Morgunblaðið - 21.11.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. NÓVEMBER 2011
✝ HermannFannar Val-
garðsson fæddist í
Reykjavík 22. febr-
úar 1980. Hann
lést í Hafnarfirði 9.
nóvember 2011.
Foreldrar Her-
manns Fannars eru
Hildur Harð-
ardóttir, fædd í
Hafnarfirði 2. apríl
1961 og Valgarður
Valgarðsson, fæddur á Akra-
nesi 1. febrúar 1960. Bróðir
Hermanns er Hjörtur Logi Val-
garðsson, fæddur í Reykjavík
27. september 1988. Foreldrar
Hildar eru Hörður Jónsson, f.
24. mars 1934 og Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 17. febrúar
18. maí 2007.
Hermann Fannar ólst upp í
Hafnarfirði, gekk í Lækjar-
skóla, Flensborg og Iðnskólann
í Hafnarfirði. Hann var mikill
fjölskyldumaður. Hann naut sín
best í faðmi fjölskyldu sinnar
og sinna nánustu vina. Her-
mann var mikill FH-ingur en
þar lék hann og starfaði af
miklum móð alla sína tíð. Her-
mann Fannar stofnaði sitt
fyrsta fyrirtæki á unglingsaldri
og meðfram störfum í vefgeir-
anum hjá Skapalóni rak hann
mörg fyrirtæki. Hann var ann-
ar eigenda Nýlenduvöruverzl-
unar Hemma og Valda á
Laugavegi og kaffihússins Tíu
dropa, ferðaþjónustufyrirtæk-
isins Reykjavík Backpackers og
tölvuþjónustufyrirtækisins
Macland. Þá var hann um ára-
bil útvarpsmaður á X-inu 977.
Útför Hermanns Fannars fer
fram frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði í dag, 21. nóvember
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
1937. Foreldrar
Valgarðs: Björg Ív-
arsdóttir, f. 25.
ágúst 1928 og Val-
garður Krist-
jánsson, f. 15. apríl
1917, lést í febrúar
1998.
Hermann Fann-
ar kvæntist Söru
Óskarsdóttur,
fæddri í Reykjavík
7. október 1980,
þann 17. júní 2005. Foreldrar
hennar eru Óskar Baldursson,
f. 1957 og Sigrún Birgisdóttir,
f. 1960. Systir Söru er Þórdís
Óskarsdóttir, f. 1987, unnusti
hennar er Davíð Jónsson, f.
1985. Hermann Fannar og Sara
eignuðust einn son, Loga Þór, f.
Litli vin þig leiði Drottinn Guð
um lífsins vegu, daga þína alla.
Mín ósk er sú, að yndi og lífsfögnuð,
hann ávallt láti þér til hlutar falla.
(Afi Valgarður)
Hvíl í friði.
Þín
Sara, Logi Þór, mamma,
pabbi og Hjörtur Logi.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Elsku Hemmi minn.
Ég þakka þér allar yndislegu
samverustundirnar. Strax í æsku
opnaðir þú þinn hlýja faðm á móti
mér fullur af orku og lífsgleði sem
smitaði frá sér. Það er ómetanlegt
að eiga þessar dýrmætu minning-
ar þegar þú ert nú horfinn svo
snögglega. Og þú varst svo sann-
arlega snöggur og lifðir lífinu svo
hratt að erfitt var á stundum að
fylgja þér eftir en það var alltaf
spennandi og gaman.
Já, minningarnar hrannast
upp. Ég man eftir fyrsta hreiðr-
inu ykkar Söru, hvernig þið
byggðuð það upp af útsjónarsemi
og nægjusemi og þangað var allt-
af yndislegt að koma. Seinna
fluttuð þið á Skúlaskeiðið þar sem
Logi ykkar fæddist. Logi aðeins 4
ára sér nú á bak yndislegum ást-
ríkum föður sem hafði ávallt næg-
an tíma fyrir hann, sama hversu
mikið var að gera.
