Morgunblaðið - 26.03.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. MARS 2012
✝ Ottó AríusSnæbjörnsson
fæddist á Siglu-
firði 9. október
1920. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri
13. mars 2012.
Foreldrar hans
voru Snæbjörn
Magnússon, f.
21.2. 1890 vél-
smiður, d. 18.8.
1951, og kona hans Svanborg
Jónasdóttir, f. 15.11. 1888,
húsfreyja og verkakona, d.
27.8. 1981. Bræður Ottós
voru Stefán, f. 19.6. 1915, d.
21.10. 1983. Magnús, f. 23.7.
1924, d. 1.12. 2002. Hinn 17.
maí 1944 kvæntist Ottó eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Sól-
Boga er Sóley María, f. 21.5.
1987. 2) Ottó Berg, f. 14.8.
1969, rafiðnfræðingur, maki:
Ingibjörg Magnúsdóttir, f. 3.4.
1970, íþróttakennari og nudd-
ari. Börn þeirra eru: Gréta, f.
21.4. 1995, Magnús, f. 8.8.
1997, og Hrefna, f. 13.9. 2001.
3) María Jóna viðskiptafræð-
ingur og meistaranemi, f. 13.7.
1978. Ottó fæddist á Siglufirði
og flutti til Akureyrar 7 ára
gamall.
Hann lauk fiskimannaprófi
frá Stýrimannaskóla Íslands
árið 1936 og var til sjós sem
stýrimaður og vélstjóri til
nokkurra ára. 1952 lauk hann
sveinsprófi í blikksmíði frá
Iðnskólanum á Akureyri og
vann við blikksmíði frá 1946-
1964 á Sameinuðu verkstæð-
unum Marz. Frá 1964 starfaði
Ottó við bílaréttingar á BSA
og á Bifreiðaverkstæði Bjarna
Sigurjónssonar.
Ottó var jarðsunginn í kyrr-
þey frá Höfðakapellu á Ak-
ureyri 21. mars 2012.
veigu Elvínu Sig-
urðardóttur, f.
26.5. 1924, hús-
freyju og iðn-
verkakonu. Barn
þeirra: Magnús
Aríus, f. 11.11.
1944, rennismið-
ur og vélstjóri, d.
5.8. 2011, maki:
Margrét Valborg
Jónsdóttir, f.
28.4. 1943. Börn
þeirra eru: 1) Sólveig Dóra,
f. 17.1. 1967, læknir og MBA,
maki: Bogi Óskar Pálsson, f.
6.12. 1962, viðskiptafræð-
ingur, sonur Sólveigar Dóru
er Hugi, f. 4.10. 1988, faðir
Huga er Hilmir Valsson, f.
20.4. 1968, tannlæknir. Fóst-
urdóttir Sólveigar og dóttir
Ég hef verið einstaklega lán-
söm í mínu lífi með vel gerða
menn sem fyrirmynd. Margt gott
lærði ég af honum föður mínum
heitnum en hann hafði erft sína
góðu kosti og natni frá þér. Ég
var ekki gömul þegar þú skaut-
aðir um Pollinn með mig á snjó-
þotu í eftirdragi og kenndir mér
svo síðar að skauta sjálf. Sum-
arbústaðaferðir á græna Bronco,
þar sem ein súkkulaðikúla dugði
þér í nesti á áfangastað, sem við
hin vorum mjög kát með þar sem
við gátum þá hámað í okkur rest-
ina af pokanum.
Alltaf var nóg við að vera í
þessum tíðu ferðum og oftar en
ekki var veiðistöngin með í för.
Amma sá um að þræða ormana
upp á öngulinn á meðan við hin
veiddum fiskinn. Veiðihlutfallið á
milli okkar var þó sjaldnast það
sama, meira svona ég einn, þú
þrettán.
Alltaf man ég hvað það var
huggulegt að koma til afa og
ömmu í Byggðaveginn, setjast á
eldhúsbekkinn þar sem maður
raðaði í sig kræsingunum, allt þar
til maður lognaðist út af á bekkn-
um eftir átið. Ekki fékk maður þó
frið til þess lengi þar sem þú
varst ótrúlega stríðinn og fannst
gaman að pína mann. Þessi
stríðni virðist hafa erfst í beinan
karl-legg í fjölskyldunni en
stríðnin einkennir alla og kom
hún frá þér.
