Morgunblaðið - 13.02.2012, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2012
✝ Sverrir Berg-mann Bergsson
fæddist í Flatey á
Skjálfanda 20. jan-
úar 1936. Hann lést
á heimili sínu 26.
janúar 2012.
Hann var sonur
Maríu Helgu Guð-
mundsdóttur hús-
móður, f. 2. sept-
ember 1914, d. 22.
febrúar 2011 og
Bergs Þórmundssonar, f. 27.
október 1915, d. 27. október
1991 mjólkurfræðings á Sel-
fossi. Foreldar Sverris skildu
snemma, en systkini Sverris föð-
ur megin eru: Sigurjón, f. 13.
ágúst 1944, Þórir, f. 11. júní
1948, Ólöf, f. 23. janúar 1951,
Arnlaugur, f. 30. október 1954,
Þórmundur, f. 25. febrúar 1959,
Bergur Heimir, f. 5. september
1960. Systkini Sverris móður
megin eru: Guðmundur Karl, f.
6. nóvember 1941, Baldur, f. 4.
febrúar 1943, Pálmi Hannes, f.
18. júní 1944, Ragnar, f. 2. júlí
1946, Anna, f. 11. október 1947,
Erlingur Már, f. 11. desember
1949, Arnþúður, f. 21. október
1953.
Sverrir giftist 13. júní 1959,
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Unni Þórðardóttur skurðstofu-
próf í heila- og taugasjúkdóm-
um frá Institute of Neurology í
Lundúnum 1971 og jafnhliða á
The National Hospital for
Nervous Diseases við Queen
Square í Lundúnum. Hann fékk
sérfræðileyfi sama ár. Sverrir
starfaði við Landspítalann og
samhliða sjálfstætt auk þess að
stunda kennslu í fræðum sínum.
Sverrir Bergmann kom þegar í
upphafi starfsferlis síns að mál-
efnum MS-félags Íslands og
varð annar formaður í sögu
þess. Hann gegndi því embætti
frá 1973 til 1978. Frá árinu 2004
og allt til síðasta dags var Sverr-
ir sérlegur læknisfræðilegur
ráðgjafi MS-félagsins. Hann var
læknir Setursins, dagvistar MS-
félagsins og tók á móti MS-
sjúklingum í húsi félagsins.
Sverrir var mjög virkur í félags-
störfum lækna, meðal annars
formaður Læknafélags Íslands
um nokkurra ára skeið. Hann
var virkur við ritstörf og skrif-
aði á annað hundrað greina í
tímarit, blöð og fagtímarit, bæði
innlend og erlend. Sverrir Berg-
mann var kjörinn heiðursfélagi
Læknafélags Reykjavíkur 2001
og heiðursfélagi MS-félags Ís-
lands árið 2008. Á síðasta sumri
sæmdi forseti Íslands hann
fálkaorðunni fyrir störf í þágu
MS-sjúklinga og á vettvangi
heilbrigðismála og læknavís-
inda.
Útför Sverris fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 13. febr-
úar 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
hjúkrunarfræðingi,
f. 25. ágúst 1933.
Foreldrar Unnar
voru Þórður Krist-
jánsson, skipstjóri í
Ólafsvík, f. 31.
ágúst 1891, d. 28.
september 1980 og
Svanfríður Una
Þorsteinsdóttir, f.
22. desember 1888,
d. 8. maí 1960. Börn
Sverris eru: Yrsa
Bergmann Sverrisdóttir, f. 19.
júní 1960, taugalífeðlisfræð-
ingur við Oxford-háskóla í Bret-
landi. Börn hennar með fyrrver-
andi eiginmanni, Guðmundi
Jóhannssyni, f. 15. desember
1960, lækni í Gautaborg, Svíþjóð
eru: Sunna Hlín, kerfisfræð-
ingur í Malmö, f. 30. október
1980, Máni Freyr nemi, f. 10.
febrúar 1988, Ylfa Eir nemi, f.
13. september 1990. Ýmir Berg-
mann Sverrisson, f. 13. ágúst
1964, tölvunarfræðingur í Bret-
landi. Börn hans með Hrafnhildi
Ólafsdóttur, arkitekt, f. 5. októ-
ber 1968 eru: Nanna Bergmann,
f. 18. ágúst 1995, og Böðvar
Bergmann, f. 18. ágúst 1995.
