Morgunblaðið - 03.08.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 2012
Jafnvel þegar
maður veit að hverju stefnir
fylgir því alltaf tregi að sjá á
bak ástvinum. Svo var einnig
þegar ég frétti að föðurbróðir
minn Grétar Hannesson væri
látinn. Hann hafði um nokkurn
tíma verið að stríða við þann ill-
víga sjúkdóm krabbamein, en á
ákveðnum tímapunkti var ljóst
að hann myndi lúta í lægri haldi
fyrir honum. „Þetta er leiðin
okkar allra,“ sagði faðir minn,
en samt er eins og við forðumst
að viðurkenna þá staðreynd í
lengstu lög.
Ég á bara skemmtilegar
minningar frá samskiptum mín-
um við Grétar frænda. Hann
var alltaf svo jákvæður og glað-
ur, tilbúinn til að grínast og
segja skemmtilegar sögur. Þeg-
ar ég var lítil og hann og Rúna
voru enn barnlaus komu þau
stundum til að passa okkur
systkinin. Við biðum full til-
hlökkunar um leið og við viss-
um að von væri á Grétari, því
þá vissum við að kvöldið yrði
skemmtilegt og gjarnan farið
seinna að sofa en vanalega.
Hann þreyttist ekki á að fara í
alls konar leiki með okkur,
meðal annars feluleik, sem okk-
ur þótti svo skemmtilegur.
Grétar var alltaf glæsilega
klæddur og lagði mikið upp úr
því að vera fínn í tauinu, eins
og það var kallað þá. Um tíma
lagði hann stund á leiklistar-
nám og eitt sinn fékk faðir
minn hann til að leika fyrir
Grétar Hannesson
✝ Grétar Hann-esson fæddist í
Reykjavík 9. apríl
1937. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 22. júlí
2012.
Útför Grétars
var gerð frá Foss-
vogskirkju 30. júlí
2012.
okkur jólasvein.
Við biðum hrika-
lega spennt meðan
pabbi sótti jóla-
sveininn upp í
Esju, að okkur var
sagt. Loks mætti
Kertasníkir með
fullan poka af gjöf-
um og þá var nú
gaman. Við gáfum
honum að sjálf-
sögðu kerti en
hann lék hlutverk sitt svo vel
að ég fattaði alls ekki að þetta
væri Grétar, þótt ég segði við
móður mína, þegar jólasveinn-
inn fór út um kjallaratröpp-
urnar: „Mamma! Jólasveinninn
á alveg eins skó og Grétar
frændi.“
Eins og gerist og gengur
dró úr samskiptum fjölskyld-
unnar þegar ég varð eldri, en
ekki skyldi bregðast að þegar
við Grétar hittumst væri gleði
og gaman – og næstum eins og
við hefðum hist í gær. Ætt-
armót föðurfjölskyldunnar á
Hellnum var einn slíkur við-
burður. Grétar hafði nú ekki
ætlað að nenna að mæta og alls
ekki að gista, en dreif sig þó og
naut sín svo vel, að þegar kom
að heimferð var hann tregur til
að kveðja, því samveran með
fjölskyldumeðlimum sem hann
hafði ekki séð lengi var svo
skemmtileg.
Milli okkar Grétars voru
alltaf sterk tilfinningabönd og
eftir að ég varð eldri sagði ég
honum í hvert sinn sem ég hitti
hann hversu vænt mér þætti
um hann. Meðal annars fékk
ég tækifæri til þess viku áður
en hann féll frá. Ég votta
Rúnu (Sigrúnu Steingrímsdótt-
ur) eiginkonu hans, sem alltaf
hefur verið kletturinn við hlið
hans, samúð mína svo og börn-
um og barnabörnum.
Guðrún Guðjónsdóttir
Bergmann.
Mínar fyrstu minningar um
Grétar voru frá Granaskjólinu.
Ung hjón með tvö börn og móð-
ur/tengdamóður, fluttu í kjall-
arann hjá pabba. Börnin þeirra,
Ninna og Svanur, fluttu með
þeim og svo fæddist Ingvar í
kjallaranum.
