Morgunblaðið - 13.02.2012, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2012
✝ Snorri Snorra-son fæddist á
Flateyri í Önundar-
firði 2.5. 1930.
Hann lést á heimili
sínu í faðmi fjöl-
skyldunnar 21.1.
2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Jóhannesdóttir,
húsfreyja, f. 24.10.
1885 á Þöngla-
bakka, Grýtu-
bakkahreppi, S-Þing., d. 17.1.
1947 og Snorri Sigfússon, skóla-
stjóri, f. 31.8. 1884 á Brekku í
Svarfaðardal, Eyjaf., d. 13.4.
1978. Þau bjuggu á Flateyri og
síðar á Akureyri. Systkini
Snorra voru Örn, f. 1912, d.
1985. Hildur, f. 1914, d. 1915.
Haukur, f. 1916, d. 1958. Jó-
hannes Reykjalín, f. 1917, d.
2006. Anna Sigrún, f. 1920, d.
2009 og Gunnhildur, f. 1922, d.
2011.
Snorri kvæntist eftirlifandi
maka sínum, Nönnu Nagtglas
Snorrason, f. 9.3. 1930, 30.4.
1950. Foreldrar Nönnu voru
Helga Gísladóttir Ólafsson, hús-
freyja, f. 25.7. 1910, d. 1.4. 1985
og Henri Lucien Nagtglas, sjó-
liðsforingi í hollenska sjóhern-
um, f. 21.3. 1906, d. 15. 4. 1966.
Snorri og Nanna eignuðust fjög-
með Hlín Gunnlaugsdóttur. 4)
Haukur, f. 28.6. 1968, í sambúð
með Höddu Björk Gísladóttur, f.
22.8. 1962. Barn: Sigurður
Snorri, f. 18.5. 2004.
Snorri lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
1947. Stundaði nám við Flug-
skólann Cumulus og Flugskól-
ann Pegasus 1946-1950, lauk at-
vinnuflugmannsprófi 1950 og
blindflugsprófi 1952 og varð
fyrstur til að ljúka slíku prófi
hér á landi. Lausráðinn flug-
maður hjá Flugfélagi Íslands hf.
1950-1951. Flugmaður og flug-
stjóri hjá Flugfélagi Íslands og
síðar Flugleiðum hf. 1952-1981
á DC-3. Katalína-flugbátum,
DC-4, Vickers Viscount, DC-6B
og Boeing 727. Árið 1961 stofn-
aði Snorri Sólarfilmu ásamt
Birgi Þórhallssyni, en seldi hlut
sinn 1980. Snorri hafði alla tíð
mikinn áhuga á ljósmyndun.
Mikið safn íslenskra báta- og
skipaljósmynda liggur eftir
hann. Snorri var mjög fær nátt-
úruljósmyndari eins og víða hef-
ur sést, m.a. í blöðum, bókum og
almanökum. Á síðustu árum
vann Snorri að varðveislu ís-
lenskrar flugsögu í myndum og
máli, sem lauk með útgáfu bók-
arinnar „Íslenskar flugvélar í 90
ár“ sem kom út 2010.
Útför Snorra fer fram frá Ví-
dalínskirkju í Garðabæ í dag,
13. febrúar 2012, og hefst at-
höfnin kl. 13.
ur börn: 1) Jón
Karl, f. 26.3. 1950,
maki Þórey Jóns-
dóttir, f. 13.4. 1970.
Börn Jóns Karls og
fyrrv. eiginkonu,
Ingibjargar Mar-
teinsdóttur, f.
30.11. 1952, eru
Sigríður Nanna, f.
1971, gift Ingvari
Mar Jónssyni og
eiga þau þrjú börn,
en Sigríður Nanna
á eina dóttur fyrir, Snorri
Bjarnvin, f. 1979, í sambúð með
Erlu Kristinsdóttur og eiga þau
eina dóttur, og Þórhildur Marta
Ósk, f. 1982, í sambúð með Þor-
steini Pálssyni og eiga þau tvær
dætur. Börn Jóns Karls og Þór-
eyjar eru Sóley Hrefna, f. 2001
og Heiður Helga, f. 2004. 2)
Snorri, f. 24.3. 1954, maki Guð-
rún Magnea Rannversdóttir, f.
20.10. 1960. Börn: Gunnhildur
Hlín, f. 1984, í sambúð með Karli
Sæmundi Sigurðssyni og eiga
þau tvo syni, Nanna Bryndís, f.
