Fréttatíminn - 10.01.2014, Qupperneq 30

Bleikt eða blátt á Bessastöðum
É
„Ég hef einfaldan smekk, ég vel aðeins
það besta.“ Þessi frægu einkunnarorð
Sævars Karls festust varanlega í kolli
þeirra sem hlýddu á Pál Magnússon flytja
þau af munni fram fyrir margt löngu.
Hugmyndaríkur var klæðskerinn þegar
hann fékk þann sjónvarpsmann sem einna
oftast sást á skjám landsmanna til að flytja
fagnaðarerindið. Páll hefur enda verið
smekklega klæddur alla tíð, í dökkum
jakka og skyrtu – og stundum með bindi.
Við sjáum ekki nema efri hlutann á þeim
sem þylja sjónvarpsfréttir. Sá neðri nær
ekki máli. Allar líkur eru samt á því að Páll
sé og hafi verið smekklega klæddur hið
neðra líka, annað hvort í buxum í stíl við
jakkann eða gallabuxum.
Þetta er hinn einfaldi klæðnaður karl-
manna, það er að segja þeirra sem vinna
skrifstofustörf á ýmsu tagi. Þeir sem
vinna úti við verða að sjálfsögðu að miða
klæðnaðinn við aðstæður, viðfangsefni
hverju sinni og veður. Frá því að ég var
ungur maður hef ég unnið inni við, sem
blaðamaður. Það verður að segjast eins
og er, blaðamenn fara tiltölulega sjaldan
úr húsi, að frátöldum ljósmyndurum –
með heiðarlegum undantekningum þó.
Þeir hafa stundum verið gagnrýndir fyrir
heldur slakan fatasmekk, ekki þótt nógu
fínir á ýmsum mannamótum. Vel má vera
að eitthvað sé hæft í því. Ljósmyndarar,
sem yfirleitt eru fulltrúar blaða út á við,
fara fund af fundi, frá atburði til atburðar
og vilja því fremur vera í þægilegum fötum
en mjög fínum. Eitt sinn man ég eftir því,
sem stjórnandi á öðru blaði en Fréttatím-
anum, að hafa fengið vinsamleg tilmæli frá
forsetaskrifstofunni að senda ljósmyndara
snyrtilegan á vettvang, það er að segja í
jakkafötum og með bindi. Ég kom þeim
boðum áleiðis til viðkomandi ljósmyndara.
Hann gerði eins og fyrir var lagt, mætti
prúðbúinn þótt jakkaföt væru fráleitt hans
hvunndagsklæði. Þegar hann mætti til
baka á ritstjórnina var hann vissulega með
bindi um hálsinn – en tæpast hefðbundið
miðað við hátíðleika athafnarinnar. Við
blasti stór mynd af Mikka mús á bindinu.
Ekki var ástæða til að ávíta ljósmyndarann
fyrir bindisvalið – enda var það hið eina
sem hann átti. Hann var með einfaldan
smekk, eins og fleiri.
Ég hef nokkurn skilning á þessari
vöntun í fataskáp ljósmyndarans. Bindi
eru, að mínu mati, heldur óþægilegur
klæðnaður, einkum vegna þess hve þau
þrengja að í hálsi. Ég á mörg bindi en nota
þau ekki nema spari – þegar varla verður
undan því vikist – en ekki í vinnu. Ég nýti
mér þau forréttindi blaðamannastéttarinn-
ar að geta mætt í vinnuna í gallabuxum og
skyrtu, fráhepptri í hálsinn – og kannski
peysu til viðbótar þegar kaldast er að vetri
til. Hið sama á við um flesta starfsbræður
á þeim ritstjórnum sem ég hef haft við-
komu á. Stöku blaðamenn hafa þó klæðst
jakka og bindi í vinnunni – og samstarfs-
konur hafa haft meira við en karlpeningur-
inn, svona yfirleitt.
