Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 5

aði Brooker. Hann er ljóshærður brezkur ævin-
týramaður, fullur af starfslöngun og áræði. —
„Awa Maru“ tilheyrir hvorki Japönum né Kín-
verjúm. Ef á að tala um eignarétt yfir farmin-
um, þá tilheyrir hann þúsundunum, sem hon-
um var stolið frá og sem Japanir myrtu . . . og
þá höfum við enga möguleika til að finna. Eg
blæs bara á Japani og Kínverja. Hitt er annað
mál, að það verður ekkert létt verk að komast
niður að „Awa Maru“, jafnvel þótt við nú finn-
um, hvar skipið liggur. Það liggur á 90 til 100
metra dýpi, ef trúa á kortum brezka sjóhersins.
Það er sem sé mikil áhætta í sambandi við fyrir-
tækið. Þess vegna vil ég leggja til, að það sem
við komum til með að ná upp úr flakinu, ger-
um við að sameign og skiptum til helminga, ef
við náum engu, greiði ég yður 50 dollara á dag
fyrir þann tíma, sem þér vinnið að þessu. og
r,o dollara á viku svo lengi sem leiðangurinn
varir. Meira leyfir fjárhagur minn því miður
ekki.
Eg tók við tilboðinu. Það kom sér vel fyrir
mig á þessu augnabliki. Eg beið eftir samningi
um starf við Nýju-Guineu. Þar var einnig
japanskt gullskip — en það starf gat ég ekki haf-
ið fyrr en eftir nokkra mánuði. Þess vegna hent-
aði það mér prýðilega nú að leita eftir „Awa
Maru“. Það var betra en að flækjast um í
Hongkong aðgerðalaus.
Dauða skipið.
Eg uppgötvaði, að ég var kominn niður á 53
metra, og ég hélt áfram að sökkva, jafnhliða
því, sem þeir gáfu línuna út uppi í bátnum.
Á leið minni niður í djúpið, hafði ég ekki
séð lifandi kvikindi — ekki einu sinni sjöstirni
eða marglittu. Sennilega var það ve.gna þess,
hve straumurinn var mikill þarna, en hann varð
ég strax var við og ég kom niður fyrir yfirborð
ið. Hann lá að landi — að strönd Formósu, ég
álykta að straumhraðinn hafi verið minnst 2
mílur. Straumurinn var nógu sterkur til þess,
að beina alltaf fótum mínum í átt til lands,
en annars hamlaði hann mér ekkert sem hét.
Það, sem gerði mig dálítið órólegan var, að
ég hafði fengið mikinn hjartslátt. Eg var ekki
vanur að fá slíkt, og það gat verið hættulegt.
Eg talaði nú í annað skipti eftir að ég lagði af
stað í talsímatækið, sem kornið var fyrir í hjálm-
inum, rétt við munninn á mér:
— Halló, Bill, hvernig gengur það hjá ykkur
þarna uppi?
Rödd Brookers svaraði:
— Það er byrjað svolítið að vinda, en hafið
er gjörsamiega autt, hér er ekkert að sjá. Þú
hefur ekki enn orðið neitt var við skipið, er
það?
— Ekki séð svo mikið sem skugga af því, svar-
aði ég, en á næsta augnabliki leiðrétti ég sjálf-
an mig: — }ú, ég held nú bara að ég sjái það!
Eg starði niður í myrkan sjóinn, og kveikti
á sterka kastljósinu ofan á hjálminum. Ljós-
keilan skar sig gegnum sjóinn, og hún blindaði
mig til að byrja með, en smátt og smátt, þegar
augun fóru að venjast ljósinu, sá ég dálítið
fram fyrir mig — og nokkrum metrum fyrir
neðan mig — sá ég móta fyrir stóru flutninga-
skipi.
— Jú, hérna er einmitt skip, alveg dautt, til-
kynnti ég í símannn. — Hvað heldur þú, að
ég sé kominn djúpt?
— Um það bil sextíu metra, heyrði ég, að
Brooker svaraði. — Heldurðu, að það sé „Awa
Maru", sem þú sérð?
— Eg veit það ekki. Haltu áham við að gefa
hægt eftir á línunni og láttu bátinn fara nokkra
metra áfram, en hægt. Mundu, að ég er mjög
djúpt niðri.
Eg lendi á þilfarinu.
Eg fann, hvernig línan dró mig hægt áfrani,
og jafnframt hélt ég áfram að sökkva dýpra.
Loks fann ég, að fótur minn kom við eitthvað,
og þegar ég leit niður, kom í ljós, að ég hafði
komið við eitt siglutré skipsins.
Skipið stóð á kili og lagðist á aðra síðuna
með um 35 gráða halla. Mér virtist það vera
brotið í sundur nálægt miðju, en ég var nú ekki
alveg viss um það strax. Eg kom niður á hall-
andi þilfarið, og tilkynnti Brooker, að ég væri
kominn um borð.
— Haltu línunni dálítið strekktri og gefðu
NÝTT SOS ---------------- 5