Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Blaðsíða 47

I

tir^

■ ............................................................................................................................ ....................................................................................................................................................

K'W'XvX-lWWXw.vWy.ýx-^x-:-:-:-:^:-:':
»1
_ , Engar tvær óperur eru ólíkari að anda og efni,
ivær operur i stíl og búningi en þær, sem Þjóðleikhúsið
bmftlpilrhímnil hetir sÝnt oicicur nu r haust: „Tosca" eftir
HJUU'eilUIUilllU Puccini og (Cosi ÍQn tutte" eftir Mozart. En
báðar eru meistaraverk á sinn hátt, og breytir það engu þar um,
þótt undirritaður fyrir sitt leyti taki hina heiðu glaðværð Mozarts
langt fiam yfir grófgerðan og stundum nærri ruddalegan „verisma"
Puccinis.
„Tosca" var flutt af íslenzkum söngvurum eingöngu undir stjórn
dr. Urbancic, en leikstjóri var danskur, Holger Boland. Sýningin
í heild var leikhúsinu og þeim, sem að henni stóðu, til sóma.
Einkum var söngurinn að flestu leyti í bezta lagi.
Stefán Islandi, sem ekki hefir heyrzt né sézt hér á landi síðan
hann söng hertogann í „Rígólettó” fyrir 6 árum, er nú orðinn meiri
og betri söngvari en nokkru sinni áður, þótt raddljóminn sé ekki
lengur hinn sami og var íyrir 20 árum. Það var mikið gleðiefni
öllum vinum Stefáns ■— og þeir eru margir — að hann skyldi
halda upp á tvöfalt merkisafmæli sitt hér heima með þátttöku í
þessari sýningu og með svo glæsilegum hætti, sem raun bar vitni.
Guðrún Á. Símonar vex með hverju verkefni, sem hún tekur
sér fyrir hendur, og hefir verið ánægjulegt að fylgjast með náms-
og starfsferli hennar á undanförnum árum. Með söng sínum í
„Toscu" vann hún enn einn stórsigur.
Guðmundur Jónsson hefði í þetta sinn mátt taka meir á drama-
tískum hæfileikum sínum. I söng hans vantaði þann undirtón, sem
réttlætir að Tosca reki í hann hnífinn og sættir áhorfandann við
þau málalok, enda þótt hann skilji ekki eða fylgist með viðskipt-
um þeirra orði til orðs. Guðmundi tókst sem sé ekki til hlítar að
sýna þann fullkomna „skúrk", sem Scarpia á að vera.
Um aðrar persónur óperunnar er ekki ástæða til að fjölyrða
sérstaklega nú eftir dúk og disk. Hlutverk djáknans er eins og
samið fyrir Kristin Hallsson. Þorsteini Hannessyni tókst — með
þöglum leik — að skapa eftirminnilega persónu, og er það í frá-