Morgunblaðið - 11.12.2012, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 2012
✝ Jón StefánReykjalín
Magnússon fæddist
á Syðri-Grenivík í
Grímsey 6. október
1926. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
18. nóvember 2012.
Foreldrar Jóns
voru þau Magnús
Stefán Símonarson,
f. 8.10. 1899, d. 1.6.
1969, og Siggerður Bjarnadóttir,
f. 1.9. 1900, d. 26.10. 1993. Systk-
ini Jóns eru Ingibjörg Hulda
Reykjalín, f. 15.9. 1922, d. 10.8.
1937, Sigmundur Óli Reykjalín,
f. 4.12. 1923, Jóhannes Hösk-
uldur Reykjalín, f. 20.5. 1925, d.
27.8. 2007, Bjarni Reykjalín, f.
3.12. 1928, d. 17.12. 1928, Bjarni
Reykjalín, f. 30.6. 1930, Jórunn
Þóra f. 21.6. 1932.
Jón giftist 19. september 1948
Rögnu Kristínu Karlsdóttur frá
Garði í Ólafsfirði, f. 3.3. 1928.
Börn þeirra eru: 1) Hulda Gerð-
Magnús Rúnar Ágústsson, búsett
í Ólafsfirði. Þau eiga þrjú börn.
Jón ólst upp í foreldrahúsum
til 17 ára aldurs, þá flutti hann til
Akureyrar og fór að vinna fyrir
sér með keyrslu vörubíla. Árið
1948 giftist Jón maka sínum og
hóf búskap í Grímsey en þaðan
fóru þau til Ólafsfjarðar og hafa
búið þar alla tíð síðan. Í Ólafs-
firði starfaði Jón við akstur
flutninga- og vörubíla ásamt því
að stunda sjómennsku. Jón söng
með karlakór Ólafsfjarðar til
fjölda ára og var síðar einn af
stofnendum félags eldriborgara,
þar sem hann var gjaldkeri í 16
ár. Jón var handlaginn maður og
eftir að hann fór á eftirlaun
útbjó hann sér gott verkstæði í
bílskúrnum heima hjá sér, þar
sem hann skar út m.a. klukkur,
hillur og kistla af mikilli hand-
lagni. Enda voru vörur hans
þekktar bæði fyrir fegurð og
vandvirkni. Jón og Ragna höfðu
sérstaklega gaman af því að
ferðast bæði utanlands og innan.
Hann var virkur meðlimur í
Flökkurum og ferðuðust þau
hjón vítt og breitt um landið á
húsbílnum Perlunni.
Útför Jóns fór fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju 26. nóvember
2012.
ur Reykjalín, f.
12.3. 1948, maki Að-
alsteinn Frið-
þjófsson, búsett í
Ólafsfirði. Þau eiga
þrjár dætur og sjö
barnabörn. 2)
Magnús Símon
Reykjalín, f. 25.10.
1952, sambýliskona
hans er Silvía Rut
Puttha, búsett á Ak-
ureyri. Magnús á
þrjú börn og sjö barnabörn. 3)
Hólmfríður Sólveig Reykjalín, f.
1.1. 1955, maki Gísli Heiðar Jó-
hannesson, búsett í Bjarnastað-
arhlíð, Skagafirði. Hólmfríður á
fyrir tvær dætur og saman eiga
þau tvo syni og níu barnabörn. 4)
Helena Reykjalín, f. 17.6. 1956,
maki Vilhjálmur Sigurðsson, bú-
sett í Ólafsfirði. Þau eiga þrjú
börn og sex barnabörn. 5) Rögn-
valdur Karl, f. 17.8. 1961, maki
Björg Traustadóttir, búsett í
Ólafsfirði. Þau eiga þrjú börn. 6)
Harpa Hlín, f. 5.4. 1968, maki
Hann pabbi minn er dáinn.