Sverrir varð stúdent frá
Verslunarskóla Íslands 1956,
lauk kandídatsprófi frá Háskóla
Íslands 1964 og tók sérfræði-
Ég kveð minn hjartkæra bróð-
ur með ljóði sem móðir okkar
Helga Guðmundsdóttir samdi
þegar ljóst var að Sverrir færi til
Bretlands í framhaldsnám í lækn-
isfræði árið 1964. Hún þekkti vel
þann mannkærleika, visku og
hæfileika sem Sverrir bjó yfir og
sjúklingar hans þekktu.
Nú ert þú að leggja upp í langa ferð
í ljómandi útsýni fjarlægra stranda.
Lærir af því er þú sinnir og sérð
því sjúkdómar eru af margskonar gerð.
En vísindin veikindin smækka
og velgengni mannanna stækka.
Ég skil að það freista þín framandi lönd
og framtíðar starfið krefst lærdómsins
meiri.
En komdu samt aftur því verkefnin
vönd
verða hér næg fyrir græðandi hönd.
Ef þrautir hjá þjáðum má bæta
er þörfin að hjálpa og gæta.
Ef vinnurðu af kærleika, drenglund og
dáð
í daglegu starfi með sjúkum og þreytt-
um,
þá mætir þú trausti og rætast þín ráð
því reynslan, hún sýnir ef góðu er sáð
er öllu til hagsbóta haldið
hjá honum sem úthlutar gjaldið.
(Helga Guðmundsdóttir frá Flatey)
Ég sendi Unni, Yrsu og Ými
sem og öðrum ættingjum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi og varðveiti minningu
Sverris Bergmann.
Þín systir,
Arnþrúður Karlsdóttir.
Mér barst til eyrna, staddur í
Bandaríkjunum, sú harmafrétt
að Sverrir Bergmann læknir,
einn minn besti vinur frá skóla-
árunum í Verzló, væri látinn, ný-
lega orðinn 76 ára. Við komumst
alltaf að sömu niðurstöðunni, að
maðurinn með ljáinn er ekkert
lamb að leika sér við. Hann er ei-
lífur og ber að dyrum hjá okkur
öllum, þegar honum sýnist svo.
Það eru fáir tilbúnir að fara fyr-
irvaralaust, nema þeir sem eru
sjúkir og þjáðir og beinlínis þrá
hvíld eftir langvarandi veikindi.
Sverrir var ekki einn þeirra því
hann var rétt að byrja sín gullnu
ár og hafði væntingar um gott og
fagurt ævikvöld, eftir langa og
farsæla starfsævi, þrátt fyrir að
honum hafi fundist erfitt að hætta
ævistarfi sínu, sem var honum
mikils virði, enda var hann læknir
af Guðs náð, eins og stundum er
sagt um lækna, sem bera meiri
umhyggju fyrir sjúklingum sín-
um en sjálfum sér.
Sverrir var alinn upp hjá móð-
urfólki sínu í Flatey á Skjálfanda
og sagði hann mér oft frá þessum
tíma bernsku sinnar og hversu
góða undirstöðu fyrir framhalds-
nám hann hefði fengið frá afa sín-
um og fjölskyldunni í Flatey, þeg-
ar hann hóf nám við
Gagnfræðaskólann á Húsavík og
lauk þar landsprófi með hæstu
einkunn.
Sverrir var duglegur að bjarga
sér og minnist ég þess frá skóla-
árum okkar, að hann vaknaði rétt
eftir miðja nótt til þess að pakka
inn Tímanum, blaði Framsóknar-
flokksins, sem dreift var út um
allar sveitir, enda margir lesend-
ur blaðsins landsbyggðarfólk.
Hann einfaldlega þurfti að vinna
til að sjá sér farborða, jafnvel þótt
hann hafi notið einhverrar að-
stoðar frá skyldfólki. Síðar réð
hann sig í hlutastarf í Lands-
bankanum og vann þannig með
náminu í háskólanum. Af ein-
stakri ráðdeildarsemi gátu þau
hjón, Unnur og hann, keypt sér
litla íbúð við Kleppsveg, þá ung
að árum. Sverrir fór svo í fram-
haldsnám í taugalækningum til
London og dvaldi fjölskyldan þar
í nokkur ár.