1988, í sambúð með Grétari Erni
Sigurðssyni, og Rannveig Eva, f.
1998. 3) Helga Guðrún, f. 28.4.
1959, í sambúð með Gísla
Tryggvasyni, f. 6.6. 1967. Barn
Helgu og Þórðar Ragnarssonar,
f. 25.3. 1964, er Snorri Páll
Þórðarson, f. 1.9. 1986, í sambúð
Það er margs að minnast
þegar hugsað er til pabba. Eft-
irfarandi ferð er mér minnis-
stæð, enda ein af mörgum: Það
er í byrjun september 1993, það
er fallegt haustveður, hæg norð-
austanátt. Við pabbi lögðum af
stað snemma á laugardags-
morgni, en ferðinni er heitið
austur í Hveradal í Kerlingar-
fjöllum til þess að taka myndir.
Við höfðum með okkur brauð og
kaffi. Áttum góðar samræður á
leiðinni um það sem í vændum
var og nutum þess sem fyrir
augu bar. Um hádegisbilið erum
við komnir austur, hlustuðum á
hádegisfréttir og fengum okkur
hressingu. Fórum nú að taka
fram okkar búnað báðir með
Hasselblad, linsur, filmur og
þrífætur. Gengum niður kamb-
inn til þess að komast í dalinn,
hvílík litafegurð blasti við, ís-
hellar, jökultungur og lækir,
einnig mátti sjá heitan læk
blandast köldum, mosi, leirhver-
ir og brennisteinsmyndanir.
Myndefni var óþrjótandi, þarna
dvöldum við aleinir í um fjóra
tíma og mynduðum fyrir útgáfu-
fyrirtæki sem við bræður áttum.
Við vorum djúpt snortnir yfir
því sem við upplifðum þennan
septemberdag. Þarna var pabbi
í essinu sínu, enda vandvirkur
ljósmyndari. Að loknu dagsverki
héldum við heim og biðum
spenntir eftir að fá myndirnar
úr framköllun. Árangurinn var
frábær! Þegar leið á næstu viku
fór pabbi að ókyrrast, hvort
ekki væri rétt að fara aftur
austur um næstu helgi, það gæti
verið orðið breytt birta, snjór í
fjöllum og annað skýjafar. Við
fórum aðra ferð, hann hafði á
réttu að standa, Ísland og ís-
lensk náttúra var honum allt.
Þetta var pabbi, brennandi af
áhuga á því sem hann tók sér
fyrir hendur. Betri ferðafélaga
og vin var ekki hægt hugsa sér.
Hann naut þess að vera í kring-
um okkur systkinin. Alltaf tilbú-
inn að hjálpa.
Hann var stálminnugur og á
ferðum okkar sagði hann frá
ýmsum atburðum þegar hann
var atvinnuflugmaður hjá Flug-
félagi Íslands og síðar Flugleið-
um, þar kynntist hann mörgum
á tæplega 30 ára starfsferli. Þó
að áætlunarleiðir félagsins væru
aðallega til Evrópulanda, þá var
það innanlandsflugið sem hann
naut best og minntist hann með
hlýhug þeirra mörgu sem þar
urðu á vegi hans. Hann var gæt-
inn flugmaður og hafði ríka
ábyrgðarkennd. Oft minntist
hann þess, þegar hann var
drengur 10-12 ára upp úr 1940 á
Akureyri þegar Pollurinn var
fullur af herskipum og ekki
þverfótað fyrir hermönnum í
bænum. Þessa sýn og upplifun
af stríðsárunum á Akureyri
mundi hann eins og þessi at-
burðir hefðu gerst í gær. Síð-
ustu ár hans fóru í það að leita
gagna og heimilda um íslenska
flugsögu. Á útmánuðum 2010
hófst undirbúningur að bók um
íslenskar flugvélar í 90 ár, en
þar er í myndum og máli saga
atvinnuflugs á Íslandi sem hann
var svo kunnugur, en leitaði
einnig fanga til þeirra sem bet-
ur þekktu til. Hafði ég mikla
ánægju af að hjálpa honum við
það verk.
Nú skilur leiðir að sinni,
elsku pabbi, þín verður sárt
saknað. Þú varst mín fyrirmynd.
Hafðu þökk fyrir allt.
Þinn einlægur sonur,
Snorri.