Það færðist líf og fjör í húsið.
Grétar vann þá í Straumnesi
við Nesveg og svo var hann líka
í leikfélagi, skemmtilegur mað-
ur. Glaður, hress og yndislegur,
man hreinlega ekki eftir honum
öðruvísi.
Ég leitaði mikið í kjallarann
til þeirra Rúnu og Grétars, ekki
til að fá kaffi, nei Rúna var svo
myndarleg í höndunum og var
alltaf til í að aðstoða mig við
mína handavinnu.
Ég man líka þegar Grétar
var að hjálpa pabba að mála
húsið, honum leist ekkert á að-
farir pabba sem var ekki loft-
hræddur og voru stillansarnir
eftir því. Grétar miklu var-
kárari og hélt sér fast. Ég man
líka fallega sumardaga í garð-
inum, allir í húsinu með kaffi og
kökur, sitjandi flötum beinum í
grasinu. Það var yndislegt að
hafa Grétar og Rúnu í kjall-
aranum.
En svo fluttu þau upp í
Breiðholt og um tíma týndist
sambandið.
Síðar hittumst við Grétar í
stjórn VR. Grétar vann hjá VR
í mörg ár og vorum við þá sam-
hliða í verkalýðsbaráttunni.
Enda þekkti Grétar kaup og
kjör verslunarmanna af eigin
raun. Ég veit að VR naut góðs
af hans reynslu og þekkingu.
Eftir að Grétar hætti að vinna
hjá VR, hittumst við á fundum
félagsins og heilsuðumst við
alltaf með knúsi og kossum og
spurðum frétta.
Síðustu árin hafa verið Grét-
ari mínum erfið vegna veikinda.
En yndislega fjölskyldan hans
stóð með honum og fremst í
flokki æskuástin hans, hún
Rúna.
Ég vil votta Rúnu, Ninnu,
Svani, Ingvari og Margréti og
þeirra fjölskyldum mína dýpstu
samúð, við fráfall yndislegs
manns, Grétars Hannessonar.
Megi minningin um góðan og
glaðan mann lifa í hjörtum okk-
ar allra.
Rannveig Sigurðardóttir.
Í dag, 30. júlí, er borinn til
grafar okkar kæri vinur og fé-
lagi Grétar Hannesson. Fyrir
réttum 40 árum gekk Grétar til
liðs við Kiwanishreyfinguna á
Íslandi og var stofnfélagi í Kiw-
anisklúbbnum Elliða í Reykja-
vík. Sá sem þetta skrifar var
einnig stofnfélagi og varð þeirr-
ar ánægju aðnjótandi að fá að
kynnast þessum góða dreng og
tókst með okkur mikil vinátta
sem stóð alla tíð. Grétar var
einstakur félagi sem alltaf var
gaman að vinna með, alltaf í
góðu skapi og til í að vinna þau
verk sem fyrir lágu. Mér eru
minnisstæðar þær stundir sem
við áttum saman við að semja
allskonar skemmtiefni fyrir
klúbbinn og sátum við oft langt
fram á nótt við að semja grín á
félagana og hlógum við mikið
sjálfir að því sem við hnoðuðum
saman. Grétari voru falin mörg
og mikilvæg störf fyrir klúbb-
inn enda var hann þaulvanur
félagsmálamaður og gegndi
hann flestum, ef ekki öllum
trúnaðarstörfum sem eru í
svona félagi eins og kiwanis-
klúbbi og var meðal annars for-
seti klúbbsins 1974-1975 og aft-
ur 2002-2003 á 30 ára afmæli
klúbbsins sem hann skilaði af
sér með miklum sóma, eins og
öllu öðru sem hann gerði fyrir
okkur í Elliða.
