Morgunblaðið - 03.08.2012, Blaðsíða 31

vina og vandamanna og geta lítið
að gert til að lina sorg og þján-
ingu nema að vera til staðar.
Heiða okkar var ekki tilbúin að
kveðja svo skjótt því hún var ný-
flutt og ætlaði að njóta lífsins
nær dætrum sínum og vinum hér
í höfuðstaðnum eftir áralanga bú-
setu á Selfossi.
Kynni okkar vinkvennanna
hófust í 1. og 2. bekk unglinga-
deildar Miðbæjarskóla og síðar
Verslunardeild Hagaskóla og
hefur því varað í rúm 50 ár. Þá
var Heiða nýkomin frá Dan-
mörku og „talaði dönsku“ sem
þótti ekki amalegt á þeim árum
þegar fyrstu skrefin voru tekin í
dönskunáminu. Hún komst því
vel frá fyrstu prófunum en
dönskukennarinn og faðir henn-
ar, Jónas Eysteinsson, setti vel
ofan í við okkur hin fyrir slaka
frammistöðu í byrjun. Í minning-
unni komust þó flest okkar
skammlaust gegnum lokaprófið,
þökk sé góðri leiðsögn Jónasar
sem var einstakur kennari og
vinur. Heiða átti því ekki langt að
sækja kennaragenin og aðalstarf
hennar síðar á lífsleiðinni var
dönskukennsla við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands á Selfossi.
Við stofnuðum saumaklúbbinn
okkar fljótlega eftir gagnfræða-
prófið úr Hagaskóla og hittumst
samviskusamlega fyrstu árin án
þess þó að eftir okkur lægi mikið
af prjónlesi. Amstur daganna og
fjarlægðir urðu til þess að skipu-
lagið riðlaðist en ekki slitnaði
þráðurinn því alltaf þegar við
hittumst var eins og við hefðum
hist í gær.
Heiða var glaðlynd og báru
leiftrandi augun og fallega brosið
hennar þess glöggt vitni. Hún
var dálítill prakkari í sér sem
passaði svo listavel við freknurn-
ar og rauðbirkið hárið og gaman
var að gleðjast með henni og eiga
að vini. Og traustur vinur var
hún. Því var það okkur tilhlökk-
unarefni að fá hana aftur til
Reykjavíkur svo stefnumótin
gætu orðið tíðari. En eigi má
sköpum renna. Stuttu eftir að
Heiða hafði látið af störfum í vor
eftir farsælan kennsluferil og
flutt til Reykjavíkur var ljóst
hvert stefndi í veikindum hennar
en hún barðist fram á síðustu
stundu.
Nú er skarð fyrir skildi í litla
hópnum okkar en söknuðurinn
sárastur hjá dætrum hennar,
systkinum og fjölskyldum þeirra.
Við vottum þeim okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja þau og blessa á þessum
erfiðu tímum.
Við leiðarlok streyma minn-
ingar í gegnum hugann sem
munu ylja okkur um ókomin ár
og viðhalda minningunni um
Heiðu okkar. Við kveðjum kæra
vinkonu og þökkum henni sam-
fylgdina í gegnum árin.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi.
Og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Erla Ólafs,
Ingibjörg Norberg,
Ingibjörg Sveinsdóttir,
Þorbjörg Valdimarsdóttir,
Þórunn Blöndal
og Þórunn Hafstein.
Í dag er til moldar borin fyrr-
verandi eiginkona mín, Aðalheið-
ur Jónasdóttir. Kostir hennar
voru margir. Fyrst og fremst var
hún góð móðir og hélt gott heim-
ili fyrir fjölskyldu sína. Aðrir
hæfileikar auðguðu einnig líf
hennar. Hún var í kirkjukór Bú-
staðasóknar þegar við kynnt-
umst og þegar við fluttumst á
Selfoss gekk hún til liðs við
kirkjukórinn þar. Eins hafði hún
yndi af myndlist og hún hafði
námshæfileika. Hún byrjaði að
kenna dönsku við Gagnfræða-
skólann í Hveragerði. Upp úr því
hóf hún nám til stúdentsprófs að
áeggjan menntafrömuðanna og
skólastjórahjónanna Ásdísar og
Valgarðs. Hún varð að lokum
dönskukennari með full réttindi
við Fjölbrautaskólann á Selfossi.
Við þetta tækifæri verð ég að
minnast foreldra hennar. Faðir
hennar var Jónas Eysteinsson
barnakennari og seinna kennari
við Verslunarskóla Íslands.