Hvað skyldi maður þurfa langan
tíma til að vera búin undir slíkan
missi? Pabbi var búinn að vera
mikið veikur í tvo mánuði og
barðist eins og hetja, en tapaði að
lokum. Hann var maður sem ekki
var vanur að láta í minni pokann,
en veikindin voru of mikil fyrir
hann. „Hann var nú orðinn 86
ára,“ sagði fólk, en pabbi var ung-
ur í anda og hélt sér vel. Ég var
svo hreykin þegar fólk sagði:
„Mikið er hann pabbi þinn ung-
legur, hann hefur ekkert breyst
síðan ég sá hann fyrir mörgum ár-
um.“ Það var svo gott að sjá hvað
mamma og hann voru samhent í
áhugamálum sínum eftir að þau
hættu að vinna. Hann sat úti í
skúr að skera út kistla og klukk-
ur, en hún inni að sauma og
föndra, svo kom hann á sprettin-
um inn til að setja upp matinn, en
það var eitt af mörgum áhuga-
málum hans að passa að alltaf
væri til nægur matur. Á sumrin
snérist allt um húsbílinn þeirra.
Þau ferðuðust mikið með vinum
sínum úr húsbílafélaginu, um
landið þvert og endilangt, enda
hafði fjölskyldan það oft á orði að
þau sæjust ekki fyrr en í fyrstu
göngum að hausti. En nú er hann
pabbi minn lagður af stað í annað
ferðalag. Við sem eftir sitjum með
söknuð í hjarta verðum að hugga
okkur við allar góðu minningarn-
ar. „Góða ferð, pabbi minn“.
Þín
Hulda Gerður
og Aðalsteinn (Alli).
Daginn 26. nóvember var bor-
inn til grafar frá Ólafsfjarðar-
kirkju kær tengdafaðir minn, Jón
Magnússon, ættaður og uppalinn
í Grímsey. Verð ég aðeins að
minnast hans hér í örfáum orðum,
en leiðir okkar hafa legið saman
nú í 40 ár.
Ég man fyrst er ég kom inn á
heimili hans 16 ára strákpjakkur,
varð mér nú ekki alveg um sel, því
Jóni lá hátt rómur og hafði
ákveðnar skoðanir.
Er fram liðu stundir sá ég að
Jón var öðlingsmaður sem vildi
allt fyrir alla gera eins og Ragna
eftirlifandi kona hans, og tóku
þau mér með eindæmum vel og
hefur alla tíð verið gott að heim-
sækja þau og eins að fá þau heim.
Þegar við Helena byrjuðum bú-
skap var Jón okkur mikið innan
handar, eins er ég fór í Stýri-
mannaskólann, var hann ávallt
tilbúinn að aðstoða ef á þurfti að
halda.
Jón var sjómaður í mörg ár áð-
ur en hann gerðist flutningabíl-
stjóri í um tvo áratugi og fór síðan
á sjóinn aftur í nokkur ár, en end-
aði svo starfsferilinn sem vörubíl-
stjóri hjá Hraðfrystihúsi Ólafs-
fjarðar. Eftir það fór hann að
sinna áhugamálum sínum af mikl-
um krafti, útbjó lítið trésmíða-
verkstæði í bílskúrnum, en þar
gat maður gengið að honum alla
daga vetrarins við að skera út
klukkur og hillur eða smíða kistla,
en þessir hlutir prýða mörg heim-
ili í dag, og það eru ófáir húsbílar
sem eru með útskorna klukku
uppi á vegg frá Jóni og þykja þær
mikil listasmíð eins og annað sem
Jón tók sér fyrir hendur. Jón fékk
sér húsbíl sem þau Ragna ferð-
uðust á þvers og kruss um landið,
og þá gjarnan með húsbílafélag-
inu „Flakkarar“, en þau lifðu al-
veg fyrir þessar ferðir á sumrin.
Hann beið eftir vorinu svo hann
gæti tekið „Perluna“ út og dyttað
að henni og lagað, enda leit hún
alltaf út eins og ný.
Hann fylgdist mjög vel með
bæjar- og landsmálum og hafði
afskaplega sterkar skoðanir á því
sem honum þótti vel eða illa gert.