Grétar var glaðvær maður og
gjörsamlega ómissandi á okkar
fundum og tala ég ekki um, ef
um skemmtanir var að ræða,
þar sem hann var alltaf hrókur
alls fagnaðar. Við í Elliða telj-
um það forréttindi fyrir klúbb
eins og okkar að hafa fengið
svona félaga eins og Grétar
sem alltaf hafði lausnir á öllum
hlutum og vandamál voru ekki
til í hans orðabók, aðeins verk-
efni til að leysa. Sem dæmi um
áhuga og fórnfýsi fyrir góðan
málstað minnist ég þess að á
síðasta K-degi sem var fyrir
rúmu ári og Grétar var þá far-
inn að glíma við þann erfiða
sjúkdóm sem að lokum hafði
betur var hann samt tilbúinn að
taka að sér formennsku í K-
dagsnefnd Elliða og vera með
stjórnstöðina heima hjá sér þar
sem það var orðið erfitt fyrir
hann að ganga í hús eða standa
vaktina í verslunarmiðstöðvum
eða annarstaðar þar sem við
vorum við sölu á k-lyklinum.
Við Elliðafélagar kveðjum góð-
an dreng með söknuði og þökk-
um honum fyrir frábæra sam-
fylgd í gegnum langt og farsælt
starf fyrir Kiwanishreyfinguna.
Við færum Sigrúnu (Rúnu) eig-
inkonu hans, börnum og öðrum
skyldmennum okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan guð að
styrkja þau á þessum erfiðu
tímum.
Fyrir hönd félaga í Kiwanis-
klúbbnum Elliða í Reykjavík.
Sæmundur Sæmundsson.
Kveðja frá Landssambandi
íslenzkra verzlunarmanna
og VR
Öll farsæl félög eiga eitt
sameiginlegt. Þau hafa öll,
hvert á sinn hátt, eignast
trausta félaga og stuðnings-
menn, sem tilbúnir eru til að
leggja þeim lið og stuðla að
framgangi þeirra. Landssam-
band íslenzkra verzlunarmanna
og VR hafa notið þeirrar bless-
unar í gegnum áratugina að á
vettvangi hafa jafnan verið öfl-
ugir liðsmenn sem borið hafa
uppi þá hugsjón að efla og
styrkja stöðu verslunar- og
skrifstofufólks á Íslandi. Einn
þessara einstaklinga var Grétar
Hannesson og það vita þeir sem
þekkja til að hann var maður
sem munaði um. Framlag hans
til LÍV og VR var fjölbreyttara
en flestra annarra, enda spann-
aði formleg samfylgd hans við
þessar stofnanir meira en fjöru-
tíu ár.
Það var árið 1968 sem Grétar
var fyrst kjörinn í trúnaðarráð
VR og sat hann samfleytt í því í
41 ár og er það að öllum lík-
indum einsdæmi. Þegar hann
hafði skólast nokkuð til innan
félagsins og áttað sig á þeim
straumum sem ríkjandi voru
innan verkalýðshreyfingarinnar
tók hann sæti í stjórn LÍV árið
1975 og sat þar samfleytt til
ársins 2003. Lengst af var hann
gjaldkeri sambandsins eða frá
1979 til 2002. Tveimur árum
eftir að hann tók sæti þar var
hann einnig kjörinn í stjórn VR
og sat þar í 22 ár, frá 1977 til
1999. Fyrir störf sín á þessum
vettvangi var hann sæmdur
gullmerki LÍV árið 2003 og
gullmerki VR ári síðar.
Myndu nú margir telja þann
starfa sem hér hefur verið tal-
inn upp svo ærinn að varla væri
möguleiki á að bæta nokkru þar
við. Því fer hins vegar fjarri að
allt sé þar talið, enda réðst
Grétar til starfa á skrifstofu
VR um miðjan níunda áratug-
inn. Því starfi gegndi hann í ná-
kvæmlega nítján ár. Um þau ár
vitna best þær minningar sem
samstarfsmenn hans rifja upp
nú við leiðarlok. Öllum sem inn-
sýn fá í þau minningabrot má
vera ljóst hversu drjúgt og gott
starf hans var í öllu tilliti.
