Morgunblaðið - 09.11.2011, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. NÓVEMBER 2011
frænda míns, ólíkur drunganum í
sálinni við sárar andlátsfregnir
og ótímabærar.
Í seinni tíð hittumst við Eirík-
ur helst þegar líða tók að ætt-
armótum í fjölskyldunni, en
Hansína móðir hans og Haraldur
afi minn voru tvö átján systkina
af Snæfellsnesi. Í gegnum þá
vinnu kynntist ég Eiríki nokkuð
og fann í honum ljúfan samhljóm.
Einhvern veginn fannst mér
hann meiri og betri en aðrir
menn, algjörlega gegnheill. Há-
vaðalaust og af yfirlætisleysi
ávann hann sér virðingu sam-
ferðamanna sinna, ekki vegna
starfsins sem hann hafði með
höndum, heldur vegna þess hve
hann var vönduð manneskja.
Hann sinnti sínu af heilindum og
hastarleg starfslok Eiríks í
Seðlabanka Íslands veittu honum
svöðusár sem enn vætlar úr.
Það er mikill missir að Eiríki
Guðnasyni og hans verður sárt
saknað. Fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu minnar óska ég Gerðu og
fjölskyldunni styrks og blessunar
í þeirra miklu sorg.
Ragnheiður Jóna Jónsdóttir.
Kæri frændi.
Það snertir mann mikið þegar
maður fréttir af andláti fólks og
þá sérstaklega góðs frænda og
vinar. Eiríkur var búinn að berj-
ast við veikindi undanfarna mán-
uði en hafði lítið látið bera á þeim
þar sem hann var afar hógvær
maður. Hann var einn af þeim
sem vinna sig upp í starfi og þótti
frábær starfsmaður. Eiríkur
þótti alltaf nákvæmur og sam-
viskusamur í öllum þeim störfum
sem hann tók að sér. Hann var
tónelskur maður, lagvís, gerði
mörg góð stef og var vel virkur í
Árnesingakórnum. Eiríkur var
afar frændrækinn og starfaði
mikið að því að haldin yrðu ætt-
armót Rauðkolsstaðaættar og
var hann þar oft hrókur alls fagn-
aðar. Það er mikill missir að slík-
um manni ekki aðeins fyrir ætt-
ingja og vini, en mestur fyrir
fjölskyldu hans sem hann reynd-
ist stoð og stytta.
Ég vil votta eiginkonu, börn-
um og öðrum ættingjum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi hann hvíla í Guðs friði.
Guðmundur Haraldsson
og fjölskylda.
Frændi er kvaddur. Frænd-
semi prýðir minningu Eiríks
Guðnasonar – styrkur, hlýja og
vandvirkni voru rík einkenni í
fari hans. Lífið hafði hagað því
svo til að ég kynntist þessum
frænda mínum ekki fyrr en síðla
á lífsleiðinni. Móðir hans og afa-
systir mín Hansína Kristjáns-
dóttir, sem bjó í Keflavík, hafði
staðið fyrir því með dyggri aðstoð
barna sinna að haldið var ættar-
mót í Ólafsvík, þar sem saman
komu afkomendur foreldra henn-
ar, Kristjáns Þórðarsonar og El-
ínar Jónsdóttur. Síðan hafa verið
haldin þrjú ættarmót og nú
stendur yfir undirbúningur þess
fimmta. Raunar var farið að
dragast nokkuð að þessu fimmta
ættarmóti væri hrint í fram-
kvæmd, en Eiríkur var iðinn við
að ýta við okkur og að koma und-
irbúningi í gang. Nú er stefnt að
ættarmóti Rauðkollsstaðaættar
næsta sumar, í Miklaholtshreppi
þar sem Kristján og Elín ólust
upp og hófu búskap undir lok 19.