Sverrir var alltaf glaðlyndur
og bráðskemmtilegur. Hann var
hafsjór af fróðleik og frábær
sögumaður. Hann sagði mér oft
sögur af kynlegum kvistum, sem
hefðu orðið á vegi hans, bæði hér
fyrir sunnan og eins frá Húsavík
og mannlífinu þar. Þá kom hann
oft á heimili mitt á Sólvallagötu
og kynntist fjölskyldu minni, sem
tók honum afar vel. Faðir minn,
Jónas Sveinsson, læknir, hafði
sérstakar mætur á Sverri og þeg-
ar hann eftir stúdentspróf ákvað
að læra til læknis, bauð hann
Sverri að vera viðstaddur skurð-
aðgerðir, sem hann framkvæmdi
æði oft og þróaðist samband
þeirra þannig, að Sverrir var ráð-
inn aðstoðarmaður hans, enda þá
lengra kominn í læknisfræðinni.
Fljótlega eftir sjötugt ákvað
Sverrir að minnka við sig vinnu
og gerði það með því að halda
sjúklingum, sem hann hafði
stundað árum saman, en taka
þess í stað ekki nýja að sér. Hann
var afskaplega vinsæll sem lækn-
ir og sérfræðingur, þótti glöggur í
sjúkdómsgreiningu, gaf sjúkling-
um sínum rúman tíma til að tjá
sig. Hann var góðmenni, sem
mátti ekkert aumt sjá og notaði
persónutöfra sína til þess að gera
fólki lífið léttara.
Þessir fjölmörgu sjúklingar
hans sjá nú á eftir vinsælum
lækni sínum yfir móðuna miklu
og vita ekki hvað tekur við.
Blessuð sé minning þessa góða
drengs.
Reynir Jónasson.
Kveðja
frá Læknafélagi Íslands
Fallinn er frá einn af helstu
forystumönnum lækna undan-
farna áratugi, Sverrir Bergmann
taugasjúkdómalæknir. Það kom
mér í opna skjöldu að frétta af
fráfalli hans því að einungis örfá-
um dögum áður hafði ég séð hann
á velheppnaðri árshátíð Lækna-
félags Reykjavíkur á Hótel Ís-
landi og virtist hann þá vera hinn
hressasti.
Sverrir var svo sannarlega for-
ystumaður í hópi lækna. Hann
gegndi ótalmörgum trúnaðar-
störfum fyrir lækna og samtök
þeirra. Þar ber helst að nefna að
hann var formaður Læknafélags
Íslands í sex ár og síðar fyrsti for-
maður læknaráðs Landspítala –
háskólasjúkrahúss, eftir samein-
ingu stóru sjúkrahúsanna í
Reykjavík um síðastliðin alda-
mót. Hann var ekki frekar en aðr-
ir forystumenn alveg óumdeildur
í störfum sínum, en það er óhætt
að segja að hann hafi áunnið sér
bæði virðingu og þakklæti lækna
og samstarfsmanna með fram-
göngu sinni. Hann var því sann-
arlega vel að því kominn að vera
kjörinn heiðursfélagi í Lækna-
félagi Reykjavíkur árið 2001 fyrir
framlag sitt til félagsstarfs
lækna.
Sverrir var ekki aðeins for-
ystumaður í félagsmálum lækna,
hann var líka ótvírætt einn af for-
ystumönnum í taugasjúkdóma-
fræði hér á landi. Hann var mjög
virkur vísindamaður í sinni sér-
grein, ritaði fjölda greina um
ýmsa taugasjúkdóma, meðal ann-
ars um MS-sjúkdóminn og Akur-
eyrarveikina svonefndu, sem var
honum sérstakt hugðarefni.
Eins og margur eldri læknir-
inn þekkir sjálfur reyndist ekki
auðvelt að leggja læknisstarfið al-
veg til hliðar þegar árin færðust
yfir og Sverrir rak læknastofu
sína í Domus Medica allt til ævi-
loka. Sjúklingum sínum var hann
traustur læknir og ávallt bóngóð-
ur. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera allmörg ár samtíða
Yrsu dóttur Sverris í námi, fyrst í
menntaskóla en síðar einnig um
skemmri tíma í háskóla. Þá
kynntist ég Sverri lauslega í
gegnum Yrsu dóttur hans og
hann var ávallt viðmótsþýður og
viðræðugóður, eins og honum var
lagið. Eins og aðrir læknanemar
kynntist ég Sverri síðar sem
kennara, bæði sem fyrirlesara og
sem klínískum leiðbeinanda. Það
er óhætt að segja að þar hafi hans
góðu lækniseiginleikar notið sín
til fulls.