Kæra Sara, þú hefur misst
mikið en þú varst Hemma sann-
arlega betri en enginn og saman
stóðuð þið í öllum ykkar athöfn-
um.
Ég vil votta öllum þeim sem
elskuðu hann Hemma minn, sér-
staklega Söru, Loga, foreldrum,
bróður og öðrum ættingjum og
vinum mína dýpstu samúð.
Megi almættið geyma ykkur
öll.
Lyftu sál minni, sorgaralda,
sökktu mér ekki í djúpið kalda.
Sorg, vertu dögg, þá sólin hnígur,
sársaukans tregamjúka blað.
– Saknaðar minning þekkir það. –
Hjartans blóm mitt þar svölun sýgur,
svo, þegar röðull aftur stígur,
hugar örn flýgur hreiðri að.
(Ólöf frá Hlöðum.)
Amma Björg Ívarsdóttir.
Með sorg í hjarta kveðjum við
elsku hjartans drenginn okkar
Hermann Fannar.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Þú ert ljósið í minningu okkar.
Amma og afi,
Sigríður og Hörður.
Það sem Hermann tengdason-
ur okkar náði að framkvæma á
sinni allt of stuttu ævi var hreint
ótrúlegt. Framkvæmdagleði hans
og atorka var með eindæmum.
Hans verður vafalaust víða
minnst fyrir það, og öll skemmti-
legheitin. En það sem við minn-
umst hans helst fyrir er hversu
ástríkur eiginmaður og faðir hann
var. Sem heimilisfaðir var hann
einstakur, bæði inni á heimilinu
við að elda dýrindis mat eða úti að
rækta garðinn sinn.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að hitta hann, því hvar sem hann
var ríkti gleði. Maður fann það
svo glöggt hvað hann elskaði fjöl-
skyldu sína og vini. Hann faðmaði
og kyssti sitt fólk þegar hann
heilsaði því og kvaddi, og gerði
það svo innilega að maður fann í
raun væntumþykju hans.
Sara dóttir okkar og hann
Hemmi voru ekki nema 15 ára
þegar þau byrjuðu saman, en
maður sá fljótt hversu vel þau
pössuðu hvort öðru. Hann heillaði
okkur strax með einlægni sinni og
glaðværð.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við fá að kveðja hann
Hemma okkar og biðja Guð að
blessa minninguna um góðan
dreng og styrkja Söru okkar,
Loga Þór, foreldra, bróður og alla
ástvini hans í þessari miklu sorg.
Óskar og Sigrún.
Það eru ekki til nein orð sem
geta lýst því hversu mikið ég
sakna hans Hermanns mágs
míns, sem var mér svo miklu
meira en mágur því ég leit alltaf á
hann sem stóra bróður minn. Ég
kynntist honum þegar ég var átta
ára gömul, en þá byrjuðu þau
saman hún Sara systir mín og
Hemmi, þá bæði 15 ára. Ég man
að ég spurði hann hvað hann héti í
fyrsta skipti sem ég hitti hann og
eins og hans var von og vísa sagð-
ist hann heita Batman. Ég var
bara átta ára og veltist um af
hlátri og síðan þá hefur hann allt-
af fengið mig til að brosa og hlæja.
