Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Side 34

HELGÁFELL
Í28
þessu liúsi hafði einhverntíma búið fínt
fólk. Baðkerið var úr marmara og kranar
allir úr fínasta málmi. Við veggina voru
stoðir úr marmara líka. Lakara að ekkert
var til að setjast á. Ekkert að hafa nema
röndina á baðkerinu. Tómur marmari, gler-
háll fjandi og hálfgerður lífsháski. Maður
gat hæglega runnið á rassinn ofan í bað-
kerið og blotnað óþægilega þegar sízt
skyldi.
Eg negldi saman nokkrar fjalir; lét þær
á baðkersröndina — og hugsaði svo ekki
meira um það.
Mánuði seinna lienti það mig, að ég gift-
ist. Svona eins og gengur og gerist.
Stúlkan var snotur, þægileg — og sér-
lega skapgóð. Og það kalla ég nú heppni,
maður! En lierbergislaus var hún.
Eg var að vísu hálfsmeykur við að sýna
henni baðherbergið mitt. Það gat hæglega
orðið endir allrar sælu hjónabandsins. Ónei;
hún harkaði það af sér, telpan. Hún setti
upp svip í fyrstu, en svo sagði hún bara:
„Því skyldi ekki almennilegt fólk geta
búið í baðherbergi einsog hvar annarsstað-
ar. Og svo má setja upp skilrúm. Hér mætti
vel hafa svefnherbergi, og hérna borðstofu,
og . . .“
„Já, setja upp skilrúm,“ sagði ég. „Hinir
leigjendurnir, helvítin þau arna, verða vit-
lausir. Utilokað. 1 leigusamningnum stend-
ur: Allar breytingar á íbúðinni eru bann-
aðar meðan á leigutímanum stendur, nema
samþykki ráðsins komi til.“
Svo byrjuðum við búskapinn í baðlier-
berginu, og lífið gekk sinn gang.
Tæpu ári síðar átti svo konan mín
krakka. Við kölluðum hann Jón. Önnur
breyting varð ekki á högum okkar.
Nú kom baðkerið sér vel. Við böðuðum
krógann í því. Það reyndist meira að segja
bezta búsílag. Ivrakkinn var baðaður sýknt
og heilagt og fékk ekki svo mikið sem kvef
í nös.
Ein óþægindi leiddi þó af því að búa í
baðherberginu, sem ég liei' ekki minnzt á.
Allir hinir leigjendurnir heimtuðu nefni-
lega að fá að baða sig í baðkerinu okkar.
Fjölskylda mín varð að liíma fram á gangi
á meðan.
Eg margtalaði við þá og reyndi að fá
þá til að hætta við þessi böð nema á laugar-
dögum.
„Félagar,“ sagði ég við þá. „Hvað á aílt
þetta baðstand að þýða. Setjið ykkur í
mín spor. Hugsið ykkur öll þau óþægindi
sem þetta stanzlausa hreinlæti veldur mér
og mínu fólki.“
Allt til einskis. Þeir voru þrjátíu og
tveir á móti mér einum. Þeir skömmuðust
bara og rifu kjaft einsog fiskkerlingar og
hótuðu að berja mig í plokkfisk ef ég hefði
ekki vit á að halda mér saman.
Hvað gat ég svo sem gert? Einn á móti
þessum skríl. Auðvitað gafst ég upp og
sætti mig við allt saman. Svo gekk lífið
sinn vana gang.
Skönnnu seinna kom svo tengdamóðir
mín úr sveitinni til okkar. Hún settist upp
hjá einni marmarasúlunni við vegginn.
„Alla mína ævi hefi ég þráð að eignast
barnabarn,“ sagði hún við mig. „Hugsaðu
þér aðra eins guðsblessun og þá að eiga
barnabarn. Að mega vera hjá því; styðja
það og leiða á lífsleiðinni. Þú ætlar þó ekki
að meina mér að njóta lífsins æðsta hnoss?“
„Ég að meina þér að njóta lífsins æðsta
hnoss! Kona góð; blindfylltu baðkerið, ef
þér sýnist svo, og syntu svo á stað með lífs-
ins æðsta hnoss,“ sagði ég.
Við konuna mína sagði ég: „Þú átt kann-
ski von á fleiri ættingjum, félagi. Sé svo
þá lióstaðu því upp. Ut með það. Haltu
mér ekki í þessuin spenningi.“
Hún svaraði:
„Eg veit ekki með vissu, en hann bróðir
minn var kannski að hugsa um að koma
hingað í jólafríinu, og . . .“
Eg beið ekki eftir meiru. Eg yfirgaí
Moskvu, sem maður segir, svona nokkuð
skyndilega. Héðan sendi ég fjölskyldunni
það sem hún þarf, í pósti.
S. G. þýddi.