Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Síða 22

ólagrænn talandi söngstýrunnar næði að hrífa
mig með öllu úr þeirri leiðslu, sem söngur
barnanna hafði valdið, stóð ég upp og gekk
út úr kirkjunni.
Regnið hafði jafnvel aukizt. Eg labbaði
niður strætið og skyggndist innum gluggann
á tómstundaheimili Rauða krossins, en þar
stóðu hermenn í þrefaldri röð við kaffisölu-
borðið, og jafnvel útum glerið gat ég heyrt
borðtenniskúlurnar skondra í herberginu innar-
af. Ég gekk yfir götuna og inní borgaralega te-
drykkjustofu, sem stóð mannauð að undan-
skilinni miðaldra þjónustustúlku, er eftir
svipnum að dæma hefði heldur kosið að fá
viðskiptavin í óblautum regnfrakka. Ég
hengdi frakkann minn á herðatré eins nosturs-
lega og mér var unnt, tók mér síðan sæti
við borð og pantaði te ásamt kanelbrauði,
ristuðu. Þetta voru fyrstu orðaskipti mín
þaðsem af var deginum. Svo fór ég niðurí
vasa mína, hvern og einn, líka regnfrakka-
vasana, og fann að lokum tvö krympluð sendi-
bréf til að lesa enn á ný, annað frá konunni
minni, þarsem mér var tjáð hve afgreiðslan
hjá Schrafft við Atttugustuogáttundu-götu
væri crðin slæm; hitt frá tengdamóður minni,
er bað mig að vera svo vænn að senda
sér obbolítið kasmírgarn við fyrsta tækifæri
ég losnaði úr „búðunum".
Meðan ég hafði enn ekki rennt upp úr fyrsta
tebollanum gekk inn f testofuna fyrirkonan
unga, sem ég hafði rétt áðan verið að horfa
og hlusta á í kórnum. Hár hennar var gegn-
drepa, og sá í eyrun útundan. Hún hafði með-
ferðis lítinn dreng, eflaust bróður sinn, og tók
af honum húfu hans með því að lyfta henni
millum tveggja fingra einsog furðugrip í rann-
sóknarstofu. Lestina rak einkar svipmikil kona
með linan flókahatt — að líkindum fóstra
þeirra. Kórdaman dró af sér kápuna um leið
og hún gekk inn gólfið, og það var hún sem
valdi bcrðið — ágætis borð, frá mínu sjónar-
miði séð, því það var ekki nema fimm-sex
metra frá mér, beint á móti. Hún og fóstran
tóku sér sæti. Litli snáðinn, sem var áað-
gizka fimm ára, var enn ekki reiðubúinn að
setjast. Hann tók af sér buruna sína og henti
henni frá sér; og með kæruleysissvip hins fædda
harðstjóra hóf hann skipulagsbundna stríðni
gegn fóstrunni með því að draga stólinn sinn
til og frá, hvað eftir annað, og horfa beint
framaní hana á meðan. Fóstran stillti sig um
að brýna raustina, en gaf hcnum endurtekin
fyrirmæli um að setjast og hætta öllum kjána-
skap; en það var þó ekki fyrr en systirin tal-
aði til pilts, að hann lét hlýðnast og mjakaði
rassinum uppá stólbrúnina. Óðar var hann
búinn að grípa pentudúkinn og setja á höfuð
sér. Systir hans tók hann af honum, fletti
honum sundur og breiddi úr honum í kjöltu
hans.
í þann mund sem þeim var fært teið, sá
kórdaman að mér varð litið yfirtil þeirra.
Hún leit til mín á móti, þessum máls- og vog-
ar-augum sínum; sendi mér síðan bros, fyrir-
varalaust, en mjög varfærið og stutt. Þó var
það sérkennilega bjart, einsog varfærin smá-
bros stundum geta verið. Ég brosti á móti, á
miklu óvarfærnari hátt, og lét efrivörina leyna
biksvartri bráðabirgða-fyllingu í framtönnun-
um. Og þá vissi ég ekki fyrr til en hin unga
fyrirkona stóð alltíeinu við borðið hjá mér,
í öfundsverðu hispursleysi sínu. Hún var í
köflóttum kjól, skozkum — líklega úr Camp-
bell-efni. Mér fannst þetta öldungis afbragðs-
kjóll fyrir kornunga stúlku á syndaflóðsdegi
sem þessum. „Ég hélt að Ameríkanar hefðu
andstyggð á tei,” sagði hún.
Þetta var enganveginn athugasemd hnittins
dóna, heldur þess manns sem metur þekking-
una mikils og jafnan vill hafa það er sannara
reynist. Ég svaraði því til, að sumir okkar
drykkju aldrei annað en te. Ég spurði hana
hvort hún vildi ekki fá sér sæti við borðið
hjá mér.
„Takk fyrir,“ sagði hún. „Kannske sem
allra snöggvast."
Ég stóð upp og dró fram stól fyrir hana,
þannsem var andspænis mér, og hún settist
á blábrúnina, með bakið teinrétt án minnstu
fyrirhafnar. Ég gekk — alltaðþví hljóp — í
sæti mitt aftur, allur að vilja gerður að láta
ekki mitt eftir liggja svo samtal mætti tak-
ast. En þegar ég var setztur, gat mér ekkert
20
DAGSKRÁ