Morgunblaðið - 26.03.2012, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. MARS 2012
✝ SkarphéðinnBjarnason
klæðskeri fæddist í
Reykjavík 30. maí
1925. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 13. mars
2012.
Foreldrar hans
voru Vestur-
Skaftfellingar,
Bjarni Bjarnason, f.
24. janúar 1891, d.
10. desember 1980. Pálína
Bjarnadóttir, f. 2. nóvember
1895, d. 29. júlí 1985. Systkini
hans Bjarni Sigurður Bjarnason
Álftanesi. Skarphéðinn talaði
alltaf um árin á Álftanesinu með
mikilli hlýju. Árið 1940 flyst fjöl-
skyldan að Sogamýrarbletti 20 í
Sogamýri sem nú heitir Rauða-
gerði 74 og þar bjó hann alla tíð
eða á meðan heilsan leyfði.
Fyrstu árin var hann vinnumað-
ur hér í borg og í Fljótshlíðinni.
Síðar nam hann klæðskeraiðn
hjá Axel Andersen að Að-
alstræti 16 og vann hjá honum í
nokkur ár eftir að námi lauk.
Einnig vann hann allmörg ár hjá
Hreiðari Jónssyni klæðskera að
Laugavegi 11 og Guðmundi
klæðskera í Garðastræti. Eftir
að Pálína móðir hans missti
heilsuna gerði Skarphéðinn sér
vinnustofu á loftinu í Rauða-
gerðinu.
Útför Skarphéðins fer fram
frá Fossvogskapellu í dag, 26.
mars 2012, kl. 13.
f. 23. desember
1920, d. 7. sept-
ember 1997. Magn-
úsína Bjarnadóttir
f. 16. júní 1923.
Skarphéðinn var
ókvæntur og barn-
laus. Fyrstu fimm
ár ævinnar bjó fjöl-
skyldan á Njálsgötu
29 í Reykjavík. Árið
1930 flyst fjöl-
skyldan að Brekku
á Álftanesi. Ári seinna flytjast
þau að Svalbarða á Álftanesi.
Skarphéðinn lauk barnaskóla-
prófi frá Bjarnastaðarskóla á
Elskulegur móðurbróðir okk-
ar er látinn.
Í augum okkur systra var
hann flottastur, hár og myndar-
legur, óaðfinnanlegur í klæða-
burði og í glansandi pússuðum
skóm. Það var alltaf tilhlökkun-
arefni þegar Skarphéðinn átti að
vera með okkur. Ógleymanlegar
eru æskuminningar um vikurnar
sem við áttum saman í sumarbú-
stað foreldra okkar við Meðal-
fellsvatn, þar sem hann töfraði
fram frábæran mat og alltaf eitt-
hvað gott að snarla á kvöldin.
Ferðirnar í Nauthólsvík á góðum
sumardögum, bíóferðir, mál-
verkasýningar og að ógleymdum
árvissum jólainnkaupum sem
enduðu alltaf á Mokkakaffi þar
sem hann bauð upp á heitt
súkkulaði og rúnstykki. Á vet-
urna voru svo skautaferðir á
Reykjavíkurtjörn þar sem hann
kenndi okkur á skauta, dró okk-
ur um á löngum trefli og hrópaði:
Varúð! hér koma skautadrottn-
ingarnar. Ekki má gleyma klæð-
skerasaumuðum öskudagspok-
um sem voru svo flottir að við
tímdum varla að hengja þá á
nokkurn mann. Þannig gætum
við haldið áfram að rifja upp ynd-
islegar minningar sem tengjast
honum og æsku okkar.
