Morgunblaðið - 28.02.2012, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 2012
Bróðir minn, Ingvar Magnús-
son fæddist hinn 25. febrúar 1933
á efri hæðinni í Gunnlaugshúsi á
Flateyri. Hann var því nær 79 ára
er hann lést, 4. febrúar sl. Ingvar
var tvíburi. Tvíburasystir hans
Guðný Maria Magnúsdóttir Cray
býr í Seattle í Bandaríkjunum.
Þegar tvíburarnir fæddust, hafði
móðir okkar þegar fætt 8 börn,
svo systkinin litlu fæddust inn í
stóra fjölskyldu. Hinn 10. maí, að-
eins rúmum tveim mánuðum síð-
ar, dó móðir okkar úr lungna-
bólgu. Hér var því úr vöndu að
ráða hjá föður okkar, en það varð
að ráði að litlu tvíburarnir færu í
fóstur, stúlkan til Margrétar Guð-
leifsdóttur, vinkonu móður okkar,
og Guðmundar Sigurðssonar,
manns hennar, en piltbarnið fór
til föðurbróður okkar, Jóns Ingv-
ars Péturssonar og konu hans,
Guðmundu Magnúsdóttur. (Guð-
munda tók sér síðar nafnið Hild-
ur). Þau hjónin bjuggu þá á neðri
hæð Gunnlaugshússins, en flutt-
ust skömmu síðar í nýbyggt hús
sitt, sem stóð rétt við Bótarlæk-
inn, það hús eyðilagðist í snjóflóð-
inu mikla 1995. Þau hjónin áttu
fyrir tvær dætur, Jóhönnu og
Kristjönu (Lillý), sem tóku á móti
litla karlmanninum af mikilli
gleði. Þarna ólst Ingvar upp við
gott atlæti. Nafn sitt hafði hann
fengið frá þeim hjónum og hét
fullu nafni Guðmundur Ingvar.
Það var mjög kært með þeim
bræðrum, föður mínum Magnúsi
og Jóni og mikil samskipti milli
fjölskyldna þeirra. Við Ingvar
lékum okkur mikið saman á
æskuárunum, enda átti hann
heima rétt hjá helstu siglinga-
tjörninni, sem óspart var notuð.
Guðmundur Ingvar
Magnússon
✝ GuðmundurIngvar Magn-
ússon fæddist 25.
febrúar 1933 á
Flateyri við Önund-
arfjörð. Hann lést á
Droplaugarstöðum
4. febrúar 2012.
Ingvar var jarð-
sunginn frá Kópa-
vogskirkju 14. febr-
úar 2012.
Það var algengt að
koma svolítið blaut-
ur heim í lok dags.
Við áttum margar
góðar minningar frá
þessum tíma sem við
áttum saman. Það
varð mér því nokk-
urt áfall þegar þau
hjónin Jón og Hildur
Guðmunda fluttu til
Reykjavíkur 1942 og
samfundir urðu æði
strjálir eftir það, uns komið var
langt fram á unglingsárin, að
fundum bar oftar saman, er
Reykjavík og nágrenni voru orðin
samastaður okkar allra. Þau hjón-
in munu hafa flutt til Reykjavíkur
til að vera í námunda við dóttur
sína, Jóhönnu, sem í upphafi
hjúkrunarnáms síns hafði smitast
af berklum og lá á Vífilsstöðum
þar til hún lést 1942.
Ingvar gekk í Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og síðar lá leiðin í
Samvinnuskólann, sem þá var í
Reykjavík. Að námi loknu lá leið
hans á Keflavíkurflugvöll, þar
sem hann starfaði síðan óslitið
sem ráðgjafi og þýðandi hjá yf-
irstjórn hersins þar til starfsævi
lauk. Hann gekk ungur til liðs við
Kiwanishreyfinguna og starfaði
þar meðan heilsan leyfði og hlaut
þar æðstu metorð, enda traustur
félagi, duglegur, glaðsinna og
góður drengur. Ingvar varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að eiga góða
konu, Jennýju Bjarnadóttur og
eignast með henni þrjú mann-
vænleg og góð börn. Til þeirra
hjóna var ætíð gott að koma, enda
þau bæði hlý og glaðsinna fólk.