Þá hefur hann pabbi minn
kvatt. Síðustu vikurnar voru
honum erfiðar.
Sjálfstæður og einbeittur var
hann í því sem hann ætlaði sér,
ósérhlífinn og hjálpsamur, lif-
andi í sínum áhugamálum sem
aðrir nutu með, sérstaklega í
ljósmyndum og ferðum um land-
ið. Ísland var hans veröld.
Sem faðir var hann ákveðinn
en sanngjarn. Hann bar ekki til-
finningar sínar á torg og kunni
ekki að sýna mikla hlýju, en var
ákaflega traustur og áhugasam-
ur ef hann fann hvar áhuga-
málin lágu.
Margar ferðir man ég sem
smádrengur, fyrst á háhesti
þegar við fórum með strætó
heim í Kópavoginn, því enginn
var bíllinn. Á sunnudagsmorgn-
um fór hann, meðan mamma
eldaði lambalærið, með synina
út á flugvöll, þar sem við feng-
um að stýra bílnum kringum
flugbrautir. Flugtúr í Gunnfaxa
austur á Fagurhólsmýri að
sækja lömb eða kjötskrokka.
Ófáar ferðirnar til rjúpna með
þeim bræðrum, pabba og Jó-
hannesi, þar sem flugsögur og
veiðisögur gengu fram og til
baka. Kenndi mér að umgangast
haglabyssu, fylgjast með veðri
og skyggni til fjalla svo ekki
þyrfti að kalla út leitarflokk.
Góð ráð þegar flugnámið mitt
stóð yfir, hafði oft áhyggjur af
veðrabreytingum.
Mikil hvatning við ljósmynd-
un og myndavélakaup.
Fylgdist með bílakaupum
okkar. Nú eða skoða íbúð þegar
hefja skyldi búskap. Hann var
áhugasamur um velferð barna
sinna og eftirkomenda, lét sig
þeirra mál skipta, vildi gefa góð
ráð.
Margar ferðirnar með
mömmu á sumrin í myndatúra,
en líka með okkur synina, ef nýr
bátur eða togari var að koma til
landsins eða nýmálaður úr slipp,
þá var nóg af þolinmæði ef bæta
mætti myndasafnið.
Einnig hóf hann snemma að
mynda flugvélar á Reykjavík-
urflugvelli og um landið, þær
fyrstu 1946 og allar götur síðan,
þó með hléum, af áhöfnum og
stafsliði tengdu fluginu allt til
2007.
Ferðir um hálendið með góð-
vinunum þeim Garðari Steinars-
syni og Hákoni Aðalsteinssyni
hófust um 1968 og fékk ég að
slást í hópinn 1973. Þessar ferð-
ir voru flestar að pabba und-
irlagi, enda stjórnaði hann þar
flestu af festu og fyrirhyggju
sem var svo ríkt í hans eðli. Yf-
irkokkur var hann sjálfskipaður,
keypti inn og tók ekki séns á því
að fá eitthvað óætt á diskinn
sinn í fjallaferðum. Oftast var
mikið glens og gaman í þessum
ferðum og til er kvikmynd af því
er Konna mislíkaði eitthvað
maturinn og sést hann á harða-
hlaupum á eftir yfirkokknum
með sveðju á lofti. Og reglusem-
in, farið í svefnpoka tímanlega,
svo taka mætti daginn snemma,
enda var myndavélin hans
pabba númer eitt og aldrei langt
undan. Þessara ferða, sem stóðu
yfir óslitið í 35 ár, naut pabbi
sérstaklega með vinum sínum,
en þeir fóru báðir á undan hon-
um yfir móðuna miklu, og nú er
fagnaðarfundur trúi ég.
Síðustu 10 árin eða svo hefur
pabbi tileinkað mömmu Nönnu,
í hennar veikindum. Umhyggja
hans og ósérhlífni var ómæld
meðan kraftar leyfðu.
Elsku pabbi, mótunarstarf
þitt bar árangur, það get ég nú
staðfest.
Takk fyrir allt og allt.
Jón.