Við fráfall Grétars Hannes-
sonar sjá Landssambandið og
VR á bak einum sínum besta og
traustasta félaga. Það er vegna
manna eins og Grétars sem
þessar stofnanir standa jafn-
sterkum fótum í íslensku sam-
félagi og raun er á. Um þær
munar, rétt eins og Grétar um
sína daga. Á þessum tímamót-
um þakka stjórnir LÍV og VR
langa og farsæla samfylgd.
Megi algóður Guð blessa og
varðveita minningu Grétars
Hannessonar og veita Rúnu og
öðrum ástvinum sem eftir lifa
huggun og styrk í missi þeirra.
Stefán Einar Stefánsson.
Blessuð sé minning ömmu
minnar Önnu. Góð amma eins og
ömmur gjarnan eru. Sem barn
leit ég á eldhússkápana hjá ömmu
og hugsaði: „Þetta er eins og bak-
arí“, þeir voru alltaf fullir af kök-
um. Það gat orðið mjög gest-
kvæmt hjá ömmu og afa, 20 til 30
manns í einu ekki óalgengt, kök-
urnar voru allar dregnar fram,
ekkert mál, og allir alltaf vel-
komnir.
Amma var alltaf létt, bjó ekki
yfir hægum hreyfingum heldur
hálfsveif þegar hún gekk svo ég
fékk aldrei á tilfinninguna að hún
væri eitthvað þreytt við það sem
hún var að gera. Hún var dugnað-
arforkur.
Amma kunni að segja frá. Fyr-
ir stuttu spurði ég ömmu um álit
hennar á Íslendingasögunum,
hvað væri satt og logið. Fróðlegt
spjall fyrir mig því amma lá ekki
á skoðunum sínum. Þegar amma,
rólyndiskonan, sagði mér um at-
vik úr Íslendingasögunum:
„Maður þyrfti að vera aumingi til
að trúa því“ er ekki hægt annað
en að brosa.
Fyrir utan hnyttin tilsvör bjó
Anna
Guðjónsdóttir
✝ Anna Guðjóns-dóttir fæddist á
Sámsstöðum í
Fljótshlíð 9. júní
1922. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans í
Reykjavík 23. júlí
2012.
Útför Önnu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 1. ágúst
2012.
amma yfir snar-
beittum húmor sem
ég mun minnast
hennar fyrir. Ég
man t.d. eftir einu
skipti þegar ein úr
fjölskyldunni var í
forljótri peysu og
amma spurði hana
beint út hvort henni
fyndist þessi peysa
falleg. Amma, þessi
elska, var nefnilega
líka hreinskilin. Þegar amma var
að drepast úr kvölum náði hún að
láta mig, ljóshærðu manneskj-
una, vita í mjög elskulegum tón
að hún hefði alltaf kunnað betur
við mig dökkhærða.
Ég kann ömmu líka þakkir fyr-
ir að skyggnast endalaust inn í
framtíðina fyrir mig og reynast
geysilega sannspá.
Kærleikskveðjur héðan,
Silla Þóra
Kristjánsdóttir.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund. Það eru forréttindi
að hafa fengið að alast svona mik-
ið upp með þér og afa heitnum.
Fyrir það verð ég ævinlega þakk-
látur. Hugur minn leitaði alltaf í
sveitina til ykkar, þar sem var svo
gott að vera.
Það var alltaf fullt hús af fólki,
þið afi og krakkarnir, svo oft um
helgar streymdu ættingjar og
vinir í sveitina. Þú tókst alltaf á
móti öllum með opinn faðm og
brosandi og hver og einn var ein-
staklega velkominn og eftir á að
hyggja hefur þetta útheimt mikla
skipulagningu og útsjónarsemi
að hafa mat og drykk fyrir alla
gestina. En aldrei sá maður nein
þreytumerki á þér, nei amma þú
varst alltaf svo ótrúlega dugleg
og vinnusöm. Ég verð að minnast
á stóru glerkrukkurnar inni í
stofu með smákökunum í. Úpps,
það fóru kannski ein eða tvær
smákökur ofan í lítinn munn. Þú
vissir það vel en samt sagðir þú
aldrei neitt.