Eitt símtal og það lífgaði upp á
daginn. Frá því að ég kynntist
honum tók hann mér opnum örm-
um og ég er ótrúlega stolt af því
að geta sagst hafa átt hann sem
mág. Hann var svo vinmargur og
einstakur að mér þótti sérstakur
heiður að því að vera nánast systir
hans. Þegar Hemmi og Sara til-
kynntu mér að þau ætluðu að
skíra son sinn Loga Þór í höfuðið
á Loga bróður hans og mér fyllt-
ist ég bæði stolti og gleði. Það var
eins og hann vissi alltaf hvernig
ætti að gleðja mig og koma mér til
að hlæja og mér fannst svo gott að
tala við hann. Hjá honum var það
aldrei neitt vandamál að hjálpa
öðrum. Hann var ótrúlega dug-
legur og atorkusamur í vinnunni,
sem vinur en auðvitað fyrst og
fremst sem fjölskyldumaður. All-
ar minningarnar eins og singstar-
og buzz-kvöldin okkar, fjölskyldu-
ferðin til Flórída, þegar við Abba
fengum að hanga með þeim Söru
svo ótrúlega oft í kokteilsósunni,
þegar við fórum öll saman að gera
FH-tattúið hans og svo ótalmarg-
ar aðrar minningar um hann
Hemma minn mun ég geyma sem
gull í hjarta mínu. Faðmlögin og
kossana hans sem hann heilsaði
alltaf með mun ég halda þéttings-
fast í og reyna að kenna börnum
hans að gera slíkt hið sama. Loga
Þór og ófædda barninu mun hann
ætíð vera fyrirmynd um yndisleg-
asta og besta pabba sem uppi hef-
ur verið. Hermann Fannar mun
lifa í minningu minni um ókomna
tíð og mun ég segja góðar sögur
af honum vegna þess að það eru
bara til góðar sögur af honum.
Það var heiður að fá að kynnast
honum Hemma og mun ég reyna
að hugsa sem allra best um Sör-
una þína og börnin þín tvö, Loga
Þór og ófædda barnið ykkar, alla
mína ævi. Ég veit að þú ert kom-
inn á góðan stað þar sem þú munt
hvíla í friði.
Þórdís Óskarsdóttir.
Kveðja frá föðursystkinum.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúflíng minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
Þó að brotni þorn í sylgju,
þó að hrökkvi fiðlustreingur,
eg hef sæmt hann einni fylgju:
óskum mínum hvar hann geingur.
(Halldór Laxness)
Við þökkum Hermanni frænda
samfylgdina og vottum Söru,
Loga Þór, Hildi, Valla og Hirti
Loga okkar dýpstu samúð.
Sigrún og Maggi,
Arnaldur og Arndís,
Ívar og Ragnheiður,
Kristján og Sigríður.
Undanfarna daga hefur hugur
minn reikað aftur til samtals sem
ég átti við félaga minn um vináttu
fyrir fáeinum vikum. Þá sagði ég
honum frá kvöldi sem við áttum
saman uppi á heiðum í lok ágúst
og biðum eftir gæsum. Við hefð-
um ekki sagt það þá en ég segi nú
að sem betur fer var varla nokkur
fugl á heiðinni. Við gátum því set-
ið rólegir saman á fallegu haust-
kvöldi þegar vind varla bærir og
sólin er lengi að setjast. Rætt allt
milli himins og jarðar, hlegið sam-
an, trúað hvor öðrum fyrir leynd-
armálum og notið þess að vera
vinir.
Nú felli ég tár við tilhugsunina
um að þessar stundir með þér séu
taldar en um leið er ég svo þakk-
látur fyrir þann tíma sem við átt-
um saman. Tímann þegar við lék-
um okkur saman sem litlir
strákar, tímann sem við sóuðum
saman á unglingsárunum, tímann
þegar við sem ungir menn stofn-
uðum núlleinn og nú síðast þann
tíma sem fjölskyldur okkar vörðu
saman.
Þú tókst stóran þátt í að móta
þann mann sem ég er í dag og
munt ávallt eiga stað í hjarta
mínu.
Ég kveð þið með djúpum sökn-
uði.
Úlfar Linnet.
Nú kveð ég þig Hermann með
miklum söknuði í hjarta. Ég er
svo þakklát fyrir að þið Sara kom-
uð inn í líf mitt þegar við Úlfar
fórum að vera saman. Þið Úlfar
voruð einstakir vinir og það verð-
ur erfitt að fylla upp í skarðið sem
þú skilur eftir í hjörtum okkar.
Framtíðin verður þó full af hlýj-
um minningum sem munu ylja
okkur með tímanum. Sara og
Logi Þór og litla baun munu fá
faðmlög og knús frá okkur hve-
nær sem þau þurfa á því að halda.