Þrátt fyrir að þér hafi heilsu-
farslega hrakað mikið, bæði and-
lega og líkamlega, nú síðasta árið,
aftraði það þér ekki frá að gera
grín. Það var alltaf mjög stutt í
brosið þegar maður var þér ná-
lægur. Ég er þakklát fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við
áttum saman, góðar minningar
um frábæran afa sem ég mun
geta varðveitt í hjarta mínu um
ókomna tíð. Elsku afi minn, þín
verður sárt saknað en ég veit að
þú ert nú farinn til að vera hjá
honum pabba og vona ég að þið
hafið það sem best þar til ég hitti
ykkur næst.
Þín,
María Jóna.
Það er mér ómögulegt að
minnast afa míns án þess að
nefna ömmu mína. Ekkert barn
er heppnara með afa og ömmu
heldur en ég er, því frá fyrstu
stundu höfðu þau endalausan
tíma til að snúast í kringum okk-
ur systkinin, kenna okkur á lífið
og tilveruna á sinn einstaka hátt.
Þau litu ávallt á lífið jákvæðum
augum og sáu tækifæri og
ánægju í öllum hlutum, stórum
sem smáum; ómetanlegur lær-
dómur fyrir ungar sálir sem hef-
ur mótað okkur systkinin og
reynst okkur vel. Síðar þegar þau
eignuðust barnabarnabörn nutu
þau þessara sömu forréttinda að
eiga endalausar gæðastundir
með langafa og langömmu.
Í dag þegar ég minnist hans
afa míns finnst mér svo stutt síð-
an ég var lítið barn og lék mér í
fjörunni með honum. Um helgar
fórum við í bíltúr niður í fjöru,
leituðum að skeljum og kuðung-
um, fundum fjársjóði og afi sagði
sögur.
Og ekki vorum við gömul þeg-
ar afi og amma byrjuðu að ferðast
með okkur um landið, heimsækja
fáfarna staði, náttúruparadísir
sem á þeim tíma voru heimsóttir
af fáum. Oft voru litlir fætur
þreyttir í löngum göngum, en
þeim tókst ávallt að gera hvern
stað og hverja ferð að sérstöku
ævintýri sem var ómögulegt að
missa af. Þau höfðu þann frábæra
hæfileika að búa til ævintýri úr
einfaldleikanum, kostur sem allt
of fáir geyma með sér. Æsku-
minningarnar eru því sem eitt
langt og skemmtilegt ævintýri.
Svo þegar veturinn gekk í
garð, tók skíðamennskan við, all-
ar helgar þegar veður leyfðu fóru
þau með okkur, keyrðu okkur
upp í Hlíðarfjall á skíði og þegar
þreytan fór að gera vart við sig
beið okkar nesti, smurt brauð og
kakó í bílnum.
Afi var mikill íþróttamaður og
byrjaði ungur að stunda fimleika
á Akureyri, hann var einnig mik-
ill skautamaður og nutum við
systkinin góðs af því. Þegar fraus
á Eyjafjarðaránni dreif afi sig
ávallt með okkur á skauta og
reyndi að kenna okkur listdans
með misgóðum árangri þó, en
náði fram því sem mestu máli
skiptir, að allir höfðu gaman af.
Hann var einnig mikill veiðimað-
ur, fór á hverjum laugardags-
morgni yfir sumarið árum saman
og veiddi í Eyjafjarðaránni með
vini sínum.
Þegar ég hafði aldur og getu til
fékk ég að slást með í för. Sem
barn var ég ákaflega skrafhreifin
og fannst ég stöðugt hafa frá ein-
hverju að segja. Eitthvert skiptið
sem við afi vorum saman við ána
sagði hann mér að það væri mik-
ilvægt, svo fiskaðist vel, að hafa
algert hljóð. Ég trúði honum að
sjálfsögðu, sagði ekki aukatekið
orð við ána, en komst að því ára-
tugum síðar að trúlega hafði
þessi ráðlegging meira með það
að gera að hann var búinn að fá
sig fullsaddan af masinu í mér.