aldar. Við höfum því notið krafta
og áhuga Eiríks við þennan und-
irbúning, í notalegum hópi
frændfólks síðastliðinn vetur og
nú fram á haust. Hann hafði
útbúið söngbók okkar af ein-
stakri smekkvísi, þar sem eru
m.a. nokkrir smellnir textar hans
sjálfs við vinsæl dægurlög, enda
var hann prýðis-hagyrðingur auk
þess að vera söngvinn, bók-
mennta- og bókaunnandi. Hann
hafði einstakt lag á að ná fólkinu
saman og fá það til að syngja og
skemmta sér með sinni fáguðu en
glaðværu framkomu. Og yfirleitt
var stutt í glaðlegt og glettnislegt
bros – ekki síst þegar hann var
kominn með hattinn og gítarinn.
Hann var einnig búinn að taka
saman vísi að ættartali með ýms-
um fróðleik þar sem hann hafði
skrifað um afa sinn og ömmu auk
foreldra sinna, síðan var meining
hans að við myndum bæta við
hvert sína grein af ættartrénu.
Það voru því váleg tíðindi þeg-
ar fréttist af veikindum Eiríks,
en allir voru vongóðir og engan
bilbug lét hann á sér finna. Hann
var mjög áhugasamur um það í
byrjun október sl. þegar við fór-
um saman í rútu til Ólafsvíkur að
vitja leiðis Kristjáns, Elínar og
ýmissa skyldmenna, ásamt því að
hitta ættingja og sjá þá staði og
þau hús sem enn standa og ætt-
fólk okkar og sveitungar þeirra
hafa búið í. Á leiðinni til baka var
komið við í Miklaholtskirkjugarði
því þar hvíla einnig margir ætt-
ingjar. Það voru Eiríki vonbrigði
að heilsan leyfði honum ekki að
vera með okkur í þessari ferð, en
hann var svo sannarlega með
okkur í huganum. Hann vildi fá
myndir af fólkinu og lýsingu á
ferðinni, því hann vildi ekki missa
af neinu.
Nokkrum dögum eftir ferðina
töluðum við saman í síma og hann
sagði mér meðal annars frá líðan
sinni. Hann sagði þá, af því æðru-
leysi sem einkenndi hann: „Ég
hélt að þetta mundi rjátlast af
mér.“ Þetta virkaði á mig eins og
fín nálarstunga, við héldum sam-
talinu áfram og kvöddumst að
lokum með góðum óskum.
Það sveið því meir undan þess-
ari staðreynd sem dögunum
fjölgaði, – við héldum þó í vonina.
En það verður ekki undan því
komist sem okkur er ætlað. Við
biðjum að ljós hans sem öllu ræð-
ur vísi þér veg, hann vaki yfir og
styðji fjölskyldu þína um ókomna
tíð.
Egill Þórðarson.
Ungur skólastrákur sem
dvelst í Keflavík sumarið 1962 fer
eitt kvöldið að hitta Eirík Guðna-
son, skólafélaga sinn og vin. Eftir
nokkrar umræður um hvað eigi
að gera er ákveðið að fara í bíó.
Þannig var það oft þetta sumar
og stundaði hvorugur þessara
pilta kvikmyndahús jafngrimmt
síðan. En stundum létu þeir
nægja að spjalla, ráða krossgát-
ur, bögglast við að yrkja vísur
eða spila kasínu eða kannski vist
ef spilafélagar fengust á heim-
ilinu.
Vinátta okkar Eika hófst vet-
urinn áður í Menntaskólanum að
Laugarvatni, fyrir réttum fimm-
tíu árum, en hún var innsigluð
þetta sumar í Keflavík. Hún hélst
síðan óslitin til mánudagsins 31.
október klukkan hálffjögur síð-
degis þegar við hlutum að skilj-
ast.