Skarphéðinn var mikill fagur-
keri, annálað snyrtimenni og
hafði auga fyrir fallegum hlutum
og list. Hann var mikill dýravin-
ur og frábær kokkur sem var svo
sannarlega á undan sinni samtíð
í matargerð og lagði hann einnig
mikið upp úr því hvernig mat-
urinn var fram borinn. Hann
hafði mikla ánægju af silungs-
veiði og þótti mjög flinkur flugu-
veiðimaður. Skarphéðinn var
einn þekktasti veiðimaður við El-
liðavatn til margra ára en þang-
að fór hann með strætó mörg
sumur upp að Rauðhólum og
gekk þaðan inn að vatni, því aldr-
ei lærði hann á bíl. Hann hnýtti
einnig margar þekktar flugur og
er ein þeirra, Tailorin, nefnd eft-
ir honum. Skarphéðinn var
hreinskiptinn maður, hnyttinn í
svörum og hrókur alls fagnaðar í
samkvæmum þótt í raun væri
hann einfari og léti sig jafnan
hverfa þegar veislan var í há-
marki. Dýrmætar stundir áttum
við einnig með honum á fullorð-
insárum þar sem alltaf var gott
að koma í Rauðagerðið og betra
kaffi var ekki hægt að fá þar sem
alltaf var hellt upp á á gamla
mátann. Hann bjó í húsi ömmu
okkar og afa alla tíð eða frá árinu
1940.
Það var aðdáunarvert hvað
hann hugsaði vel um foreldra
sína, sérlega eftir að heilsu
ömmu hrakaði og hún var komin
á hjúkrunardeild í Hátúni. Þang-
að heimsótti Skarphéðinn hana
daglega í þau 7 ár sem hún dvaldi
þar. Síðustu árin eftir að heilsu
hans hrakaði þurfti hann á
stuðningi okkar að halda og var
allt gert til að hann héldi sinni
reisn og sjálfstæði svo hann gæti
verið sem lengst heima í Rauða-
gerðinu þar sem hjarta hans sló.
Síðustu mánuðina dvaldi hann á
Hjúkrunarheimilinu Mörk þar
sem hann naut frábærar umönn-
unar og hlýju. Við kveðjum góð-
an frænda og þökkum honum
samfylgdina. Við munum halda
uppi minningu hans með „bravör
og elegans“ eins og að hann sjálf-
ur tók svo oft til orða.
Þínar systurdætur.
Sólrún og Heiða.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast Skarphéðins
Bjarnasonar frænda míns sem er
látinn á 87. aldursári.
Hann var lífskúnstner og
sögumaður mikill sem fór víða
þegar hann tók flugið. Einna
helst voru efnistökin frá hans
yngri árum þegar hann eyddi
tíma sínum í skemmtanahald
með listaspírum borgarinnar.
Einnig hafði hann ófáar veiðisög-
ur að segja úr Elliðavatni en það
var eitt af hans uppáhaldsvötn-
um. Hann var líka sérfræðingur í
fluguveiði og hnýtingum og gaf
óspart ráð um hverjar þeirra
virkuðu best.
Það var alltaf notalegt að líta
inn á heimili Skarphéðins og
spjalla um fótbolta, veiði og
myndlist sem hann hafði mikið
dálæti á. Hann hafði sinn eigin
húmor og reyndi oft að slá mig út
af laginu sem oft á tíðum snerist í
höndunum á honum og þá var
mikið hlegið.
Alveg þar til hann veiktist
fylgdist hann vel með öllu og oft-
ar en ekki gat hann sagt mér
nýjustu fréttir. Síðastliðið ár var
það orðin óskráð regla að koma
til hans með Coke Light og app-
elsínusúkkulaði og ef það klikk-
aði var alltaf spurt: „Komstu
ekki með kók?“
Minning hans verður mér
ávallt nærri.
Ragnar Norðfjörð
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við Skarphéðin
föðurbróður minn. Hann var í
mínum huga sérstakur maður
sem ég minnist með mikilli hlýju.
Fyrstu minningar mínar um
Skarphéðinn eru úr jólaboðunum
hjá afa og ömmu í Sogamýrinni.
Þau bjuggu í litla gula húsinu á
horni Rauðagerðis. Litla húsinu,
sem hafði sömu náttúru og fé-
lagsheimilið í kvikmynd Stuð-
manna „Með allt á hreinu“, það
var lítið að utan en stórt að inn-
an. Þegar stórfjölskyldan kom
saman á jólum og afmælum var
alltaf nóg pláss fyrir allan þenn-
an fjölda.