Við afi eignuðumst margar
góðar minningar á 45 góðum ár-
um sem við áttum saman og ég er
þakklát fyrir. Umburðarlyndi afa
míns og takmarkalaus virðing
mín fyrir honum varð til þess að
okkur varð aldrei sundurorða. Þó
ég sakni afa míns meira en nokk-
ur orð fá lýst er ég ómetanlega
þakklát fyrir þann kærleika sem
ég fann ávallt fyrir í samskiptum
okkar og viskuna sem hann miðl-
aði til mín. Afi minn er farinn en
eftir sitja ljúfar minningar um
einstakan mann sem aldrei
gleymast.
Sólveig Dóra Magnúsdóttir.
Maðurinn einn er ei nema hálf-
ur, með öðrum er hann meiri en
hann sjálfur. Þessi orð eru vart
meira viðeigandi en í samhengi
hjónanna Ottós Snæbjörnssonar
og Sólveigar Sigurðardóttur nú
þegar komið er að því að kveðja
Ottó. Ég kynntist þessum góðláta
og glaðlynda manni skömmu eftir
að ég kynntist Sólveigu konunni
minni og sonardóttur Ottós fyrir
meira en 10 árum.
Fljótlega eftir að við hófum
búskap okkar komu upp veikindi
hjá Ottó, sem þá stóð á áttræðu
og þurfti að leita sér lækninga
gegn krabbameini sem innifól
geislameðferð sem fara þurfti
fram í Reykjavík. Sólveig og Ottó
sem bjuggu á Akureyri alla sína
sambúð í tæp 70 ár og höfðu aldr-
ei verið aðskilin komu því bæði til
okkar í Garðabæinn meðan á
meðferðinni stóð. Ottó hafði þá
aldrei á sjúkrahús komið nema til
þess eins að heimsækja sjúklinga
og lyf hafði hann aldrei tekið á
ævinni. Þetta var því ansi brött
aðlögun í lífi hans, sem hann tók
með þeim hætti sem honum ein-
um var lagið.
Hann einfaldlega tókst á við
verkefnið og þar sem meðferðin
fól í sér meiri bið en þátttöku í
meðferðinni sjálfri stytti hann
sér stundir á daginn með því að
moka snjó af stéttinni og tók
glaður þátt í kvöldverðum heim-
ilisins þar sem hann var bæði
góður hlustandi á hugmyndir
yngstu kynslóðarinnar og gef-
andi af reynslubrunni síns langa
og farsæla lífs. Það var ekki fyrr
en á síðustu viku erfiðrar með-
ferðar að farið var að draga af
honum. Hann var ekki aðeins
hörkutól á velli, heldur var hann
hið mesta ljúfmenni sem laðaði að
sér aðra með hnyttni og
skemmtilegri framkomu, heiðar-
leika og fórnfýsi.
Þó þessi meðferð hafi tekist
eins og best verður á kosið og
meinið ekki tekið sig upp aftur,
setti þetta eðlilega mark sitt á
framhald þeirra lífsgæða sem
Ottó naut. Það var þó ekki á hon-
um að sjá að nokkuð amaði að
honum fram að níræðisaldri
hans. Hann sá alltaf jákvæðu
hliðarnar á öllu og alltaf mætti
hann með bros á vör og áhuga á
því sem þeir voru að gera þá
stundina sem honum stóðu
næst.
Það er mikill sá arfur sem
Ottó skilur eftir sig hjá ættingj-
um sínum. Reynsla, viska og
bros í hjarta allra þeirra sem
fengu að njóta þess að deila
hluta af lífi sínu með honum.
Fyrir að hafa fengið að taka þátt
í því vil ég þakka með von um að
það sem ég hef lært geti ég
kennt og haldið þannig heiðri
minningar þessa merka manns á
lofti.
Mig langar að ljúka þessum
fátæklegu orðum með því að
votta eftirlifandi eiginkonu Ott-
ós, þeirri stórmerkilegu og frá-
bæru konu Sólveigu, samúð
mína.
Þó þú sért nú ei nema hálf og
missir þinn á síðasta ári meiri en
flestir þurfa að þola með missi
einkasonar þíns og eiginmanns á
einu ári ert þú þó enn meiri og
sterkari einstaklingur en flestir.