Hann var um tíma framkvæmda-
stjóri Norræna félagsins. Jónas
var góður maður heim að sækja
og glaður á góðri stund svo
minnti mig á íslenskan bónda.
Móðir Aðalheiðar var Guðrún
Vilborg Guðmundsdóttir og var
hún mikil húsmóðir. Ég kom
aldrei svo til borðs hjá þeim hjón-
um að ekki yrði veisla og þá var
það ekki maturinn sem öllu réði
heldur viðhorfið og höfðings-
skapurinn hjá Guðrúnu. Hún var
mikil handverkskona og voru öll
hennar verk með miklum mynd-
arskap. Blessuð sé minning
þeirra.
Við Aðalheiður skildum 1985
og tók ég því mjög alvarlega.
Okkur var þriggja barna auðið, –
Hrefnu, Vilborgar og Jóhönnu og
barnabörnin eru sjö. Börn
Hrefnu eru Ragnheiður Sara,
Adam Karl og Hrafn Helgi. Börn
Vilborgar eru Kristín Björt og
Benedikt Óli. Börn Jóhönnu eru
Áróra Björk og Inga Heiða.
Kæru dætur, tengdasynir og
barnabörn, samúð mín er öll með
ykkur eftir þennan missi. En við
verðum að sættast við orðinn
hlut. Ég bið ykkur að minnast
Aðalheiðar með orðunum: Ég lifi
og þér munuð lifa.
Benedikt Jóhannsson
(Benni).
Í dag kveðjum við Aðalheiði
Jónasdóttur, eða Heiðu, vinkonu
og samkennara okkar til meira
en tuttugu ára við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands. Heiða kom til
starfa 1988 þegar skólinn var far-
inn að stækka ört, og við dönsku-
kennararnir sem fyrir vorum
gátum ekki lengur sinnt allri
kennslunni. Heiða hafði þá starf-
að á skrifstofu í mörg ár, en hafði
öðlast reynslu af því að kenna
dönsku í framhaldsdeildinni við
grunnskólann í Hveragerði.
Heiða fann að kennarastarfið
átti vel við hana og hún ákvað því
að fara til náms við Háskóla Ís-
lands til að verða löggiltur
dönskukennari. Hún var í fullri
kennslu meðfram námi og fór oft
í viku til Reykjavíkur til að sækja
tíma. Það kom stundum fyrir að
starfsmenn HÍ höfðu gleymt að
láta hana vita þegar kennsla féll
niður til dæmis vegna veikinda.
Hún tók því með ótrúlegu jafn-
aðargeði að háskólinn skyldi
sýna henni svona mikið tillits-
leysi. Með mikilli einbeitingu og
dugnaði tókst Heiðu að ljúka
námi sínu 1997. Heiðu þótti vænt
um starfið sitt og náði góðu sam-
bandi við nemendur sem er kost-
ur góðra kennara. Hún sinnti
starfi sínu alla tíð af alúð og ein-
lægni.
Það hefur verið hefð í mörg ár,
að við dönskukennararnir hitt-
umst á vorin til að fagna skóla-
lokum. Þar sem Heiða var búin
að koma upp börnum sínum og
bjó ein hittumst við yfirleitt
heima hjá henni og þá fengum við
góðan frið til að spjalla. Þegar
mikið var um að vera í dönsku
konungsfjölskyldunni hittumst
við líka hjá Heiðu og horfðum
saman á beina útsendingu frá
brúðkaupi eða skírn. Heiða kunni
að búa til réttu umgjörðina um
veisluna okkar og var búin að
taka nokkra daga í það að skipu-
leggja matseðilinn, og væntingar
okkar til matarins brugðust ekki
því maturinn var alltaf bæði
bragðgóður og girnilegur. Við
hittumst síðast í vor heima hjá
mér til að fagna sumarkomunni,
en ekki síst til að þakka Heiðu
samstarfið í tvo áratugi. Þá var
hún orðin mjög veik, en bar sig
vel og naut þess að vera með okk-
ur.