Jæja, elsku pabbi minn, þá
ertu farinn í löngu flugferðina,
hún var eins vel undirbúin af
þinni hálfu og allar þínar ferðir
fram að þessu – engir lausir
endar, allt klárt. Þú varst ótrú-
lega áreiðanlegur, alltaf hægt að
treysta á þig. Við vorum ekki
bara feðgar, þú varst einnig
minn besti vinur, þó við værum
afskaplega ólíkir að mörgu leyti
og 38 ára aldursmunur. En það
var mun meira sem sameinaði
okkur, gagnkvæm virðing,
ákveðinn húmor en ekki síst
ljósmyndunin og dálæti á ís-
lenskri náttúru. Þú kynntir mig
fyrir blakinu, sendir mig í sveit-
ina með myndavél kornungan og
komst mér í kynni við meist-
arana mína í ljósmyndafaginu.
Við fórum í óteljandi ljósmynda-
ferðir saman, þær eru verðmæt
minning, við flæktumst um allt
land á öllum árstíðum, bæði til
að mynda landslag en líka skip
og báta. Þú stýrðir mér inn á
góðar brautir í lífinu enda
varstu mjög ráðgefandi alla tíð
og gott að spjalla við þig um líf-
ið og tilveruna. Ég sakna þess
svo innilega að heyra ekki rödd-
ina þína í símanum en þú
hringdir nánast daglega til að
spyrja mig frétta, sérstaklega
eftir að ferðum okkar saman
fækkaði um það leyti sem
mamma fer að veikjast. Þá lagð-
ir þú til hliðar ferðalögin, ljós-
myndunina og hvað eina til að
vera hjá mömmu. Ef það var
ekki ást, þá veit ég ekki hvað
ást er.
Þegar ég var sjö ára gamall
bauðstu mér að dvelja á
Hnappavöllum hjá vinafólki okk-
ar yfir sauðburðinn. Ég dvaldi
þar svo næstu tíu sumur. Þú
hafðir kynnst Öræfingum gegn-
um flugið á Fagurhólsmýri
löngu fyrr og skynjaðir að þar
byggi gott fólk, og það var hár-
rétt hjá þér enda last þú um-
hverfi þitt svo vel. Þú varst mik-
ill mannþekkjari, ótrúlega
næmur, ég áttaði mig ekki á því
fyrr en í seinni tíð og lærði sitt
af hverju af þér á því sviði líka.
„Láttu nú ekki draga þig í
neina vitleysu, Haukur minn, líf-
ið er vandasamt og það þarf að
sýna mikla fyrirhyggju.“ Þessa
ræðu heyrði ég margoft og hún
síaðist inn. Jú, ég hef passað
mig því þú gafst mér gott upp-
eldi og aðhaldssamt; kenndir
mér að fara vel með verðmæti,
skipuleggja mig, standa mig og
láta ekki vaða yfir mig, vera
stundvís og skilvís. Kenndir mér
að meta náttúruna, kenndir mér
á veðrið og landsins gæði.
Fyrir það er ég óendanlega
þakklátur. En það stærsta við
samband okkar var þessi vinátta
sem ég met svo mikils og er svo
sárt að sjá eftir. Það var nefni-
lega svo gaman að segja þér tíð-
indi því þú tókst alltaf fullan
þátt í þeim hvernig sem þau
voru. Þú fylgdir mér úr hlaði og
náðir að móta mig fyrir lífstíð,
svona eins mikið og það er hægt
með mig. Þú varst fullur af
starfsorku alla tíð. Fyrir rúmu
ári gafstu út bók um íslenskar
flugvélar og flugsöguna sem þér
var svo kær. Því miður náði
krabbinn þér, annars er ómögu-
legt að segja hvað þér hefði
dottið í hug að framkvæma
næst. Í einu okkar síðasta sam-
tali tjáði ég þér að þínum góða
boðskap myndi ég koma áfram
til sonar míns, nafna þíns og það
er ég reyndar löngu byrjaður að
gera. Ég kveð þig nú að sinni,
þangað til við hittumst næst og
þá fáum við okkur sko svellandi
kaffi!
Meira: mbl.is/minningar
Haukur Kristinn.
Elsku hjartans pabbi minn.
Það hefur verið mér ómetanlegt
að eiga þig að. Margt kemur
upp í hugann á þessari stundu
og þegar ég lít til baka þá ein-
hvernveginn varst þú alltaf á
ferðinni. Að ferðast með fjöl-
skyldunni, fljúga eða að mynda,
flugvélar, skip eða eitthvað ein-
stakt og fallegt í náttúrunni.