Eiríkur hafði ekki verið bekkj-
arbróðir minn nema tæpa tvo
mánuði þegar hann var rekinn úr
KAMEL (Karlréttindafélagi
Menntaskólans að Laugarvatni)
fyrir að „hafa látið fúlast af
stelpu“. Hann var sem sagt far-
inn að vera með henni Gerðu. Það
samband reyndist svo traust að
það hélt um ókomna tíð enda
hæfðu þau hvort öðru, einstak-
lega vönduð bæði tvö, máttu ekki
vamm sitt vita, fjölskyldufólk
með góða kímnigáfu, skemmtin
og söngvin, vinholl og vinmörg.
Ekki truflaði það vinskap okk-
ar Eika þótt hann hefði náð sér í
lífsförunaut og þegar þau Gerða
höfðu stofnað heimili varð ég tíð-
ur gestur hjá þeim. Þau urðu svo
fyrstu vinirnir sem ég kynnti fyr-
ir Lilju, verðandi konu minni,
þegar við komum frá Patreksfirði
til Reykjavíkur að kaupa okkur
hringa. Og alla tíð síðan höfum
við oftsinnis verið líkari einni fjöl-
skyldu en tveimur. Guðfinnur,
sem þau Eiki eignuðust síðasta
árið í menntaskóla, var nokkrum
árum eldri en hin börnin í vina-
hópnum nána. En svo eignuð-
umst við strák og þau annan, svo
komu þrjár nokkuð jafnaldra
stelpur og loks litlurnar, ein á
hvoru heimili. Þessi börn bund-
ust vináttuböndum jafnskjótt og
þau komust til nokkurs þroska,
svo að þar hefur aldrei borið
skugga á.
Fjölskyldurnar hafa ferðast
saman, bæði innanlands og utan,
og frá árinu 1970 höfum við æv-
inlega verið saman á áramótum.
Seinni árin hefur sá mannfagn-
aður verið býsna fjölmennur því
að börn, tengdabörn, barnabörn
og ýmis viðhengi hafa bæst við
eftir því sem á hefur liðið. Í ein-
hverri áramótaveislunni, líkast til
1980, álpaðist ég til að flytja
frumsaminn brag sem endaði á
hendingunni: Eika ber um ára-
mót / að ári mér að svara. Og
hann svaraði; með frumsömdum
texta, söng og gítarspili, vel vit-
andi að ég er allt frekar en söngv-
inn. En þarna var tónninn sleg-
inn. Upp frá þessu varð það að
hefð að heimafólk sæi um veit-
ingar en gestir um skemmtidag-
skrá með söngvum, verðlaunaaf-
hendingu fyrir afrek ársins og
öðru menningarefni.
Það er mikill harmur að okkur
kveðinn að þurfa að sjá á bak
heilsteyptum, góðum og traust-
um besta vini, hreinlyndasta og
heiðarlegasta manni sem við höf-
um nokkru sinni kynnst. En ljúf-
ar minningar munu vísast lina
sársaukann þegar frá líður. Við
biðjum Guð að styrkja Gerðu og
fjölskyldu, aðra ættingja og vini.
Guðni Kolbeinsson og
Lilja Bergsteinsdóttir.
Genginn er Eiríkur Guðnason,
fyrrverandi seðlabankastjóri.
Leiðir okkar Eiríks lágu fyrst
saman snemma á æskuárunum í
Keflavík. Við urðum miklir vinir
og óaðskiljanlegir. Sessunautar í
skóla, leikfélagar í frístundum og
fermingarbræður. Leiðir skildi í
bili eftir landspróf, er við fórum
hvor í sinn menntaskóla, hann að
Laugarvatni og ég í Menntaskól-
ann í Reykjavík. Síðan lágu leiðir
aftur saman, þegar við vorum
fluttir til Reykjavíkur og höfðum
stofnað heimili. Vinátta okkar
hélst æ síðan.
Sterk vináttubönd urðu einnig
milli fjölskyldna okkar, en Eirík-
ur hafði á Laugarvatni kynnst
Þorgerði Guðfinnsdóttur, mikilli
mannkostakonu, sem hann
kvæntist síðar. Þorgerður eða
Gerða, eins og hún jafnan er
nefnd, var Eiríki afar traustur
lífsförunautur og okkur fjöl-
skyldunni mjög kær vinur.