Með okkur lifir minningin um
góðan dreng. Við þessi ferðalok
Ingvars sendum við okkar hlýj-
ustu samúðarkveðjur til Jennýj-
ar, barnanna og fjölskyldna
þeirra.
Óskar og Þórunn.
Föðurbróðir minn Ingvar
Magnússon er fallinn frá. Ingvi,
eins og ég kallaði hann ávallt, var
uppáhaldsfrændinn alla tíð. Frá
blautu barnsbeini man ég eftir
Ingva og Jenný og hversu gaman
mér þótti að koma til þeirra á Ný-
býlaveginn. Ég hlakkaði til að
fara í heimsókn með mömmu og
pabba til Jennýjar og Ingva. Ekki
einatsta þótti mér gaman að hitta
þau hjónin en ég leit afar upp til
frændsystkina minna þeirra
Bjarna og Fríðu og síðar eignað-
ist ég góðan vin í Ingvari, yngsta
syni þeirra. Minnisstæðast þykir
mér hve Ingvi var alltaf blíður og
góður við mig. Ávallt spurði hann
mig sömu spurningarinnar þegar
við hittumst; „hvað segir þú
frændi“ og framan af var næsta
setning „þú hefur stækkað síðan
síðast“. Ég man líka hversu hlý-
legur hann var við mömmu mína
alla tíð. Pabbi og Ingvi voru bræð-
ur, vinir og félagar. Þeir ræddu
oft saman og þegar ég var yngri
vissi ég aldrei hvort var verið að
tala í gríni eða alvöru.
Ferðalögin sem fjölskyldurnar
fóru í urðu að þjóðsögum í mínum
eyrum því ég var ekki fæddur
fyrr en löngu seinna. Ég naut
þess þó þegar ég var barn að fá að
fara hringinn með fjölskyldu
minni og fjölskyldu Ingva. Þrjátíu
og sjö árum seinna man ég þá ferð
eins og hún hafi verið farin síðasta
sumar. Við áttum einnig
skemmtilegar stundir í Lúxem-
borg hjá Fríðu og Hansa með
Björn Hlyn son okkar Ólafar fyrir
rúmum tveimur áratugum. Þetta
man maður af því þessar minn-
ingar eru góðar og ylja manni um
hjartarætur þegar fram líða
stundir.
Ingvi vann hjá hernum suður á
velli og þegar ég var yngri hélt ég
að hann réði öllu á Keflavíkur-
flugvelli. Hann vissi allt og gat allt
í mínum huga og var klárastur
allra. Ég man líka að þegar faðir
minn keypti bíl, sem var æði oft,
var farið til Ingva og hann fenginn
til að prófa og segja til um hvort
bíllinn væri nothæfur eður ei.
Einu sinni var ég kassabílaeig-
andi. Einhverju sinni datt mér í
hug að ýta kassabílnum við annan
dreng suður í Kópavog til Ingva
og Jennýjar. Við fórum sem leið lá
úr Álftamýrinni, suður Kringlu-
mýrarbraut alla leið að Nýbýla-
vegi og upp Nýbýlaveginn uns
komið var að númer 28c eins og
húsnúmerið var fyrir breytingu.
Við fengum konunglegar mót-
tökur hjá Ingva og Jenný og ég
montaði mig mikið með bílinn.
Þessar minningar skjóta oft upp
kollinum og mér þykir vænt um
þær eins og mér þótti vænt um
kæran frænda.
Elsku Ingvi, megi minning þín
lifa um alla framtíð.
Pétur Ragnar Pétursson.