Við buxurnar og skyrtuna hef ég síðan
klæðst svörtum sokkum – alveg síðan
þeir hvítu áttu stutt vinsældatímabil fyrir
einhverjum áratugum. Það er einfaldur
smekkur og þægilegur, einkum af því
að sokkar hafa tilhneigingu til að segja
sig úr parasambandi. Þá skiptir ekki öllu
máli, við leit að sokkum á morgnana, þótt
sokkurinn á vinstri fæti sé sentimetranum
styttri, eða svo, en á hinum hægri ef báðir
eru blakkir.
Yngri dóttir mín hefur hins vegar reynt
að hafa áhrif á þetta sokkaval og nokkrum
sinnum gefið mér röndótta sokka. Fyrst
fór hún varlega í sakirnar, gaf mér sokka
með steingráum og svörtum röndum. Það
taldi hún, með réttu, að væri nægilega lítil
breyting frá þeim svörtu. Ég brúkaði þá
gráröndóttu sem varð til þess að hún færði
sig upp á skaftið og gaf mér litskrúðuga
randasokka. Ég lét til leiðast og geng
stundum í svo skrautlegum fótabúnaði,
þótt nokkuð byltingarkenndur sé.
Þetta varð til þess að yngri sonur
minn sá sér leik á borði nú um jólin og
gaf hinum íhaldssama föður sínum, með
sinni fjölskyldu, heilan pakka af sokkum.
Þeir eru þeirrar náttúru að vera í megin-
atriðum svartir en þó með hæl og tá í afar
skrautlegum litum, himinbláum, límónu-
grænum, appelsínulitum og bleikum, svo
eitthvað sé nefnt.
Þessi litasamsetning gerir sokkana sér-
lega áberandi ef maður tiplar um á sokk-
unum, jafnvel svo að spurning er hvort
maður á virðulegum aldri geti leyft sér að
ganga um svo búinn. Á hinn bóginn eru
þeir þeirrar náttúru að hvorki skræpóttur
hæll né tá sjást í skóm. Þannig búnir geta
menn á fyrrnefndum virðulegum aldri
gengið um kinnroðalaust – svo lengi sem
þeir þurfa ekki að fara úr skónum.
Strákurinn, sem er gamansamur, vissi
að faðir hans átti erindi á forsetasetrið
um áramótin. Hann hvatti mig því til að
taka áhættu, einu sinn í lífinu, og mæta
á hina prúðbúnu samkomu í jakkafötum
með bindi að sjálfsögðu – en í vel völdum
sokkum við, helst með bleikri tá en að öðr-
um kosti appelsínulitri. „Það sést ekkert,“
sagði strákur föður sínum til hughreyst-
ingar, „en þú veist það sjálfur.“
Þegar ég valdi sokkana fyrir forseta-
heimsóknina varð mér hugsað til ljós-
myndarans sem á sínum tíma skreytti
sig með Mikka mús á forsetaslóðum.
Einfaldast var að sjálfsögðu að láta hvatn-
ingu míns góða sonar sem vind um eyru
þjóta og velja svarta sokka – en litskrúðugi
pakkinn freistaði. Bleikar eða sægrænar
tær ættu svo sannarlega við á Álftanesinu
– en ég hikaði, setti öryggið á oddinn en
valdi engu að síður skærbláar tær.
Hver veit nema kjarkurinn aukist og
ég mæti með bleikar
tær næst – það er
að segja ef mér
verður boðið.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Hamraborg – Nóatún 17 – Hr ingbraut – Austurver – Grafarho l t
KjúKlingamáltíð fyrir 4
Grillaður kjúklingur – heill
Franskar kartöflur – 500 g
Kjúklingasósa – heit, 150 g
Coke – 2 lítrar*
*Coca-Cola, Coke Light
eða Coke Zero 1990,-
Verð aðeins
+ 1 flaska af
2 L
Svo létt á brauðið
EN
N
EM
M
/
SÍ
A
/ N
M
57
65
5
Sími: 551 2070 Opið má. -fö. 10 - 18, á laugardögum 10 - 14
Góð þjónusta fagleg ráðgjöf.
Hugsaðu vel um fæturna
Hágæða skófatnaður í hálfa öld
30 viðhorf Helgin 10.-12. janúar 2014