Garðurinn þinn var alltaf svo
fínn og fallegur, hann bara var
svona alltaf. Ég frétti svo seinna
að þú hefðir snyrt hann á morgn-
ana áður en aðrir vöknuðu. Þetta
lýsir þér svo vel.
Eitt sinn ætlaði dýralæknirinn
að fara að segja ömmu til og sagði
að hænurnar mættu ekki koma
inn í fjós. Þá spurði hún hann á
móti hvað hún ætti þá að gera við
fuglana sem skitu á túnin sem
beljurnar hennar ætu af. Svo
voru það brúnu jakkafötin sem þú
saumaðir á mig, vá ég var flott-
astur. Við fórum stundum saman
í kirkju og það var gaman að
heyra þig syngja í kirkjukórnum.
Þú sagðir einhvern tímann að ég
hefði verið að leika mér að flugu
og kirkjugestir hefðu fylgst
meira með mér en prestinum.
Þegar þú varst farin að sjá
mjög illa gastu samt prjónað ull-
arsokka og á ég nokkra sem mér
þykir einstaklega vænt um og eru
þeir heitari en aðrir.
Amma þú varst stórglæsileg á
90 ára afmælinu þínu í sumar í
Fljótshlíðinni. Dagurinn var svo
fallegur og afmælið fullkomið í
alla staði. Fljótshlíðin og fjalla-
sýnin aldrei verið fegurri, ég trúi
því að það hafi bara verið fyrir
þig. Þú varst búin að segja að þú
myndir eiga afmæli og svo ekki
aftur. Eitthvað hafði þig dreymt
það. Svo varstu líka að lesa í bolla.
Þú vissir og sást eitthvað meira
en við hin og eru mörg dæmi sem
sanna það. Þú hafðir alltaf góð
tengsl við börnin mín og betri
langömmu gátu þau ekki átt.
Elsku besta amma mín, hjartans
þakkir fyrir hvað þú varst mér
kær í lífinu. Þú munt alltaf eiga
stóran stað í hjarta mér. Minning
þín lifir.
Þinn
Georg Pétur
Kristjánsson.
Amma Anna var mikill skör-
ungur og dugnaðarforkur, en
jafnframt glaðlynd, hlý og elsku-
leg. Þegar við heimsóttum hana
fundum við fyrir þeirri hlýju sem
hún bar til okkar og var hún
ávallt reiðubúin að aðstoða,
hlusta og gefa okkur barnabörn-
unum ráð. Hún sagði okkur
stundum áhugaverðar og
skemmtilegar sögur frá því í
gamla daga, ásamt því að rýna
inn í framtíðina með því að spá í
bolla fyrir okkur sem okkur þótti
mjög skemmtilegt.
Amma var kraftmikil kona og
ávallt til í að taka þátt í starfi og
leik með okkur unga fólkinu og
þrátt fyrir að vera um nírætt
gekk hún sem áður hratt yfir og
hvatti okkur áfram ef við vorum
orðin hæggeng. Á sama hátt
hvatti hún okkur til dáða með
áhugamálin og minnist Sóldís
þess þegar hún var í söngskólan-
um, þá nennti hún alltaf að hlusta
á hana æfa sig fyrir framan speg-
ilinn áður en hún keyrði hana á
æfingu og hvernig sem söngurinn
hljómaði hrósaði hún alltaf fyrir
góðan söng og fór þannig full
sjálfstrausts í söngskólann.
Það einkenndi ömmu hversu
hratt og ákveðið hún vildi fara yf-
ir og þegar við vorum í bílnum
með henni höfðum við alltaf ann-
að augað á hraðamælinum milli
þess sem skrafað var og hlegið.