Við lát góðs vinar streyma
minningarnar fram. Ég kynntist
Ingvari er ég gekk í Kiwanis-
klúbbinn Eldey í Kópavogi. Ingv-
ar var einn af stofnendum klúbbs-
ins og mikil driffjöður í öllu starfi
hans. Hann tók vel á móti nýjum
félögum og varð ég þeirrar
ánægju aðnjótandi að vera borð-
félagi hans í yfir 30 ár.
Ingvar var einstaklega jákvæð-
ur og skemmtilegur borðfélagi,
sem hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hann var
vel máli farinn og hafði ánægju af
að tjá sig, kom með skemmtilegar
samlíkingar og vitnaði í ljóð og
heimsbókmenntirnar. Minnist
kona mín samverustunda þar sem
þau Ingvar skemmtu sér við að
slá hvort öðru við með tilvitnun-
um úr ljóðum og leikverkum á
ensku í samtölum sínum. En
Ingvar starfaði lengst af starfs-
ævi sinni hjá Bandaríkjamönnum
á Keflavíkurflugvelli og var ensk-
an honum töm.
Það var einstaklega ánægju-
legt að koma á heimili Ingvars og
Jennýjar konu hans og njóta
þeirra yndislegu nærveru og
gestrisni. Við hjónin erum þakk-
lát fyrir skemmtilegar samveru-
stundir í fjölmörgum ferðum á
Kiwanisþing bæði hérlendis og
erlendis.
Ingvar gegndi mörgum trún-
aðarstörfum í Eldey og var m.a.
forseti klúbbsins 1976-1977. Hann
starfaði lengi í umdæmisstjórn
Kiwanishreyfingarinnar á Íslandi
og Færeyjum, var umdæmisritari
1978-1979, umdæmisstjóri 1981-
1982 og erlendur ritari umdæm-
isstjórnar í 22 ár á árunum 1974-
2001. Ingvar var óspar á tíma sinn
fyrir Kiwanishreyfinguna og nut-
um við Kiwanismenn, sem á eftir
honum komum í umdæmisstjóra-
starfið, leiðsagnar hans. Við Kiw-
anisfélagar hans í Einherjum, fé-
lagi fyrrverandi umdæmisstjóra,
þökkum honum fyrir hans óeig-
ingjarna starf fyrir Kiwanishreyf-
inguna og samstarfið í gegnum
árin.
Ingvar átti við veikindi að
stríða síðastliðin ár, en hann stóð
ekki einn, hans yndislega fjöl-
skylda stóð þétt við bak hans og
studdi hann, með Jenný í broddi
fylkingar. Hann var mikill snyrti-
pinni, þegar ég kom til hans að
klippa hann á Droplaugarstöðum,
þar sem hann dvaldi síðustu mán-
uði, þekkti hann mig alltaf og var
gaman að sjá sömu glettnina í
augum hans sem fyrr og heyra
skemmtilegan hlátur hans. Ég
kveð vin minn Ingvar Magnússon
með söknuði og þakklæti og votta
fjölskyldu hans innilega samúð.
Stefán R. Jónsson.
Við kveðjum Ingvar Magnús-
son hinstu kveðju.
Ingvar var einn af stofnendum
Kiwanisklúbbsins Eldeyjar fyrir
40 árum þann 14. feb. 1972. Hann
var ötull, duglegur og til sóma fyr-
ir Kiwanishreyfinguna.
Kona hans er Jenný Bjarna-
dóttir og stóð hún við hlið hans
alla tíð. Þau voru glæsileg hjón
sem höfðu góða nærveru og var
mannbætandi að vera í nálægð
þeirra. Það var einstakt hvað hún
hlúði að honum þegar hann veikt-
ist. Við biðjum Guð að styrkja og
styðja fjölskylduna. Við hjónin
þökkum ógleymanlegar samveru-
stundir.
Lifðu sæll á lífsins vegi,
ljúfur Drottinn fylgi þér.
Frelsarinn þig faðma megi,
fögnum því sem liðið er.
(Ólöf Kristjánsdóttir)
Sigríður og Sverrir.