Alltaf vildi hann frétta af okkur á
sjónum, hvernig gengi, hvað við
værum að fá og hvernig fisk og
hvaða tegund, það fór ekkert
fram hjá honum, enda var hann
sérstaklega skýr og hress fram á
það síðasta, þegar örlögin tóku
völdin með ófyrirsjáanlegum af-
leiðingum.
Ég mun sakna skreppitúranna
þinna hérna uppeftir í kaffi og
spjallsins um landsins mál, smíð-
ar og ferðalög, eða bara allt milli
himins og jarðar, það væri af
nógu af taka, en minningarnar
mun ég geyma með sjálfum mér
um ókomna tíð.
Megi Guð varðveita og styrkja
Rögnu og börnin Huldu, Magga,
Hólmfríði, Helenu, Valda og
Hörpu á erfiðri stund.
Vilhjálmur Sigurðsson.
Elsku afi.
Margar ljúfar minningar koma
upp í hugann er ég hugsa til baka,
það var alltaf svo gott að koma til
ykkar ömmu, fyrst á Brimnesveg-
inn, enda stutt að fara og voru
þær ófáar ferðirnar þangað. Svo í
Ólafsveginn og alltaf voru settar
kökur og gotterí á borðið þegar
ég kom, þú varst svo ánægður ef
maður tók vel til matar síns og
þýddi ekkert að vera í neinu að-
haldi þegar maður kom að heim-
sækja ykkur.
Þegar ég byrjaði að vinna á
frystihúsinu 17 ára þá varst þú að
vinna þar, þú keyrðir vörubílnum
og stökkst í öll verk sem þurfti.
Þú varst alltaf svo duglegur að
vinna, elsku afi, og varst ekki
frægur fyrir það að hlífa þér neitt,
þó vissi ég að mjaðmirnar væru
að angra þig alla daga. Nei, þú
varst ekki að kvarta enda ákveð-
inn og skapmikill og þoldir engan
aumingjaskap. Þú varst líka dug-
legur að reka okkur unglingana
áfram ef munnurinn var farinn að
ganga hraðar en hendurnar. En
þú kunnir líka að sýna hlýju og
hjálpsemi þegar við átti og þess
þurfti.
Mér þótti alltaf vænt um þegar
þú kíktir á mig reglulega í
vinnunni til að athuga hvernig ég
hefði það, þá var ég 18 ára og
ófrísk að mínu fyrsta barni og
þínu fyrsta langafabarni. Ég man
vel þegar þú varst að kenna mér
að sauma utan um skreiðarbagga
og hrósaðir mér mikið fyrir
saumaskapinn, svo settir þú
baggann á brettið svo ég þyrfti
ekki að lyfta honum.
Núna seinustu árin var þitt
áhugamál að skera út í tré, og
varstu meira og minna í bílskúrn-
um allan daginn þó mest yfir vet-
urinn að búa til kistla og klukkur
og á ég tvo kistla og tvær klukkur
eftir þig. Það var alltaf nóg að
gera hjá þér þegar maður kom í
heimsókn til ykkar ömmu.
Á sumrin átti svo Perlan (hús-
bíllinn) allan hug ykkar, og voruð
þið dugleg að ferðast með vinum
ykkar í flökkurunum. Svo fékk
maður bara fréttir af ykkur hér
og þar á landinu yfir sumarið, þið
yngdust um mörg ár á sumrin, þið
höfðuð bæði svo gaman af að
ferðast og vera með fólki.
