Morgunblaðið - 29.11.2013, Síða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2013
✝ Jónína Gunn-arsdóttir (Jóna)
fæddist í Keflavík
16. september
1938. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 22. nóv-
ember 2013.
Jóna var dóttir
hjónanna Gunnars
Ágústs Sigurfinns-
sonar, f. 8. ágúst
1895, d. 12. ágúst
1966, og Sigrúnar Ólafsdóttur, f.
30. júní 1907, d. 16. maí 1986.
Systkini hennar eru: Ásgeir S.
Gunnarsson, f. 1930, Ásta Óla
Gunnarsdóttir, f. 1936, Sólveig
G. Gunnarsdóttir, f. 1939, og
Sigurbjörg J. Gunnarsdóttir, f.
1946. Samfeðra var Hilmar
Gunnarsson, f. 1924, d. 1948.
Jóna giftist 14. desember
1958 Kristni Þór Guðmundssyni,
1966. Hann var giftur Lindu
Björk Magnúsdóttur, f. 1967.
Þau skildu. Dætur þeirra eru
Rósa Lillý, f. 3. nóvember 1988
og Tara Rut, f. 5. september
1992. 4) AlmaDís, safnstjóri og
doktorsnemi, f. 5. ágúst 1969.
AlmaDís var gift Guðmundi
Karli Jónssyni, f. 1964. Þau
skildu. Börn þeirra eru Sindri
Þór, f. 11. maí 1995, og Diljá
Nanna, f. 14. nóvember 1999.
Jóna ólst upp í Keflavík og bjó
þar alla tíð. Hún gekk í Kvenna-
skólann á Blönduósi 1956-1957.
Á árunum 1962-1965 bjuggu þau
hjónin ásamt börnum sínum í
Álaborg í Danmörku og í Gauta-
borg í Svíþjóð þar sem Kristinn
stundaði nám í málaraiðn. Hún
rak málningarverslunina Drop-
ann í Keflavík ásamt eiginmanni
sínum í 34 ár. Jóna var mikil
hannyrðakona, stundaði golf til
margra ára og var virk í Odd-
fellow-reglunni. Síðustu árin
eyddu þau hjónin vetrarmán-
uðum í Orlando, Flórída.
Útför Jónu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 29. nóvember
2013, kl. 13.
f. 24. júní 1939. Þau
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1)
Gunnar Rúnar,
grafískur hönn-
uður, f. 22. apríl
1959, sambýliskona
hans er Oddný Guð-
mundsdóttir, f. 11.
júlí 1959. Hann var
giftur Sigríði Rósu
Víðisdóttur, f. 1961.
Þau skildu. Dóttir
þeirra er Sigrún Tinna, f. 19. júlí
1988. 2) Guðmundur Már, bygg-
ingatæknifræðingur, f. 3. janúar
1962. Hann var giftur Ástu Völu
Guðmundsdóttur, f. 1962. Þau
skildu. Börn þeirra eru Nína
Kristín, f. 22. júlí 1994 og Jó-
hann Vignir, f. 9. apríl 1997. 3)
Hilmar guðfræðinemi, f. 3. októ-
ber 1963, unnusta hans er Hjör-
dís Stefánsdóttir, f. 10. október
Elsku mamma mín. Mikið
sakna ég þín sárt. „Það er fal-
legt en sorglegt að vera mann-
eskja,“ stendur á Kærleikskúl-
unni í ár. Þessi orð eru
skemmtilega mótsagnakennd
eins og ég upplifi nú lífshlaup
þitt og tíma okkar saman. Þú,
þessi fallega, sterka og atorku-
mikla kona fékkst það risa-
vaxna verkefni að glíma við
heilabilun síðustu mánuði æv-
innar.
Það voru grimm örlög. Reyk-
ingar og sykursýki hjálpuðu
ekki til. Það var erfitt að horfa
upp á lífskraftinn í þér fjara út
en ósköp mannlegt um leið.