Eitt og annað vitjar hugans við
fráfall Eiríks. Við komum okkur
t.d. snemma upp ákveðnum tví-
tóna blísturshljóðum, sem við
notuðum sem kall- og svarmerki
okkar á milli, þegar við þurftum
að vita af staðsetningu hvor ann-
ars og kallast á. Aðrir krakkar
þekktu ekki þessi hljóðmerki og
vissu því ekki hvað þau þýddu.
Þau voru leyndarmál okkar Ei-
ríks. Ég prófaði þetta hljóðmerki
óvænt á Eiríki fyrir nokkrum ár-
um. Hann svaraði samstundis
nær ósjálfrátt með viðeigandi
hætti.
Hugur minn reikar einnig til
þess ævintýris, þegar við eftir
ferminguna fórum í tveggja daga
hjólreiðaferð til Krýsuvíkur og
Grindavíkur á DBS-hjólunum
okkar með tjald og annan við-
legubúnað. Þá voru allir vegir
ómalbikaðir og algerar vegleysur
milli Krýsuvíkur og Grindavíkur.
Við tjölduðum í Krýsuvík og lás-
um uppáhaldsbókmenntirnar,
Basil fursta. Svo skall myrkrið á
og það var ekki alveg laust við að
við værum draughræddir þar
sem við kúrðum aleinir í svefn-
pokum í náttmyrkrinu. En nýr
dagur rann upp án þess að óvætt-
ir næturinnar hefðu látið á sér
kræla. Ferðin yfir til Grindavíkur
reyndist torsótt, en allt þetta
komumst við þó á sliguðu hjól-
unum okkar. Báðum fannst okk-
ur þetta talsvert afrek.
Þá fórum við árið 1978 eftir-
minnilega hringferð um landið
ásamt fjölskyldum okkar. Við
komum víða við. Auk ungra
barna okkar var með í för heim-
ilisköttur Eiríks og Gerðu, blind-
ur og rófulaus, sem þau höfðu
ekki fengið af sér að skilja eftir
hjá ókunnugum. Í fyrstu leist
mér ekkert á blikuna og sá fyrir
mér eilíf vandræði með köttinn,
sem myndi fá víðáttubrjálæði á
hverjum áningarstað og við yrð-
um stöðugt að eltast við hann og
leita. En það var nú öðru nær.
Hann reyndist hinn skemmtileg-
asti ferðafélagi, sem aldrei
strauk, en stundaði stöðugt
flugnaveiðar með góðum árangri.
Þarna mátti sjá hvernig þjálfuð
heyrn getur leyst sjónina af
hólmi.
Eiríkur var mikill heiðursmað-
ur og traustur vinur. Afar sam-
viskusamur um allt, sem hann
tók að sér og ósérhlífinn. Hvergi
ber skugga á framgöngu Eiríks
og trúmennsku hvort heldur er á
æsku- og uppvaxtarárunum eða
síðar. Það voru mikil forréttindi
að fá að eiga Eirík Guðnason að
vini. En nú er komið að leiðarlok-
um. Eiríkur hefur kvatt þennan
heim æðrulaus eftir mjög erfið
veikindi. Góður vinur er genginn.
Ég kveð hann með miklum trega
og bið minningu hans og fjöl-
skyldunni allrar blessunar.
Björn Ólafur Hallgrímsson.
Ég kynntist Eiríki Guðnasyni í
tveimur áföngum. Fyrst sem for-
sætisráðherra á reglubundnum
fundum með bankastjórn Seðla-
banka Íslands, en hann settist í
bankastjórnina þremur árum eft-
ir að ég tók við í Stjórnarráðinu.
