Morgunblaðið - 17.10.2012, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 2012
✝ Friðrik Stef-ánsson fæddist
á Laugalandi í
Eyjafirði 11. júní
1949. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 9. októ-
ber 2012.
Foreldrar hans
voru Stefán Björns-
son frá Grjótnesi á
Melrakkasléttu,
Norður-Þingeyjarsýslu, f. 8.
mars 1914, d. 3. febrúar 2009,
endurskoðandi hjá Skattstofu
Hafnarfjarðar og Skattstofu
Reykjavíkur og Svanhvít Frið-
riksdóttir frá Efri-Hólum í
Núpasveit, Norður-Þingeyj-
arsýslu f. 27. september 1916, d.
6. nóvember 2009, lektor við
Kennaraháskóla Íslands. Systk-
ini Friðriks eru Björn f. 26. jan-
úar 1955 og Guðrún f. 7. júlí
1957. Þann 16. september 1972
kvæntist Friðrik Sigríði Hjálm-
arsdóttur, kennara. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Svanhvít,
sagnfræðingur frá HÍ og master
í almannatengslum
frá University of
Westminster, f. 19.
október 1978, gift
Jóni Ólafi Sigurjóns-
syni tannlækni, f. 2.
apríl 1975. 2) Hjálm-
ar, sagnfræðinemi
við HÍ, f. 22. mars
1988. 13. júlí 2001
kvæntist Friðrik
Samruai Donkanha.
Friðrik var stúd-
ent frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1970. Viðskiptafræð-
ingur frá HÍ 1976. Friðrik kenndi
við Gagnfræðaskóla Austurbæjar
haustið 1970 og Miðskóla Pat-
reksfjarðar 1971. Var fulltrúi hjá
rannsóknardeild Ríkisskattstjóra
1976-77. Fjármálastjóri hjá Kar-
nabæ hf. árið 1977. Friðrik stofn-
aði fasteignasöluna Þingholt árið
1977 og starfrækti hana næstu
áratugina. Friðrik var einn af
stofnendum Félags fasteignasala,
stofnað 5. júlí 1983.
Útför Friðriks fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 17. október
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku pabbi minn er látinn
langt fyrir aldur fram. Foreldrar
hans létust fyrir þremur árum á
tíræðisaldri og ég taldi að ég ætti
eftir tugi ára í þessari jarðvist
með honum elsku pabba mínum.
Það sýnir að ekkert er sjálfsagt í
þessum heimi og ástvinir eru ekki
eilífir. Ég vildi óska þess að ég
hefði gert mér betur grein fyrir
því.
Þegar ég var lítil stelpa fannst
mér ég eiga besta pabba í heimi.
Ég var mikil pabbastelpa og þeg-
ar hann kom heim úr vinnunni
hljóp ég til hans og stökk upp í
fangið á honum. Eftir mat þurfti
pabbi minn oft að fara að sýna
íbúðir á kvöldin en hann var fast-
eignasali. Til að geta eytt meiri
tíma með mér tók hann mig oft
með sér en ég hafði virkilega
gaman af því. Ég hef alltaf verið
forvitin og fannst gaman að sjá
hvernig annað fólki byggi. Það má
í raun segja að ég hafi verið orðin
útlærður fasteignasali tíu ára.
Pabba mínum var mjög annt
um nám okkar systkina og lagði
áherslu á að við menntuðum okk-
ur. Hann var mjög góður í ís-
lensku og las alltaf yfir ritgerðir
fyrir mig. Við áttum góðan tíma
saman þegar við lásum saman yfir
BA-ritgerðina mína í sagnfræði.
Hann talaði alltaf um að ég ætti að
tileinka mér knappan stíl eins og í
Íslendingasögunum, það væri
besti stíllinn. Pabbi var alltaf góð-
ur að gefa mér ráð og það var gott
að leita til hans. Hann var ótrú-
lega fyndinn, skemmtilegur og
orðheppinn maður. Við áttum
margt sameiginlegt eins og ferða-
lög, „gourmet“-mat og falleg föt.
Þegar ég bjó í London kom pabbi
oft að heimsækja mig. Við fórum á
söfn, á góða veitingastaði og í
uppáhaldsbúðina hans, The Cor-
dings, þar sem breskir aðalsmenn
hafa keypt vönduð og falleg föt í
yfir 100 ár. Þetta fannst okkur
gaman.