Okkur læknum er mikill missir
að Sverri Bergmann, en missir
eiginkonu, barna og annarra að-
standenda er sýnu mestur. Þeim
votta ég mína dýpstu samúð. Fyr-
ir hönd Læknafélags Íslands færi
ég Sverri Bergmann hinstu þakk-
ir fyrir mikið og óeigingjarnt
starf í þágu íslenskra lækna und-
anfarna áratugi.
Þorbjörn Jónsson,
formaður Læknafélags
Íslands.
Það er vel þekkt meðal lækna
að taugalækningar eru ein flókn-
asta og áhugaverðasta sérgrein í
læknisfræðinni. Greinin fjallar
um sjúkdóma í heilanum og taug-
unum og þar með huganum. Ein-
kennin eru margvísleg en snúast
oft um breytingar á hugsun og at-
ferli. Greiningar byggjast fyrst
og fremst á því að taka góða
sjúkrasögu og átta sig á vísbend-
ingum og samhengi þeirra. Lyk-
ilatriði hefur alltaf verið framúr-
skarandi kunnátta í skoðun
taugakerfisins með hjálp ýmissa
einfaldra hjálpartækja á borð við
títuprjón og reflexhamar.
Í þetta fag hafa gjarnan valist
mestu gáfnaljós í hverjum út-
skriftarhópi lækna og ekki hefur
veitt af því. Sjúkdómarnir sem við
er að eiga eru oft erfiðir og lang-
vinnir og því mikilvægt fyrir
taugalækna að hafa í ríkum mæli
hæfileika á borð við rólyndi og
þrautseigju, að kunna sín tak-
mörk og sjá hlutina í víðu sam-
hengi.
Þessi lykilatriði varðandi
taugalækningar runnu fljótlega
upp fyrir okkur læknanemum
sem komum til náms í taugalækn-
isfræði á Landspítalanum haustið
1975. Þá voru eldri menn á deild-
inni Kjartan R. Guðmundsson
prófessor og yfirlæknir og Gunn-
ar Guðmundsson en yngri menn-
irnir voru Sverrir Bergmann og
John Benedikz. Allir þessir
læknar voru frábærir fagmenn og
kennarar hver á sinn hátt og varð
þetta stutta námskeið það eftir-
minnilegasta í náminu. Þeir áttu
ríkan þátt í því að skapa okkur
góðar fyrirmyndir og glæða
áhuga á taugalækningum og
læknisfræðinni yfirleitt en það
eru verðmætustu eiginleikar í fari
kennara.
Meðal neurologa á þessum
tíma var Sverrir Bergmann að
okkar áliti fremstur meðal jafn-
ingja. Hann hafði lært í Bretlandi
á Queens Square í London sem
var Mekka taugalækninganna.
Það var ekki aðeins frábær þekk-
ing, fagmennska og alúð sem ein-
kenndu störf Sverris og nálgun
hans við sjúklinga og fræðin held-
ur var mælska hans annáluð og
hann hafði hæfileika til þess að
koma hugsun sinni í orð eins eft-
irminnilega og nokkur íslenskur
læknir sem ég hef kynnst.
Það var því ekki að undra þótt
Sverrir yrði fljótlega fyrir valinu
sem helsti forystumaður lækna-
samtakanna. Hann gegndi for-
mennsku í Læknafélagi Íslands í
sex ár á erfiðum tímum fyrir fé-
lagið og forysta hans skilaði fé-
laginu sterkara fram á veginn.
Hann var einnig framarlega í
störfum læknaráðs Landspítal-
ans.
Það hefur verið ómetanlegt
fyrir okkur sem nú erum í forystu
læknasamtakanna að geta leitað
til Sverris um ráðleggingar í ýms-
um vandasömum málum og feng-
ið stuðning hans og heilræði. Við
Sverrir hittust nýlega á lækna-
dögum í tengslum við málþing
öldungadeildar Læknafélags Ís-
lands. Við áttum góða stund sam-
an og rifjuðum upp ógleymanleg
atvik frá fyrri árum. Hann var að-
eins farinn að eldast en glaður í
bragði og leifrandi innsæi og
kímnigáfa á sínum stað. Ekki datt
mér til hugar að nokkrum dögum
seinna yrði hann frá okkur tek-
inn.
