Morgunblaðið - 22.02.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2013
✝ Vigdís Sverr-isdóttir fæddist
í Hvammi, Norður-
árdal, Mýrasýslu 27.
mars 1920. Hún lést
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 14. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Sverrir
Gíslason, bóndi í
Hvammi, fyrsti for-
maður Stéttarsambands bænda,
og Sigurlaug Guðmundsdóttir
húsfreyja, frá Lundum í
Stafholtstungum. Vigdís átti
fimm bræður en aðeins Einar lifir
systur sína. Bræður Vigdísar eru:
Guðmundur kvæntur Sigríði Stef-
ánsdóttur (látin), Andrés kvæntur
Ernu Þórðardóttur, Ólafur
kvæntur Önnu Ingadóttur (látin),
Ásgeir kvæntur Sigríði M. Magn-
úsdóttur (látin). Einar, kvæntur
Vilborgu Þorgeirsdóttur. Vigdís
giftist 14. september 1946 Jóni
Sigbjörnssyni sem var fæddur á
Hjartarstöðum í Eiðaþinghá 15.
maí 1921 og lést 9. desember
1996. Foreldrar hans voru Sig-
björn Sigurðsson, fæddur á Hjart-
arstöðum, og Anna Þ. Sigurð-
ardóttir frá Borgarfirði eystri.
Jón starfaði á tæknideild Rík-
Bryndís dætur Vigdísar og
Brynjúlfs Halldórssonar. Elín
Birna og Magnús Björn börn Sig-
rúnar og Hallgríms Garð-
arssonar. Guðmundur Óskar og
Hallgrímur Orri börn Sigrúnar
og Kristjáns Guðmundssonar.
Sunna Kristín dóttir Birnu og
Ríkarðs S. Axelssonar. Þorsteinn
Bent sonur Birnu og Benedikts
Helgasonar.
Aron sonur Signýjar og Sam-
úels Perrella Fontes. Breki og
Ylfa börn Egils og Sigynar B.
Kristinsdóttur.
Vigdís hóf skólagöngu sína
heima í Norðurárdal í farskóla.
Síðan fór hún Í Reykholtsskóla í
Borgarfirði og lauk gagnfræða-
prófi. Hún stundaði einnig nám
við Húsmæðraskólann á Lauga-
landi í Eyjafirði. Ung vann Vig-
dís ýmis störf heima í sveitinni og
á stríðsárunum vann hún oft á
hótelinu í Fornahvammi. Eftir að
til Reykjavíkur kom vann hún
verslunarstörf. Lengst starfaði
hún í Bókabúð Helgafells.
Laugavegi 100. Jón og Vigdís
reistu sér hús á Skólabraut 37,
Seltjarnarnesi, árið 1954 og þar
ólust börn þeirra upp. Síðustu
æviár Jóns og Vigdísar saman
bjuggu þau á Austurströnd 14.
Síðustu árin bjó hún á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund, deild
V4. Þar naut hún frábærrar
umönnunar.
Útför Vigdísar verður gerð
frá Neskirkju í dag, föstudaginn
22. febrúar 2013 og hefst athöfn-
in klukkan 13.
isútvarpsins. Börn
Vigdísar og Jóns
eru:
1. Anna Vigdís
hjúkrunarfræðingur
gift Jörundi Guð-
mundssyni prentara.
Börn: Jón (látinn
2001), Edda hjúkr-
unarfræðingur og
Hrund kennari. 2.
Sigurlaug kennari
og talmeinafræð-
ingur, gift Hallgrími Þ. Magn-
ússyni lækni. Dætur: Vigdís
hjúkrunarfræðingur, Sigrún mat-
vælafræðingur og Birna píanó-
leikari. 3. Sverrir læknir, kvæntur
Danfríði Kristjónsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi og ljósmóður. Börn:
Kristjón tölvunarfræðingur, Vig-
dís læknanemi og Kristín verk-
fræðinemi. 4. Sigbjörn bygging-
arverkfræðingur kvæntur
Valgerði Hildibrandsdóttur, nær-
ingarrekstrarfræðingi og næring-
arráðgjafa, Börn: Arna tónlist-
arnemi, Jón verkfræðinemi, Signý
Valbjörg, iðnhönnuður og innan-
hússarkitekt, Egill Arnar, B.A. í
lögfræði og Andri Heiðar, nemi í
stjórnmálafræði. Langömmubörn
Vigdísar eru. Jón Jörundur sonur
Eddu og Guðmundar Reynis
Gunnlaugssonar. Sigurlaug og
Kveðja til minningar um
tengdamóðir mína, Vigdísi Sverr-
isdóttur.