Ein mín besta minning sem ég
mun ávallt varðveita er þegar við
fórum þrjú saman, ég, pabbi og
amma, til Rómar í tilefni af 90 ára
afmæli hennar. Pabbi sagði að all-
ir yrðu að fara til Rómar áður en
þeir kveddu þennan heim. Við
leigðum okkur íbúð við ána Te-
vere og nutum lífsins í borginni ei-
lífu í 10 daga. Gengum í gegnum
Forum Romanum, óskuðum okk-
ur við Trevi-gosbrunn og drukk-
um kaffi á Navona-torgi. Þetta
var dýrmætur tími sem ég mun
geyma í hjarta mínu.
Þú varst góður pabbi og ég veit
að við bróðir minn vorum auga-
steinarnir þínir. Þú varst dugleg-
ur að fara að leiði ömmu og afa og
fórst þangað síðast laugardaginn
áður en þú lést. Ég ætla að vona
að þau taki vel á móti þér og passi
þig núna. Það er hryllilega sárt að
kveðja þig elsku pabbi minn, það
var svo margt ósagt.
Svanhvít Friðriksdóttir.
Blessuð sé minning Friðriks
Stefánssonar. Við áttum saman 27
ár og tvö mannvænleg börn, mér
er ljúft og skylt að minnast hans
með virðingu. Ég minnist hans
fyrir hve góður og umhyggjusam-
ur faðir hann var. Friðrik var vel
gefinn og vel lesinn maður. Hann
var skemmtilegur í góðra vina
hópi og hrókur alls fagnaðar.
Friðrik var sérstaklega mikill fag-
urkeri, sama hvort var um heimili,
klæðaburð eða bíla að ræða. Alltaf
óaðfinnanlegur til fara og bílarnir
stífbónaðir, hann gekk jafnvel svo
langt að nota persneskar mottur í
stað hefðbundinna gúmmímotta í
bílinn. Sérstakt dálæti hafði hann
á Ítalíu og öllu ítölsku. Mikill list-
unnandi.
Hvar sem hann kom erlendis
var honum ævinlega tekið sem að-
albornum og fékk þar af leiðandi
fyrsta flokks þjónustu. Hann var
frá miklu menningarheimili þar
sem arfleifð íslenskrar sveita-
menningar var í hávegum höfð.
Þar voru málin rædd í þaula og oft
glatt á hjalla. Það var mikið áfall
fyrir fjölskylduna þegar hann
lenti í alvarlegu bílslysi fyrir 32
árum og í kjölfarið dró hann sig
smátt og smátt til hlés, sérstak-
lega hin síðari ár. Ég kýs að minn-
ast hans fyrir alla hans góðu kosti
og bið alla góða vætti að vernda
börnin okkar í þessum sorglegu
aðstæðum. Alltaf er mjög erfitt
þegar foreldrar falla frá fyrir-
varalaust á besta aldri.
Sigríður Hjálmarsdóttir.
Í æsku áttum við sem hér höld-
um á penna og Friðrik Stefánsson
með okkur einstakan vinskap.
Þegar við vinirnir sem eftir erum
settumst niður við andlát hans til
þess að ræða fornvin okkar kom
margt upp í hugann. Við sáum
hann fyrir okkur eins og hann var
þegar við kynntumst liðlega 16
ára. Hann var ábyrgur og heil-
steyptur vinur. Hann var vel gef-
inn og skemmtilegur. Frásagnar-
gáfunni var viðbrugðið. Hann var
næmur gagnvart umhverfinu og
almennt umtalsgóður um náung-
ann. Hann hafði dálítið súrreal-
íska sýn á lífið sem hjálpaði hon-
um að fara óhefðbundnar leiðir,
hvort sem það varð honum til
góðs eða ekki. Hvað sem öðru líð-
ur hugsaði hann fyrir sjálfan sig
hvort sem við hinir þættumst vita
betur eða ekki. Þessi eiginleiki
var stundum kallaður þrjóska af
þeim sem ekki þekktu til.
Friðrik var ekki fullkominn
maður, langt frá því. Hann átti
það t.d. til að vera dálítið dulur
sem gat farið í taugarnar á okkur
hinum sem vorum meira gefnir
fyrir dramatíkina. Þá átti hann til
vissa hneigð til framsóknar-
mennsku sem var allt að því ófyr-
irgefanleg. Hann sást ekki alltaf
fyrir þegar vel lá á honum. Það
gerði ekkert til á meðan gamanið
var græskulaust en það varð löst-
ur þegar árin færðust yfir og
gamanið fór að kárna. Einn góðan
veðurdag urðum við allir þrír að
horfast í augu við að djókurinn
var búinn. Við fórum hver sína
leið og smám saman rofnaði sam-
band okkar við Friðrik. Síðustu
fimmtán árin var hann okkur
meir eða minna ókunnugur mað-
ur. Það breytir engu um það að
minningin um náinn vin um ára-
tuga skeið mun lifa áfram með
okkur.