Elsku Sólveig, ég vona að þú
getir borið sorg þína með þeirri
reisn sem góðar minningar þín-
ar um frábæran eiginmann og
einstakan son gefa þér og ég
vona að þrátt fyrir að lönd og höf
skilji okkur nöfnu þína og þig að
í daglegu lífi getum við áfram
fengið að njóta þess að deila líf-
inu með gleði sinni og sorg með
þér.
Guð veri með þér.
Bogi Pálsson.
Kveðja frá Sólveigu Elvínu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Sólveig Elvína
Sigurðardóttir.
Mikið er ég glöð að hafa feng-
ið að kynnast svona vönduðum
og góðum manni eins og Ottó
var. Ég er svo ánægð með að
börnin mín hafi fengið tækifæri
til að umgangast og vera með
langafa sínum svona mikið eins
og þau gerðu. Maður sem var
alltaf með allt á hreinu, hugsaði
hlutina áður en hann fram-
kvæmdi og leysti þau svo full-
komlega af hendi.
Maður hefur heyrt margar
sögurnar frá fyrstu hendi frá
tímum sem virðast svo órafjarri.
Þá var skautað á Pollinum sem
var upplýstur af sjúkraskipi sem
lá þar og það var skautað alla
leið inn í fjörð eins og ekkert
væri.
Veiðiferðirnar margrómuðu
hafa einnig borist manni til
eyrna, ferðalög um allt land á
Bronco þar sem öllu og öllum
var haganlega fyrir komið, fim-
leikasýningar í Samkomuhúsinu
og fleira og fleira. Ottó hafði
meira að segja siglt og hitt afa
minn og langafa í Ófeigsfirði á
Ströndum. Frá því og svo mörgu
öðru hafði hann að segja, þetta
er allt ómetanlegt.
Maður sem hugsaði vel um
sig og sína er fallinn frá og dýr-
mætt þykir mér að hafa fengið
að taka þátt í lífi þínu. Takk fyrir
allt og hvíl í friði.
Ingibjörg
Magnúsdóttir.
Ottó Aríus
Snæbjörnsson
HINSTA KVEÐJA
Loks eftir langan dag
Lít ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli eg inn Eyjafjörð.
Ennþá á óskastund,
opnaðist faðmur hans.
Berast um sólgyllt sund
söngvar og geisladans.
Verja hinn vígða reit
varðtröllin klettablá,
máttug og mikilleit.
Múlinn og Gjögratá.
Hljóti um breiða byggð
blessun og þakkargjörð
allir, sem tröllatryggð
taka við Eyjafjörð.
(Davíð Stefánsson.)
Þín tengdadóttir,
Margrét.
Þú sem varst allt-
af svo skemmtileg-
ur og hress strákur. Tókst alltaf
á móti mér svo rosalega hress og
þá varð ég sjálfur svo glaður. Þú
varst frábær og skemmtilegur
strákur. Hvíldu í friði, elsku
Svanur Steinar minn.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness.)
Vignir Ingi Eggertsson.
Elsku Svanur Steinar.
Breiðdalurinn verður ekki
mikill nafli alheimsins án hans
Svans míns, það er alveg ljóst.
Hvaða ungi drengur bíður manns
núna þegar maður rennur í bæj-
arhlaðið? Þessi sterklegi bros-
mildi drengur sem var alltaf til í
að prakkarast er horfinn úr lífi
okkar. Svo ótalmargar minning-
ar koma upp í hugann þegar
maður hugsar til hans. Sveita-
maðurinn, veiðimaðurinn og
húmoristinn sem var alltaf tilbú-
inn að koma manni í gott skap,
sama hvað á bjátaði. Þvílíkur
vinnuþjarkur sem hafði svo ótrú-
lega gaman af vélavinnu, bóndi B
á Ásunnarstöðum sem leit helst
ekki við neinu nema það héti
Toyota eða Steyr. Það verður
erfitt að kveðja þennan skemmti-
lega dreng sem gladdi mann á
hverri stund með fallega brosinu,
skemmtilegu sögunum og öllu
ótrúlega athæfinu sem honum
datt í hug að draga mann með sér
í. Má þar nefna miðnæturgöngut-
úr kring um Brekkuborgarvatnið
eða hjólreiðartúra á Breiðdals-
vík. En nú er hann farinn og skil-
ur okkur hin eftir með söknuð og
frábærar minningar, sama hvort
við vorum við veiðar, vélavinnu
eða hann að taka mann í kennslu-
stund í golfi á Þingvöllum. Minn-
ingin um Svan á eftir að lifa enda-
laust, röltandi um sveitina á
leiðinni í fjárhúsin að vinna verk
dagsins með hundana á eftir sér.