Þessar samkomur voru miklar
veislur og þar kynntist maður
ýmsum spennandi réttum, eins
og t.d. laxi í majónesi, tartalett-
um og „bóndadóttur með blæju“,
svo fáeinir séu nefndir. Þarna
voru líka stórir stampar af Mach-
intoshi, sem við krakkarnir
gæddum okkur ótæpilega á, við
misjafnan fögnuð hinna eldri.
Skarphéðinn var lífið og sálin í
þessum samkvæmum. Hann eld-
aði allan veislumatinn, enda frá-
bær kokkur og hélt uppi stuðinu
með skemmtisögum af kyndug-
um karakterum og skondnum at-
vikum úr daglega lífinu. Skarp-
héðinn var fagurkeri og lagði því
mikla áherslu á útlit réttanna og
að allt væri fallega fram borið,
þannig að við upplifðum veislu
sem var bæði fyrir augu og
bragðlauka.
Skarphéðinn lærði klæðskera-
iðn og starfaði við hana alla sína
tíð. Hann var bæði vandvirkur og
hraðvirkur, sem varð til þess að
hann eignaðist fjölda „fasta
kúnna“ sem skiptu við hann allan
hans starfsferil.
Skarphéðinn var mjög list-
elskur, stundaði listsýningar,
ræktaði vinskap við listamennina
og safnaði málverkum. Það var
alltaf spennandi að koma í heim-
sókn og uppgötva ný málverk og
nýjar myndir. Málverkin kallaði
hann stundum „eftirlaunasjóðinn
sinn“.
Ein aðalástríða Skarphéðins
var stangveiði. Hann fór fjöl-
margar veiðiferðir með vinum og
kunningjum. Oft tók hann mynd-
ir í þessum veiðitúrum, og þá var
allt tekið á „slides“. Þá nutum við
þess, sem ekki fórum með, þegar
sýningarvélin var dregin fram og
veiðitúrinn rifjaður upp í máli og
myndum. Þá var mikið hlegið að
skemmtilegum atvikum og lýs-
ingarnar oft svo lifandi að stund-
um fannst okkur að við hefðum
jafnvel verið með í ferðinni.
Elliðavatn var þó sá staður
sem Skarphéðinn sótti mest.
Þangað fór hann helgi eftir helgi,
sumar eftir sumar. Það fór held-
ur ekki hjá því að hann þekkti
vatnið eins og lófann á sér og
alltaf kom hann með fisk úr
þessu ferðum.
Kannski lýsir hún Skarphéðni
best sem veiðimanni tileinkunin
sem Stefán Jónsson skráði í bók
sína Roðskinnu: „Til geðprúða
veiðimannsins sem gaf mér
svörtu Zulu-fluguna við Elliða-
vatn árið 1962 og ég gleymdi að
spyrja að nafni.“
Síðustu árin heimsótti ég
Skarphéðin reglulega og við
ræddum saman um lífið og til-
veruna. Þessar stundir eru mér
ánægjulegar og verðmætar
minningar og mig langar að ljúka
með tilvitnun í Spámanninn eftir
Kahlil Gibran:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert
glaður, og þú munt sjá, að aðeins það,
sem valdið hefur hryggð þinni, gerir
þig glaðan. Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
Jón Bjarni Bjarnason.
Skarphéðinn
Bjarnason
Elsku mamma, ég sakna þín svo
mikið. Þú varst mamman sem
gast gert allt, sama hvort það var
að sauma föt á okkur systkinin
eða skipta um dekk á bílnum.
Alltaf á afmælinu mínu bakað-
ir þú uppáhaldskökuna mína, sem
pabbi er svo frábær að vera búinn
að læra að gera alveg eins og þú.
Gerður Kristín
Karlsdóttir
✝ Gerður KristínKarlsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 16. október
1950. Gerður lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í Boða-
þingi 5. mars 2012.
Útför Gerðar fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 14. mars
2012.
Ég fékk draum
minn uppfylltan
þegar ég á brúð-
kaupsdaginn minn
gekk inn kirkjugólf-
ið í brúðarkjólnum
þínum með pabba
mér við hlið og þú
beiðst okkar innst í
kirkjunni með bros
á vör.
Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið
að vaka yfir þér síðustu sólar-
hringana þína hér hjá okkur. En
nú ert þú búin að fá langþráða
hvíld, þér líður vel og ert laus úr
viðjum þíns erfiða sjúkdóms. Ég
veit að vel var tekið á móti þér
þar sem þú ert núna.
Eitt sem við áttum sameigin-
legt var dálæti á íslenskri tónlist
og kveð ég þig því móðir kær með
ljóði sem okkur þótti báðum vænt
um.
Handan við hafdjúpin bláu,
hugur minn dvelur hjá þér,
ég vil að þú komir og kyssir
kvíðann úr hjarta mér.
Hvítu mávar, segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann,
hvítu mávar, segið þið honum,
að hann sé það allt, sem ég í brjósti
ann.
Þótt þú færir burt, ég hugsa enn sem
áður,
um okkar liðnu tíð, er ég þig fann.
Hvítu mávar, segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
(Björn B. Magnússon)
Þín dóttir,
Elsa Rannveig.
Elsku mamma mín. Ég man
svo vel eftir því þegar ég lét
pabba fá umslag og bað hann að
fara með það til þín í bílinn og átt-
uð þið að opna það saman. Í um-
slaginu voru sónarmyndir af
Kristrúnu Lilju. Þú komst í vinn-
una til mín og varst með tárin í
augunum og knúsaðir mig fast
því þú varst svo ánægð yfir þess-
um fréttum.
Það var svo æðislegt að horfa á
þig halda á stelpunni okkar í
fyrsta skiptið og þú gast varla lit-
ið af henni. Mér finnst svo sárt að
skottan mín skuli ekki fá að kynn-
ast ömmu sinni betur því betri
manneskju er varla hægt að
finna. Þú varst svo góð við alla
sem á vegi þínum urðu. Ég man
að áður en þú varðst veik fannst
þér gaman að vera úti í garði að
sinna garðinum sem var eitt af
áhugamálum þínum. Þú varst
líka rosalega dugleg að sauma föt
á okkur systkinin og prjóna. Ef
það var eitthvað sem þú kunnir
ekki þá lærðir þú það eins og ekk-
ert væri. Ég mun aldrei gleyma
þér elsku mamma mín. Ég vona
svo innilega að þér líði vel núna.
Ég elska þig mamma mín og ég á
eftir að sakna þín alveg rosalega
mikið.
Þín dóttir,
Guðrún Þórarna
Sveinsdóttir.
Einar bróðir hefði orðið 37 ára
í dag. Við Einar vorum samfeðra
og ólumst því ekki upp saman
þar sem hann bjó hjá mömmu
sinni mestalla sína æsku. For-
eldrar okkar töluðust lítið við og
hlutirnir æxluðust þannig að við
þekktumst lítið í æsku. Hann
kom þó af og til í heimsókn til
okkar eða við til hans, þó meira
eftir því sem hann varð eldri.
Það var svo árið 2000, þegar ég
var á 16. ári, að ég kynntist Ein-
ari upp á nýtt. Upp frá því urð-
um við bestu vinir og hittumst
næstum alla daga eða spjölluðum
í síma enda áttum við margt
sameiginlegt. Einar var hress og
skemmtilegur, hjartahlýr og með
virkilega góðan húmor. Hann var
gömul sál og skemmtilega sérvit-
ur. Hann safnaði helgimyndum,
englum og íkonum og svo var
hann virkilega gott skáld og gaf
út þrjár ljóðabækur. Við Einar
vorum miklir félagar og gerðum
mikið af því að elda saman, fara í
bíó og horfa á dvd. Hann var bú-
inn að glíma við matarfíkn í
mörg ár sem olli því að hann var
kominn langt yfir kjörþyngd. Ár-
ið 2002 sótti hann um á Heilsu-
hælinu í Hveragerði þar sem
honum gekk vel og hann náði
talsvert góðum árangri. Sá ár-
angur varaði ekki lengi og á end-
anum missti hann alla von um að
geta orðið grannur aftur. Einar
hafði kviðið fyrir dvölinni í
Hveragerði þar sem hann var
haldinn félagsfælni. Skömmu áð-
ur en hann fór þangað hafði hon-
um verið ávísað svefnlyfjum af
lækni og í ótta sínum byrjaði
Einar Már
Kristjánsson
✝ Einar MárKristjánsson
fæddist í Reykjavík
26. mars 1975.