Við sendum börnum hans og
eftirlifandi eiginkonu sem og fjöl-
skyldunni allri einlægar samúðar-
kveðjur.
Árni og Geir.
Fallinn er frá heiðursmaðurinn
Friðrik Stefánsson sem starfaði
sem löggiltur fasteignasali lengst
af sínum starfsferli en hann var
einn af stofnendum Félags fast-
eignasala og sat í stjórn félagsins
í nokkur ár. Friðrik, sem bæði var
löggiltur fasteignasali og við-
skiptafræðingur, lagði á sig mikið
og óeigingjarnt starf fyrir 29 ár-
um við stofnun félagsins. Hann
taldi mikilvægt að fasteignasalar
stofnuðu félag þannig að þeir
stæðu þéttar saman og ynnu að
fagmennsku og vandvirkni við
fasteignasölu auk þess að gera
stöðu viðskiptavina fasteignasala
tryggari. Friðrik sinnti auk
stjórnarstarfa margháttuðum
trúnaðarstörfum gegnum árin
fyrir hönd félagsins sem öll voru
unnin af miklum heiðarleika og
þekkingu auk þess sem hann var
ávallt boðinn og búinn að veita lið-
sinni við úrlausn vandasamra
mála sem upp komu innan félags-
ins. Að leiðarlokum viljum við
þakka Friðriki öll hans góðu verk
í okkar þágu. Vottum við fjöl-
skyldu hans okkar dýpstu samúð.
F.h stjórnar FF,
Grétar Jónasson,
framkvæmdastjóri FF.
Friðrik Stefánsson
✝ Snorri Jónssonfæddist í Reykja-
vík 7. desember 1966.
Hann lést á heimili
sínu að Grundarlandi
17 5. október 2012.
Foreldrar hans
voru Dolly E. Nielsen,
f. 30.7. 1943, og Jón
Ólafsson, f. 1.3. 1940,
d. 31.5. 2007. Snorri
átti einn albróður,
Trausta, f. 4.9. 1968, d. 3.4. 1996.
Sammæðra Snorra er Stella Ingi-
björg Leifsdóttir, f. 4.10. 1964,
maki Davíð Jón Ingibjartsson.
Börn þeirra eru Aðalheiður Erla,
Berglind Rós og Ingibjartur
Bjarni.
Jón og Dollý
skildu. Seinni maður
Dollýjar er Pétur
Sveinsson, f. 24.9.
1936.
Snorri var þroska-
heftur og bjó á Kópa-
vogshæli frá fjögurra
ára aldri fram á full-
orðinsár þegar hann
fluttist í Sambýlið
Stigahlíð 54 og frá
1996 hefur hann búið í Sambýlinu
að Grundarlandi 17. Hann vann í
Hæfingarstöðinni Bjarkarási.
Snorri verður jarðsunginn frá
Kapellunni í Fossvogskirkju í
dag, 17. október 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rekur.
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér
tekur.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Elsku Snorri.
Þá er lokið þínu erfiða lífi. Þú
varst alltaf kátur og glaður. Brost-
ir þínu blíðasta, hvernig svo sem
líðan þín var og varst ánægður í
vinnunni þinni á Bjarkarási. Núna
ertu kominn til pabba og Trausta
bróður og þeir hafa eflaust tekið
vel á móti þér.
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól,
að fótskör guðs, að lambsins dýrðarstól,
og setjast loks á silfurbláa tjörn
og syngja fyrir lítil englabörn.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Hvíl í friði.
Kveðja,
mamma.
