Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Síða 23

komið til hugar sem orð væri á hafandi. Ég
brosti á ný, án þess að gleyma að dylja tann-
fyllinguna biksvörtu. Svo lét ég orð falla um
það, að svo sannarlega væri leiðinlegt veður
í dag.
„Já; svo sannarlega," sagði gestur minn, í
orðknöppum og skýrum tón þess, er ýmugust
hefur á hverskyns málamyndaþvaðri. Hún Iagði
fingurna flata á borðröndina, einsog gert er
við tilraunaborð á miðilsfundum, en í næstu
andrá kreppti hún þá eldsnöggt inní lófana
— neglurnar voru táðar uppí kviku. Hún bar
armband, all-hermannlegt, einna líkast tíma-
mæli sjófarenda. Skífan var alltof stór fyrir
grannan úlnlið hennar. „Þér voruð við kór-
æfinguna,“ sagði hún ofur bláttáfram. „Ég sá
yður.“
Ég þrætti síður en svo fyrir það, og kvaðst
hafa heyrt rödd hennar aðgreina sig frá rödd-
um hinna. Ég sagði mér fynndist hún hafa
ágæta söngrödd.
Hún kinkaði kolli. „Ég veit það. Ég ætla
mér að verða atvinnusöngkona."
„Virkilega? I óperum?"
„Drottinn minn, nei. Ég ætla að syngja
jass í útvarpið og græða sand af peningum.
Svo þegar ég verð þrítug ætla ég að setjast í
helgan stein og kaupa mér búgarð í Ohio.“
Hún snerti við gegnvctu hári sínu í hvirflin-
um, flötum lófa. „Þekkið þér til í Ohio?“
spurði hún.
Ég kvaðst hafa ferðazt þar um í járnbraut-
arlest nokkrum sinnum, en ég þekkti í raun-
inni ekkert til þar. Svo bauð ég henni flís af
ristuðu kanelbrauði.
„Nei þakka yður fyrir," sagði hún. „Satt
að segja borða ég ekki meiren fuglsungi."
Sjálfur beit ég í brauðsneið og hafði orð á
því, að ekki væri nú allt gull sem glóði í
Ohio.
„Ég veit það. Ameríkani sem ég hitti sagði
mér það. — Þér eruð ellefti Ameríkaninn sem
ég kynnist.“
Fóstra hennar var nú tekin að gefa henni
ótvírætt merki um að hverfa aftur að sínu
eigin borði — beinlínis skipun um að hætta
að ónáða manninn. Engu að síður sneri gest-
ur minn stól sínum nokkra þumlunga undan,
þannig að hún rauf með öllu frekara samband
við borð sitt með því að snúa í það bakinu.
„Þér gangið í þennan Ieynilega skóla upp-
lýsingaþjónustunnar hér uppiá hæðinni, er
ekki svo?“ spurði hún fálega.
Varfærinn, einsog hver og einn um þessar
mundir, svaraði ég á þá leið, að ég dveldist
um stundarsakir í Devonshire heilsu minnar
vegna.
„Svo-o?“ sagði hún. „Ég er nú samt ekki
fædd í gær, megið þér vita.“
Ég kvaðst líka vita það, mikil ósköp. Svo
drakk ég teið mitt um stund. Ég var ekki
laus við að finna fyrir óþægindum, í þeim
stellingum sem ég sat, svo ég rétti eilítið úr
mér í sætinu.
„Þér komið manni óvenju gáfulega fyrir
sjónir sem Ameríkani," sagði gestur minn
hugsi.
Ég sagði henni, að slíkt væri ívið stór-
mennskulegt til að hafa orð á, endaþótt
manni kynni að detta það í hug, og að ég
vonaði hún teldi það raunar ósamboðið virð-
ingu sinni.
Hún roðnaði — og veitti mér um leið
ósjálfrátt þá félagslegu jafnvægisaðstöðu sem
mig hafði skort. „En hvað um það. Flestir
þeir Ameríkanar sem ég hef séð, hafa hagað
sér einsog skynlausar skepnur. Þeir eru stöð-
ugt að tuskast hver við annan, móðga fólk
og — Vitið þér hvað einn þeirra gerði?“
Ég hristi höfuðið.
„Einn þeirra kastaði tómri viskýflösku
innum gluggann hjá frænku minni. Sem betur
fer var glugginn opinn. En finnst yður nú slíkt
vera gáfulegt?"
Það fannst mér ekki beinlínis, en ég sagði
það ekki. Ég sagði, að útum allan heim væri
fjöldi hermanna, langt burtu frá heimilum
sínum, og fæstir þeirra hefðu notið raunveru-
legra gæða lífsins. Þetta sagðist ég halda að
flestir myndu geta skilið hjálparlaust.
„Má vera,“ sagði gestur minn, án sérstakr-
ar sannfæringar. Hún bar höndina aftur uppí
blautt höfuðið, greip um fáein ljós og regnvot
hár og reyndi að hylja með þeim eyrun, sem
DAGSKRÁ
21