Heiða var mjög glæsileg kona
og það var reisn yfir henni alveg
fram í andlátið. Hún var ávallt
vel tilhöfð og fallega klædd. Hún
hafði fallega og sterka söngrödd
og naut sín vel þegar starfsmenn
skólans komu saman til að
skemmta sér. Hún söng lengi í
kirkjukór Selfosskirkju og hún
sagði mér stuttu áður en hún lést
að þar hefði hún sungið í 16 ár. Í
mínum huga er það ótrúleg fórn-
fýsi, að vilja binda sig svona lengi
við að syngja aðra hverja helgi í
kirkju. Fyrir Heiðu var þetta
sjálfsagt mál, enda var söngurinn
nauðsynlegur hluti af lífi hennar.
Ég kynntist Heiðu nokkuð vel
og við urðum það nánar vinkon-
ur, að hún trúði mér fyrir ýmsu
sem ég mátti ekki fara lengra
með. Heiða var opin og hafði
gaman af því að segja frá, og hún
leyfði okkur að fylgjast vel með
því sem var fréttnæmt í fjöl-
skyldu hennar.
Dætrunum og öðrum aðstand-
endum Heiðu vil ég votta samúð
mína nú, þegar samstarfskona
okkar og vinkona til margra ára
er kvödd. Blessuð sé minning
Heiðu, hennar verður saknað í
dönskudeildinni og á kennara-
stofunni.
Elísabet Valtýsdóttir.
Aðalheiður Jónasdóttir sam-
kennari og samstarfsmaður okk-
ar er látin. Hún var með okkur í
Fjölbrautaskóla Suðurlands
(FSu) frá upphafi. Fyrst sem
nemandi í öldungadeildinni góðu
meðan sú deild var og hét og síð-
an einnig í námi í dagskólanum.
Hún kenndi dönsku við Iðnskól-
ann á Selfossi 1978-1979 og við
Gagnfræðaskólann í Hveragerði
frá 1981-1984.
Eftir stúdentspróf frá FSu í
desember 1985 stundaði hún nám
við Háskóla Íslands í dönsku og
lauk BA-prófi og námi í uppeldis-
og kennslufræðum í febrúar
1997. Aðalheiður (Heiða) byrjaði
að kenna hjá okkur 1988 meðan
hún stundaði háskólanámið. Hún
kenndi eingöngu dönsku við skól-
ann.
Heiða var mjög farsæll kenn-
ari. Kennslan átti vel við hana og
hún var jákvæð, sanngjörn og
elskuleg í viðmóti, bæði gagnvart
nemendum og samstarfsfólki.
Aðalheiður var virk í skóla-
starfinu og hafði gaman af að
taka þátt í atburðum og uppá-
komum á vegum skólans. Ég
man vel eftir skemmtilegum bún-
ingum sem hún klæddist á „Fló-
afárinu“.
Hún var ein af þeim fyrstu
sem tóku þátt í erlendum sam-
skiptum á vegum skólans og fór
m.a. í eftirminnilega ferð með
nemendahóp til Noregs vorið
1997.
Það var gaman að vinna með
Heiðu þegar við tvö vorum
veislustjórar á „Sigurðarkviðu“
er Sigurður skólameistari var
kvaddur. Hún var glæsilegur og
skemmtilegur veislustjóri.
Aðalheiður var ein af okkur í
FSu, hún vildi öllum vel, nem-
endum, starfsfólki og skólanum.
Henni þótti vænt um sinn vinnu-
stað.
Aðalheiður lét af störfum við
skólann á afmælisdaginn sinn 6.
febrúar 2012 þegar hún varð 67
ára, þá kvöddum við hana og
þökkuðum fyrir gott samstarf en
nú er Aðalheiður horfin frá okk-
ur. Krabbameinið, sá skaðvaldur,
tók hana frá okkur. Við söknum
hennar, hún var sterkur hlekkur
í liðsheildinni. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Starfsfólk Fjölbrautaskóla
Suðurlands vottar dætrum Aðal-
heiðar, systkinum og öllum öðr-
um aðstandendum hennar inni-
lega samúð.
Örlygur Karlsson,
skólameistari Fjölbrauta-
skóla Suðurlands.
 Fleiri minningargreinar
um Aðalheiði Jónasdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 2012
✝ Aðalheiður Að-alsteinsdóttir
Malmquist fæddist
í Skuggahlíð í
Norðfjarðarsveit
16. febrúar 1930.
Hún lést á sjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 28. júlí 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Aðalsteinn
Jónsson, f. 12.
ágúst 1903, bóndi á
Ormsstöðum í Norðfjarðarsveit,
og Þorgerður Hermannsdóttir,
f. 17. júlí 1891 í Skuggahlíð í
Norðfjarðarsveit. Hálfsystkini
Aðalheiðar eru Hulda Að-
alsteinsdóttir, f. 25. september
1942, og Jón Þór Aðalsteinsson,
f. 2. febrúar 1949.