Þitt hjarta geymdi gullið dýra og sanna,
að gleðja og hjálpa stærst þín unun var.
Því hlaust þú hylli Guðs og góðra manna
og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.
Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér geymi,
og bæn til Guðs mín hjartans kveðja er.
Hann leiði þig í ljóssins friðarheimi,
svo lífið eilíft brosi móti þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, elsku Dísa mín.
Danfríður Kristjónsdóttir.
Tengdaforeldrar mínir Dísa og
Jonni voru hlý og traust og afar
gestrisin. Á námsárum okkar Sig-
urlaugar í Svíþjóð stóð heimili
þeirra okkur alltaf opið þegar við
komum heim til Íslands og við
nutum þess einnig að fá þau í
heimsókn. Ég minnist þess hversu
fljótt var brugðist við þegar Birna
yngsta dóttir okkar fæddist. Ég
hringdi heim til að láta vita af fæð-
ingu hennar og gat þess að helst
vildi ég bara fá þau í heimsókn.
Næsta dag voru þau mætt. Segja
má að þetta sé dæmigert þegar ég
hugsa um tengdaforeldra mína því
bónþægari manneskjur þekkjast
varla.
Ég minnist áranna á Skóla-
brautinni þegar elstu barnabörnin
komu í heiminn. Þangað var gott
að leita og hvergi betra að eiga at-
hvarf. Ömmu og afa var líka með
einhverjum hætti svo eiginlegt að
halda sínu striki þó að börnin bæri
að garði. Afi úti að þvo bílinn með
aðstoð lítilla vinnuglaðra handa.
Amma í eldhúsinu að baka og að-
stoð þegin við uppvask af mun
meiri áhuga barnsins sem í hlut
átti heldur en varð síðar þegar við-
komandi hafði fulla getu í verk-
efnið.
Matargerðarlist Dísu var við-
brugðið. Það var alveg sama hvað
hún bar á borð. Maturinn bragð-
aðist alltaf afar vel. Stundum
komu athugasemdir frá börnun-
um um að allt væri betra hjá
ömmu og öllum bar saman um að
hvergi væri hægt að fá betri
grjónagraut.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
þegar afi bauð fjölskyldunni með í
orlofshús RÚV, einkum í Munað-
arnes. Þar í nágrenninu gafst
barnabörnunum tækifæri til að
kynnast æskuumhverfi ömmu í
Borgarfirðinum en einnig ef farið
var austur á land á æskuslóðir afa.
Síðustu starfsár Vigdísar var
ég svo heppinn að fá hana til að
vinna hjá mér. Hún hafði þá ný-
lega hætt að vinna utan heimilis
og fékkst til að vera í mótöku
læknastofu minnar hálfan daginn.
Það var enginn svikinn af vinnu-
framlagi hennar. Fáum hef ég
kynnst sem eru jafn ósérhlífnir og
húsbóndahollir.
Eftir að Jonni lést árið 1997 var
Vigdís dugleg að finna sér við-
fangsefni. Hún fór í leikfimi tvisv-
ar í viku, söng í kór aldraðra og
spilaði brids. En síðustu árin fór
að bera á minnisleysi og hún hætti
að njóta tómstundaiðju sinnar.
Um tíma fór hún í dagvist en þeg-
ar kom að því að hún gat ekki
lengur búið ein flutti hún á Dval-
ar- og hjúkrunarheimilið Grund.
Það reyndist henni þungbært að
geta ekki búið áfram í eigin íbúð.
En með tímanum sætti hún sig
betur við hlutskipti sitt enda vel
hugsað um Vigdísi á Grund.
Að leiðarlokum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka fyrir að hafa átt
hana Vigdísi að.
Við kveðjum hana með söknuði
en um leið þakklæti fyrir að hafa
hana svo lengi meðal okkar. Við
fundum undir það síðasta að hún
var tilbúin að kveðja þennan heim.
