Félagsbréf - 01.10.1958, Blaðsíða 12

10
FÉLAGSBRÉP
is. Kvæðum „listaskáldsins
góða“ var skotið undir hæsta-
réttardóm hans og enginn veit,
hvern þátt hann hefur átt í því
að fága þau og laga, en víða
má sjá í bréfum þeirra félaga,
að miklu þótti skipta, hvernig
dómur Konráðs féll. Þegar
Brynjólfur Pétursson skrifar
Konráði álit sitt á sonnettunni
„Ég bið að heilsa“, segir hann,
að Konráði þyki engillinn of
kímilegur, þar sem hann var
með húfu og rauðan skúf. Fátt
er vitað, að Konráð hafi ort.
Sagan segir, að hann hafi
dreymt eina nótt, að maður
kæmi til hans mikill og föngu-
legur og ávarpaði hann með
kvæði. Þegar hann vaknaði,
mundi hann úr því þetta erindi:
„Landið var fagnrt og frítt
og fannhvítir jöklanna tindar,
himinninn heiður og blár,
hafið var skínandi bjart“.
Konráð sagði Jónasi, hvað fyr-
ir sig hafði borið í drauminum,
og Jónas orti kvæðið við þessar
línur. Hannes Hafstein hefur
þessa sögu eftir Konráði sjálf-
um, hvort sem prófessorinn hef-
ur skrökvað henni að Hannesi
til þess að vita, hve auðtrúa þeir
væru raunsæismennimir eða
Konráð hafi ekki séð ástæðu til
að fara eins dult með það, sem
hann taldi sig yrkja í svefni.
Annars er klám- og kersknis-
vísur það helzta, sem kunnugt
er af kveðskap Konráðs, honum
var ósárt um þær og þær voru
alltaf vel þegnar.
í öðrum árgangi Fjölnis
höfðu útgefendumir skipt um
stafsetningu. Þessi breyting
var verk Konráðs. Konráð
fylgdi henni úr hlaði með grein,
sem hét „Þáttur um stafsetn-
ingu“. Þessi ritgerð ber þess
glöggt vitni, að Konráð hafði
hugsað mikið um hljóðfræði og
framburð íslenzkrar tungu, og
sýnir ljóslega, hve glöggskyggn
hann var. Frá þessum stafsetn-
ingarnýmælum er það skemmst
að segja, að þau mættu hvar-
vetna andúð heima á íslandi,
og ritdeilur spunnust út af
þeim, svo að þau bökuðu Fjölni
ærnar óvinsældir, enda fór svo,
að Konráð hvarf aftur inn á
hina breiðu slóð í stafsetning-
unni, eins og síðustu árgangar
Fjölnis sýna.
Á meðan Tómasar Sæmunds-
sonar naut við, var hann drif-
fjöðrin í útgáfu Fjölnis, en þeir
þrímenningarnir í Höfn gátu
skamma stund lynt við hann,
enda þótt hann væri heima á
íslandi, en ekki var Tómas
þar einan um að saka, og er