Aðalheiður giftist árið 1954
Finni Þóri Björnssyni Malm-
quist, f. 24. desember 1930, d.
7. janúar 2010, frá Búðareyri
við Reyðarfjörð. Börn þeirra
eru: 1) Þorgerður Malmquist, f.
1959, gift Ragnari M. Sverr-
issyni, f. 1957. Þau búa í Nes-
kaupstað. Börn þeirra eru Jó-
kaupstað. Þar með hófst starfs-
ferill Aðalheiðar hjá Pósti og
síma; starfsferill sem átti eftir
að standa næstu áratugina. Ár-
ið 1953 var hún fengin til að
leysa af á símstöðinni á Reyð-
arfirði, og þar kynntist hún
Finni Malmquist, sem ári síðar
varð eiginmaður hennar. Finn-
ur var þá rafveitustjóri á Reyð-
arfirði. Þar bjuggu þau til 1961,
en fluttu þá til Akraness. Þar
starfaði Aðalheiður á símstöð-
inni og síðar á pósthúsinu, en
Finnur var vélstjóri á ýmsum
bátum og skipum, og eftir það í
Sementsverksmiðju ríkisins.
Aðalheiður og Finnur fluttu aft-
ur á heimaslóðir árið 1997 og
bjuggu fyrst við Hlíðargötu í
Neskaupstað, en síðan í Breiða-
bliki, þjónustuíbúðum fyrir
aldraða við Fjórðungssjúkra-
húsið.
Aðalheiður var mikil
hannyrðakona og hafði unun af
því að sauma og prjóna. Eftir
hana liggur mikill fjöldi klæða
og alls kyns muna, og börnin og
barnabörnin hafa fengið að
njóta þeirra í gegnum árin.
Blómarækt og garðyrkja var
henni einnig hugleikin.
Síðustu ár ævi sinnar dvöldu
þau Finnur og Aðalheiður í
góðu yfirlæti á hjúkrunardeild
Fjórðungssjúkrahússins. Útför
Aðalheiðar verður gerð frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 3.
ágúst 2012, kl. 11.
hanna Kristín, f.
1975, sonur hennar
Mikael Natan, f.
1998, Karen, f.
1983, Arna Mekk-
ín, f. 1987, og Hug-
inn, f. 1990. 2)
Björn F. Malm-
quist, f. 1964,
kvæntur Kristínu
Briem, f. 1964. Þau
búa í Reykjavík.
Börn þeirra eru
Finnur Helgi, f. 1997, og Edda
Katrín, f. 1999.
Fyrstu tíu ár ævi sinnar bjó
Aðalheiður í Skuggahlíð ásamt
móður sinni, Þorgerði, en þeg-
ar skólaganga Aðalheiðar hófst,
í barnaskólanum í Neskaupstað,
bjuggu þær mæðgur hjá systur
Þorgerðar, Sigurbjörgu Her-
mannsdóttur. Nítján ára gömul
fór Aðalheiður í Húsmæðra-
skólann á Varmalandi í Borg-
arfirði og sumarið eftir gerðist
hún kaupakona í Hjarðarholti í
Stafholtstungum. Hún kom svo
aftur heim um haustið og hóf
þá störf á símstöðinni í Nes-
Það var erfið raun fyrir móð-
ur mína þegar eiginmaður
hennar (og faðir minn) veiktist
hastarlega og varð öryrki upp
úr þeim veikindum. En þá raun
stóðst hún, rétt eins og flestar
aðrar sem lífið lagði fyrir hana
á langri ævi.
Fáar silfurskeiðar voru í boði
á þeim tíma sem móðir mín var
að vaxa úr grasi; hún var eina
barn einstæðrar móður í Norð-
firði á fjórða áratug síðustu ald-
ar og þótt mamma hafi sjaldan
talað um það get ég ímyndað
mér að líf þeirra hafi á stundum
verið erfitt.
En ég get líka ímyndað mér
að það hafi verið gaman hjá
mömmu þegar hún var beðin
um að fara til Reyðarfjarðar ár-
ið 1953, þá tuttugu og þriggja
ára gömul, til að leysa af á sím-
stöðinni þar. Á Reyðarfirði
kynntist hún nefnilega rafveitu-
stjóranum í bænum, honum
Finni Malmquist. Ári síðar voru
þau orðin hjón og framtíðin
brosti við þeim. Þorgerður,
stóra systir mín, fæddist á
Reyðarfirði og ég kom í heim-
inn á Akranesi nokkrum árum
síðar.
