Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Qupperneq 33

HúsnæöisvandræÖi
ef tir
MICHAEL ZOSHCHENKO
(Úr smásagnasaíni höíundar, er út kom'
á ensku árið 1940.
Skyldi sagan ekki, hvað eíni snertir,
að ýmsu leyti eiga við enn?)
Eg sá um daginn, félagar, að verið var
að skipa upp heilum farmi af sementi við
höfnina. Svei mér þá, ef ég lýg.
Eg glóði allur af ánægju. Því hvað þýð-
ir þetta, félagar. Byggingar, húsnæði —
hvorki meira né minna. Hvaða vit væri í
að vera að flvtja hingað sement til annars.
Það þýðir að núna, núna á þessari stundu
er verið að byrja að byggja hús einlivers-
staðar. Byggingar; nýbyggingar, liúsnæði
— maður guðs og lifandi!
Kannski, eftir svo sem tuttugu ár, eða
jafnvel fyrr, getur hver félagi í okkar
miklu Ráðstjórnarríkjum fengið herbergi
útaf fyrir sig. Og, ef fólkinu er ekki ungað
út með allt of miklum krafti, kannski tvö,
meira að segja. Eða þrjú, og baðherbergi
að auki!
Þá verður lífið líf, félagar! Maður svæfi
í einu herberginu; tæki á móti gestum í
öðru, og gerði hvern fjandann sem manni
sýndist við það þriðja. Ekki gott að vita
hvað manni dettur í hug þegar lífið er orð-
ið uppfullt af eintómum þægindum.
Þetta er nú rósrauð framtíðin, góðir fé-
lagar; rósrauð framtíðin. Einsog nú er
ástatt er ýmislegt hægara en að finna þak
yfir hausinn á sér.
Ég er nýkominn frá Moskvu. Ég' veit
livað ég syng.
Þegar ég kom þangað þá fór ég strax að
leita mér eftir herbergi. Ég fór um allan
bæinn; labbaði þetta götu úr götu, með
pjönkurnar á bakinu. Allt upptekið. Hvergi
lófastór blettur að leggja frá sér draslið;
að ég nú ekki tali um nokkurn stað að
vera á.
í hálfan mánuð eigraði ég þetta fram
og aftur. Skegghýjungurinn óx; göturykið
settist í hauga í hverja fellingu. Mest af
þessu skrani sem ég kom með týndist smátt
og smátt.
Svo rakst ég á mann í stiganum á stórri
sambyggingu. „Fyrir þrjú hundruð rúblur
get ég útvegað þér baðherberbergi,“ sagði
hann. „Og það í engri sloríbúð, lagsmaður.
Þrjú salerni og bað. Þú getur búið í bað-
herberginu. Það er nú reyndar gluggalaust,
en dyr eru á því. Og vatnið — nóg er af
því. Þú getur fyllt baðkerið af vatni, ef þér
sýnist svo, og synt í því allan daginn.“
Þessu svaraði ég:
„Ég er ekki þorskur, kæri félagi,“ sagði
ég. „Ég hef ekkert að gera með að synda
allan daginn. Eg held mig mest á þurru
landi. Sláðu heldur soldið af leigunni, manni
minn. Það hlýtur að vera skratti rakt í
svona baðherbergi.“
„Það vildi ég gjarnan gera, félagi,“ sagði
hann. „Ég bara get það ekki. Ekki uppá
mitt eindæmi. Eg er ekki nema eitt at-
kvæði. Hæðin er félagsbú. Leiguna fyrir
baðherbergið ákveður ráðið allt í samein-
ingu.“
„Þið eruð bölvaðir sjóræningjar,“ sagði
ég, „en hvað skal gera. Einhversstaðar
verður maður að vera. Hirtu rúblurnar
mínar og hleyptu mér inn í hvelli. Eg er
búinn að vera á götunni í þrjár vikur, og
ég skal segja þér, félagi, ég er eiginlega
búinn að fá nóg.“
Mér var svo hleypt inn. Eg fór að hreiðra
um mig í nýju íbúðinni.
Það var auðséð á baðherberginu að í