Einmitt núna gleðst ég yfir öll-
um fallegu myndunum þínum
sem prýða heimili mitt. Þú varst
algjör listamaður. Þú spilaðir
einnig svo fallega á píanóið og
ég man fyrir stuttu síðan þegar
ég hlustaði á þig spila lagið
„Smile“ og „My heart belongs
to you“ að þetta yrði líklegast,
pabbi minn, í síðasta sinn sem
ég heyrði þig spila, að sinni.
Síðustu 10 árin breyttist
margt í lífi ykkar mömmu. Veik-
indi mömmu ágerðust og þá
ákváðum við að standa saman
og hjálpast að.
Í dag er ég innilega þakklát
fyrir þennan tíma, því þarna
fékk ég tækifæri til að kynnast
þér svo vel. Þó oftast gengi allt
vel þá reyndi stundum á, en þá
stóðum við enn þéttar saman og
gáfumst ekki upp. Þú sýndir allt
það besta sem í þér bjó og gerð-
ir allt fyrir ástina þína sem þú
sagðir svo oft að hefði verið þín
gæfa í lífinu. Mamma hafði tekið
við þér 16 ára, móðurlausum, og
gefið þér allt. Já, þú hefðir ekki
getað gert betur, pabbi minn,
það get ég fullyrt.
Á þessum árum kynntist ég
viðkvæmum, tilfinningaríkum
föður, sem hafði svo mikið að
gefa. Við urðum svo miklir vinir
og sálufélagar í gegnum þessa
reynslu og í dag sakna ég svo
sárt þessa vinar sem ég heyrði í
oft á dag, hitti nánast daglega
og heyrði í rétt fyrir svefninn til
að bjóða góða nótt.
Þakka þér fyrir allan kær-
leikann sem þú gafst mér og
Snorra Páli öll árin.
Guð geymi þig, pabbi minn.
Þín elskandi dóttir,
Helga Guðrún.
Það er með hlýju og söknuði
að ég minnist Snorra Snorra-
sonar tengdaföður míns sem nú
er fallinn frá. Í huga mér birtast
myndir og minningabrot frá
þeim 10 árum sem ég hef til-
heyrt fjölskyldu hans. Snorri á
þeytingi á Volvo-bílnum sínum
mættur með fullan kassa af app-
elsínum heim til okkar Hauks.
Afastrákurinn Sigurður Snorri í
fanginu á afa sínum sem passar
hann á mánudagskvöldum á
meðan mamma skreppur á kór-
æfingu og pabbi á blakæfingu.
Notalegar stundir við eldhús-
borðið ykkar Nönnu á Smára-
flötinni og Snorri með kokka-
húfuna að hræra í pottunum.
Allar máltíðirnar heima hjá okk-
ur í Karfavogi, alltaf jafngaman
að gefa sælkeranum Snorra að
borða og fræða hann um krydd
og rita niður uppskriftir fyrir
hann til að taka með og prófa
sjálfur.
Allar mínar minningar byggj-
ast á ástúð og virðingu, enda
Snorri einstakur öðlingur. Það
eru forréttindi að hafa fengið að
njóta þessara samverustunda og
foréttindi fyrir Sigurð Snorra að
hafa átt svona góðan afa.
Ég vil þakka þér fyrir allar
okkar stundir og með sorg í
hjarta og einstaklega ljúfar
hugsanir kveð ég þig kæri
Snorri.
Hadda Björk Gísladóttir.
Mikil eftirsjá er að honum
afa. Hann hafði mikil áhrif á af-
komendur sína og var traustur
klettur sem gaf góð ráð.
Það var alltaf gaman að koma
á Smáraflötina. Ég dvaldi þar
mikið sem krakki og á margar
góðar minningar. Ég kom þá
iðulega með pabba og mömmu
og beið inni að teikna á meðan
pabbi var að stækka myndir í
bílskúrnum. Þá kom afi oft með
ferskar gulrætur úr garðinum
sem hann reif upp.
Afi naut þess að mynda land-
ið og deildi með okkur upplif-
unum sínum af fögru og hrika-
legu landslagi í máli og
myndum. Með því hafði hann
mikil áhrif á afkomendur sína í
að upplifa og njóta náttúrunnar.
Við fórum margar ferðir um
landið og í gönguferðir í berja-
mó. Hans uppáhaldsstaður var
Þingvellir. Þangað var oft farið
á gönguskíði eða setið í rjóðrinu
með heitt kókó og rúgbrauð
með kæfu. Þá var myndavélin
alltaf með.
