SunnudagsMogginn

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

SunnudagsMogginn - 25.12.2011, Qupperneq 16

SunnudagsMogginn - 25.12.2011, Qupperneq 16
16 25. desember 2011 sagt: Guð minn góður!“ segir hún hlæjandi. „Ég hafði í raun og veru ekki velt því fyrir mér hvort hann myndi yfir höfuð svara, þótt ég auðvitað vonaði það. En þegar ég sá svarið fyrir framan mig rann upp fyrir mér að alvara var komin í málið – að núna ekki yrði aftur snúið.“ Klæddi sig ekki þennan dag Að vonum snerist allt á hvolf. „Ég vil nota þetta tækifæri til að þakka hópfélögum mínum í MBA náminu fyrir að koma mér í gegnum þennan kúrs,“ segir Hrafnhildur kímin. „Á þessu augnabliki komst ekkert annað að en að afla frekari upplýsinga að utan. Ég held ég hafi ekki einu sinn klætt mig þennan dag.“ Skeytin flugu og fljótlega röðuðust púslin saman í heildstæða mynd. Faðir Hrafnhild- ar reyndist við góða heilsu í San Francisco og í ljós kom að hún á þrjú blóðskyld systk- ini ytra og önnur þrjú sem Steven og Julie ættleiddu. Fyrr en varði var hún komin í hrókasamræður við systkinin líka, fyrst á Facebook og síðan tölvupósti og Skype. Skipst var á sögum og myndum. „Þetta var dálítið skrítið, mér leið fyrst svona eins og að fá fjóra rétta í lottó, það er erfitt að lýsa þessu. Þetta var meira spenn- andi en eitthvað tilfinningalegt. En svo átti það eftir að breytast þegar ég áttaði mig á því að ég hafði alltaf verið hluti af lífi þeirra. Systkini mín og Julie höfðu alltaf vitað af mér. Joyce systir mín, sem er einu ári yngri en ég, sagði mér síðar að þau hefðu oft talað um mig. Það var til dæmis siður þegar dyrabjallan hringdi án þess að fjölskyldan ætti von á neinum að segja: Jæja pabbi, þá er týnda dóttir þín frá Íslandi komin!“ Hrafnhildur segir það hafa skipt höf- uðmáli, að tilvist hennar hafi ekki verið leyndarmál. „Það var allt uppi á borðinu úti, rétt eins og hér heima. Ef það er ein- hver boðskapur í þessari sögu þá er það mikilvægi þess að foreldrar segi börnum sínum alltaf sannleikann um uppruna þeirra. Ég man til dæmis aldrei eftir að mér hafi verið tilkynnt sérstaklega um að fyrr- um eiginmaður mömmu og pabbi systur minnar væri ekki pabbi minn. Ég hef bara alltaf verið Mooney sem á amerískan pabba. Og engin dramatík í kringum það.“ Varð að fara utan Næstu vikur og mánuðir fóru í nánari sam- skipti. Hrafnhildur fann hins vegar að hún þurfti að fara fljótt utan til að kynnast föð- ur sínum og systkinum betur. Það gerði hún í lok júní 2009 ásamt Láru systur sinni og syninum, Degi. „Fyrir mér var þetta ekkert flókið, Lára var hluti af þessu ferli frá upphafi. Það var hún sem fann pabba minn og fyrir það er ég henni óendanlega þakklát. Ég hefði því aldrei getað hugsað mér að fara þessa ferð án hennar. Dagur var líka ofboðslega spenntur.“ Þau millilentu í Boston og við komuna á hótelið biðu Hrafnhildar skilaboð á sím- svara frá föður hennar: Velkomin til Bandaríkjanna! „Jæja, þetta er þá bara að gerast, ég er að fara að hitta pabba minn, hugsaði ég með mér. Ég var kvíðin og spennt í bland og gat ekki með nokkru móti talað við hann í síma strax, sendi bara sms eins og kjáni,“ segir hún og hlær. Hrafnhildur fór síðust út úr flugvélinni í San Francisco. „Ég viðurkenni að ég var smá að missa það, þarna var ekkert hægt að snúa við og hlaupa heim. Við komum inn í flugvallarbygginguna og þá var eng- inn kominn að sækja okkur og ég hugs- aði ... ókei, hann er bara hættur við! Skýr- ingin var sú að pabbi var svo stressaður að hann fann ekki komusalinn. Samt vann hann á flugvellinum í fjórtán ár,“ segir Hrafnhildur hlæjandi. Fljótlega skilaði Steven sér þó, ásamt yngri syni sínum, Brendan. „Þeirri stund verður ekki lýst með orðum,“ segir Hrafn- hildur. Dagur, sem þá var tíu ára, sló strax í gegn ytra – enda nokkuð vel mæltur á enska tungu. „Við Lára horfðum bara á hann í forundran: Heyrðu góði, hvenær lærðir þú að tala ensku?“ Hálstak og spark í sköflung Hrafnhildur segir Mooney-fjölskylduna hafa borið þau á höndum sér þessar tvær vikur sem þau voru í San Francisco. „Heimsóknin var í alla staði frábærlega heppnuð og það skrýtna var að mér fannst ég alltaf hafa þekkt þetta fólk. Þetta var ekki á neinn hátt vandræðalegt.“ Systkinin þrjú, Joyce (f. 1972), Shannon (f. 1975) og Brendan (f. 1978), tóku henni opnum örmum. „Þau tóku mér strax sem systur, ég var meira að segja tekin hálstaki og fékk spark í sköflunginn undir mat- arborðið,“ rifjar hún upp hlæjandi. „Svona eins og systkini gera.“ Hin ættleiddu systkini búa annars staðar Hrafnhildur, í miðjunni, ásamt systrum sínum, Láru og Joyce. Mooney-fjölskyldan á góðum degi vestur í Bandaríkjunum. Hæstánægð með að hafa loksins fundið týndu dótturina. Joyce, Brendan og Hrafnhildur í banastuði á Austurvelli. Mooney-fjölskyldan er trúrækin enda kaþólsk að írskum sið. Hrafnhildur tók hins vegar strax eftir því að þau blóta samt eins og togarasjómenn. „Ég þurfti stundum að grípa fyrir eyrun á Degi meðan við vorum úti,“ segir hún kímin. „Pabbi talar eins og Brooklyn-gaur, þrátt fyrir það var hann ungmunkur í St. Francis en gekk reglunni ekki á hönd.“ Hann barðist í Víetnam og segir Hrafn- hildur þá lífsreynslu hafa haft djúpstæð áhrif á hann. Steven var lengi farmaður og vann í fjórtán ár á flugvellinum í San Francisco. Hann starfar nú hjá vatnsveitu borgarinnar. Guðhrædd en orðljót

x

SunnudagsMogginn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: SunnudagsMogginn
https://timarit.is/publication/785

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.