Ég vil votta fjölskyldu og vin-
um Hermanns samúð mína.
Ragnheiður Þórdís
(Ragga Dís).
Elsku Hemmi minn.
Ég mun geyma þig í huga mín-
um á hverjum degi og þakka þér
fyrir þær stundir sem við áttum
saman, samtölin um börnin, heim-
ilin okkar, væntingar og drauma,
hugmyndirnar sem við fram-
kvæmdum, samveru fjölskyldna
og vinskapinn. Það er enginn þér
líkur og vissan um að þú sért til
staðar þegar lífinu er lokið bægir í
burtu öllum ótta. Þangað til lifi ég
þakklátur með minningunni um
besta vininn.
Elsku Sara, Logi Þór og fjöl-
skylda. Ég votta ykkur innilega
samúð á þessum erfiða tíma.
Með söknuði,
Valdimar Geir Halldórsson.
Ég hafði unnið í félagsmiðstöð-
inni Vitanum í fáeina mánuði þeg-
ar Hemmi kom til starfa, jólin
1996. Hann hafði vanið komur sín-
ar þangað sem unglingur en ég
þekkti hann ekki neitt. Strax í
fyrsta verkefninu okkar var lagð-
ur grunnur að annars konar vin-
áttu en ég átti að venjast. Í hvert
skipti sem ég hitti Hemma, faðm-
aði hann mig og kyssti – jafnvel
beint á munninn. Ég áttaði mig
fljótt á því að honum var eigin-
legra en flestum öðrum að sýna
hlýju sína, var fullkomlega blátt
áfram og einlægur í því. Næstu ár
áttum við eftir að bralla ýmislegt.
Við stóðum að hæfileikakeppni
unglinga, prjónuðum trefil á
Keikó með flippklúbbnum, tróð-
um rollu inní kokteilsósulitaðan
bílinn hans, stofnuðum heimasíðu
með strákunum í Núlleinum og
buðum fram til bæjarstjórnar-
kosninga með Tónlistanum. Ég
átti fullt í fangi með að halda í við
Hemma. En í huga hans var þetta
bara brotabrot af því sem þurfti
að gera. Hann var rótari hjá
hljómsveitum, útvarpsmaður á X-
inu, harður FH-ingur, besti vinur
allra hinna vina sinna, ástkær
sonur og tengdasonur, stóri bróð-
ir Loga og kærasti Söru.
Eitt helsta einkenni Hemma
var einstök sýn á lífið og ótrúleg
lífsgleði. Hann var ávallt snöggur
til svars og húmorinn hans helsta
vopn. Þótt skop hans gæti í fyrstu
virst óvægið náði hann alltaf að
sannfæra fólk um að það sem
hann segði væri ekki illa meint,
bara fyndið. Einu sinni datt á mig
skalli. Þá naut Hemmi sín og
ræddi málið í þaula – glottandi út í
annað. Hann krafðist þess að fá að
nudda sterakremi í blettina auðu.
Taldi mér trú um að hann vildi í
alvöru hjálpa. Lét samt ekki vera
að teikna súlurit sem sýndi hlut-
fall hárs og skalla og hengja það
upp fyrir allra augum á skrifstofu
Núlleins. En bætti við að ég þyrfti
ekki að kvíða neinu – ja, nema
skallasúlan yrði hærri en sú sem
táknaði hárið. Á þessum árum
leigði ég með þremur vinum mín-
um; við kölluðum búskapinn sam-
býli. Hemmi varð strax eins og
heimalningur hjá okkur. Hann
vafði öllum um fingur sér með
faðmlögum, kossum og sinni ein-
stöku lund. Varð strax hrókur alls
fagnaðar – þeirra tuga fagnaða
sem haldnir voru. Tímans á sam-
býlinu minnast líka allir með bros
á vör. Hann hefði aldrei orðið
samur án Hemma. Hemmi hafði
enda einstakt lag á að mynda fé-
lagsleg tengsl og þekkti allt og
alla. Í gegnum hann hef ég eign-
ast marga vini og kynnst ógrynni
af allskonar fólki – þar á meðal
konu minni. Fyrir það og allt hitt
er ég honum þakklátur.