Hann Snorri minn var ekki al-
veg eins og allir hinir, hann var
bara lítill drengur sem varð aldrei
fullorðinn, en hann var svo ynd-
islegur eins og hann var. Hann var
þroskaheftur og fór þess vegna
ungur á Kópavogshælið og þaðan
á sambýli. Síðustu 16 árin bjó hann
á sambýlinu í Grundarlandi 17,
þar var virkilega vel hugsað um
hann og honum leið afskaplega vel
þar. Hann átti sitt eigið afdrep eða
leiksvæði í litlum skúr úti í garði,
þar gat hann dundað sér heillengi
við að „taka til“ eða taka allt út úr
skúrnum og setja inn aftur. Snorri
var mikið fyrir að hafa allt í röð og
reglu og þegar hann kom heim til
mín var þetta líka aðalmálið að
sækja bílana og púslin og svo byrj-
aði hann á að taka alla bílana upp,
raða þeim og ganga svo frá þeim
aftur á réttan stað og svo voru öll
púslin tekin upp og hvert fyrir sig
púslað og svo átti að setja þetta
allt í skápinn aftur og sagði hann
þá: „Jæja, búinn, setti’ ann
þarna.“ Snorri átti erfitt með tal,
en hann vissi samt alltaf hvað
hann vildi, ef ég bauð honum eitt-
hvað sem hann vildi ekki varð
hann niðurlútur og sagði neeeiii en
þegar honum var boðið eitthvað
sem honum líkaði vel lyftist hann
allur upp og brosti út að eyrum og
dró mig af stað til að ná í það. Þeg-
ar ég kom í heimsókn til hans varð
hann alltaf svo ánægður og hljóp
af stað til að ná í úlpuna sína af því
að hann langaði að fá að fara í
smábíltúr.
Ég veit að hans verður sárt
saknað af vinum sínum og sambýl-
ingum í Grundarlandi. Í hjarta
mínu geymi ég minningu um „lít-
inn“ strák, sem brosti allan hring-
inn þegar stóra systir kom í heim-
sókn og gerði eitthvað fyrir hann.
Blessuð sé minning hans
Kveðja frá stóru systur,
Stella Leifsdóttir.
Kæri Snorri minn.
Mín fyrstu kynni af þér voru á
Kópavogshæli þar sem þú bjóst.
Ég var nýbyrjuð að vinna þarna á
næstu deild. Mér er svo minnis-
stætt þegar þú varst að reyna að
læra að hjóla, mikið varstu glaður;
hrópaðir ég gat það, ég gat það (ég
galt það). Já Snorri minn, síðan
liðu mörg ár þar til við hittumst
aftur og þá á sambýlinu Grund-
arlandi 17. Þú komst til okkar árið
1997. Ég held að þú hafir byrjað
að blómstra hjá okkur, þú og
heimilið gerðuð mikið saman, t.d.
fórum við í utanlandsferðir og allt-
af mikið skemmtilegt að gerast
hjá okkur. Þú fórst ekki svo fáa
bíltúrana með mér, komst heim til
mín í kaffi sem þér fannst ekki
dónalegt að fá. Nokkur skipti
eyddirðu jólunum hjá mér og
tókst upp jólapakkana með börn-
unum mínum, helst vildirðu fá alla
pakkana sem voru undir trénu.
Snorri minn, ég kveð þig með
þakklæti fyrir að hafa kynnst þér.
Kveðja,
Björg Loftsdóttir.
Það var snemma vors árið 1998
að Snorri Jónsson flutti inn á sam-
býlið Grundarlandi 17, þá 32 ára
að aldri. Hann hafði lengst af búið
á Kópavogshæli, en um tveggja
ára bil bjó hann á sambýlinu
Stigahlíð 54.
Frá því Snorri flutti í Grund-
arlandið fylgdist starfsfólkið með
honum eflast og vaxa ár frá ári,
hann fór æ meira að láta til sín
taka og varð virkari og félagslynd-
ari eftir því sem á leið. Við fórum
að kynnast húmornum og hlátr-
inum hans og nú síðast sönggleð-
inni. Hann söng mikið í sumar og
fram á haust, trallaði og hló á víxl,
sló sér svo á lær af tómri ham-
ingju, svo ekki var annað hægt en
að syngja og hlæja með. Hvern
dag kom hann heim hress og kát-
ur, alltaf jafn ánægður yfir smáu
hlutunum, bíltúrnum, innkaupa-
ferðinni, kaffihúsi, Kringluferð
eða góðum göngutúr. Hvellur
hláturinn, ljómandi andlitið og
minnisstæð lýsingarorðin hans
Snorra þegar hann lýsti hraða,
hvort sem um var að ræða bíla eða
reiðhjól, hlaupandi íþróttafólk eða
eitthvað annað óskylt sem honum
fannst fara hratt eða skutlast af
krafti, þessi gleði mun lifa í end-
urminningunni. Lýsingarnar gátu
ekki annað en framkallað bros og
jákvæð viðbrögð, gleðin svo ein-
læg. Orkan í göngutúrunum,
krafturinn í innkaupaferðunum;
við máttum hafa okkur öll við til að
halda í við hann, ekki síst þegar
kom að því að raða í innkaupakerr-
una eða upp úr henni á færibandið.
