Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 23

fylgja ungfrúnni og veita henni nauðsynlega
vernd.“
„Talið um þetta við André sjálfa, ég mun
gera boð fyrir hana.“
Læknirinn gekk að borðinu og þrýsti á
hnapp.
Eftir örstutta stund birtist hjúkrunarkona í
gættinni.
„Gjörið svo vel að vekja ungfrú André! Biðj-
ið hana að koma hingað inn til mín!“
„Já, herra prófessor!“
Cheriffi tók sér sæti í hægindastólnum og
bauð undirforingjanum einnig sæti.
Þannig sátu þeir þegjandi andspænis hvoi
öðrum.
Þegar Valérie André gekk inn í herbergið
um það bil fimm mínútum síðar, risu þeir báð
ir á fætur.
„Afsakið þér, mademoiselle, að ég læt trufla
svefnró yðar, en hér er staddur liðsforingi, sem
vill ræða við yður .að beiðni yfirforingjans."
Valérie horfir á liðsforingjann undrandi á
svipinn.
„Gjörið svo vel, herra minn, hvers óskið
þér?“
Maðurinn hneigði sig lítillega.
„Herstöð númer 11, norðvestur af Hanoi, er
innikróuð. — Þarna eru menn í lífshættu. Við
þurfum nauðsynlega á hjálp yðar að halda;
þess er óskað, að þér fljúgið þangað undir
vernd orrustuflugvéla.“
„Eg fer, gjörið svo vel að bíða fimm mínút-
ur, þá verð ég ferðbúin.“
Hún er komin aftur eftir þrjár mínútur.
Hún er klædd dökkbláum síðum buxum
frönskum flugjakka með þremur gylltum rönd
um, sem sýna liðsforingjatign hennar, og alpa-
húfu ber hún á höfði.
„Komið þér, liðsforingi," segir hún, en yf-
irlækninn kveður hún með handabandi.
„Við sjáumst á morgun, prófessor."
Yfirlæknirinn aldurhnigni hneigir sig djúpt
en mælir ekki orð af vörum.
Þau stíga inn í jeppa og undirforinginn ek-
ur hratt um stræti borgarinnar til aðalstöðv-
anna.
Gamall ofursti tók á móti þeim.
„Vitið þér, André, um hvað er að ræða?“
„Já, ég veit það.“
„Gott og vel, ég læt þá aka yður út á flugvöll-
inn. Orrustuflugvélar bíða þar komu yðar.
Gangi yður vel, Capitaine André!"
*
Vélbyssuskothríðin dynur á víggirðingunni.
Óvinirnir eru fullir bræði yfir því, hve her-
mennirnir í þessari herstöð berjast hraustlega.
Dubois höfuðsmaður liggur á börum í timb-
urkofa. Andardrátturinn er slitróttur, og í
hvert sinn, sem brjóst hans hnígur, kemur blóð-
straumur fram úr munninum.
Schwarz majór var hjá Dubois og gerði það,
sem í hans valdi stóð, til að lina þjáningar
hans.
„Hafið þér miklar kvalir, kapteinn?"
Særði maðurinn hristi höfuðið.
„Við höfum beðið um hjálp, kapteinn. Það’
getur ekki orðið langt þangað til læknirinn
kemur. Þér hafið heyrt getið um fljúgandi kven-
lækninn, er það ekki?“
Særði maðurinn kinkaði lítillega kolli.
Úti jókst skothríðin að mun.
„Farðu út,“ mætli höfuðsmaðurinn veikri
röddu. Þeir verða að halda velli — við fáum
liðsstyrk — verið Congier liðsforingja til aðstoð-
ar — hann er ungur og reynslulítill."
„Gott, ég sendi einhvern til þess að vera hjá
yður, kapteinn."
Þarna liggja líka aðrir hermenn, sem hafa
særzt í hinum hörðu bardögum að undanförnu.
Þeir harka af sér, bíta á jaxlinn og horfa á for-
ingja sinn.
„Við verðum sóttir, félagar. Við erum ekkí
yfirgefnir, okkar menn eru á leiðinni."
*
Schwarz majór gekk við hlið unga liðsfor-
ingjans.
„Sjáið þér, foringi, þarna kveikja helvítin eld
til þess að eiga auðveldara með að sjá okkur.“
„Já, en hvað getum við gert við því, majór?“
„Ekkert,“ svaraði Schwarz. „Bara að bíða, en
ef þeir hefja áhlaup, þá verða þeir sjálfir að
hlaupa í bjarmanum af eldinum, og þá sjáum
við líka betur.“
„Auðvitað, en ég hafði nú ekki hugsað út f
það, Schwarz." Rödd unga foringjans titraði
NÝTT SOS
23