Hallgrímur Þorsteinn
Magnússon.
Vigdís tengdamóðir mín hefur
nú lokið sinni löngu lífsgöngu.
Fyrir 43 árum er ég kom fyrst inn
á heimili hennar og Jóns mætti
mér vinátta og ástúð sem entist
ævilangt. Skólabraut 37 undir
Valhúsahæð var mikið menning-
arheimili. Ættartengsl þeirra
hjóna voru sterk og gamlir sveit-
ungar komu þar oft í heimsókn. Í
kjallaranum bjuggum við Anna
Dísa fyrstu tvö ár okkar búskapar
og þar mynduðust tryggðarbönd
er aldrei rofnuðu. Dísa kenndi
mér öll þau heimilisstörf er mér
hafa gagnast.
Hvammur í Norðurárdal er
kirkjujörð næst Holtavörðuheiði.
Þar ólst Dísa upp í stórum systk-
inahóp, eina dóttirin. Þar var gest-
kvæmt og oft kom hrakið fólk ofan
af heiðinni. Í þá daga var verka-
skipting karla og kvenna með öðr-
um hætti en við þekkjum í dag og
féllu inniverkin oft í hlut Dísu.
Ekki líkaði henni það vel og sagði
hún mér oft að í hópi strákanna
yndi hún sér best. Í takt við tím-
ann fóru strákarnir í samvinnu-,
búnaðar-, tónlistar- og háskóla á
meðan hún fór í húsmæðraskóla.
Það gladdi hana mjög að sjá hina
mörgu kvenafkomendur sína
ganga menntaveginn. Tónlist og
söngur var stór hluti af lífi Dísu og
öll lærðu þau Hvammssystkinin á
orgel kirkjunnar, enda var faðir
þeirra þar organisti. Að Dísu voru
miklar ættir, föðurafi hennar var
Gísli Einarsson prófastur í Staf-
holti, bróðir Indriða skálds. Föð-
uramma og nafna var dóttir Páls
alþingismanns í Dæli í Víðidal.
Móðuramma hennar var Guðlaug
frá Melum í Hrútafirði, afkomandi
kammerráðsins og móðurafi Guð-
mundur frá Lundum í Stafholts-
tungum, afkomandi Þorbjörns
ríka.
Í dag er komið að kveðjustund,
öldruð kona er man tímana tvenna
fer frá okkur en í velsæld nú-
tímans gleymum við oft því fólki
er skóp okkur nútíma lífsgæði.
Vigdís var lánsöm og naut ástríkis
og stuðnings sinna nánustu alla
ævi. Ömmubörnin hændust að
henni og lærðu mikið af samskipt-
um við hana og ekki síður ég sem
var svo lánsamur að eiga slíkan
skörung að tengdamömmu.
Jörundur.
Elsku amma okkar Vigdís
Sverrisdóttir er látin. Við eigum
ömmu Dísu margt að þakka í líf-
inu. Hún var góð fyrirmynd og til
hennar var gott að leita.
Við eigum margar ljúfar minn-
ingar frá samverustundum með
þeim ömmu Dísu og afa Jonna.
Þau voru mikið fjölskyldufólk og
áttu marga vini. Það var því oft
margt um manninn á Skólabraut-
inni. Stórfjölskyldan kom gjarnan
saman á sunnudögum og bauð
amma þá upp á lambalæri og afi
átti alltaf ís í frystikistunni. Þegar
þau tóku á móti vinum fengum við
að skottast í kringum þau og vor-
um alltaf látnar heilsa með handa-
bandi. Þannig lærðum við að bera
virðingu fyrir eldra fólki og auð-
vitað fengum við jákvæða og upp-
byggilega athygli um leið.
Það stóð ekki á ömmu að hjálpa
okkur barnabörnunum að setja
upp árlegt áramótaleikrit. Eitt ár-
ið saumaði hún grýlubúninga úr
gömlum hveitipokum og þegar
okkur datt í hug að setja upp leik-
rit um álfa og huldufólk fór hún í
gamlan lager í verlsuninni Toft,
þar sem hún vann um tíma, og
fann gulli slegið efni sem hún
saumaði búninga á okkur öll úr.