Þar kom hann mér fyrir sjónir
sem alvörugefinn og vandaður
embættismaður, töluglöggur og
skýr og laus við að trana sér
fram. Síðari áfanginn varð miklu
skemmri en þeim mun drýgri fyr-
ir okkar kynni. Þegar ég settist í
bankastjórnina með þeim Eiríki
og Jóni Sigurðssyni (hinum síðari
í bankastjórninni) og síðar Ingi-
mundi Friðrikssyni, í fyrstunni
aðstoðarbankastjóra, breyttust
hagir töluvert. Í rúma tvo áratugi
samfellt hafði ég gegnt störfum
sem kölluðu á mikla athygli og
mátti segja að ég hefði í þeim get-
að átt síðasta orðið í flestum
ákvörðunum, a.m.k. að formi til. Í
bankastjórninni voru bankastjór-
arnir þrír með jafnt vægi valda,
þótt formaðurinn færi fremstur
meðal jafningja og talaði fyrir
allra hönd út á við. En í því fólst,
að eining varð að ríkja um þau
sjónarmið sem hann sá um að
kynna. Opinberar ræður for-
manns bankastjórnar voru lesnar
yfir af henni allri fyrir flutning
þeirra, svo dæmi sé gefið. Þessi
skipan fór iðulega framhjá mönn-
um, viljandi eða óviljandi, þótt
lagaramminn um bankastjórnina
væri skýr og ljós.
Nýi vinnustaðurinn var vissu-
lega harla ólíkur hinum fyrri og
utanaðkomandi áreiti allt annað
og minna en ég hafði átt að venj-
ast. En þar var margt góðra
starfsmanna og samstarfið innan
bankastjórnarinnar var til fyrir-
myndar, en hún hélt fund á hverj-
um einasta starfsdegi sínum. Í
bankanum styrktist sú mynd sem
ég hafði fengið af Eiríki Guðna-
syni við fyrstu kynni. En nú
komu fleiri hliðar á pesónu hans
fram. Þótt hann væri prúður var
hann fastur fyrir og fylginn sér.
Hann var heill í öllu samstarfi
enda í gerðinni heilsteyptur mað-
ur. Hann var mjög starfsamur og
gekk mjög skipulega að hverju
verki. Og svo voru hinar hliðarn-
ar. Eiríkur var einkar notalegur í
samstarfi og átti sinn drjúga þátt
í því að fundir bankastjórnar
voru ekki aðeins vel fallnir til að
taka ákvarðanir, heldur þess ut-
an í hvert sinn ánægjuleg sam-
verustund. Hann hafði léttan og
græskulausan húmor og var, eins
og Ingimundur félagi okkar, haf-
sjór af fróðleik um bankann að
fornu og nýju. Og svo kom þriðja
myndin. Utan hinna alvöru-
þrungnu veggja bankans átti Ei-
ríkur til að breytast í allt annan
mann. Söngur og tónlist var ríkur
hluti af áhugamálum hans og
Þorgerðar, hans góðu konu,
æskuástar og trygga lífsföru-
nauts. Þau komu víða við í kór og
tónlistarstarfi. En það var þó
ekki þriðji maðurinn sem ég gat
um. Það var Eiríkur, sem við sér-
stök tækifæri breyttist í eins
manns hljómsveit og kór, náði
einstökum tökum á áheyrendum,
hvort sem það voru þunglamaleg-
ir erlendir bankajöfrar eða inn-
anhússmenn á árshátíðum.
Mér féll sífellt betur við alla
þessa góðu menn sem Eiríkur
hafði að geyma.
En mest mat ég hann fyrir
staðfestu, dugnað og útsjónar-
semi og samstarfið í bankastjórn-
inni, þegar mest gekk á og Seðla-
bankinn skilaði sínu svo vel, sem
er smám saman að verða mönn-
um ljósara, þrátt fyrir stöðugan
og ódrengilegan áróður um hið
gagnstæða, ekki síst frá lágreist-
um mönnum sem ekkert lögðu
sjálfir af mörkum. Eiríkur var til
hins síðasta stoltur af störfum
sínum í bankanum, og ekki síst á
örlagatímanum þegar hann stóð
vaktina er ágjöfin var mest. Og
hann mátti vera það.