„Þetta er nú ekki eins og við
ætluðum,“ sagðir þú við mig
þegar veikindin ágerðust og
það voru orð að sönnu. Ég upp-
lifði eins konar ástarsorg í
þessu ferli – sorg yfir því sem
ekki varð. Á sama tíma fylltist
ég þakklæti yfir öllu því sem
við þó áttum. Römm er sú taug
er tengdi okkur saman, elsku
mútta mín. Ég svaf mína fyrstu
nótt sem fyrirburi í súrefnis-
kassa þér við hlið á sjúkrahúsi
á Siglufirði árið 1969 og ég svaf
inni á stofunni þinni á sjúkra-
húsi í Keflavík þína síðustu
nótt.
Við höfum oft skemmt okkur
yfir sögum af dramatískri inn-
komu minni í heiminn þegar þið
pabbi voruð á ferðalagi með
eldri bræður mína þrjá. Þeir
fengu frelsi og fjör að launum
fyrir óvænta fæðingu systur
sinnar.
Þegar þú varst lítil stelpa
var hárið rakað af þér í þeirri
trú að það yrði fallegra fyrir
vikið. Það tókst, þó að erfitt
hljóti atvikið að hafa verið, því
sannarlega varstu með þykkt
og fallegt hár alla þína ævi-
daga.
Allt sem þú tókst þér fyrir
hendur gerðir þú vel. Aðeins 16
ára gömul gerðist þú kokkur á
síldarbát frá Raufarhöfn. Þú
eldaðir ævina alla þó að það
hafi ekki verið þín ástríða.
Snemma stofnaðir þú fyrirtæki
með pabba og fyrirmyndar-
heimili þar sem allt var í röð og
reglu, hreint og fínt. Fjöl-
skyldulífið og reksturinn var
ekki alltaf auðveldur viðureign-
ar en þú tókst á við lífsins
þrautir af staðfestu og styrk.
Þú varst skapandi og útsjón-
arsöm og settir m.a. merki á
heimasaumuðu fötin okkar
systkinanna þegar við vorum
yngri svo að þau litu út fyrir að
vera keypt. Síðar hafðir þú
næmt auga fyrir gæðum á góðu
verði.
Glæsileg varstu og gefandi
fallega, mamma mín. Þú fórst
sérstaklega á námskeið til að
læra að sauma möttul við þjóð-
búninginn minn og færðir mér
þessa óvæntu og flottu gjöf
þegar ég varð fertug. Þú hafðir
óbilandi trú á því sem ég tók
mér fyrir hendur. Sjálf málaðir
þú, heklaðir, saumaðir, prjón-
aðir og varst hönnuður af guðs
náð á meðan ég lærði hönnun í
háskóla en nýtti hana minna.
Þú varst full af visku og um-
burðarlyndi gagnvart lífinu á
meðan ég fór í meira nám full
af óþreyju og lífsþorsta. Þið
pabbi voruð gift í hartnær 55
ár en við systkinin erum öll frá-
skilin (og mögulega misskilin).
Þú sást það besta í fólki og
sinntir okkur öllum frábærlega
vel, ekki síst barnabörnunum.
Það var alltaf mikil ástríða í
kringum þig, ástríða fyrir fólk-
inu þínu og áhugamálum. Þú
kenndir mér að vera ætíð besta
útgáfa af sjálfri mér, ekki eft-
irlíking af öðrum. Nú kveð ég
þig með sorg og fegurð í hjarta,
elsku mamma mín, en það er
víst hluti af því að vera mann-
eskja.
Þín
AlmaDís.