Honum var illa við allan sóðaskap
og fussaði mikið og sussaði áður en
hann greip sópinn til að fjarlægja
matarleifar undan borðstofuborð-
inu, laufið úr garðinum eða skófl-
una til að moka snjónum frá hús-
inu. Alltaf mættur á staðinn og
tilbúinn til verka, tilbúinn að
hjálpa. Það var sjaldan lognmolla í
kringum Snorra. Hann þurfti helst
að hafa eitthvað fyrir stafni, það
fylgdi honum þessi óbilandi kraft-
ur og ævinlega var stutt í brosið.
Alltaf öðru hverju bættust ný orð í
orðaforðann, þannig að hann
leyndi á sér. Auk þess var hann
ákaflega lunkinn þegar kom að því
að nálgast það sem freistaði hans,
hann átti mörg góð ráð og dýr.
Þannig var ekki annað hægt en að
dást að útsjónarsemi hans, þegar
tækifæri gáfust til að næla sér í
eitthvað girnilegt.
Og snyrtimenni var hann fram í
fingurgóma, fyrsta morgunverkið
var að búa um rúmið, jafnvel þenn-
an síðasta laugardagsmorgun,
morguninn sem hann kvaddi. Föt-
in voru samanbrotin snyrtilega og
á réttum stað. Í heimi Snorra var
engin óreiða, hann hafði reglu á
hlutunum, þótt við skildum ekki
alltaf regluna hans. Við vissum þó
hvað þetta var honum mikilvægt
og reyndum að skilja, allavega
virða hans sýn á sitt umhverfi.
Á vordögum veiktist Snorri og
varð ekki samur á eftir. Góður og
hjartahreinn drengur er genginn.
Við munum sakna hans og minn-
ast hans, með bros á vör, þannig
var eðli hans.
Við sendum fjölskyldu Snorra
samúðarkveðjur og þökkum fyrir
þann tíma sem við fengum að hafa
hann hjá okkur.
F.h. starfsfólks og íbúa Grund-
arlands 17,
Kristín Þorsteinsdóttir.
Snorri Jónsson ✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
HALLA GUÐBJÖRG HALLDÓRSDÓTTIR
frá Auðbrekku í Hörgárdal,
til heimils
á Lindarsíðu 4,
Akureyri,
lést miðvikudaginn 10. október á Sjúkrahúsinu á Akureyri.
Útförin fer fram frá Möðruvallakirkju í Hörgárdal laugardaginn
20. október kl. 13.30.
Halldór Þórisson, Ásrún Ásgeirsdóttir,
Valgeir Anton Þórisson, Sigríður Bernharðsdóttir,
Sigurður Óli Þórisson, Kristín Haraldsdóttir,
Árni Þórisson,
Örn Þórisson, Ellý Sæunn Reimarsdóttir,
Þórhalla Þórisdóttir, Ívar Andersen,
Hörður Þórisson, Dorte Petersen,
Gunnar Þór Þórisson, Guðrún Marinósdóttir,
Sigrún Þórisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNI BJÖRGVIN SVEINSSON,
Sigtúni,
Borgarfirði eystra,
sem andaðist á sjúkrahúsinu á Egilsstöðum
miðvikudaginn 10. október verður
jarðsunginn frá Bakkagerðiskirkju
föstudaginn 19. október kl. 14:00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er
bent á Slysavarnarfélagið Sveinunga, Borgarfirði eystra.
Þröstur Fannar Árnason,
Ragnhildur Sveina Árnadóttir,
Árni Bergþór Kjartansson, Petra Jóhanna Vignisdóttir
og barnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN STEFÁNSSON,
fyrrv. framhaldsskólakennari,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík,
lést á Landakoti sunnudaginn 14. október.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 22. október kl. 13:00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Orgelsjóð Grafarvogs-
kirkju.
Sefán Bogi Stefánsson, Kristín Jóhannesdóttir,
Karólína Sigfríð Stefánsdóttir, Þórður Björgvinsson,
Elín Pálsdóttir, Vigfús Þór Árnason,
afa- og langafabörn.