Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.05.1940, Blaðsíða 18

14
Þ J Ó Ð I N
muni rætast, er erfitt að segja nokk-
uð. Þó held ég, að óhætt sé að
fullyrða, að eftir því sem áður lief-
ur gengið, þá sé ekkert, sem bendi
til þess, að sá markaður hafi þrengzl
við fyllri vinnu útflutningsvörunn-
ar, og að heldur megi segja, að með
fyllri vinnu og meiri nýtni útflnttra
afurða Iiöfum við hrotið okkur nýjj-
ar leiðir, nýja möguleika, sem fara
enn sívaxandi. Og þó yfirstandandi
styrjöld ska])i okkur á þeim vett-
vangi mikla örðugleika, þá er eng-
an veginn sagt, að þar séu allar
hrýr brotnar.
Um flutningsörðugleikana er ó-
þarfi að l'ara mörgum orðum. Það
er sá örðuglciki, sem við getum lil-
ið við ráðið. Auk hættunnar, sem
er því samfara, að sigla á styrjald-
arlímum, þá eru það vátrvgginga-
gjöldin og farmgjöldin, sem koma
mjög við iðnað, sem þarf að kaupa
mest hráefni erlendis frá, eða flytja
fullunnar vörur á erlenda markaði.
Þessi kostnaðarauki kemur síðan
fram í hærra vöruverði, sem orsak-
ar þrengri markað.
Um fjárliagsörðugleika iðnaðar-
ins mætti margt segja, ef rúm væri
til þess.
Ýmsar tillögur hafa verið uppi
undanfarin ár, af ýmsum ástæðum,
til að hæta úr þeim örðugleikum.
Ýmislegt má í þeim finna, sem er
gott, en margt er þar óþarft og
skrumkennt. Enda virðist það frem-
ur borið fram til að afla atkvæða,
á vettvangi stjórnmálanna, en lil
varanlegra úrhóta fyrir liinn unga
iðnað landsins. En það, sem þarf
að gera á því sviði, og hefði reynd-
ar þegar átt að vera gert, er að
afla iðnaðinum rekstrarfjármagns
með góðum kjörum. Mætti fara þá
Ieið, að ríkið gæfi úl ríkisskulda-
bréf, sem seld yrðu innanlands, en
andvirði þeirra rynni i sérstakan
sjóð, sem lánaði iðnfyrirtækjum
rekstrarlán með hagkvæmum kjör-
um. —
Er allt, sem bendir lil þess, að
þjóðfélag, sem vill forðast fjárhags-
óreiðu og siðspillingu þegna sinna,
geri allt, sem í þess valdi stendur,
lil að hvggja þann grundvöll undir
atvinnuvegina, að þeir fái staðizt.
Og geri það strax, „því að eigi er
ráð, nema í tíma sé tekið“.
Tollaokrið og skattafarganið hafa
ekki sízt verið þröskuldur í vegi
hins vaxandi iðnaðar í landinu. Eru
það erfiðleikar, sem ríkinu ætti að
vera nokkuð hægt um að ráða hót á.
Revndar er því haldið fram af hin-
um margumtöluðu „umbóta“- og
„framfara“-flokkum, Framsóknar-
flokknum, Alþýðuflokknum og
Kommúnistaflokknum, að þar
þurfi lieldur á að herða, en slaka til.
Benda þeir í því sambandi á nauð-
syn þess, að auka hinar verklegu
framkvæmdir i landinu, til að
stöðva hið vaxandi atvinnnleysi, og
þá eymd, sem því er samfara. Og
þessir „ágætu vinir“ verkamanna
og bænda slá á viðkvæma strengi
kjósendanna og gera gælur við
liagsmunakröfur þeirra, með því að
semja tillögur og aftur tillögur,
frumvörp og aftur frumvörp um
hrúargerðir og vegi fram í afdölum
og uppi á reginfjöllum, um síma og
rafmagnsstöð á hvern hæ, í hverjum