Hver á núna að baka rasp-
tertur? Hver á núna að segja
öll ensku orðin vitlaust? Hver
ætlar núna að borða suðu-
súkkulaði með mér um ellefu-
leytið á kvöldin? Það verður
allt svo skrítið án þín. Við sökn-
um þín öll svo mikið. Þú varst
svo yndisleg kona og svo hress
og skemmtileg. Þú varst sko
aðalpæjan, alltaf svo vel klædd
og flott. Ég hef alltaf dáðst að
því hversu dugleg og metnaðar-
full þú ert í öllu sem þú tekur
þér fyrir hendur. Þegar ég verð
stærri þá langar mig að verða
eins og þú.
Fyrir mér varstu alltaf besta
amma í heimi. Ég man til dæm-
is þegar við vorum úti í Or-
lando og við vorum oft að
synda saman í sundlauginni og
þú alltaf með litríku rörin.
Þú varst alltaf svo góð við
mig og gast alltaf huggað mig
þegar ég var leið, þó að það
kæmi ekki oft fyrir þegar ég
var hjá þér, því hjá þér var
bara gaman. Ég reyni nú að
gráta sem minnst af því ég veit
að þú ert núna á betri stað. Nú
getur þú bakað eins mikið og
þú vilt, horft á eins mikinn fót-
bolta og þú getur, prjónað eins
margar peysur og þig langar.
Núna líður þér vel hjá Guði, ég
bað hann um að taka vel á móti
þér.
Þín
Diljá Nanna.
Komið er að kveðjustund,
þín verður sárt saknað, kæra
systir.
Svo ótalmargt fer um hug-
ann núna, alltaf var gott að
leita til þín með svo margt, því
þú varst svo ráðagóð, hlý og
sterk kona.
Alltaf kynntir þú mig sem
litlu systur, sem mér fannst nú
alltaf svolítið skondið seinni ár-
in.
Þú varst svo mikill snillingur
í höndunum, sama hvort um
var að ræða sauma, að ég tali
nú ekki um prjónana sem áttu
hug þinn allan síðustu árin, allt
lék þetta svo létt í höndum þín-
um. Kanasta-spilakvöldin okkar
með mönnunum okkar voru oft
lífleg. Við skemmtum okkur vel
í skíðaferðum í Austurríki í
gamla daga. Svo var það Or-
lando, þar sem golfið heillaði,
ófáar ferðir buðuð þið Kiddi
okkur hjónum í heimsókn á
Ventura þar sem þið voruð búin
að kaupa íbúð og þá var spilað
mikið golf. Við hjónin eigum
margar góðar minningar frá
þeim tíma.
Far þú í friði og megi englar
Guðs þig geyma.
Við hjónin þökkum langa og
farsæla samfylgd og kveðjum
þig með ljóði eftir Pétur Geir
Helgason.
Margt er það sem minningarnar
geyma
margt sem veldur söknuði og þrá.
Margt sem erfitt er að gleyma.
Mörg gleðistund er vekur tár á brá.
Sigurbjörg og Jón Ólafur.
Ég hitti Jónu í fyrsta sinn
fyrir hartnær 30 árum og hafði
þá gert mér mynd af henni í
gegnum lýsingar Guðmundar
sonar hennar og fyrrverandi
eiginmanns míns. Það fór ekki
á milli mála, ef marka mátti orð
hans, að þar fór engin með-
almanneskja. Öll stóð lýsingin
heima því þrátt fyrir að vera
fínleg og grönn kona var hún
dugnaðarforkur og allt sem hún
tók sér fyrir hendur gerði hún
vel.
Hún hannaði föt og saumaði
á börnin sín fjögur, málaði á
postulín, yfirdekkti húsgögn og
bakaði fram á nætur. Hún flísa-
lagði, veggfóðraði, gerði upp
heimili og vann til fjölda verð-
launa í golfi á meðan hún
stundaði það, svo fátt eitt sé
nefnt. Síðustu árin var Jóna
orðin þekkt af hönnun sinni á
lopapeysum og þar komu list-
rænir hæfileikar hennar ber-
lega í ljós.