Ég vil minnast hans Ingvars,
míns gamla félaga, með nokkrum
orðum. Við Ingvar unnum báðir
hjá Varnarliðinu á Keflavíkur-
flugvelli í á fimmta áratug. Það
var nokkuð langt á milli vinnu-
staða okkar þar, en samt kynnt-
umst við nokkuð á sjötta áratugn-
um og enn betur þegar ég
undirritaður kom sem stjórnar-
maður í Lífeyrissjóð íslenskra
stjórnunarstarfsmanna Varnar-
liðsins, en Ingvar var þá stjórn-
arformaður sjóðsins. Áttum við
þar mjög gott samstarf um
margra ára skeið. Síðar byrjuðum
við sem akstursfélagar á milli
heimila okkar á höfuðborgar-
svæðinu og til vinnustaða okkar á
Vellinum. Stóð sú samvinna þar
til Ingvar lét af störfum á árinu
2005, þá 72 ára gamall. Starf
Ingvars var að annast þýðingar
úr íslensku á ensku og öfugt fyrir
flotaforingja Varnarliðsins og
liðsmenn hans. Ingvar var fær
þýðandi og virtur í starfi. Ég bað
hann einu sinni að þýða minning-
argreinar um bróður minn á
ensku, því ég ætlaði að senda þær
til ættingja erlendis. Þetta var hið
mesta aufúsumál af hans hálfu og
fékk ég þýðinguna til baka fljótt
og frábærlega vel gerða. Ingvar
átti við mikla vanheilsu að stríða
síðustu þrjú árin.
Jenný, við Margrét vottum
þér, börnunum og fjölskyldum
okkar dýpstu samúð.
Einar Róbert Árnason.
Einhvern tíma las ég í bók að
strákar gætu aldrei eignast betri
vini en þá sem þeir kynntust fyrir
tólf ára aldur. Sjálfsagt má deila
um þetta en ég veit að römm er sú
taug sem tengir okkur Ingvar vin
minn saman. Ég var sex ára og
hann ári yngri þegar Begga
frænka mín byrjaði með Bjarna,
stóra bróður Ingvars, og fljótlega
upp úr því var ég orðinn heimaln-
ingur á heimili Ingva og Jennýjar
á Nýbýlaveginum.
Varla leið sá dagur alla grunn-
og menntaskólagönguna að ég
kæmi ekki við á Nýbó þar sem
Jenný ofdekraði mig með frábær-
um mat og kræsingum og Ingvi
kjaftaði við mann um alla skapaða
hluti; bíla, pólitík, Ronald Reag-
an, Rússagrýluna og auðvitað
stelpur en hann tók að sér að
skóla okkur strákana til í sam-
skiptum við stelpurnar sem við
vorum með á heilanum hverju
sinni. Og þegar við gengum of
langt í bulli og vitleysisgangi setti
hann upp ógleymanlegan svip og
sagði: „Don’t be daft.“ Og þar með
var það útrætt. Ekkert bull.
Ég held að óhætt sé að segja að
í Ingva og Jennýju hafi ég eignast
annað sett af foreldrum og þau
tóku virkan þátt í öllum ævintýr-
um okkar strákanna og studdu
okkur með ráðum og dáð. Ingvi
gerði það sem hann gat til þess að
kenna mér að bera mig manna-
lega og kenndi mér til dæmis að
pússa skó að hætti bandarískra
hermanna. En til þess að fá góðan
glans á skóna voru slíkir lítið fyrir
að dandalast við að maka kampa-
víni á leðrið. Þegar búið er að
pússa svertuna hrækir maður ein-
faldlega á skóinn og djöflast svo
með burstanum þangað til hægt
er að spegla sig í glansinum. Frá
því ég var fjórtán og allt fram á
þennan dag hef ég ekki pússað
skó án þess að hugsa til Ingva og
mun gera það áfram um ókomna
tíð.
