Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 22

þér björguðuð mér úr dauðans greipum vissi
ég, að örlög mín voru ráðin. Gjörið það fyrir
mig, að segja ekki nei!“
Valérie Edmée André, eins og hún heitir
fullu nafni og liðsforingi að nafnbót, roðnar
enn og felur andlitið bak við veskislok sitt.
Hún finnur, að augu Dubois hvíla á henni,
og hún veit, að hann bíður eftir svari. Hann
þegir, vill gefa henni tíma til umhugsunar.
*
Hún fer að hugsa um það, er fundum henn-
ar og þessa manns bar saman í fyrsta sinn.
Hún man þetta allt mjög nákvæmlega. Það
var í Hanoi, þjakandi molluhiti lá yfir borg-
inni. Hún var næstum örmagna af þreytu, því
hún hafði starfað að uppskurðum alla nóttina.
Enn sér hún fyrir sér andlit prófessors Cheriffi,
yfirmanns hennar í sjúkraskýlinu, er hann á-
varpaði liana á þessa leið:
„Þetta er nú einum of mikið fyrir yður í
dag, ungfrú læknir.“
Valérie André hristi höfuðið.
„Nei, alls ekki, herra prófessor, þegar um
mannslíf er að tefla, þá er vinnutíminn ekki of
langur."
„Gott, þér eruð dugleg stúlka.“
Prófessorinn gráhærði ýtti gleraugunum upp
á ennið og hélt áfram:
Ef þér einn góðan veðurdag yfirbugizt af of-
þreytu, hverjum bjargar það, mér er spurn?
Ekki mér, ekki yður og ekki heldur þeim, sem
særðir eru. Já, ef ekki væru þessar bölvaðar
flugferðir inn á milli þá léti ég þetta svona
vera. Þér eruð nú bara kona, og það fíngerð
kona, nærri brothætt liggur mér við að segja.
— Já, hvar endar þetta? Og nú skipa ég yður,
sem yfirmaður yðar, að hætta þegar í stað og
koma ekki aftur fyrr en um hádegi á morgun,
hafið þér skilið mig?“
„Já, herra prófessor, en . . .“
„Hér verður ekkert en,“ svaraði læknirinn
ákveðnum rómi, gengur að hurðinni og opnar
hana, en spyr svo:
„Hvaða EN áttuð þér annars við?“
„Eg verð að líta eftir koptanum mínum,
læknir."
„Koptanum? Það er hægt að gera á morgun/
22 --------- NÝTT SOS
Augnaráð yfirlæknisins varð skipandi, næst-
um ógnandi:
„Nýjan kopta getum við fengið, ef þess ger-
ist þörf, en ef þér, Valérie, fallið frá, fæ ég
engan aðstoðarlækni." Svo bætti hann við lág-
um rómi: „Gerið það nú orðalaust, að hvíla
yður. Trúið gömlum manni, senr vill yður vel,
þér þurfið nauðsynlega að fá hvíld. — Og nú
ekki meira um það.“
Og hurðin féll að stöfum. Andartak stendur
Valérie kyrr í miðju herberginu, en svo ákveð-
ur hún að hlíta ráði yfirnranns síns, fer að hátta
og fellur í fastan og draumlausan svefn.
*
Yfirlæknirinn vinnur að sjúkraskýrslum sín-
um langt fram eftir nóttu. Bjart ljósið frá borð-
lampanunr lýsir upp vinnuborðið, en í herberg-
inu sjálfu er lrálfrokkið. Læknirinn strauk enn-
ið þreytulega.
„Það er víst tínri til kominn, að ég fari líka
að lrvíla mig,“ hugsaði hann og lrrökk við, en
þá er allt í einu barið harkalega að dyrum.
Læknirinn ýtir blöðunum til hliðar og kallar:
„Kom inn!“
Undirforingi kenrur inn og heilsar:
„Afsakið, að ég trufla yður um miðja nótt,
lrerra prófessor, en ég var að koma frá höfuð-
stöðvunum rétt í þessu. Svo er nrál með vexti,
að herstöð hundrað kílómetra í norðvestur frá
Hanoi, herstöð númer ellefu, er innikróuð. Yf-
irmaðurinn í þessari herstöð, Dubois liðsfor-
ingi, hefur fengið skot í lungað og er mjög
þungt haldinn. Aðrir sjö lrermenn eru þarna
meira og minna særðir. Þeir í aðalbækistöðv-
unum biðja yður nú að sækja Dubois og hina,
sem særðir eru, og flytja þá á burt þaðan.“
Læknirinn reis á fætur og kveikti ljósið í
herberginu. Hann leit á manninn og hristi höf-
uðið:
„Og Valérie André ætti þá að fljúga ein þessa
hundrað kílómetra leið yfir óvinasvæði? — Nei,
þessari beiðni yfirforingjans verð ég því miður
að neita, ég get ekki, þó ég væri allur af vilja
gerður, fómað bezta aðstoðarlækni mínum. Það
væri engum til gagns.“
Undirforinginn var við þessu búinn:
„Það hefur líka verið hugsað fyrir þessu,
herra prófessor; orrustuflugvélar verða látnar