Jóna og Kiddi voru samhent
hjón sem stunduðu bæði vinnu
og áhugamál sín saman. Þau
áttu heimili bæði í Keflavík og
á Flórída, þar sem þeim leið
vel. Ég á dýrmætar minningar
um samverustundir á heimilum
þeirra, þangað var alltaf gott
að koma með ömmu- og afa-
börnin, Nínu Kristínu og Jó-
hann Vigni.
Ég votta Kidda, Gunna,
Gumma, Himma, Ölmu Dís og
fjölskyldum þeirra mína dýpstu
samúð.
Ásta V. Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega
frænku mína, Jónínu Gunnars-
dóttur. Er ég skrifa nokkur
minningarorð hlusta ég á Ellen
Kristjánsdóttur syngja Vöggu-
vísu Jóns Thoroddsen en það
ljóð orti hann um Sigrúnu lang-
ömmu okkar Jónu og tárin
byrgja mér sýn um stund.
Á fyrri hluta síðustu aldar
fluttu til Keflavíkur frá Flat-
eyri við Önundarfjörð systkin
ásamt móður sinni sem var þá
orðin ekkja.
Ástæðan fyrir flutningi
þeirra til Keflavíkur var að
systir þeirra, Sigrún móðir
Jónu, hafði gifst Gunnari Sig-
urfinnssyni sem hér bjó. Krist-
jana móðir mín og Sölvi bróðir
þeirra hófu búskap og áttu hér
heima alla tíð en Kristín bjó í
Reykjavík.
Að alast upp í Keflavík á
fyrri hluta síðustu aldar hefur
eflaust verið eins og hjá öðrum
sem lifðu sína bernsku í sjáv-
arplássum úti á landi. En
æskuminningar mínar eru
sterklega tengdar dætrum
móðursystur minnar Sigrúnar.
Jóna var ári yngri en ég og
Sonný tveimur árum yngri, en
Ásta var ári eldri. Nær dag-
legur samgangur var á milli
okkar systkinabarnanna og oft
líf og fjör þegar allur krakka-
skarinn var saman kominn.
Seinna komu í hópinn Bagga og
Þura dóttir Sölva. Á hátíðar-
stundum bættust síðan í hópinn
Kristín móðursystir mín og
hennar fjölskylda.
Seinna kom Kristinn Guð-
mundsson inn í líf Jónu og
börnin fjögur fæddust á 10 ára
tímabili. Þau stofnuðu síðan
fyrirtækið Dropann sem Jóna
vann við á meðan það var starf-
rækt.
Jóna frænka mín var mikill
fagurkeri og hafði einstakt lag
á að hafa fallegt í kringum sig
og gera mikið úr litlu þar sem
hún bjó, í Keflavík og á Flór-
ída. Allt lék í höndunum á
henni, sama hvort um var að
ræða flísalögn, málningu, garð-
yrkju, saum eða prjón. Jóna
var mikill „nagli“ og hamhleypa
til allra verka og enga mann-
eskju þekki ég sem stenst sam-
anburð við hana. Hún var ætíð
grönn og létt á fæti, vinnusöm
með afbrigðum og vann allt
hratt og fumlaust og kunni ekki
að hlífa sér.
Það var gaman að koma í
heimsókn í byrjun desember
hin síðustu ár og hitta Jónu sól-
brúna og sæla og sjá afrakstur
vinnuseminnar eftir dvölina á
Flórída. Peysur, húfur og fleira
í stórum stöflum og barnabörn-
in fengu sinn skerf af þessum
fallega hönnuðu flíkum.
Á síðustu Ljósanótt stóð svo
Jóna mín á sínum stað í sölubás
með prjónavörunum sínum. Við
sem stóðum henni nær vissum
að hún var orðin mjög veik og
þrotin að kröftum þótt við viss-
um ekki um alvarleika veikind-
anna.