Eins og óskrifuð lög fé-
lagsfræðinnar gera ráð fyrir
myndast óhjákvæmilega vík milli
vina þegar kærustur, eiginkonur,
börn og fjölskyldulíf fylla upp í
það tómarúm í lífinu sem við fyllt-
um áður með strákapörum. Þau
eru því orðin ansi mörg árin sem
hafa liðið frá því ég kom síðast í
heimsókn á Nýbýlaveginn og síð-
ast þegar ég sá Ingva var hann í
fullu fjöri, sjálfum sér líkur,
háðskur og hress. Mér varð því
illa brugðið þegar ég frétti af
veikindum Ingva fyrir nokkrum
árum. Einhvern veginn fannst
mér að ég gæti kíkt við á Nýbýla-
veginum og gengið að honum vís-
um í sjónvarpsholinu með logandi
sígarettu og tekið góðan snúning í
þrasi um pólitík og aðra vitleysu.
Ég er búinn að vera lengi á
leiðinni að heimsækja minn gamla
vin, sem var einhver traustasta
brú yfir kynslóðabil sem ég hef
kynnst, en nú er það orðið of
seint. Það er sárt en um leið finn
ég huggun í því að í minningum
mínum er Ingvi nákvæmlega eins
og hann var upp á sitt besta. Eins
og við öll sem nutum þess að
kynnast honum viljum helst muna
hann.
Þrátt fyrir öll þau ár sem liðu
án þess að ég hitti Ingva skilur
hann eftir sig skarð og söknuð og
frá því ég frétti af andláti hans hef
ég kastast til í hringiðu dásam-
legra minninga æskuáranna úr
Kópavogi á milli þess sem hugur
minn dvelur hjá hans nánustu
sem hafa misst svo miklu meira
en ég nú þegar Ingvi hefur kvatt
þennan heim.
Þórarinn Þórarinsson.
Laugardaginn 4. febrúar lést
Ingvar Magnússon, fyrrum um-
dæmisstjóri og einn af stofnfélög-
um Kiwanisklúbbsins Eldeyjar, á
79. aldursári.
Ingvar var einn af þessum
atorkufélögum sem Kiwanis-
hreyfingin hefur verið svo heppin
að eiga í gegnum árin.
Hann var fyrsti erlendi ritari
umdæmisstjórnar og gegndi því
starfi í áratugi, lengur en nokkur
annar.
Það segir mikið um það hversu
góður embættismaður hann var
og hans er minnst fyrir.
Hann varð líka fyrsti svæðis-
stjórinn fyrir Eldey, fyrsti um-
dæmisritarinn, og síðast en ekki
síst fyrsti Eldeyjarfélaginn til að
gegna embætti umdæmisstjóra
Kiwanishreyfingarinnar í um-
dæminu Ísland, Færeyjar.
Þessi stutta upptalning á störf-
um Ingvars fyrir Eldey segir mik-
ið um hversu öflugur Kiwanis-
félagi Ingvar var á upphafsárum
Eldeyjar.
Hann var virkur félagi allt þar
til veikindi hin síðari ár komu í
veg fyrir að hann gæti sótt fundi.
Fyrir hönd okkar Eldeyjar-
félaga þakka ég honum samstarf-
ið í gegnum árin og sendi fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Með vinsemd og virðingu,
Eyþór Einarsson
forseti Eldeyjar.
Guggú, Guðrún Hjörleifsdóttir,
var engin venjuleg kona, enda úr
súperárgangi 1953 frá Siglufirði.
En þar kynntust eiginkonur okk-
ar og hún í barna- og gagnfræða-
skóla.
Þær hafa haldið hópinn í blíðu
og stríðu og verið saman í
„saumaklúbb“ í áratugi og kallað
sig Klúbbsystur og meðal þeirra
hefur myndast einstök vinátta
fyrir lífstíð.
Við makarnir, sem voru svo
kallaðir, munkbræður, höfum
fengið að njóta ávaxta þessarar
vináttu, með boðum þeirra á
mannfagnaði og í ferðalög í ára-
raðir.