Ég reyni ekki að lýsa því
hversu sárt ég sakna Hemma.
Heldur ekki hversu mikið ég á eft-
ir að sakna þess að hitta hann og
faðma. Hversu mikið ég á eftir að
sakna allra litlu heimskulegu
samtalanna okkar um allt og ekki
neitt – daglegra samtala sem hafa
verið hluti af lífi mínu undanfarin
fimmtán ár. Án þeirra er ég fá-
tækari. Án Hemma er heimurinn
fátækari.
Elsku Sara, Logi Þór, Hildur,
Valli, Hjörtur Logi, Dúra, Óskar,
Þórdís og Davíð. Megi allar góðar
vættir hjálpa ykkur og okkur hin-
um. Kveðju á blaði til Hemma er
bara hægt að enda á einn hátt –
eins og hann sjálfur hefði gert:
LUV.
Kristján Hjálmarsson.
Það hafa fáir menn verið jafn
lifandi og Hemmi. Athafnasemin,
krafturinn og framkvæmdagleðin
var engu lík. Ljós hans logaði svo
skært og það er því með öllu
óskiljanlegt að það skyldi slokkna
jafn skyndilega og raunin varð.
Ég man fyrst eftir Hemma í
tröppunum á gamla Lækjarskóla
árið 1995. Ég var í heimsókn í
Hafnarfirði, sjálf búsett í Reykja-
vík þar sem við Sara, konan hans,
höfðum kynnst nokkrum árum
áður. Hann leit upp til okkar, þar
sem við stóðum nokkrum þrepum
ofar og mér varð starsýnt á þenn-
an fallega strák: svart hárið,
brúnu augun og óviðjafnanlegt,
geislandi brosið. Ég var svo stolt
af henni Söru minni að hafa náð í
Hemma og álit mitt á honum átti
aðeins eftir að vaxa.
Þrátt fyrir vinnuna og allar
hugmyndirnar sem hann fylgdi
eftir man ég aldrei eftir því að
Sara hafi talað um að hann hefði
ekki tíma fyrir fjölskylduna.
Hann var fyrst og fremst fjöl-
skyldumaður og lagði mikla rækt
við foreldra sína, bróður, tengda-
fjölskyldu, Söru og Loga Þór.
Hemmi lagði auk þess mikla rækt
við ótal vini og kallaði hvarvetna
fram gleði og sprell. Frá ung-
lingsárum hefur hann verið mið-
punktur gleðistunda í mínu lífi og
eru tónleikarnir, matarboðin,
partýin og ferðalögin þar sem
hann var hrókur alls fagnaðar
sem betur fer óteljandi. Ég reikn-
aði bara með því að á þeim yrði
framhald og að við hjónin mynd-
um eldast með honum, Söru og
hinum vinunum.
Ef ekki væri fyrir Hemma og
Söru hefði ég ekki kynnst mann-
inum mínum, Kristjáni Hjálmars-
syni, enda var hann með bestu
vinum Hemma og áttu þau stóran
þátt í að koma okkur saman. Í
þakklætisskyni fengum við þau til
að vera guðforeldra sonar okkar
og hafa þau sinnt því hlutverki af
alúð síðustu níu ár. Eins var
Hemmi veislustjóri í brúðkaupinu
okkar, aðeins 25 ára gamall, og er
enn um það rætt innan fjölskyld-
unnar hversu vel hann leysti það
hlutverk af hendi. „Skemmtileg-
asta brúðkaup sem ég hef farið í“
heyrðum við úr ýmsum áttum og
var það ekki síst Hemma og húm-
ornum hans að þakka. Við vorum
svo stolt af Hemma og litum á
hann, eins og svo margir aðrir,
sem okkar allra besta vin. Hann
var hluti af okkar daglega lífi því
símasambandið – sem var fullt af
gríni og glensi en líka vinalegum
orðaskiptum – milli hans og eig-
inmannsins, rofnaði aldrei.