Við kveðjum þig, elsku Jóna,
en dýrmætar minningar um þig
munu lifa áfram. Minningin um
einstaka eiginkonu og móður
sem öllu hefði fórnað fyrir
börnin sín; minningin um
frænkuna sem endalaust var
hægt að læra eitthvað af og
minningin um listakonuna sem
gat unnið handverk af öllu tagi
og ætíð var tilbúin að miðla
öðrum. Ég veit að þegar við
hittumst á ný kennir þú mér
prjónaúrtökuna sem ég ætlaði
alltaf að læra hjá þér.
Elsku Kiddi, Gunnar, Guð-
mundur, Hilmar og Alma Dís
og aðrir aðstandendur, ég sendi
ykkur mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Jónínu
Gunnarsdóttur.
Bergþóra G.
Bergsteinsdóttir.
Til minningar um kæra vin-
konu
Sálina engin binda bönd,
guð henni vængi létta léði
að lyfta sér á í hryggð og gleði,
dýrðlega bjó þá drottins hönd.
Þeir vængir engan þekkja lúa.
Það er sálunni hvíld að fljúga
innan um þennan undra geim,
endurminninga og vona heim.
Hún getur flogið öld frá öld
herrans að skoða handaverkin,
himnesk vísdóms og gæsku merkin,
hennar ævi á ekkert kvöld.
Henni er unun og endurnæring
eilíf starfsemi, sífelld hræring.
Ó guð! hvað er þá öndin mín?
Eilífðar stjarna dóttir þín.
(Páll Ólafsson.)
Ragnar Sigurðsson og
Bryndís Arnardóttir.
Jónína
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín. Takk
fyrir að vera alltaf til staðar
fyrir mig þegar ég hef þurft
á því að halda. Takk fyrir
allar raspterturnar, pönnu-
kökurnar, lambalærin og
ég veit ekki hvað og hvað.
Takk fyrir að vera alltaf
tilbúin að hjálpa hverjum
sem á þurfti að halda og
takk fyrir að vera alltaf
með bros á vör. Takk fyrir
að hafa verið amma mín,
hvíldu í friði.
Þinn
Sindri Þór.
Allt handverk um lófa þér lék,
lunkin að sauma og prjóna.
Aldrei brosið af vörum þér vék,
verklagin, amma mín Jóna.
Húsmóðir, afreks og kjarnakona,
kúnstin’um hjónaband mér ól.
Að líkjast þér set ég mér stefnu
og vona
þú munir mig, stúlku í pífukjól.
Ég hugsa með hlýju til þín,
hjarta mitt kveður með trega.
Á móti þér tekur nú sólarsýn,
loks búin þín sjúkrahúslega.
(STG)
Sigrún Tinna
Gunnarsdóttir.
Ég var ekki hár í loftinu þegar
ég fór að venja komur mínar að
Reynimel til Jónu móðursystur
minnar sem þar bjó ásamt Árna
manni sínum og börnunum
tveimur, þeim Benedikt og Þór-
dísi. Það var svo sem ekki langt
úr Sörlaskjólinu upp á Reynimel,
en fyrir lítinn mann var þetta
drjúgt ferðalag sem ég vissi að
olli móður minni sífelldum
áhyggjum þótt umferð í þá daga
væri lítil og börn almennt frjáls-
ari en nú er. Það voru ekki bara
súkkulaðiterturnar hennar Jónu
frænku minnar sem seiddu, ekki
síður systkinin Benni og Dísa,
Þórdís Jóhanna
Árnadóttir
✝ Þórdís Jó-hanna Árna-
dóttir fæddist í
Reykjavík 19. sept-
ember 1933. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Ísa-
fold í Garðabæ 6.
nóvember 2013.