Sérstaklega voru minnisstæðar
ferðirnar með henni á gömlu
góðu Mözdunni, það var ekkert
droll og vildi hún ávallt flýta sér á
áfangastað, hvort sem það var
austur að Núpi, á Hverfisgötuna
eða í Bólstaðarhlíðina. Stundum
þurfti aðeins að minna hana á
„smáatriði“ eins og að það væri
komið grænt eða rautt ljós á
gatnamótum og getum við hlegið
að því í dag þótt okkur hafi ekki
alltaf staðið á sama þá.
Þegar við heimsóttum ömmu
eftir að hún flutti til Reykjavíkur
passaði hún sem áður upp á að við
hefðum eitthvað fyrir stafni, sér-
staklega munum við eftir göngu-
ferðunum niður að tjörn þar sem
við gáfum öndunum brauð, sögu-
stundunum og ekki má gleyma
kaffihúsaferðunum eða þegar
hún laumaði að okkur pening til
að kaupa eitthvað gott. Það voru
aldrei til vandamál hjá ömmu, að-
eins verkefni sem þurfti að leysa,
enda drífandi og jákvæður per-
sónuleiki sem var til í allt sem
okkur krökkunum datt í hug að
gera með henni.
Við eigum einnig skemmtileg-
ar minningar frá aðfangadags-
kvöldunum með stórfjölskyld-
unni sem hún undirbjó og bauð
upp á troðfullt borð af kökum,
kaffi og súkkulaði. Hún var ein-
staklega gjafmild og passaði upp
á að allir fengju jólagjafir, börn,
barnabörn, barnabarnabörn og
fleiri til. Allt voru þetta nytsam-
legar gjafir sem hún hafði prjón-
að, saumað, málað eða keypt, og
akkúrat það sem vantaði og við
kunnum vel að meta. Við minn-
umst allra áramótanna sem við
áttum saman, það var alltaf líf og
fjör. Hún tók þátt í spilum, söng
og var enginn eftirbátur okkar
hinna þegar Páll Óskar fékk að
hljóma og dansað var í stofunni
fram eftir nóttu. Við lærðum það
hjá henni að aldur er bara hugtak
en hún var með orku og lífsgleði á
við ungling.
Við kveðjum ömmu og þökkum
fyrir dásamlegar stundir saman.
Guðlaugur Hrafn,
Sif, Anna Kristín
og Sóldís Guðbjörg.
Anna Guðjónsdóttir stendur
okkur fyrir hugskotssjónum,
prúðbúin og eftirvæntingarfull,
mætt manna fyrst í kaffisamsæti
Hlíðarendaættar í maí síðastliðn-
um, ásamt stórum hópi afkom-
enda. Anna var kát eins og æv-
inlega, og naut samverunnar við
annað fólk.
Minningarnar eru vel geymd-
ar um heimsóknir að Núpi í
Fljótshlíð, þar sem Anna og Pét-
ur frændi ráku myndarbú með
foreldrum hans, Guðmundi og
Guðrúnu. Þangað var ætíð
skemmtilegt að koma, líf og fjör á
stóru búi og í mörgu að snúast.
Börnin þeirra sjö á ýmsum aldri
auk aðkomubarna sem vörðu
sumrinu á Núpi.
Anna var harðdugleg að
hverju sem hún gekk, hvort sem
var um að ræða bústörf eða heim-
ilisstörf. Og þegar gesti bar að
garði varð henni ekki skotaskuld
úr því að dekka veisluborð í snar-
hasti.
Eftir að Anna og Pétur brugðu
búi og fluttu til Reykjavíkur var
unun að fylgjast með því hversu
mjög Anna naut lífsins og tók
virkan þátt í margvíslegu fé-
lagslífi. Hún keyrði bílinn sinn
um allt, synti og stundaði göngu-
ferðir og lifði lífinu lifandi.
Það mátti alltaf greina hjá
Önnu þakklæti fyrir að njóta
samvista með öðru fólki.
Við viljum þakka Önnu sam-
fylgdina og ógleymanlegar sam-
verustundir í gegnum tíðina. Af-
komendum hennar sendum við
okkar bestu kveðjur.
Marinella Haraldsdóttir,
Ragnheiður Jónsdóttir.