Guggú var þar oft með og fór
með okkur í ferðir innanlands og
erlendis og um heima og geima og
voru það óborganlegar stundir
þar sem seiðmagnaður kraftur
Guðrún
Hjörleifsdóttir
✝ Guðrún Hjör-leifsdóttir
fæddist á Siglufirði
9. september 1953.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
13. febrúar 2012.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Hall-
grímskirkju í
Reykjavík 21. febr-
úar 2012.
Guggúar kom oft í
ljós.
Í örfáa mánuði
hefur Guggú barist
við skyndileg veik-
indi með öllum ráð-
um.
Þegar veikindin
fóru að ágerast, fyrr
í vetur, sagði Guggú
ávallt „Það gerist
eitthvað í febrúar,
en ég veit bara ekki
hvað“.
Og nú hefur það gerst að
Guggú hefur skilað lyklinum að
herberginu sínu á Hótel Jörð. En
við teljum það víst að hún muni
verða í sambandi síðar á sinn hátt.
Guggú átti marga vini og
stuðningsmenn í baráttu sinni.
En síðustu vikurnar hefur
Sissa, skólasystir hennar og vin-
kona frá Siglufirði, reynst henni
með þeim hætti að aðdáun hefur
vakið. Við köllum hana klett.
Fjölskyldu Guggúar, börnum,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um eru sendar samúðarkveðjur.
Karlarnir í saumaklúbbnum,
Ómar, Haraldur,
Gunnlaugur, Einar,
Jakob, Jón og Sverrir.
Þrjár konur aftan í jepplingi í
3.200 metra hæð yfir sjávarmáli í
14 tíma ferðalagi á Indlandi í 35
stiga hita svitnandi saman
íklæddar „punjap“ syngjandi og
engar áhyggjur af þröngum fjalla-
vegum þar sem bílarnir mættust
bara einhvern veginn. Falleg
fjallasýn, kærleikur og gleðin ein
fyllti andrúmsloftið.
Þetta er sú mynd sem okkur er
efst í huga þegar við hugsum til
þín nú við hinstu kveðjustund sem
kom allt of fljótt.
Þú varst góður vinur vina þinna
og hafðir lag á ná því besta fram í
öllum og búa til ævintýr og stemn-
ingu sem einkenndist af hlátri,
gríni og gleði. Ekkert aumt máttir
þú sjá og minnisstætt er hversu
mikið þú hafðir fyrir því að koma
hrísgrjónum og fötum til fátækra
á Indlandi sem átti svo stóran stað
í hjarta þínu.
Það verður að segjast að ekki
er allt útskýranlegt í tilveru þinni,
það er einfaldlega ekki hægt að
setja suma hluti í orð.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún.)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við fjölskyldu þinni og
vinum, við vitum að þú fylgist með
okkur áfram.
Om Sai Ram, hvíl í friði
Hafdís Hafsteinsdóttir og
Guðbjörg Runólfsdóttir.
Þegar við setjumst niður sam-
an og ræðum minningar sem við
eigum um Guðrúnu kemur strax
upp í huga okkar drifmikil og
orkumikil kona sem alltaf var með
heimili sitt opið fyrir þennan
æskuvinahóp Eleonoru. Við minn-
umst hennar fyrir gleðina sem
hún hafði að geyma og fyrir vænt-
umþykjuna sem hún sýndi okkur
ávallt. Hún veitti okkur hand-
leiðslu á lífsleiðinni sem aldrei
verður gleymd og ávallt verður
staðið í þakkarskuld fyrir. Elsku
Guðrún okkar, við kveðjum þig
með söknuði og þakklæti fyrir
tímann sem þú deildir með okkur.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta sinni
hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í
vinahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og geislum
björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Eleonora, Atli og Ragn-
hildur og fjölskyldur, við sendum
ykkur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og biðjum guð að styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Hulda Bjarkar,
Fríða Björk, Andri Viðar,
Ingi Þór, Sigurður Rúnar,
Helgi og makar.