Félagsbréf - 01.10.1958, Blaðsíða 18

16
FÉLAGSBRÉP
Þegar Jónas Hallgrímsson
andaðist, missti Konráð hjart-
fólgnasta vin sinn, en þungbær-
ari harmar biðu hans á næsta
ári. Sama vorið og Jónas dó
flutti Konráð til ekkju nokk-
urrar í Klausturstræti í Kaup-
mannahöfn. Hjá ekkjunni var
þá systir hennar ung og fríð
sýnum. Þau Konráð felldu hugi
saman og hétu hvort öðru eig-
inorði. Vorið 1846 var Konráði
veitt kennaraembætti við Lærða
skólann í Reykjavík. En um
svipað leyti veiktist unnusta
hans og dó. Konráð tók and-
lát hennar svo nærri sér, að
hann varð ekki mönnum sinn-
andi. Það varð ráð vina hans
að senda hann í ferðalag suður
um Þýzkaland og þaðan skrif-
ar Konráð gömlum tryggðavini
sínum og skólabróður, sr. Stef-
áni Þorvaldssyni, og rekur
raunir sínar. Bréfið er skrif-
að í Berlín, dagsett 14. sept.
1846. Hér á eftir kemur nokk-
ur hluti þess.
Hjartkæri elskulegi
vinur minn!
Eg er nú þreyttur á að rejma
að hafa ofan af fyrir mér méð
öllu móti. Það er með öðrum
orðum: á því að reyna til að
flýja fyrir sjálfum mér. Guð
gæfi, að eg hefði þig hjá mér,
elskulegi Stefán minn, svo eg
gæti notið allra þeirra hugg-
unarorða, sem vinátta þín til
mín léti þér verða af munni. Eg
hef nú reynt hvort tveggja:
bæði hvað lífið getur verið óum-
ræðilega sælt og hvað það getur
verið óumræðilega ófarsælt.
Mér er ekki tamt að gráta
(nema við hlið unnustu minn-
ar, meðan hún lifði), en eg get
nú með öngu móti tára bund-
izt, þegar eg hugsa eða skrifa
um ástand mitt — og þessi tár
hafa haldið við lífi mínu allt
að þessu; en líf mitt er nú
einskis vert; ekkert gleður mig,
allt er mér tómt og dautt. Ef
það væri ekki skylda mín að
lifa, vegna hins og þessa, sem
eg hef tekizt á hendur, hefði
eg samt varla látið dauða minn
dragast svo lengi; en það er
ódrengilegt að enda ekki lof-
orð sín, ef maður getur það
með nokkru móti. Það aftrar
mér frá að yfirgefa lífið og hitt
annað, að hvað óumræðilega
sár sem endurminningin er, þá
get eg þó ekki verið án hennar;
en eg er hræddur um, að þeg-
ar dauðinn kemur þá sé allri
endurminningu lokið. Eg hef
ævinlega verið veikur að trúa,
bæði á guð og ódauðleikann,