Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Blaðsíða 9

SPÖNSK LJÓÐ
103
fíil Vicente.
LJÓÐ TJM UNGA STÚLKU
Hún er væn og fjarska fögur;
en hvað stúlkan er indæl!
Seg þú, sæfari góður,
sem á skipunum dvaldir,
hvort er hafskipið, seglið eða stjarnan
svona fögur?
Seg þú, riddari góður,
sem varst tygjaður vopnum,
hvort er hesturinn, orustan og vopnin
svona fögur?
Seg þú, hirðingi góður,
þú sem átt hjörð í haga,
hvort er búsmalinn, dalirnir og heiðin
svona fögur?
Gustavo Adolfo Becquer.
ÞAU LTJKU HENNAR ATJGTJM
Þau luku hennar augum
sem opin stóðu,
breiddu á andlit
blæju hvíta.
Sumir með ekka
en aðrir þegjandi
kvöddu í senn
svefnhús dapurt.
Logaði á gólfi
Jjós í stjaka,
brá skýrt á vegg
skugga af beði,
þar sem glögglega
greina mátti
liðins líkama
línur stjarfar.
Þar kom, að drungaleg
dagsbrún vakti
þúsund-raddaðan
þys á strætum.
En er saman laust
ljósi og dimmu,
kyrrð og lífi,
mér kom í hug:
Drottinn! hve döpur
er dauðra vist!
Út var önduð
á öxlum hafin
og líkbörur
lagðar í kirkju.
Kveikt var á kertum
í kapellu
og sæng tjölduð
svörtum dúki.
Hringing þagnaði
og hinzta bæn;
reis af knébeði
kona gömul,
vék um hliðargöng,
liurð marraði;
svo var hljóð kyrrð
á helgum stað.
Hreyfði sigurverk
hægt við kólfi,
mátti klið greina
er kerti snörkuðu.
Svo var ömurlegt
inni og dimmt,
að með köldum geig
kom mér í hug:
Drottinn! hve döpur
er dauðra vist!