Hann hafði sterkar skoðanir
á virkjanastefnunni og var fram-
sýnn í þeim málum.
Árið 1999 voru áform um að
gera uppistöðulón á Eyjabökk-
um á hálendinu. Lítil umræða
var um svæðið sem var lítt
þekkt og fáir höfðu komið á. Ár-
ið 1968 gekk hann upp á fjallið
Snæfell sem er með útsýni yfir
Eyjabakkana. Þeirri upplifun
gleymdi hann aldrei.
Þegar kom að því að setja
virkjunina á teikniborðið þá
setti hann upp ásamt nokkrum
öðrum ljósmyndasýningu í
Kringlunni, með myndum frá
Eyjabökkum. Stöð 2 tók viðtal
við afa sem var spurður af
hverju hann vildi ekki að svæð-
inu væri sökkt. Hann svaraði
hrærður: „Hvaða rétt höfum við,
sem lifum á þessu landi í nokkra
áratugi, að eyðileggja fallegt
land fyrir ókomnum kynslóðum
til frambúðar?“ Eftir Eyja-
bakkabaráttuna sem vannst
varð mikil vakning meðal lands-
manna um umhverfismál.
Afi hafði mikinn áhuga á
seinni heimsstyrjöldinni og las
ógrynni af bókum tengdum flug-
orrustum, skipa- og kafbáta-
hernaði. Á árum áður þegar Jó-
hannes bróðir hans kom í
heimsókn þá leiddust umræð-
urnar iðulega út í styrjöldina.
Þá sat ég sem strákur aldrei
langt frá og hlustaði á „rosaleg-
ar“ sögurnar af þýzkum kafbát-
um í sjóorrustu. Þeir mundu all-
ar dagsetningar og nöfn á
þessum mönnum og skipum.
Frásagnargáfa þeirra bræðra
var náðargjöf.
Með afa fer mikil þekking á
íslenskri flugsögu sem hann tók
sjálfur þátt í.
Hann á drjúgan þátt í að
varðveita söguna með textuðum
myndum í albúmum sem hann
gerði fyrir Félag íslenskra at-
vinnuflugmanna (FÍA) fyrir
nokkrum árum. Þar er að finna
hundruð mynda eftir hann og
mynda sem hann safnaði saman
frá frumherjunum úr fluginu.
Myndirnar hans hanga uppi á
veggjum í flugstöðinni á
Reykjavíkurflugvelli og víða um
land.
Afi lifði lífinu með ömmu,
konunni í lífi sínu. Hún var hans
Ingrid Bergman í myndinni
Casablanca. Sú mynd og tónlist-
in hafði mikil áhrif á hann. Á
seinni árum lærði hann á píanó
og lærði að spila lagið „As Time
Goes By“. Það lag minnir okkur
alltaf á afa. Við barnabörnin
upplifðum hlýju, traust og um-
hyggjusemi sem við geymum í
hjarta okkar.
Snorri Bjarnvin Jónsson.
Afi hefur nú farið í sína síð-
ustu flugferð og kemur ekki aft-
ur. Hann kvaddi þennan heim
umvafinn fjölskyldu sinni, fal-
legan vetrardag 21. janúar
heima á Smáraflötinni eins og
hann hafði óskað eftir.
Afi var hraustur maður,
kvikk í hreyfingum og var oft
þotinn í burtu áður en maður
vissi af. Hann hafði ákveðnar
skoðanir, ef eitthvað þurfti að
gera beið hann ekki til morguns
heldur gerði það strax. Hann
var kletturinn í hafinu hjá fjöl-
skyldu sinni, stoð og stytta okk-
ar allra. Alltaf var hann bóngóð-
ur og reyndist mér vel og
öðrum. Afi hafði gríðarlega gott
minni og oft var ánægjulegt að
hlusta á hann segja sögur. Með
þessu góða minni ritaði hann
bókina Íslenskar flugvélar í 90
ár, sem kom út árið 2010 í máli
og myndum.
Á síðustu tveimur árum fór
heilsu afa hrakandi. Hann leit-
aði mikið til mín og reyndi ég að
vera honum góð. Oft kom afi í
heimsókn, og ef honum leið illa
stakk ég stundum upp á því að
við horfðum á Casablanca, sem
var uppáhaldsbíómyndin hans.
Þá hurfu oft áhyggjur hans á
braut í smá tíma, og fórum við
aftur til baka til ársins 1942.
Snorri Snorrason