Framtíðin er svo miklu litlaus-
ari án Hemma og við hjónin eig-
um eftir að sakna hans ólýsanlega
sárt um ókomna tíð. Það kemur
enginn í staðinn fyrir hann. Það er
erfitt til þess að hugsa að þessi
hjartahlýi og fallegi maður muni
ekki geta leitt Söru og börnin sín í
gegnum lífið. Ég sé glaðlega and-
litið hans ennþá ljóslifandi fyrir
mér og mun geyma það í hjarta
mér eins og aðrir sem hann
þekktu.
Elsku Sara, Logi Þór, Hildur,
Valli, Hjörtur Logi, Óskar, Dúra,
Þórdís og Davíð, þið búið vel að
því að vera sterk og góð og að hafa
alltaf staðið saman. Megi allar
góðar vættir, ættingjar og vinir
leggjast á eitt um að styrkja ykk-
ur í sorginni.
Vera Einarsdóttir.
Hinsta kveðja til besta vinar
míns. Ég hef verið svo lánsamur
að fá að verða samferða Hemma
frá því við vorum að detta inn á
táningsaldurinn. Mikið svakalega
þykir mér vænt um minningarnar
núna. Endalaus gauragangur og
skemmtilegheit. Minningarnar
áttu að verða svo miklu fleiri.
Hemmi var traustasti vinur sem
nokkur maður getur óskað sér og
var þar að auki miðpunkturinn í
vinahópnum. Stundirnar eru of
góðar og of margar til að velja
eina þeirra hér til frásagnar.
Þó er ein stund sem Hemmi
rifjaði reglulega upp sjálfur. Við
höfðum tekið að okkur lítið kvöld-
verkefni á verkstæðinu sem ég
vann á. Þá hafði skömmu áður
byrjað sæt stelpa í Lækjarskóla.
Hemmi hafði viðrað það við mig
að hann langaði að bjóða henni í
bíó þar sem hann sá í henni mikið
kærustuefni. Á meðan við unnum
ræddum við um hvað hann ætti að
segja við hana í símann. Spennan
var í hámarki hjá okkur tveimur,
enda mjög mikilvægt að Hemma
tækist að spila út öllum sínum
sjarma. Eftir stutt símtal var
stórsigur staðreynd og Hermann
bókstaflega sveif um gólfið. Sara
þáði að sjálfsögðu boðið og síðast
þegar ég heyrði í Hemma fór það
ekki á milli mála að hann var al-
veg jafnskotinn í henni og þá.
Eftir að ég flutti utan til náms
jókst fjarlægðin á milli okkar í
kílómetrum talið. En það varð
ekki til þess að við fjarlægðumst
að öðru leyti. Hemmi gleymdi
aldrei sínum. Það fyrsta sem ég
gerði þegar ég kom heim í frí var
undantekningarlaust að heim-
sækja Hemma og Söru á Hverf-
isgötuna. Mikið svakalega var
alltaf gott að fá faðmlagið frá hon-
um. Hemmi hafði nefnilega ein-
stakt lag á að láta mér líða eins og
ég hefði alls ekkert verið í burtu
og við síðast hist deginum áður.
Elsku vinur minn, ég sakna þín
meira en orð fá lýst. En ég veit að
þegar minn dagur kemur seinna
tekur þú á móti mér, faðmar mig
og lætur mér líða eins eins og við
hefðum hist síðast í gær.
Sveinn Bjarki Þórarinsson.
Hermann Fannar
Valgarðsson
HINSTA KVEÐJA
Til Hemma.
En líf þótt lýsi hárin
og lítið hrörni fley,
og lengi svíði sárin,
um síðir þorna tárin,
þú góði gleymist ei.
(Magnús Jónsson)
Jón Gestur.