Hún var vandvirk saumakona og á
yngri árum okkar systra vorum
við gjarnan í kjólum sem amma
saumaði. Á menntaskólaárunum
kom saumakunnátta hennar sér
vel því hún saumaði þó nokkra
kjóla með okkur fyrir árshátíðir.
Amma hafði gaman af tónlist og
söng. Hún kunni ógrynni af lögum
og textum sem við barnabörnin
höfum lært og tileinkað okkur í
gegnum tíðina. Slíkur arfur er
dýrmætur og gefur okkur systr-
um forskot á jafnaldra okkar þeg-
ar fjöldasöngur er annars vegar.
Amma gerði allt sem hún tók
sér fyrir hendur vel. Allur matur-
inn hennar var afbragðsgóður og
baksturinn var ekki síðri. Hjá
ömmu var alltaf boðið upp á eitt-
hvert góðgæti eins og ristað
brauð, jólaköku og kakómalt. Hún
átti fallegt heimili sem alltaf var
hreint og strokið og þangað var
gott að koma. Hún er okkar fyr-
irmynd þegar kemur að heimilis-
störfum og kenndi hún okkur m.a.
að brjóta saman þvott og strauja
eftir kúnstarinnar reglum.
Eftir að við urðum fullorðnar
og eignuðumst börn hélt amma
áfram að taka vel á móti okkur.
Hún naut þess að vera innan um
langömmubörnin sem höfðu gefið
henni viðurnefnið „amma langa“.
Þetta þótti ömmu sniðugt þar sem
hún var allt annað en löng. Amma
hafði líka gaman af því að segja
krökkunum frá æskuárum sínum í
Hvammi og þau voru ekki há í loft-
inu þegar þau voru komin með það
á hreint að amma átti fimm bræð-
ur.
Á þeim liðlega 92 árum sem
amma lifði hefur íslenskt samfélag
breyst mikið. Það var dýrmætt að
kynnast þessum breytingum í
gegnum ömmu. Hún ólst upp í
sveit, labbaði sjö kílómetra í skól-
ann og gekk í hússtjórnarskóla.
Allt eru þetta hlutir sem eru börn-
um nútímans fjarlægir. Við þökk-
um ömmu fyrir samfylgdina í
gegnum árin og allt það sem hún
skildi eftir hjá okkur. Megi hún
hvíla í friði.
Vigdís, Sigrún og Birna.
Mig langar til að minnast
ömmu minnar Vigdísar Sverris-
dóttur í fáeinum orðum. Amma
var alltaf stór hluti af mínu lífi. Þó
að hún hafi dáið södd lífdaga er
söknuðurinn mikill og hugurinn
reikar um þá tíma sem við áttum
saman. Amma var mikill dugnað-
arforkur og féll sjaldan verk úr
hendi, allt sem hún tók sér fyrir
hendur gerði hún af miklum
myndarskap. Við barnabörnin
skruppum oft eftir spilatíma til
hennar á Skólabrautina, fengum
heimagerða grauta og lékum okk-
ur uppi á Valhúsahæð. Maður gat
alltaf farið til ömmu og átti hún
þannig sinn þátt í að búa okkur
barnabörnunum öryggi og hlýju.
Á seinni árum skipaði hún stóran
sess í lífi sonar míns sem mun
lengi búa að því að hafa fengið að
kynnast langömmu sinni og henn-
ar góðu kostum.
Undir það síðasta, þar sem hún
dvaldi á hjúkrunarheimilinu
Grund, sá maður enn glitta í
gamla kraftinn og dugnaðinn
þrátt fyrir veikindi hennar.
Mig langar til að þakka Siv,
Margréti, Ethel og öllu því góða
fólki sem sinnti ömmu af um-
hyggju og hlýju á Grund síðustu
æviárin.
Hásumar, hugur minn líður
heim yfir fjöllin
með glettinni golu sem þýtur
í grasi og runnum.
Skýhnoðrar elta hver annan
út um víðbláar jarðir
unglömb í haga heiðan
hamingjudag
og skuggar flögra í flokkum
um flóa og tún og kletta –
Áður undi ég löngum
átthagans svip og myndum.
Aftur barn í þeim bjarta
brosmilda heimi,
ljós litir og orð
líf mitt, hin dýra gjöf,
ó flæðið um hug minn, fyllið
hann fögnuði og yndi,
hug sem er einatt hlaðinn
haustgráum skýum og þungum.
