Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Qupperneq 13

ÁRMANN — (léttir mikið). Já — vissi ég
ekki, þú ert að gera að gamni þínu.
STEFÁN — Nei mér er fúlasta alvara. Þessi
drykkjuskapur þinn stafar ekki af öðru
en kvenmannsleysi.
ÁRMANN — Af kvenmannsleysi?
STEFÁN — Já auðvitað — en ef þú fengir
góða konu — útlitið skiptir ekki mestu
máli . . .
ÁRMANN — Nú einhverja herfu þá?
STEFÁN — Neinei — ég er ekki að segja
það — en mestu máli skiptir að hún
skilji þig og kunni að meta þig, hún yrði
að vera hlý kona sem þú ættir alltaf at-
hvarf hjá . . .
ÁRMANN — Og ég ætti að vera bundinn
þessari konu alla ævi?
STEFÁN — Auðvitað þegar þú giftist henni
— hvað heldurðu að hjónaband sé?
ÁRMANN — Ég á við — við gætum ekki
skilið?
STEFÁN — Þið byrjið að minnsta kosti ekki
á því — en það sem ég meina er ná-
kvæmlega það að þú ert að eyðileggja
þig með svona lífemi.
ÁRMANN — Þú veizt — ég þoli ekki nein-
ar frelsisskerðingar.
STEFÁN — En hefurðu hugsað út í til hvers
algjört frelsi leiðir? Ékki til annars en
eigingirni og andlegs gjaldþrots, en það er
þjónustan við lífið sem öllu máli skiptir,
þjónustan. —
Nei — þú verður að þroska hjá þér
ábyrgðartilfinningu — verða hlutgengur
og virkur þjóðfélagsþegn, eins og . . .
já eins og ég.
ÁRMANN — Eins og þú?
STEFÁN — Já — þú sérð það sjálfur — þú
lifir eins og hundur í þakherbergi og átt
ekki einu sinni píanóið sem þú leikur
á . . .
ÁRMANN — Schubert hafði heldur aldrei
efni á því að eignast hljóðfæri . . .
STEFÁN — (heldur órruflaður áfram). En
ég? Já líttu bara í kringum þig. Ég á
fallegt heimili, ágæta konu og nýt álits
í bankanum sem traustur og ábyggilegur
starfsmaður.
ÁRMANN — Já en, Stebbi . . .
STEFÁN — Nei — ég á ekki við það að
þú hættir að sinna hugðarmálum þínum.
Það geri ég þrátt fyrir það að ég taki
skyldur mínar alvarlega eins og þú veizt
— en þetta yrði allt annað líf fyrir þig,
allt annað.
ÁRMANN — En ef ég skyldi nú vera á-
nægður með það eins cg ég hef það?
STEFÁN — Þú ert það ekki.
ÁRMANN — Er ég það ekki?
STEFÁN — Þú getur ekki verið það, það
stríðir á móti allri skynsemi — og þú
mátt heldur ekki vera það (gengur að
honum og klappar honum á öxlina) þú
veizt að ég hef aldrei viljað þér nema
allt það bezta.
ÁRMANN — Já ég veit það, en það er ein-
mitt þess vegna sem ég skil ekki . . .
STEFÁN — Allt það bezta . . .
ÁRMANN — En segðu mér þá hreinskiln-
inslega, myndirðu vilja óska þess að
Schubert hefði alla tíð verið bindindis-
maður og aldrei samið Ófullgerðu hljóm-
kviðuna?
STEFÁN — (hugsi og þegir).
ÁRMANN — Þú manst hún fannst í rusla-
kistu undir rúminu hans þegar hann var
dauður.
STEFÁN — Já, ég man það.
ÁRMANN — Eða manstu ekki um daginn
þegar þú komst til mín og sagðir mér að
karlinn hefði allt í einu staðið fyrir aftan
þig þar sem þú varst að ganga frá ein-
hverjum plöggum.
STEFÁN — (mikið niðri fyrir við endur-
minninguna). Það heyrðist ekkert í hon-
lim af því hann var á skinnskónum.
ÁRMANN — Þú varst alveg miður þín, þú
sagðir að hann hefði minnt þig á Der
Erlkönig.
STEFÁN — Já — ég man það allt.
ÁRMANN — En hvemig á ég þá að skilja
þig?
STEFÁN — Nei — fyrirgefðu Ármann — ég
11
DAGSKRÁ