Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Blaðsíða 15

Nýtt S. O. S. 15
strandi Champollion og verður skipstjóri
á engan hátt sóttur til saka fyrir það, er
skeð hafði.
*
Þjónarnir hlupu eftir öllum göngum
farþegaíbúðanna og drápu fast á hverjar
dyr.
„Gjörið svo vel að klæðast fljótt! —
Komið upp á þilfar! “
Flestir farþeganna höfðu vaknað er svo
harkalega var kvatt dyra. Sumir þutu upp
úr rúmunum.
Allir klæddust fljótt, er blástur eimpíp-
unnar gall við. Sumir sveipuðu yfirhöfn-
unum sínum utanyfir náttfötin og þurstu
út á þilfarið.
Farþegarnir voru ringlaðir og undrandi;
óttaslegir spurðu þeir hvað væri að ske.
Sumstaðar heyrðust jafnvel hræðsluóp.
Fyrsti stýrimaður safnaði farþegunum
saman í lyftingu skipsins á hléborða. Hann
stóð þar eins og klettur úr hafinu og
spurningarnar dundu á honum. En hann
gaf engin svör, heldur lyfti hendinni til
merkis um, að þögn skyldi ríkja. Hann
ætlaði ekki að taka til máls fyrr en allir
farþegarnir væru komnir.
í nokkurri fjarlægð var annar stýrimað-
ur og safnaði um sig reglusystrum. Þær
voru lítt vanar heimsins volki og nú spurðu
þær i dauðans angist, hvað væri að ske.
„Verið bara rólegar, dömur mínar!“ á-
varpaði hann hinn vanstillta kvennahóp.
„Þér sjáið, að við erum aðeins í tvö hundr-
uð metra fjarlægð frá ströndinni. — Hér
er því sannarlega engin hætta á ferðum.“
Fyrsti stýrimaður hafði svipuð orð við
sitt lið. Hann sagði fólkinu, að skipið hefði
rennt upp á sandgrynningar, og þar sem
það lægi gikkfast á rifinu væri vissulega
engin hætta. Þau gætu og sjálf séð með
eigin augum, að í landi væri gerður hvers-
konar undirbúningur til bjargar farþegun-
um.
„Þér verðið að hafa dálitla biðlund,
dömur mínar og herrar. Meðan stormur-
inn geisar er mjög erfitt fyrir björgunar-
sveitirnar að komast út í skipið. Við get-
um ekki heldur krafizt þess, að þessir
djörfu menn leggi líf sitt í hættu að ó-
þörfu. Síðustu veðurfréttir gefa vonir um,
að storminn lægi bráðlega. Þangað til bið
ég yður að sýna fyllstu ró og aðgát!“
Smám saman náðu farþegamir sér eftir
óttann, er hafði gripið þá. Þeir voru líka
lieldur hastarlega rifnir upp úr fasta
svefni. Það var !íka eins og þeir væru nú
fyrst að skilja, hvað hafði hent skipið
þeirra. En þeir voru örskammt frá landi
og þar var mikill mannfjöldi með útrétt-
ar hendur til að bjarga.
Ef stormurinn hefði ekki þrumað af
opnu hafi á kulborða og voldugir brotsjó-
irnir skollið í sífellu á skipssíðunni endi-
lancrri, svo lyftingin stjómborðsmegin lá
undir áföllum, þá hefðu farþegarnir, eða
að minnsta kosti þeir hugrökkustu, litið
á J^essa töf sem spennandi tilbreytingu frá
hversdagsleikanum. Þeir vildu vera uppi
og sjá, hvað fram færi. Hinir, sem jafnan
hrukku í kút, ef eitthvað óvenjulegt var
á seiði, flýttu sér til klefa sinna og tóku
til að pakka niður farangri sínum, titrandi
liöndum. Svo báru þeir töskur sínar upp
á þilfar, eins og nú lægi lífið á, að verða
ekki of seinir í fyrsta bátinn.
Eins og fyrsti stýrimaður sagði, voru
ekki horfur á, að unnt yrði að hefja björg-
unarstarfið að sinni. Til þess var stormur-
inn of rnikill og foraðsbrim milli Champ-
ollion og strandarinnar.
Það sem stýrimaðurinn hafði ekki orð