(Snorri Hjartarson.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín,
Edda.
Þær eru margar minningarnar
sem koma í hugann við andlát Vig-
dísar Sverrisdóttur.
Minningar sem einkennast af
þakklæti, gleði og virðingu. Þegar
ég kynnist tengdafólki mínu fyrir
rúmum 20 árum og hóf ungur
maðurinn sambúð með Vigdísi
Hallgrímsdóttur tóku þau Jón og
Dísa mér opnum örmum og dýr-
mætt var að eiga þau að. Á heimili
þeirra Jóns og Dísu að Austur-
strönd var gjarnan gestkvæmt og
kom fjölskyldan þar oft saman.
Voru þar ætíð veislur og þau hjón-
in nutu sín sem góðir gestgjafar,
allt eins og best varð á kosið og vel
útilátið. Jón passaði upp á drykk-
ina og Dísa sá um matinn af mikilli
kostgæfni. Jón sá þó um árlegt
grill að vori og þá voru lambakjöt-
inu gerð góð skil. Þegar Jón féll
frá í desember árið 1996 hafði ég
átt með honum tæplega fjögur góð
og lærdómsrík ár. Jón var sérlega
greiðvikinn, úrræðagóður og lag-
hentur maður. Dísa hélt áfram
fyrirmyndar heimili og til hennar
var gott að koma og spjalla. Dísa
ræddi málin tæpitungulaust og
stutt var gjarnan í glettin svör og
smitandi hlátur.
Í brúðkaupsveislu okkar Vig-
dísar í desember árið 2000 var afi
minn heitinn, Sigurður B. Guð-
brandsson, sérlega stoltur og
glaður. Það var Dísa líka, glæsileg
að vanda og stolt af nöfnu sinni og
vinkonu. Dísa hafði unun af söng
og kirkjutónlist var henni kær. Nú
eftir því sem fjölskyldan óx þá
stækkaði faðmur Dísu og var hún
þá gjarnan kölluð „amma langa“.
Dísa var í raun alveg ótrúlega iðin
húsmóðir alla tíð. Hún var glögg
og víða heima í málefnum líðandi
stundar. Minningin er ljúfsár og
get ég ekki annað en brosað þegar
ég rifja upp kvöld eitt á Hótel
Sögu, en þá sungu þau saman
Borðeyrarvalsinn Dísa og Raggi
Bjarna, „dúett“ sem gladdi gesti á
Mímisbar.
Hún var ern og hraust allt þar
til heilsu hennar hrakaði og síð-
ustu árin dvaldist hún á Dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Grund uns
hún kvaddi þennan heim södd líf-
daga. Ég þykist vita að hún er sátt
við vistaskiptin. Elsku Dísa, ég
þakka allar góðu stundirnar, meg-
ir þú hvíla í friði.
Brynjúlfur Halldórsson.
Elsku besta amma mín. Það er
erfitt að lýsa tilfinningum sínum
þessa dagana, svo erfitt að kveðja.
Ég brosi þó í gegnum tárin nú
þegar góðar minningar hrannast
upp frá næturpössun hjá ömmu
Dísu. Austurströndin er í minnum
mér einhverskonar Valhöll, must-
eri leiks og sköpunar. Það var
hægt að gera allt hjá ömmu, píanó,
orgel, spólusafnið, æfingahjól,
kistan í anddyrinu, fataskápur,
gervitennur, ísinn í kjallaranum
og snillingurinn amma Dísa.
Ég gleymi því aldrei hversu
skilningsrík þú varst á viðkvæmu
gelgjustigi mínu, þú saumaðir
gólfsíða dökkbláa glanspilsið mitt,
toppurinn á tilverunni, en þér
fannst þó geimveruskórnir sem
voru við pilsið forljótir. Hrein-
skilni vantaði ekki og í dag er ég
þér hjartanlega sammála. Ég
elska þig, sakna þín, geymi í huga
mér ógrynni góðra minninga og
mun gera mitt allra besta til að
bera nafn þitt vel.
Vigdís Sverrisdóttir.
Mikið sem ég lánsöm er,
fyrir tímann ég átti með ömmu.
Minning aldrei úr huga mér fer,
af minni uppáhalds konu, henni ömmu.