Útför Þórdísar
var gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 19. nóvember
2013.
sem mér fannst ein-
staklega skemmti-
legt og spennandi
fólk. Þótt þau væru
meira en áratug
eldri en ég voru þau
mér einstaklega góð
og ég upplifði mig
oftast eins og litla
bróður þeirra. Ég
fékk að fara upp á
Melavöll með
Benna sem æfði þar
spjótkast og Dísa tók mig með í
alls kyns ævintýri. En leiðir
skildi. Þau urðu fullorðin, en ég
unglingur sem hafði öðrum
hnöppum að hneppa, en sam-
bandið milli okkar var þó alltaf
gott.
Þórdís Jóhanna eins og hún
hét fullu nafni var ákaflega lag-
leg kona. Svipmikil, alla tíð,
tággrönn og mikil íþróttakona á
yngri árum. Hún keppti m.a. fyr-
ir Íslands hönd í sundi á Ólymp-
íuleikunum í London árið 1948,
þá aðeins 14 ára gömul. Hún var
glaðlynd og öllum leið vel í návist
hennar. Hún var skapmikil eins
og hún átti kyn til og gat verið
nokkuð dómhörð og lá ekki á
skoðunum sínum ef svo bar und-
ir. En fyrst og fremst var Dísa
þó góð manneskja. Þótt skyld-
leikinn við Dísu væri mikill lá
það í augum uppi að aldursmun-
ur olli því að samgangur milli
okkar minnkaði smátt og smátt.
Dísa gifti sig líka ung og flutti til
Bandaríkjanna með manni sínum
þar sem hún dvaldi í allmörg ár.
Hún og móðir mín voru hins veg-
ar ávallt í miklu og góðu sam-
bandi, skrifuðust oft á og Dísa
heimsótti foreldra mína þegar
hún var hér heima. Svo fór að
hjónabandi Dísu lauk og hún
fluttist aftur heim til Íslands með
drengina sína þrjá. Nokkrum ár-
um síðar hitti hún seinni mann
sinn, Einar Elíasson fram-
kvæmdastjóra, og saman áttu
þau eina dóttur.
Þau Dísa og Einar stunduðu
viðskipti um árabil. Áttu m.a. og
ráku Byggingavöruverslun Jes
Zimsen auk annarra fyrirtækja
sem þau komu að. Þau reistu sér
fallegt heimili á Stekkjarflöt 22 í
Garðabæ og bjuggu þar allt
þangað til Einar lést árið 2006.
Einar og Dísa voru mikið útivist-
ar- og ræktunarfólk og garður-
inn þeirra í Garðabænum var
rómaður fyrir fegurð. Eftir lát
Einars flutti Dísa í fallega íbúð á
Strikinu 12 í Garðabæ og bjó þar
þangað til heilsan gaf sig og hún
fluttist inn á hjúkrunarheimili.
Dísa var alla tíð í miklu uppá-
haldi hjá mér og minni fjöl-
skyldu. Hún var einstaklega góð
og ræktarsöm við móður mína og
heimsótti hana iðulega. Hún
fylgdist einnig mjög vel með okk-
ur systkinunum, mökum og
börnum og umhyggja hennar
fyrir Margréti móðursystur okk-
ar verður seint þökkuð.
Kæra frænka. Nú er stríðinu
lokið. Okkar kynslóð týnir hægt
tölunni, við hin komum seinna.
Hvíldu í friði.
Við Anna og börnin okkar
sendum börnum Dísu og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Jóhannes Helgason.
HINSTA KVEÐJA
Þórdís Jóhanna Árna-
dóttir var stofnfélagi Sam-
taka íslenskra ólympíufara
og ræktaði vel samband sitt
við samtökin. Hún var
glæsilegur keppandi í sundi
á Ólympíuleikunum í Lond-
on 1948, aðeins 14 ára og
315 daga gömul; hún er enn
yngsti keppandi Íslands á
Ólympíuleikum.
Við minnumst hennar og
sendum öllum ættingjum
samúðarkveðjur.
F.h. Samtaka íslenskra
ólympíufara.
Guðmundur Gíslason.