Læknafélögin og læknisfræðin
á Íslandi eiga Sverri Bermann
margt gott að gjalda. Við munum
sakna visku hans og hollra ráða
og minnumst hans með virðingu
og þökk. Fjölskyldu Sverris fær-
um við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Steinn Jónsson, formaður
Læknafélags Reykjavíkur.
Sverrir Bergmann taugalækn-
ir starfaði á taugalækningadeild
LSH þar til hann hætti störfum
fyrir aldurs sakir 2006. Öll starfs-
ár sín var hann líka á stofu og síð-
ustu árin einnig læknir MS-fé-
lagsins. Sverrir hafði nóg að gera
fram á síðasta dag en þá sinnti
hann sjúklingum sínum sam-
kvæmt venju. Allur sá fjöldi fólks
með taugasjúkdóma sem Sverrir
sinnti bar mikla virðingu fyrir
honum og á milli hans og þessara
sjúklinga var sérstakt traust.
Sverrir var einnig viljugur að tala
máli sjúklinga sinna ef það gat
bætt líf þeirra. Trúlega höfðu
sjúklingar einnig meiri aðgang að
Sverri sem lækni en tíðkast og er
mögulegt í dag. Sjúklingar hans
upplifðu aldrei að þeir væru skild-
ir eftir í reiðileysi. Sverrir átti
auðvelt með samskipti og átti
heldur ekki í vandræðum með að
koma skoðunum sínum á fram-
færi. Hann var athugull og minn-
ugur á það sem sagt var og ágæt-
ur taugalæknir.
Sverrir var einnig sagnameist-
ari. Hann notaði sögur óspart til
að lýsa betur einkennum fólks
með hina ýmsu taugasjúkdóma
sem virkaði mjög vel til að ná at-
hygli verðandi lækna. En sögurn-
ar voru einnig skemmtilegar og
þeirra nutum við samstarfsmenn
hans alla tíð. Taugalæknafélag
Íslands tók viðtal við Sverri
Bergmann í mars 2006. Þar rifj-
aði Sverrir upp sögur frá „þeim
árum sem maður hafði ennþá
soldinn tíma til að tala við fólk“.
Þessar örsögur Sverris eru dýr-
mætar frásagnarperlur fyrir okk-
ur taugalækna. Léttleiki Sverris
er hann sagði félögum sínum sög-
urnar og frásagnargleði hans er
góð minning um góðan mann.
Fyrir hönd félaga í Tauga-
læknafélagi Íslands þakka ég
samfylgdina og votta Unni, Yrsu,
Ými og barnabörnunum samúð.
Ólöf H. Bjarnadóttir,
formaður Taugalæknafélags
Íslands.
Kynni okkar Sverris urðu fyrst
mikil 1991 þegar hann nýorðinn
formaður Læknafélags Íslands
fékk mig til að verða formaður
samninganefndar félagsins.
Sverrir hafði það skaplyndi sem
flestir kjósa sér til samstarfs.
Hann var jafnlyndur, dagfars-
prúður með afbrigðum og mér
fannst hann alltaf eins. Hann virt-
ist aldrei þreyttur þrátt fyrir
óheyrilegt vinnuálag. Hann var
enginn „já-maður“ en skarpur í
rökræðu, húmorinn skammt und-
an og átti gott með að taka
ákvarðanir.
Árið 1999 var ég formaður
læknaráðs Landspítalans og
þurfti að finna varaformann, sem
síðar tæki við formennsku og yrði
í fyllingu tímans fyrsti formaður
sameinaðs læknaráðs Borgar-
spítala og Landspítala. Sverrir
reyndist rétti maðurinn. Góður
vinur minn spurði mig hvort ég
væri ekki hræddur að fá Sverri
við hlið mér sem varaformann.
Hann þekkti ekki aðra stöðu í
stjórnum en að vera formaður!
Ég skildi hvað maðurinn var að
fara en svaraði að ég væri
óhræddur, þekkti vel drenglyndi
og heilindi Sverris enda varð öll
samvinna okkar með miklum
ágætum.