Hann á alltaf eftir að eiga vísan
stað í hjarta mér, þessi fallegi,
yndislegi drengur.
Hvíldu í friði, hjartans dreng-
urinn minn, ég á alltaf eftir að
elska þig.
Nú ertu langt kominn, kominn mér frá.
Perla minna bestu minninga.
Bros þitt lifir í sálu hvers manns.
Þú varst gjöf sem aldrei mun gleym-
ast.
(Aron Geir Eggertsson)
Aron Geir Eggertsson.
Ég mun sakna þín, elsku Svan-
ur, þú ert engill sem munt ávallt
búa í hjarta mínu.
Þau ljós sem skærast lýsa,
Svanur Steinar
Rúnarsson
✝ Svanur SteinarRúnarsson
fæddist 14. desem-
ber 1995. Hann lést
17. mars 2012.
Útför Svans
Steinars fór fram
frá Heydalakirkju
24. mars 2012.
þau ljós sem skína
glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður byl-
ur
er dauðans dómur fell-
ur
og dóm þann enginn
skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Kveðja,
Friðbjörg Helga.
Elsku Svanur Steinar. Þegar
ég hitti þig fyrst síðasta haust
var það augljóst frá fyrstu mín-
útu að þú varst einstakur strák-
ur. Ég var þá nýkomin austur úr
skarkala höfuðborgarinnar til að
smala með ykkur Ásunnarstaða-
bændum. Ég hefði aldrei trúað
því að þú værir bara fimmtán ára
þá. Þú varst svo kurteis, nærgæt-
inn, rólegur og yfirvegaður, sem
mér fannst bera vott um mikinn
þroska. Síðan átti leið mín eftir
að liggja oft í heimsókn til ykkar
feðga á Ásunnarstöðum. Sam-
band ykkar var einstakt og ein-
kenndist af mikilli væntum-
þyggju og gagnkvæmri virðingu.
Þú varst gimsteinninn hans
pabba þíns og það var dásamlegt
að sjá stoltið sem skein úr augum
hans þegar þú birtist á hlaðinu
eða barst í tal. Þú varst engum
líkur elsku Svanur. Það er mér
svo minnisstætt þegar þú komst
og losaðir mig úr snjóskafli þegar
ég hafði fest bílinn rétt innan við
Ásunnarstaði. Þú lentir í honum
kröppum sjálfur við björgunar-
aðgerðina og ég spurði þig hvort
ég ætti að hringja í pabba þinn
okkur til aðstoðar. „Nei, nei, ekki
alveg strax,“ sagðir þú yfirveg-
aður og það var ekki að spyrja að
því að í rólegheitunum leystir þú
þetta verkefni snilldarlega eins
og allt sem ég hef séð þig taka
þér fyrir hendur. Seiglan, natnin
og rólyndið sem þú bjóst yfir var
áberandi í fasi þínu og var aðdá-
unarvert að sjá hvernig þú nálg-
aðist öll verk með þeim hætti.
Strákarnir dýrkuðu þig og dáðu
frá fyrsta degi. Framkoma þín
var svo falleg gagnvart þeim og
vil ég þakka þér fyrir það.
Kannski varstu of falleg sál fyrir
þessa jarðvist, engill í lifanda lífi.
Hvíl í friði Svanur okkar.
Elsku Rúnar og fjölskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð á
þessum erfiðu tímum.
Ó elsku Svanur, ljósið bjarta
tært og fallegt var þitt hjarta
nærveru þinnar var notið víða
elsku vinur, barnið blíða.
Stoltur var hann faðir þinn
gerði allt fyrir drenginn sinn
en tíminn kallaði allt of fljótt
hvíldu þig nú og sofðu rótt.
Kveðja.
Olga Jenný og guttarnir
Emil Örn og Ýmir Kári.
Eiginkona mín,
ELÍSABET GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 62, Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans 17. mars.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Valdimar Björnsson og fjölskylda.