Við Ástríður eignuðumst góða
og trausta vini þar sem Eiríkur
og Þorgerður voru. Til hennar
hugsum við með hlýju núna og
fólksins þeirra sem sakna hans
og trega.
Davíð Oddsson.
Eiríkur Guðnason lést langt
um aldur fram. Við unnum saman
í hálfan fjórða áratug og áttum
mikil og góð samskipti bæði í og
utan vinnu. Ég minnist hans sem
einstaklega trausts og vandaðs
samstarfsmanns. Hann var góður
félagi, glaður á góðri stund, orð-
heppinn, ritfær og hagmæltur.
Eiríkur helgaði Seðlabanka Ís-
lands starfskrafta sína og lagði
mikið af mörkum við mótun fag-
legs verklags og vinnubragða í
bankanum. Honum var jafnan
mjög annt um hag bankans og
starfsmanna hans og var alla tíð
metnaðarfullur fyrir hönd þeirra
og bankans. Á starfsferli sínum
tók Eiríkur virkan þátt í mótun
íslensks fjármálamarkaðar, með
setu í mikilvægum nefndum og
stjórnum, svo sem Verðbréfa-
þings Íslands á mótunarárum
þess. Hann axlaði snemma
ábyrgð sem jókst jafnt og þétt
með árunum. Eiríkur var ekki
gefinn fyrir að láta á sér bera eða
að hreykja sér af verkum sínum.
Fingraför hans eru hins vegar á
mörgu því sem vel var gert í þró-
un íslensks fjármálamarkaðar og
í Seðlabankanum í 40 ár.
Eiríkur var gæfumaður í
einkalífi og var annt um sína nán-
ustu. Þeirra sorg er sárust nú.
Við Gréta vottum Gerðu og fjöl-
skyldunni innilega samúð okkar.
Með Eiríki er genginn mikill
sómamaður sem söknuður verður
að.
Ingimundur Friðriksson.
Þegar ég hóf störf í Seðla-
banka Íslands 1991 kynntist ég
úrvalsfólki sem þar starfaði. Þar
á meðal var Eiríkur Guðnason,
sem þá veitti forstöðu peninga-
máladeild bankans og var einn af
aðstoðarbankastjórum hans. Þar
hófst mikið og gott samstarf sem
varð enn nánara þegar Eiríkur
var skipaður bankastjóri 1994 og
tók sæti í þriggja manna banka-
stjórn. Á þeim vettvangi störfuð-
um við saman daglega í 11 ár.
Betri og traustari samstarfs-
mann var ekki hægt að hugsa sér.
Mannkostir hans nýttust vel í því
starfi. Hann var nákvæmur og
hugmyndaríkur, heiðarlegur og
drengilegur.
Bankastjórnin fjallaði daglega
um öll þau mál sem snertu rekst-
ur og stefnu bankans. Þau mál
voru því margvísleg sem komu til
meðferðar. Alltaf var Eiríkur
málefnalegur og lagði gott til
allra mála og stuðlaði alltaf að
sameiginlegri niðurstöðu. Það
var sjaldan sem við vorum ekki
sammála, en þegar svo bar við
létu báðir það gott heita og aldrei
urðu nein eftirmál vegna þess.
Það var skemmtilegt að vinna
með Eiríki Guðnasyni og hann
var drengur góður.
Starfið kallaði á margvísleg
samskipti utan bankans, m.a.
ferðalög bæði innanlands og utan.