Þó minntist ég þess að einu
sinni hafi skorist í odda. Það var
1985 að ég var formaður samn-
inganefndar sjálfstætt starfandi
sérfræðinga og upp kom mikið
vandamál sem varð til þess að
stjórnendur Tryggingastofnunar
gripu til örþrifaráða. Við í samn-
inganefndinni vissum að þau voru
ekki ástæðulaus og boðað var til
fundar meðal lækna. Þar hélt
Sverrir eina af sínum þrumuræð-
um og bar fram tillögu um að taka
ekki upp viðræður við TR nema
þeir féllu frá aðgerðum. Við í
samninganefndinni vissum að það
myndi skera á viðræður í langan
tíma öllum til tjóns. Enginn hlust-
aði á okkur, Sverrir átti fundinn
og tillaga hans var samþykkt með
þorra atkvæða. Ég tók hann af-
síðis eftir fundinn og leiddi hon-
um fyrir sjónir hvað hefði gerst.
Flestir hefðu þá farið að verja
gerðir sínar, en Sverrir var ekki
svoleiðis. Hann sá strax kjarna
málsins, brosti við og sagðist
stundum eiga það til að fara fram
úr sjálfum sér og það hefði greini-
lega gerst áðan. Nú yrði að kalla
saman fund fljótlega aftur og þá
skyldi hann styðja við bakið á
okkur. Það gekk eftir, viðræður
hófust og samningar tókust. Vin-
átta okkar Sverris beið engan
hnekki.
Allt starf Sverris í þágu lækna
var farsælt og engin leið að tí-
unda öll þau mál sem hann kom til
leiðar. Um frábært starf hans
sem læknis munu vafalaust marg-
ir vitna, en ég læt þess getið að ég
þurfti sjálfur einu sinni að leita
læknishjálpar hans. Þá skildi ég
til fulls hvers vegna hann naut
þessarar gífurlegu hylli sjúklinga
sinna. Hann skoðaði mig vand-
lega, útskýrði allt vel og rólega og
maður skynjaði hlýjuna og um-
hyggjuna. Allt sem hann sagði
reyndist satt og rétt.
Seinast hitti ég þennan öðling
á „læknaballinu“ 21. janúar sl.,
hressan og kátan. Þannig mun ég
minnast hans og þakka honum
frábært samstarf alla tíð. Fjöl-
skyldu hans sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Út yfir höf, út yfir gröf
stormsins að strönd, stjarnlýstan
geim.
Lífgjafans hönd megi leiða þig heim,
leiða þig heim í sín hásumarlönd.
(Guðmundur Böðvarsson)
Tryggvi Ásmundsson.
Leiðir okkar Sverris lágu fyrst
saman á því fræga „uppreisnar-
skeiði æskunnar“ laust fyrir 1970.
Nánar tiltekið er undirritaður var
í verknámi á gömlu Slysavarð-
stofunni.
Andstætt væntingum mínum
reyndist þetta skemmtilegasti
kaflinn í því ferli öllu. Sverrir var
mér þá næstur – en þó himinhátt
ofar – í stigveldi vandaðs teymis
reyndra lækna og annars starfs-
fólks. Óvenjumikil innbyrðis sam-
staða, heiðarleiki, léttleiki og
glaðværð skapaði þarna þá já-
kvæðu stemningu sem er ein af
meginforsendum góðs árangurs.
Hlutur Sverris átti ekki minnstan
þátt í því.
– Síðar var ég svo heppinn að
vera í langvinnu nábýli við hann á
vinnustað og njóta hjálpsemi
hans og ráða, er svo bar undir. Og
raunar alla tíð síðan. Hann hafði í
senn einlægan áhuga á sérgrein
sinni og lífinu öllu, réttlætis-
kennd, samhug og skarpan skiln-
ing. – Afbragðs skákmaður var
hann. Sem fyrstaborðsmaður
Landspítalans í Skákkeppni
stofnana fyrir nokkrum árum
settist hann gegn einum fremsta
stórmeistara landsins. Sá síðar-
nefndi missteig sig eilítið
snemma tafls, og eftir það leiddi
Sverrir skákina glæsilega til sig-
urs, svo athygli vakti. Allt virtist
geta leikið í höndum hans.
Hér er stiklað á stóru, en með
þessum fátæklegu kveðjuorðum
Sverrir Bergmann
Bergsson