Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 45

LEIKLIST
SUMARSKEMMTAN
Skemmtanalífið í höfuðstaðnum þynnist
allmikið þegar líða fer á sumarið. Mikill
fjörkippur kom í það síðastliðið vor með
operettu og spönskum dansflokki í Þjóðleik-
húsinu, konsertum hjá Sinfóníuhljómsveit-
inni, heimsókn sænsks karlakórs og fleiru.
En í júlíbyrjun færðist deyfð yfir hlutina. Ein
var þó undantekning, en það var Gísli Hall-
dórsson. Honum fór eins og Sveini Dúfu, að
þegar aðrir hörfuðu, þá brá hann sverði. En
þar lýkur líka skyldleikanum með þeim
Sveini og Gísla. Gísli er maður greindur og
athugull, veit hvað hann vill, og gerir það.
I sumar hefur hann haft sumarleikhús í Iðnó,
hefur safnað um sig nokkrum af yngri leik-
urunum og með þeim fært upp gamanleikinn
Meðan sólin skín, eftir enska höfundinn
Terence Rattigan. Er þar skemmst frá að
segja, að sýningin tekst yfirleitt mjög vel,
leikritið er vel samið og fyndið, og hinir
ungu leikarar eru með lífi og sál í því, sem
þeir eru að gera.
Gísli Halldórsson er leikstjórinn, en auk
þess leikur hann aðalhlutverkið, jarlinn af
Harpenden. Gísli er mjög góður leikstjóri,
hraðinn er ágætur, og auk þess finnst manni,
að leikaramir séu frjálsir og hafi fengið leyfi
til að skapa persónurnar innanfrá, en ekki
þurft að klæða sig í þær eins og föt tilbúin
af leikstjóranum. Um leik Gísla er ekki jafn-
margt gott að segja. Hlutverkið hentar hon-
um alls ekki, og hann gerir úr jarlinum
heldur leiðinlegan nöldrunarsegg, í staðinn
fyrir góðlátlegan ungan aðalsmann. Ég
held enginn sé í vafa um það, að Gísli sé
einn af eftirtektarverðustu mönnum í leik-
húslífi okkar í dag. En einmitt þess vegna eru
gerðar meiri kröfur til hans en margra ann-
arra, og þegar fyrir hann koma mistök eins
og þau, sem hentu hann við val leikara í
hlutverk jarlsins af Harpenden, þá verður
að segja eins og er. Það má einnig minnast
á það, að val leikara í önnur hlutverk hefur
yfirleitt tekizt mjög vel, og því held eg, að
niðurstaðan verði sú sama og með Systur
Maríu, að jafnvel fyrir hæfileikamenn eins
og Gísla, þá sé bezt að velja á milli, en reyna
ekki bæði að leika og stjórna í sama leik-
ritinu.
Unnustu jarlsins, Elisabeth Randall, leikur
Helga Bachmann. Leikur Helgu er mjög
góður, og meðal cmnars vinnur hún það
þrekvirki að verða dauðadrukkin á leiksvið-
inu, en á þann hátt, að jafnvel ströngustu
siðapostular gætu ekki hneykslazt á þeim
drykkjuskap. Faðir Elisabethar, hertoginn af
Ayr og Sterling, er leikinn af Róbert Am-
finnssyni. Róbert nær ekki sem beztum tök-
um á hlutverkinu. Þegar leikið er gaman-
hlutverk, sem jafn-vel er gert af höfundarins
hendi og hertoginn er, þá er gott að stilla
skrípalátunum í hóf öllu meira en Róbert
gerir. Tvo liðsforingja, annan amerískan,
hinn franskan, leika þeir Jón Sigurbjörnsson
og Baldvin Halldórsson. Ég hefi nokkrum
sinnum séð Jón á sviði, og hefi ég aldrei séð
hann betri en nú. Jón virðist skilja þá mann-
gerð, sem hann á að sýna, og nær vel þess-
um heldur aðlaðandi barnaskap, sem manni
finnst maður svo oft rekast á hjá Ameríku-
mönnum. Frakki Baldvins er góð andstæða
við Ameríkumann Jóns, sjálfsöruggur heims-
maður, sem reynist samt, þegar á á að
herða, ekki hálfur maður á við Ameríku-
manninn. Baldvin talar með frönskum mál-
hreim og tekzt að halda honum út allan
leikinn, og er það út af fyrir sig ekki lítil
raun. Ég tók eftir því, þegar ég sá leik-
ritið í annað sinn, að enginn leikaranna hafði
bætt jafn miklu við sig og Baldvin, og sann-