Allt var það mjög ánægjulegt. Ei-
ríkur átti það til að breyta
drungalegum samkvæmum í
gleðisamkomur með því að taka
upp gítarinn, dreifa söngtextum
sem hann hafði jafnvel sjálfur
samið og stjórna fjöldasöng og
leika sjálfur undir. Slíkir atburðir
eru margir í ljúfum endurminn-
ingum og Eiríkur var mikill gleði-
gjafi.
Eiríkur helgaði Seðlabanka Ís-
lands alla sína starfsævi. Hann
hóf störf þar sem ungur maður og
óx af verkum sínum til æðstu
metorða. Það var mikil gæfa fyrir
Seðlabankann að fá að njóta
starfskrafta hans á miklum um-
brotatímum. Það var því með
ólíkindum þegar það spurðist út
að íslensk stjórnvöld með meiri-
hluta Alþingis að baki sér teldu
það nauðsynlegt fyrir framgang
íslenskra efnahagsmála að losna
við Eirík úr starfi og félaga hans í
bankastjórninni. Það varð niður-
staðan, en röksemdir fyrir þeirri
ákvörðun hafa allar reynst fals-
rök. Svona er hægt að fara með
fólk með illum vilja.
Eiríkur varð fyrir miklum von-
brigðum með þessa ákvörðun.
Hann bar höfuðið hátt og mætti í
bankanum við öll tækifæri sem
gáfust. En fráhvarf hans frá
bankanum tók mjög á tilfinningar
hans og ekki er ólíklegt að öll sú
atburðarás hafi flýtt fyrir ótíma-
bærum dauða hans.
Við Sonja eignuðumst góða
vini í Þorgerði og Eiríki og nutum
margra ánægjustunda með þeim-
.Við sendum Þorgerði og allri fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum góðan guð að
blessa minningu þessa góða
drengs.
Birgir Ísl. Gunnarsson.
Eiríkur Guðnason lagði mikinn
skerf til Seðlabanka Íslands og til
uppbyggingar fjármálakerfisins á
Íslandi. Hann átti allan sinn
starfsferil í bankanum. Hann
byrjaði eins og flestir sem venju-
legur hagfræðingur en hófst með
tímanum til æðstu metorða og
varð aðalhagfræðingur, aðstoðar-
bankastjóri og bankastjóri. Þar
réðu verðleikarnir en ekki tengsl
út fyrir bankann. Hann var fram-
arlega í þeirri sveit sem sneri við
bruna fjársparnaðar í landinu
vegna hárrar verðbólgu og hand-
stýrðra vaxta. Þar varð lausnin
verðtrygging og markaðsákvarð-
aðir vextir. Hann átti einnig mik-
inn þátt í þróun fjármálamark-
aða, líka sem formaður stjórnar
Verðbréfaþings Íslands um ára-
bil. En Eiríkur beitti sér ekki að-
eins út á við. Hann ruddi braut
nútímalegum vinnubrögðum og
starfsháttum, þróaði upplýsinga-
tækni og mótaði hagskýrslugerð
bankans. Öll þessi saga er of rík
til að hægt sé að gera henni skil
hér en vonandi gefst til þess betra
tækifæri síðar.
Ég átti samstarf við Eirík í
Seðlabanka Íslands sem spannaði
rúma tvo áratugi. Ég minnist
þess með miklum hlýhug. Hann
var sjálfur vinnusamur og af-
kastamikill. Hann var nákvæmur
og sterkur á sínu faglega sviði.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
peningamálunum og færði fyrir
þeim skýr og góð rök. En hann
var enginn tréhestur. Hann var
þægilegur viðræðu, hlustaði á rök
annarra og meðtók nýjungar þeg-
ar honum þótti þær vel grundað-
ar. Og ég minnist þess að Eiríkur
setti sig ekki á háan hest. Hann
tók okkur nýliðunum vel og lét
okkur finna að við værum sam-
starfsmenn og félagar. En það
var ekki síst hans létta lund og
leiftrandi kímnigáfa sem gerði
Eirík svo einstakan.
SJÁ SÍÐU 26