Í lok september hringir
mamma í mig og segir mér að þú
hafir dottið og brotið mörg rif-
bein, þú varst mjög veikur í tæpa
tvo mánuði en alltaf skýr í höfðinu
og spurðir eftir öllum og vildir
vita hvort allir væru ekki hressir,
þú varst svo duglegur að berjast
þó að alltaf hafi komið eitthvað
meira upp á sem gaf sig í líkaman-
um eftir byltuna. Ég kom til þín á
hverjum degi á spítalann og átt-
um við dýrmætar stundir þar
saman sem ég geymi í hjarta
mínu. Þú varst svo duglegur að
berjast við veikindin, elsku afi, og
sagðir mér að þú ætlaðir ekki að
gefast upp, en þau sigruðu þig að
lokum. Vonandi líður þér vel þar
sem þú ert núna, Aldís spyr mikið
um þig og saknar þín og þú varst
alltaf að hrósa henni fyrir teikn-
inguna sem hún gerði og gaf þér,
þú settir hana í ramma og hafðir í
herberginu þínu.
Hvíldu í friði, elsku afi, og takk
fyrir allt, við pössum ömmu vel
fyrir þig.
Kristín Reykjalín.
Elsku afi. Mikið af minningum
þýtur um huga minn.
Þú og amma á húsbílnum ykk-
ar, Perlunni. Ykkar líf og yndi var
að ferðast, bæði innanlands og er-
lendis. Ár eftir ár ferðuðust þið
ein eða með flökkurunum. Margir
dáðust að hve dugleg þið væruð,
elst í hópnum. Stundum kom
Perlan ekki heim allt sumarið,
nema þegar þvo þurfti föt af ykk-
ur og svo var rokið af stað í næstu
ferð.
Og svo þegar sumarvertíðinni í
ferðalögum var lokið, þá tók ann-
að áhugamál við hjá þér, afi, því í
bílskúrnum þínum hafðir þú lítið
verkstæði og þar voru smíðaðir
margir kistlar og útskornar
klukkur sem þú hafðir mikið gam-
an af. Og á ég tvær frá þér og einn
kistil. En þegar fór að nálgast
kvöldmat þá varstu alltaf kominn
inn í eldhús til að setja upp pott-
ana, því mikill matmaður varstu
afi og alltaf þurftir þú að eiga nóg-
an mat. Og alltaf varstu að bjóða
mér nammi eða brauð ef ég leit
inn. Og svo hugsaðir þú, afi, vel
um hana ömmu. En svo dettur þú.
Þú ferð á sjúkrahús, ert þar í tvo
heila mánuði. Ég fæ símtal frá
mömmu. Þú ert farinn frá okkur.
Guð þig geymi, elsku afi.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf.)
Sigrún.
Mig langar til að kveðja Jón
Magnússon með fáeinum orðum.
Jón var mikill og góður maður.
Hann var gleðigjafi og það var
alltaf skemmtilegt að koma heim
til þeirra hjóna, þar sem alltaf var
tekið á móti manni með brosi,
hlýju og faðmlagi. Sérstaklega
þótti mér gaman að koma til
þeirra er nálgast fór sumar og
ferðafiðringurinn fór að láta á sér
bera hjá okkur Jóni. Þá var oft
mikið pælt og spekúlerað hvert
ætti að fara og hvar væri best að
vera það sumarið. Þá voru þau
hjón búin að taka fram Perluna og
byrjuð að gera hana klára fyrir
sumarið með sinni einstöku natni
og umhyggju. Jón ég vil þakka
þér fyrir þann tíma sem ég fékk
notið með þér. Sú minning er mér
dýrmæt. Elsku Ragna, ég vil
votta þér mína dýpstu samúð og
einnig Huldu, Magga, Hollu, Hel-
enu, Valda og Hörpu mínar sam-
úðarkveðjur.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Kveðja,
Þröstur Björnsson.
Jón Stefán Reykja-
lín Magnússon
✝ Bolli Þórodds-son fæddist á
Einhamri í Hörg-
árdal, Eyjaf., 16.
janúar 1918. Hann
lést í Reykjavík 13.
nóvember 2012.
Hann lést síð-
astur systkina
sinna. Foreldrar
hans voru: Þ. Magn-
ússon, bóndi á Ein-
hamri í Hörgárdal
og Vallholti við Akureyri, f. 29.6.
1885 á Ásgerðarstaðaseli í Hörg-
árdal, d. 3.1. 1970 í Reykjavík og
Þórey Sigurðardóttir frá Sám-
stöðum, Öngulsstaðahr., Eyja-
firði, f. 27.12. 1889, d. 10.12.
