SunnudagsMogginn - 27.11.2011, Blaðsíða 25

27. nóvember 2011 25
aldrei neitt vesen, þar er hægt að taka myndir strax.
„Byrjaðu bara að taka myndir, ég held bara áfram að
slá.“
Hjartað herti nú aðeins á sér, birtan var falleg og allt að
gerast eins og ég vonaðist eftir. Bakgrunnurinn á mynd-
inni var eins og leiktjöld hönnuð af snillingum. Maðurinn
sló túnið með miklum tilþrifum en sneri alltaf öfugt. Mað-
urinn með ljáinn var ekki alveg eins og ég var að vonast
eftir, hann sneri alltaf vitlaust. Mig langaði að hafa þorpið
með á myndinni, ekki fjallið fyrir ofan okkur. Það gat
verið hvar sem er í heiminum en þegar horft var niður
brekkuna þá fór ekkert á milli mála, þetta voru Færeyjar.
Það leið næstum því hálftími og ekkert gerðist, aftur-
endinn sneri alltaf að mér. Kannski var það viljandi, en ég
held samt að hann hafi ekkert verið að velta því fyrir sér
hvernig ætti að snúa í myndatökunni. Hann var bara að
slá eins mikið af túninu og hann gat.
Það var ómögulegt að stilla myndinni upp, ég vildi það
ekki. Myndir sem maður stillir upp pirra mig alltaf svolítið
þó það sjáist ekki endilega að þeim sé leikstýrt, en ég veit
alltaf af því. Þessi mynd átti að vera ósvikin og óuppstillt.
Hlutirnir eiga helst að gerast eðlilega og hlutverk ljós-
myndarans er að ná augnablikinu, smella af á réttum
tíma.
Þó að heppni hafi oftast elt mig í gegnum lífið þá virtist
eins og það myndi ekki ganga upp í þetta sinn. Ég var ekki
að ná myndinni sem ég hafði vonast eftir.
Skyndilega heyrðist bremsuískur fyrir ofan okkur, eins
og á bíl sem hefur keyrt of hratt og þarf að hemla snögg-
lega, og svo kom hár hvellur. Tveir bílar höfðu mæst á of
miklum hraða, báðir bremsuðu og annar lenti á vegriði
með miklum látum. Úúúps, þarna kom augnablikið, mað-
urinn með ljáinn sneri sér við og leit upp! Ég myndaði
eins og ég gat þar sem hann horfði í átt að bílunum í dá-
góða stund, hreyfingarlaus. Almættið hafði ekki brugðist
mér, ég varð bara að bíða smástund eftir því að röðin
kæmi að mér.
Ég veit ekki hvað sá gerði af sér sem keyrði á handriðið
en almættið hefur viljað að ég næði mynd þennan dag og
það varð greinilega að fórna einhverju til að maðurinn
sneri rétt.
Og sá sem keyrði á handriðið stóð fyrir ofan okkur og
horfði lúpulega niður brekkuna og á beyglaða bílinn sinn.
Það er í raun honum að þakka að myndin varð til, augna-
blikið er ósvikið. Eins dauði er annars brauð, segir ein-
hvers staðar. Það var nú ekki ætlunin en svona fór það í
þetta sinn, maður fær bara eitthvað annað í hausinn
seinna. Þannig er lífið.