Hann lést á heimili
sínu 16. september
2009.
Útför Einars Más
fór fram frá Foss-
vogskapellu 29.
september 2009.
hann að taka meira
af lyfinu en sagt var
til um, því það sló á
kvíðann og auðveld-
aði honum sam-
skipti við annað
fólk. Upp frá því
varð ekki aftur snú-
ið og fljótlega eftir
þetta ánetjaðist
hann róandi lyfjum.
Hann fór í meðferð
árið 2004 og varð
edrú í nokkra mánuði. Eftir það
fór hann aldrei aftur í meðferð.
Einar var ekki vanur að misnota
verkjalyf en löngunin í eitthvað
meira og sterkara hefur líklega
sótt á hann. Hinn 16. september
árið 2009 lést hann eftir að hafa
tekið of stóran skammt af
verkjatöflum. Það var mér gríð-
arlegt áfall og örið á hjarta mínu
mun aldrei hverfa. Ég er svo
innilega þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Einari og átt
með honum allar þessar dýr-
mætu stundir. Við vorum alltaf
til staðar hvort fyrir annað og
það getur enginn tekið frá okkur.
Stundum rifumst við líka en
aldrei leið langur tími þar til við
sættumst aftur.
Með tímanum hef ég lært að
lifa með fráfalli Einars þótt ég
muni aldrei sætta mig við að svo
fór sem fór. Ég trúi því að það sé
eitthvað þarna úti sem tekur við
eftir að við deyjum og ég veit að
hann er umvafinn kærleik og
hlýju á þeim stað sem hann er á.
Mér finnst hann mikið vera hjá
mér og ég er viss um að hann
verndar mig og yndislegu dóttur
mína sem hann hélt svo óend-
anlega mikið upp á. Sem betur
fer á ég mikið af myndum og
myndböndum af Einari sem ylja
mér um hjartarætur og geta þá
afkomendur mínir fengið að sjá
það besta af honum og er það
mér virkilega dýrmætt. Við töl-
um oft um hann og minning hans
mun alltaf verða fallegur hluti af
lífi okkar.
Með söknuði,
Eva Kristjánsdóttir.
✝
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
GUÐJÓN ÁRNI SIGURÐSSON
fyrrverandi yfirpóstafgreiðslumaður,
Njálsgötu 78,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík að kvöldi föstu-
dagsins 16. mars.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 27. mars
kl. 13.00.
Lilja Sigurðardóttir,
Sigurjón Sigurðsson, Guðbjörg Elentínusardóttir,
Kristinn Sigurðsson, Erna Gunnarsdóttir,
Þórey Sigurðardóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
sonur, bróðir, mágur, tengdasonur og vinur,
SIGURÐUR FREYR GUNNARSSON,
lögreglumaður,
Fögrubrekku 9,
Kópavogi,
lést á heimili sínu í faðmi fjölskyldu og vina
22. mars síðastliðinn
Útför Sigurðar Freys fer fram frá
Háteigskirkju miðvikudaginn
28. mars. kl 15.00
Fyrir hönd fjölskyldu og vina,
Rakel Óskarsdóttir,
Egill Freyr Sigurðsson,
Andrea Þórey Sigurðardóttir,
Sindri Aron Sigurðsson,
Gunnar Randver Ingvarsson, Jófríður Guðjónsdóttir,
Guðni Þór Gunnarsson, Írís Eiríksdóttir,
Frosti Viðar Gunnarsson, Kristín H. Hannesdóttir,
Gunnar Hrafn Gunnarsson,
Óskar Þórarinsson, Ingibjörg Andersen,
og vinir