Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Blaðsíða 16

Jóhann S. Hannesson:
Þegar eg flutti inn voru eftir fimm
af eplatrjánum. Hvað þau voru mörg
í fyrstu man nú enginn. Eg heí gáð
í afsalsbréf, en þess er hvergi getið.
Það skiptir svo sem annars engu máli,
en eg er bara forvitinn af því
að nú er ekki eftir nema eitt.
I fyrra, þegar fellibylurinn
braut fjögur, virtizt bezt að hreinsa til
og stækka garðinn, eins og eg hafði ætlað.
Þetta eina tré var heldur lítils virði
(og hin voru ekki félegri, sem fuku)
feyskið og holt og margar greinar visnar,
og aðrar, þó þær bæru ávöxt, brotnar.
Avöxturinn var ormsmoginn og súr,
og liðun svaraði ekki kostnaði.
Það var helzt kannske einhvers virði á vorin,
en varla rétt að meta nokkur blóm,
þó falleg séu, á við góðan garð.
Meðan eg var að leggja öxina á
(þó eplatréð sé fúið, þarf að bíta)
sá eg í hug mér bleikrauð eplablómin
bærast í vorgolunni, en það var aðeins
andartaks hik. Eg ior í gegnum garðinn,
og gekk að trénu, fann mér veikan blett,
og reiddi hart til höggs. Þá gaf mér sýn
um hag mín sjálfs. Tréð stendur þarna enn.