Þrjóskan og þvermóðskan,
fóru ei fram hjá neinum.
En ástin og umhyggjan,
voru heldur hvergi í leynum.
Jólaboð, spjall og spólukvöld,
hjá ömmu var alltaf gleðin við völd.
Marías tarnir voru fram eftir kveldi,
og langa-vitleysan í öllu sínu veldi.
Hlýjar hendur og augun bláu,
allir hennar hlýhug sáu.
Alpahúfan og brosið bræddi,
sýndi mér áhuga og einnig fræddi.
Elskulega besta amma mín,
ég verð alltaf stelpan þín.
Kristín Sverrisdóttir.
Ég man eftir hverjum krók og
kima í íbúðinni á Austurströnd.
Þar sátu amma og afi sitt í hvorum
stólnum, hann með neftóbak í nös
og hún með krosslagða fætur. Það
var alltaf hægt að finna sér eitt-
hvað skemmtilegt að gera heima
hjá þeim og þau alltaf tilbúin að
aðstoða og annast okkur. Mér er
ómögulegt að geta talið allan þann
fjölda af íspinnum sem ég og Jón
bróðir borðuðum hjá þeim, hversu
oft við horfðum á Múmínálfana
eða hversu oft ég og amma Dísa
spiluðum „lönguvitleysu“.
Ég á margar yndislegar minn-
ingar um ömmu. Síðustu stund
minni með henni mun ég aldrei
gleyma. Við sátum í setustofunni á
Grund rétt fyrir síðustu jól. Amma
gat verið beinskeytt og ákveðin og
jafnvel hvöss á manninn ef satt
skal segja frá. Þennan ákveðna
dag var hún sérstaklega glöð. Hún
var svo glöð að hitta okkur, himin-
lifandi yfir að kakan var svo góð
og söng lag eftir lag af hjartans
lyst. Við sungum „Adam átti syni
sjö“ en við hefðum betur átt að
breyta textanum í „Dísa átti
bræður fimm“.
Þrátt fyrir aldur og elliglöp þá
hélt hún sínum sterka persónu-
leika. Hún var einlæg, hjartahlý
og alltaf gat hún svarað fyrir sig.
Hún elskaði að syngja og kunni
alla texta reiprennandi.
Ég vil þakka ömmu Dísu minni
fyrir samferðina, sönginn og allar
hennar sterku skoðanir og
hnyttnu ábendingar og svör. Ég
mun halda hennar sönggleði við
lýði og ég og Jón bróðir munum
minnast hennar kærleika og
umönnunarsnilldar um alla fram-
tíð.
Tyllir sér á græna grein
gott að hvíla lúin bein
Ómar söngur hjartahlýr
hlusta ég á lífsins ævintýr.
Þegar haustar aftur að
af einlægni ég bið um það
að mega syngja sönginn þinn
sumargestur, litli fuglinn minn
(Einar Georg Einarsson.)
Arna Sigbjörnsdóttir.
Við kveðjum okkar yndislegu
vinkonu Vigdísi, á þessum degi.
Fyrir um 50 árum áttum því
láni að fagna að kynnast dásam-
legum
hjónum Vigdísi og Jóni Sigur-
björnssyni. Upp frá þeim tíma
urðum við nánir vinir, tókum þátt í
mörgum Bændaferðum erlendis.
Árlega vorum við saman í ferðum
hér innanlands. Alltaf var ánægju-
legt að vera með þeim. Vigdís
söng með í öllum lögum, hún
kunni alla texta og söng hreint og
tært. Þær stundir sem við dvöld-
um saman voru alltaf til að minna
okkur á hvað lífið getur fært okk-
ur margar hamingjustundir með
góði fólki, sem er ljúft og gott.
Endalaust fellur í eilífðarsæ
elfur vors mannlífs í stormi og blæ
Hvort sem að fellur hún hægt eða strangt
hvort sem að fellur hún skammt eða
langt.
Út yfir höf, út yfir gröf
stormsins að strönd, stjarnlýstan geim.
Lífgjafans hönd megi leiða þig heim,
leiða þig heim – í sín hásumarlönd.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Agnar Guðnason
og Fjóla Guðjónsdóttir.
Vigdís
Sverrisdóttir