1935 á Akureyri. Ættir Þórodds
rekjast síðustu 400 árin í Hörg-
árdal í beinan karllegg og ættir
Þóreyjar rekjast að mestu um
miðhluta Eyjafjarðar í mörg
hundruð ár. Bolli átti átta systk-
ini, sem upp komust. Þau voru:
f. 19.8. 1887 í Vestmannaeyjum,
d. 30.12. 1975 í Vestmannaeyjum
og kona hans Katrín Sigurlín
Sveinbjörnsdóttir, f. 20.4. 1895 á
Hofi í Mjóafirði, d. 30.7. 1951 í
Vestmannaeyjum. Börn Bolla og
Svanhvítar eru: 1) Alfreð Hjört-
ur Bollason, vélvirki, f. 1944.
Barnsmóðir: Bergþóra Ósk
Loftsdóttir, f. 1947. Þeirra sonur
er Hjörtur Hjartarson, f. 1963,
sem ólst upp hjá afa sínum og
ömmu ásamt Ragnari Jak-
obssyni. 2) Eyþór Bollason, f.
1945 kvæntur Violettu Gränz, f.
1945. Þeirra börn eru Bolli, f.
1967; Fönn, f. 1968; Svanþór, f.
1973. Afa og langafabörn Bolla
eru orðin um 10.
Bolli brautskráðist úr Sam-
vinnuskólanum árið 1940. Hann
lauk meira fiskimannaprófi hjá
Fiskifél. Ísl. Síðar iðnnámi í vél-
virkjun og Vélskólanum í
Reykjavík. Hann starfaði ýmist
við vélstjórn á skipum, verk-
stjórn í vélsmiðjum eða við upp-
setningu véla í orkuverum.
Útför Bolli fór fram í kyrrþey.
Helga, f. 20.6. 1910,
d. 1.1. 1989 í
Reykjavík; Hólm-
fríður, f. 13.4. 1913,
d. 10.3. 2008 í
Reykjavík; Jó-
hanna, f. 22.5. 1915,
d. 1.1. 1932 á Ak-
ureyri; Þór, Banda-
ríkjunum, f. 28.7.
1919, d. 1.3. 2006;
Njáll, f. 28.7. 1919,
d. 11.4. 1997; Sig-
ríður, Akureyri, f. 9.1. 1921, d.
15.7. 2006; Aðalheiður, Reykja-
vík, f. 13.5. 1922, d. 20.12. 2002
og Svanhildur, f. 14.11. 1925, d.
26.10. 1995 í Reykjavík. Systk-
inin átta fæddust öll í Hörgárdal
nema Svanhildur, sem fæddist í
Vallholti í Glæsibæjarhreppi.
Eftirlifandi eiginkona Bolla er
Svanhvít Hjartardóttir, f. 30.4.
1923 frá Vestmannaeyjum. Þau
giftust 26.9. 1942. Foreldrar
hennar voru Hjörtur Einarsson,
Móðurbróður mínum kynntist
ég fyrst á Akureyri á fyrrihluta
stríðsáranna, en hann var þá oft til
sjós og kom í heimsókn til okkar á
milli túra færandi hendi. En þá
sigldi hann til Bretlands á fiski-
skipum og var þar af leiðandi í
mikilli hættu og við höfðum oft
áhyggjur af honum, en sem betur
fór slapp hann lífs úr þeim sölu-
túrum. Það var því mikill fögnuð-
ur að heimsóknum hans að Lækj-
argötu 22 á Akureyri, öðru nafni
Efstahúsið í Gilinu, en þar bjuggu
foreldrar mínir um það leyti. Móð-
ir mín var elst systkina hans og
var því um margt að spjalla. Eitt
af því, sem hann færði mér var
upptrekktur leikfangahraðbátur,
hvítur að lit með grænum hvalbak
og hlífðargluggum. Þetta fannst
mér mikill fengur og engir strák-
anna í götunni áttu annan eins
dýrgrip. Ég lék mér því oft við
litla tjörn, sem myndaðist í lækn-
um í gilinu að bátnum.
