á þilfarinu og sælöðrið skvettist upp um
stjórnpallinn.
Regnið buldi á rúðunum og stormurinn
livein og söng í köðlum og brúarvæng.
Stýrimaðurinn og hásetinn í brúnni
störðu þegjandi út í koldimma nóttina.
Hásetinn við stýrið horfði þó stöðugt á
kompásinn álútur og óræður á svip.
Skyndilega er þögnin rofin.
„Ljós framundan fjögur strik á stjórn-
lx)rða!“
Stýrimaðurinn greip sjónaukann. Hann
horfði lengi á það og taldi bilin milli bloss-
anna. Það lýsti eina sekúndu af hverjum
þrem.
Það var engum efa bundið, að þetta
\ar Beirutvitinn.
„Vekið skipstjórann!“ kallaði stýrimað-
ur.
Eftir tæpar tíu mínútur var skipstjóri
kominn á stjórnpall. Hann tók sjónauk-
ann og fullvissaði sig um, hvort áður gerð
athugun væri rétt. Þetta gat svo sem verið
siglingaljós á skipi og ljósið horfið með
nokkumveginn reglulegu millibili vegna
öldugangsins.
En það var ekki um að villast, þetta
var vitaljós. Þá var stefnan rétt. Raunar
sást vitinn fyrr, en við var búizt. Hins
vegar var það ekki að undra, vegna hins
sterka meðvinds.
Stýrimaður leit á klukkuna og skrifaði
í skipsdagbókina:
„044 kl. 07: Sáum vitann i Beirut í 12°
skipsmiðun.
O4 kl. 19: Ný steftia NW 34°"
*
Tveir menn þrömmuðu móti stonnin-
um niður að höfninni í Beirut. Fyrir að-
eins hálfri klukkustund sváfu þeir fast og
draumlaust. í dögun voru þeir kallaðir til
skyldustarfa. Um kl. 6 um morguninn
hafði Champollion tilkynnt komu sína.
Nú var það hlutverk þeirra að koma hon-
um í höfn heilu og höldnu.
Um kl. 5 stigu þeir um borð í vélbát-
inn. Á meðan Mahmud Balpajy fór undir
þiljur og ræsti vélina, fór Radwan í hlífð-
arfötin sín. Hann var sá eldri þeirra fé-
laga og yfirhafnsögumaður í Beirut.
Það gat hæglega orðið slarksöm ferð í
dag.
Stormurinn sfóð beint á innsiglinguna.
Báturinn mundi fara öllu meira neðansjáv-
ar en ofan. En þeir bræður voru hvergi
smeykir. Þeir voru alvanir að fara út,
hvernig sem viðraði. Og ekki kom það
oft fyrir, að þeir leggðu ekki að skipshlið
vegna þess, að illt væri í sjóinn. Þá renndi
léttbáturinn meðfram skipshliðinni og
Radwan snaraðist upp stigann, en Mah-
mud lagði frá hið skjótasta.
Það mundi sennilega ekki verða neinn
barnaleikur að leggja að Champollion í
veðrinu því ama.
Bræðurnir héldu af stað heldur tíman-
lega til þess að vera komnir út nógu
snemma. Það var enginn gamanleikur fyr-
ir farþegaskip að liggja lengi með stöðv-
aða vél í þessum sjógangi, og bíða hafn-
sögumannsins.