Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Qupperneq 27

oní mér. „Hvað sagði veggurinn við hinn
vegginn?" spurði hann, ósköp bláttáfram.
„Þú ert búinn að spyrja hann að þessu,“
sagði Esmé. „Og hættu nú þessu.“
Charles skellti skolleyrum við systur sinni,
klifraði uppá hné mér og endurtók þessa
spurningu allra spurninga. Ég rak augun í,
að hálsbindið hans hafði aflagazt. Ég lagaði
það, leit svo beint framaní hann og sagði í
ágizkunartón: „Hittumst útí horni?“
Oðaren ég hafði sleppt orðunum sá ég eftir
að hafa sagt þau. Charles gapti við. Mér
fannst ég beinlínis eiga sök á því, að hann
skyldi gapa. Hann steig niðuraf mér og gekk
með þóttafullum virðuleik aftur að sínu eigin
borði, án þess svo mikið sem líta um öxl.
„Hann er fckvondur," sagði Esmé. „Hann
er fjarska skapbráður. Mömmu haetti til að
spilla honum. Pabbi var sá eini, sem ekki
spillti honum."
Ég virti Charles fyrir mér þar sem hann
var nú seztur, farinn að drekka teið sitt og
hélt á bollanum báðum höndum. Ég var að
vona að hann myndi Iíta við, en það gerði
hann ekki.
Esmé stóð upp. „II faut que je parte aussi,"
sagði hún og andvarpaði. „Kunnið þér
frönsku?"
Ég reis úr sæti einnig, og kenndi í senn
eftirsjár og undrunar. Við Esmé tókumst í
hendur; einsog ég hafði vænzt var hönd henn-
ar mjög óstyrk, lóíinn sveittur. Ég tjáði henni,
með enskum framburði á orðunum, hve mér
hefði verið það geysi-mikil ánægja að kynn-
ast henni.
Hún kinkaði kolli. „Ég bjóst líka við því,“
sagði hún. „Ég er mjög ræðin, eftir aldri.“
Enn einusinni kannaði hún hár sitt Iauslega
með hendinni. — „Mér þykir svo ákaflega
leitt hvernig hárið á mér er komið,“ sagði
hún. „Það hefur víst verið skelfilegt að sjá
mig.“
„Enganveginn! Satt að segja sýnist mér ekki
betur en flestir liðirnir séu farnir að koma í
Ijós aftur — nú þegar.“
Hún snart örsnöggt við hári sínu á ný.
„Haldið þér að þér komið hingað aftur á
næstunni?“ spurði hún. „Við komum hingað
á hverjum laugardegi, eftir kóræfingar.“
Ég kvaðst ekkert kjósa fremur, en því mið-
ur þættist ég viss um að geta ekki komið því
við oftar.
„Með öðrum orðum: þér getið ekki talað
um neitt sem varðar !iðsflutning,“ sagði Esmé.
Hún sýndi engin merki þess að ætla að hverfa
strax frá borðinu. Það sem meira var: hún
setti annan fótinn skáhallt framyfir hinn, leit
niðurfyrir sig og teygði úr ristinni. Þetta smá-
vægilega viðvik fór henni prýðisvel, því hún
var klædd hvítum háleistum, og öklar hennar
og fótleggir fagrir á að sjá. Skyndilega leit
hún á mig. „Mynduð þér vilja að ég sendi
yður línu?“ spurði hún, og brá litum eilítið.
„Ég skrifa afburða skilmerkileg bréf eftir
a — “
„Það myndi gleðja mig stórlega." Ég dró
fram blýant og blað og skrifaði nafn mitt,
hergráðu, númer herdeildar minnar og nafn
herpóststöðvarinnar.
„Ég skal skrifa yður á undan,“ sagði hún
um leið og hún tók við blaðinu, „svo yður
finnist þér ekki eiga neitt á hœttu." Hún
stakk utanáskriftinni niðurí vasa á kjólnum
sínum. „Verið þér sælir," sagði hún svo og
gekk aftur að borði sínu.
Ég pantaði aðra könnu af tei, sat kyrr og
virti systkinin fyrir mér, unz þau stóðu upp,
ásamt hinni ángráðu Miss Megley, og sýndu
fararsnið. Charles gekk í fararbrcddi og haltr-
aði vesaldarlega, einsog sá sem hefur annan
fótinn nokkrum þumlungum styttri en hinn.
Hann leit ekki við til mín. Næst honum gekk
Miss Megley; loks Esmé, sem vinkaði til mín.
Ég veifaði á móti og reis til hálfs úr sætinu.
Fyrir mig var þetta furðu hrifnæm stund.
Ekki var mínúta liðin, þegar Esmé gekk
aftur inn í testofuna með Charles í eftirdragi
og hélt í jakkaermi hans. „Charles langar til
að gefa yður kveðjukoss," sagði hún.
Ég lagði bollann frá mér þegar í stað; sagði
að þetta væri mjög vingjarnlega hugsað, en
spurði jafnframt hvort hún væri nú alveg
viss . . .
dagskrá
25