Hraðspólum fimmtíu ár fram
í tímann, til haustsins 2004,
þegar mamma og pabbi héldu
upp á gullbrúðkaupið. Lífið
hafði sett sitt mark á þau, rétt
eins og alla aðra, en ég man að
þau ljómuðu bæði þegar þau
litu yfir afkomendahópinn, þau
hafa kannski hugsað með sér að
allt þetta basl hafi þó ekki verið
til einskis. Þegar pabbi var á
sjónum, stundum svo vikum
skipti, og mamma þurfti að
halda heimili auk þess að sinna
eigin starfi; þegar pabbi veiktist
og mamma sat hjá honum dag
eftir dag; þegar tekjur þeirra
drógust saman í kjölfarið og
það þurfti að velta hverri krónu
fyrir sér.
Allt þetta var orðið að minn-
ingum haustið 2004; það var
farið að húma að kvöldi og þau
sáu fram á að geta notið síðustu
áranna saman. Og það gerðu
þau.
Takk fyrir minningarnar,
elsku mamma, og takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Ég er
viss um að pabbi hefur tekið vel
á móti þér.
Björn Malmquist.
Ég kynntist Aðalheiði fyrir
rétt tæpum 20 árum. Við Björn
höfðum verið að draga okkur
saman um sumarið og þetta var
fyrsta heimsókn mín til foreldra
hans, sem bjuggu þá á Akra-
nesi. Það var sunnudagur og
alvörusunnudagssteik á borðum.
Þá og alla tíð síðan tóku á móti
mér opnir armar og mikill kær-
leikur er við hittumst. Maður
velur sér hvorki fjölskyldu né
tengdafólk, en strax eftir þenn-
an fyrsta fund fann ég að fjöl-
skylda Björns hlaut upp til hópa
að vera úrvalsfólk og komst
fljótlega að því að sú var raunin.
Aðalheiður var vel gefin og
víðlesin kona. Hún var sterkur
námsmaður en möguleikar á
framhaldsnámi voru ekki miklir
á þeim tíma og stolt fylgdist
hún með börnum sínum og
barnabörnum ganga lengri
menntaveg en hún átti kost á.
Þrátt fyrir hratt þverrandi lík-
amlega heilsu síðastliðin ár
fylgdist Aðalheiður vel með
málefnum líðandi stundar og
var að auki stálminnug og við-
ræðugóð. Hún lá ekki á skoð-
unum sínum og hafði trúlega
lúmskt gaman af því að vera á
öndverðum meiði við viðmæl-
andann, því þannig urðu heitar
umræður um málefnið, hvort
sem rætt var um pólitík, bók-
menntir eða tónfegurð söng-
radda íslenskra tenóra. Aðal-
heiður var mjög handlagin og
ófáar peysurnar í skápum okkar
eru handverk hennar. Það
gladdi hana að gefa og hún
sendi gjarnan vinum og ætt-
ingjum tækifærisgjafir, en
styrkti einnig ákveðin málefni
og naut m.a. Fjórðungssjúkra-
húsið í Neskaupstað gjafmildi
hennar.
Við Björn höfum sl. tvo ára-
tugi lengstum búið í öðrum
landshluta eða öðru landi en
Finnur og Aðalheiður. Eftir al-
varlegt bílslys þar sem þau
hjónin meiddust bæði nokkuð
illa fluttust þau aftur austur og
nutu þess að vera nær Þorgerði,
sem var þeirra stoð og stytta
allar götur síðan. Nýlega hitti
ég aldraða móður ítalskrar vin-
konu minnar og spurði sú gamla
mig um hagi íslenskra vin-
kvenna okkar. „Mamma mia“,
hrópaði hún upp yfir sig er hún
frétti af einstöku branaláni
einnar þeirra, sem á ekki bara
fjögur börn, heldur fjórar dæt-
ur. Ekki er þó allt unnið með
fjöldanum og Þorgerður sinnti
foreldrum sínum örugglega á
við fjórar dætur.
Ég kveð Aðalheiði með sökn-
uði. Enda þótt hann sé sár ber
söknuðurinn vott um að það
sem maður átti var mikils virði.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Vald. Briem)
Kristín Briem.
Aðalheiður
Aðalsteinsdóttir
Malmquist