Á stríðsárunum eignaðist móð-
urbróðir minn eiginkonu og fjöl-
skyldu auk þess, sem hann lagði
hart að sér í námi og vinnu. Fund-
um okkar bar því lítið saman í
mörg ár eftir stríðið, nema endr-
um og eins í fjölskylduboðum. En
hann var einn af þeim sem gerðu
sér ljóst að menntun er sama og
máttur. Hann leitaði sér því sem
breiðastrar menntunar og lauk
námi við farskólann í Kræklinga-
hlíð 1932; Gagnfræðaskóla Akur-
eyrar 1935, var í Héraðsskólanum
að Laugarvatni 1938-39, Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík 1939-
40, var í iðnnámi í Iðnskólanum í
Vestmannaeyjum og Vélsmiðj-
unni Magna hf. Og tók sveinspróf í
vélvirkjun 1948; hlaut meistara-
réttindi 1955. Hann tók minna
mótorvélstjórapróf 1937 og meira
prófið 1943, vélstjórapróf í Vél-
skólanum í Reykjavík 1949 og raf-
magnsdeild 1950.
Fyrir um 15-20 árum skaut upp
þeirri hugmynd meðal afkomenda
Þórodds Magnússonar og Þóreyj-
ar Sigurðardóttir, afa míns og
ömmu, að gera afkomendaskrá
þeirra. Við það naut ég öflugs
stuðnings Bolla, sem hafði frá-
bært minni. Það reyndist okkur
talsvert verk því að afkomendurn-
ir voru orðnir þá langt í tvö hundr-
uð þegar allt var talið, auk þess
sem við öfluðum gagna í forfeðra-
tal stórfjölskyldunnar frá afa og
ömmu talið. Fyrsta útgáfan kom
svo út árið 1996, og var lögð fram á
ættarmóti afkomenda Þórodds og
Þóreyjar á Bakkaflöt í Skagafirði,
en hefur verið uppfærð tvisvar
síðan.
Bolli var hvers manns hugljúfi
og var mikill mannvinur og átti
frábært heimili með hinni ágætu
konu sinni Svanhvíti allt til ævi-
loka.
Megirðu hvíla í friði, kæri
frændi.
Skúli Skúlason.
Bolli Þóroddsson
Elsku amma.
Það hjálpar mér að trúa því
að þú sért hérna hjá okkur en
bara í annarri vídd og fylgist
með öllu. Ég sé þig alveg fyrir
mér. Þú situr við fallega hring-
laga borðið þitt uppi í Bólstað-
arhlíðinni og lest þessi orð.
Núna brosi ég til þín og vona að
þú hafir öðlast þann yfirnátt-
úrulega hæfileka að lesa hugs-
anir mínar. Því það er svo margt
María Dalberg
✝ María Geirs-dóttir Dalberg
fæddist í Hafn-
arfirði 16. mars
1921. Hún lést í
Reykjavík 25. nóv-
ember 2012.
Útför Maríu fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 3.
desember 2012.
sem ég hefði viljað
segja þér, þú fórst
svo snöggt.
Amma, þú varst
stórmerkileg kona
og ég er þakklát
fyrir að eiga þig
sem fyrirmynd. Þú
varst sterkur kar-
akter, sjálfstæð og
fórst eigin leiðir í
lífinu. Þegar ég var
ung stúlka bentir þú mér á að
vera með sjálfstæðar skoðanir
og sýndir mér í framkvæmd að
með viljann að vopni gæti ég
uppfyllt allar mínar óskir og
drauma. Amma, takk. Ég er enn
að koma sjálfri mér á óvart.
Ég elska þig og mun alltaf
geyma minningu um þig í mínu
hjarta.
Með söknuði, þín sonardóttir,
María Dalberg.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morgunblaðs-
lógóið efst í hægra horninu og
velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar