Morgunblaðið - 27.01.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2014
✝ JóhannesGunnar Logi
Logason fæddist
19. desember 1984
í Noregi. Hann
fórst af slysförum
30. desember
2013. Foreldrar
Gunnars Loga eru
Jóhanna Gunn-
arsdóttir, f. 1953,
og Logi Patrekur
Sæmundsson, f.
1949. Systur Gunnars Loga
eru Randí, f. 1974, og Rakel, f.
1975. Börn Randíar eru Pat-
rek André, f. 1996, Elísabet, f.
2001, og Jóhanna Rósa, f.
2013. Sonur Rakelar er Alex-
ander, f. 2010.
Að loknu grunn-
skólanámi stund-
aði Gunnar Logi
nám við Time
framhaldsskólann
og Finnöy-sjávar-
útvegsskólann.
Gunnar Logi starf-
aði meðal annars
hjá slökkviliðinu á
Keflavíkur-
flugvelli, stundaði
sjómennsku og
vann við akstur þungaflutn-
ingabifreiða. Síðastliðin tvö ár
vann hann við olíuvinnslu í
Norðursjó og hlaut fastráðn-
ingu á síðasta ári.
Útför Gunnars Loga hefur
farið fram.
Engin orð fá lýst þeim tilfinn-
ingum sem bærast í hjörtum for-
eldra sem verða að takast á við
þá óbærilegu lífsreynslu að
fylgja barninu sínu til grafar.
Við sem þekkjum þessa tilfinn-
ingu af eigin reynslu getum að-
eins vonað að Guð og góðir vætt-
ir styrki Loga, Jóhönnu, Randí,
Rakel og aðra sem næst Gunnari
Loga standa í þessari miklu
sorg. Tíminn læknar ekki sárin
en með tímanum lærum við að
lifa með staðreyndum sem ekk-
ert fær breytt.
Gunnar Logi, bróðursonur
minn, var mikill sólargeisli í lífi
fjölskyldu sinnar.
Hann var hæglátur og prúður
ungur maður sem fór sinna eigin
ferða án þess að mikið færi fyrir
honum. Hann hafði gaman af að
synda og ganga úti í náttúrunni
og naut þess að vera einn með
sjálfum sér. Gunnar Logi vann
við olíuvinnslu í Norðursjó og
notaði frí sem gáfust frá vinnu til
að vera á Íslandi. Hann hafði ný-
lega keypt sína eigin íbúð í
Kópavogi og var smátt og smátt
að koma sér vel fyrir á framtíð-
arheimili sínu. En slysin gera
ekki boð á undan sér og á ör-
skotsstundu er allt breytt. Ung-
ur og glæsilegur maður í blóma
lífsins er fallinn frá í hörmulegu
slysi og veröld þeirra sem næst
honum standa verður aldrei söm.
Framtíðardraumar og vonir
Gunnari Loga til handa munu
ekki rætast hér á jörðu en eftir
standa óteljandi myndir og
minningar um ungan mann sem
vildi öllum vel.
Meðan við varðveitum þær
mun minning Gunnars Loga lifa
í hjörtum okkar. Blessuð sé
minning Gunnars Loga frænda
míns.
Gullveig T. Sæmundsdóttir.
Jóhannes Gunnar Logi frændi
minn, sem lést af slysförum 30.
desember 2013, var góður
drengur og vinsæll meðal allra
sem honum kynntust. Hann var
uppáhaldsfrændi systkinabarna
sinna, góður bróðir og sonur for-
eldra sinna. Gunnar Logi, eins
og hann var oftast kallaður, var
fæddur í Noregi og að mestu
leyti alinn upp þar, en rætur
hans voru á Íslandi og þar vildi
hann búa. Gunnar Logi var ljúf-
lingur og vildi gera öllum til
geðs. Þegar hann kom í mat til
mín tók hann alltaf óbeðinn af
borðum eftir matinn raðaði í
uppþvottavélina, þvoði potta og
þurrkaði af eldhúsborðum. Á
meðan á þessu stóð spjölluðum
við saman og hann sagði mér frá
hugmyndum sínum um hvernig
hann ætlaði að breyta íbúðinni
sinni og hvað hann langaði að
gera í framtíðinni. Hann hafði
unnið sem sumarmaður hjá
slökkviliðinu á Keflavíkurflug-
velli og það fannst honum
draumastarfið um tíma. Hann
hafði líka áhuga á tölvum og var
að hugleiða að læra eitthvað
meira á því sviði. Undanfarið ár
hafði hann unnið á olíuborpöllum
í Norðursjó og líkaði það ágæt-
lega, sérstaklega launin sem
gerðu honum auðvelt að borga
niður íbúðina sína. Ef einhver
þurfti á aðstoð að halda var hann
alltaf tilbúinn, hvort sem það var
að hjálpa ættingjum að flytja eða
byggja hús. Hann var ágætis
ljósmyndari sem ég fékk að
reyna þegar hann tók myndir
fyrir mig í fjölmennri veislu.
Gunnar Logi var glæsilegur
ungur maður, stæltur eftir ára-
langar æfingar í líkamsræktar-
stöðvum og stakur reglumaður.
Hann var syndur sem selur og
hafði mikið yndi af sundi í sund-
laugum og í sjónum. En sjósund
við Íslandsstrendur getur verið
varasamt sérstaklega ef þú ert
einn á ferð. Daginn sem hann dó
fór hann einn í sjósund í góðu
veðri en eitthvað fór úrskeiðis í
hans hinstu sundferð.
Leitin að Gunnari Loga stóð
yfir í marga daga. Þá skynjaði
maður hvað Íslendingar eru lán-
samir að eiga jafn frábært björg-
unarteymi og raun ber vitni.
Lögreglan, landhelgisgæslan og
sjálfboðaliðar björgunarsveita
Landsbjargar leituðu dögum
saman þar til þeir fundu hann.
Þeir eiga miklar þakkir skildar
fyrir sitt óeigingjarna starf.
Foreldrum Gunnars Loga, Jó-
hönnu og Loga, systrum hans,
Rakel og Randi, og börnum
þeirra sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Minning um
góðan dreng lifir.
Margrét Hrefna
Sæmundsdóttir.
Jóhannes Gunnar Logi Loga-
son lét lítið fyrir sér fara í þessu
lífi. Honum leið vel í einrúmi og
engum vildi hann illt. Fjörugur
gat hann þó verið eins og for-
eldrar hans og systur þekktu
best. Kappsamur var Gunnar
Logi líka á sinn hátt. Hann vildi
styrkja sig og herða, ná settu
markmiði, synda lengra. Þannig
mætti hann örlögum sínum.
Minningar lifa frá dvöl á
heimili fjölskyldunnar í Noregi
fyrir mörgum árum, þegar bros-
mildur strákur á barnsaldri vildi
leika við eldri frænda sinn. Síðan
urðu kynnin stopul. Sárt er að
þurfa að viðurkenna það í eft-
irmælum allt of fljótt. Gunnar
Logi féll frá í blóma lífsins.
Hann var í góðu starfi og átti sér
drauma um bjarta framtíð sem
hefðu hæglega getað ræst. En
vegir guðs eru órannsakanlegir.
Samúðarkveðjur sendi ég Loga
föðurbróður mínum, Jóhönnu og
systrunum Randí og Rakel.
Blessuð sé minning Gunnars
Loga Logasonar.
Guðni Th. Jóhannesson.
Það var bjart yfir lífi frænda
míns, Gunnars Loga Jóhannesar
Logasonar, sem nú hefur kvatt
okkur svo ótímabært og allt of
fljótt. Hann var góður drengur
og glæsilegur að vallarsýn, sem
kappkostaði að fara vel með þær
gjafir sem honum voru gefnar.
Fyrirmyndarmaður sem lifði
reglusömu lífi og mátti ekki
vamm sitt vita í neinu. Hann
stælti líkama sinn við íþróttir,
einkum sund, sem var honum
ástríða.
Gunnar Logi var sonur
tveggja landa, fæddur og að
miklu leyti alinn upp í Noregi, en
Íslendingur í hjarta, bjó hér í
bernsku og átti hér nokkur
fyrstu skólaárin. Þegar fram í
sótti kaus hann því að búa á Ís-
landi og hafði nýlega fest kaup á
íbúð. Hér vildi hann una ævi
sinnar daga og dvaldi hér þegar
hann gat komið því við, enda
þótt fjölskylda hans, sem honum
var mjög náin og kær, byggi
áfram í Noregi og að starf hans
að undanförnu væri erlendis.
Gunnar Logi byrjaði ungur að
synda í sjónum við strendur
Noregs í sumarleyfum með for-
eldrum sínum. Hann varð
snemma djarfur og synti þá
gjarnan svo langt út frá landi að
foreldrum hans þótti nóg um.
Hann heillaðist af hafinu og
kröftum þess og naut þess að
takast á við það. Hafinu kynntist
hann betur síðar sem sjómaður á
litlum og stórum fiskiskipum við
Íslandsstrendur og nú síðast
sem starfsmaður á olíuborpöllum
í Norðursjó.
Gunnar Logi frændi minn var
ekki alltaf margmáll um eigin
hagi, en þegar hann kom til mín í
haust að sækja hluti sem hann
fékk að geyma, en höfðu nú
fengið stað í nýju íbúðinni, áttum
við saman góða dagsstund og
ræddum þá margt.
Hann sagði mér þá frá ýmsum
hugðarefnum sínum og framtíð-
aráformum og ljóst var að þar
fór hugsandi ungur maður sem
mikils var af að vænta.
Hann sagði mér þá einnig frá
áhuga sínum á að takast á við
krafta náttúrunnar með nýjum
hætti. Með bliki í auga lýsti hann
fyrir mér djarfhuga fyrirætlun-
um um að hefja með vorinu sjó-
brettasiglingar með flugdreka
sem drifkraft og takast þannig
samtímis á við öfl hafs og vinda.
Ósjálfrátt hlaut gamall frændi að
hrífast með. Í hugann koma
hendingar Arnar Arnarsonar:
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum.
Fyrir stafni haf og himininn.
Innilegar samúðarkveðjur til
foreldra, fjölskyldu og vina.
Það er bjart yfir minningu
Gunnars Loga .
Valur Þorvaldsson.
Það er allt einum hundi að
þakka að kunningsskapur mynd-
aðist milli tveggja fjölskyldna í
Hafnarfirði. Það var um vor, ein-
hvern tíma í lok níunda áratugar
síðustu aldar, að tíkin Kleó sem
átti heima í Mýrarhúsum, tók
upp á því að stelast að heiman,
yfir að húsinu Hellu. Það leiddi
af sér að fara þurfti með hana
heim, banka upp á og afhenda
strokufangann. Einnig oft, þegar
tíkin var horfin af heimaslóðum,
var einhver sendur yfir til okkar
að sækja hana. Á þennan hátt
hófust fyrstu kynni Gests sonar
míns og Gunnars Loga. Vináttan
hélst meira en tvo áratugi. Þeir
sáust síðast að kvöldi 29. desem-
ber síðastliðinn.
Snemma kom í ljós hversu
kjarkaður Gunnar Logi var.
Einn sólbjartan sumardag fór ég
í skógarferð með fullan bílinn af
krökkum. Við stoppuðum á stað í
útjaðri Hafnarfjarðarhrauns,
þar sem há tré vaxa. Strákarnir
sem voru þrír í hópnum, tóku
strax upp á því að klifra upp í
trén til að sýna hversu kaldir
þeir væru. Þótt Gunnar Logi
væri yngstur var hann samt
hugrakkastur og hætti sér lang-
hæst.
Þegar heimafólkið í Mýrar-
húsum flutti til Noregs saknaði
Gestur vinar síns mikið. Eitt
vetrarkvöld sat hann og horfði út
um gluggann og sagði: „Kannski
er Gunnar Logi núna að horfa á
sömu stjörnuna og ég“.
Vináttuböndin héldust þótt
langt væri á milli, enda kom fjöl-
skylda Gunnars oft í heimsókn
til landsins. Yfirleitt alltaf þegar
Gunnar Logi kom til okkar, leit
hann yfir höfnina, sem blasir við
frá útidyratröppunum, og hafði
orð á því hversu mikið flóð væri
eða mikil fjara.
Einnig fór ég með mín börn
nokkrum sinnum til Noregs í
boði fjölskyldu Gunnars. Eitt
skiptið þegar við komum og
norsk blíða var í lofti sagði
Gunnar: „Ooo, þið eigið svo gott
á Íslandi, því þar er svo oft vont
veður“.
Gestgjafarnir lánuðu okkur
sumarbústað sem stóð niðri við
sjó. Þar var lítill foss nálægt
fjörukambinum. Fullt af norsk-
um krökkum léku sér í vatns-
straumnum. Alltaf var það
Gunnar Logi sem var frakkastur
í baráttunni við að klifra upp
klettinn á móti falli fossins.
Einnig þorði hann lengst allra út
í kaldan sjóinn.
Gunnar Logi dáði íslenska
náttúru. Hann var hugdjarfur og
lét oft „bara vaða“.
Lygn sjór á björtum degi, í
friðsamlegri og fagurri vík er
freistandi fyrir frakkan sundg-
arpa. En íslensk náttúra er ekki
aðeins falleg. Hún getur líka ver-
ið ísköld og hættuleg.
Minningar um Gunnar Loga
gleymast aldrei.
En hver veit nema að tekið
hafi verið fagnandi á móti honum
á „nýja staðnum“ þ.e. af Kleó.
Margrét Linda Gunnlaugs-
dóttir og fjölskyldan Hellu
við Strandgötu, Hf.
Jóhannes Gunnar
Logi Logason
Ég kynntist Þor-
gerði þegar við hóf-
um báðar nám í
Menntaskólanum
við Hamrahlíð, önnur úr sveitinni
sem þá var á Álftanesi en hin úr
Vesturbænum. Við urðum vinkon-
ur og tókum löngum þátt í lífi hvor
annarrar þótt samskiptin væru
mismikil. Fjölskylda Þorgerðar
og heimili varð eins og sjálfsagður
hluti af okkar vinskap og minn-
ingarnar um heimsóknir í Akra-
kot skýrar og lifandi jafnt frá
menntaskólaárunum sem og síðar
þegar báðar voru komnar með
fjölskyldu. Á háskólaárunum lágu
leiðir okkar saman á stúdenta-
görðunum þar sem yngri sonur
minn átti eiginlega sitt annað
heimili hjá Þorgerði og Kristjáni.
Ljúfar eru líka minningarnar um
árin þegar drengirnir hennar, Er-
lendur og Friðrik, voru að vaxa úr
grasi en í samskiptum við börn
fannst mér alltaf birtast sá góði
kostur Þorgerðar að tala við þau
sem einstaklinga og eiginlega allt-
af eins og fullorðið fólk.
Þorgerður var margslunginn
Þorgerður
Erlendsdóttir
✝ Þorgerður Er-lendsdóttir
fæddist 16. nóv-
ember 1954. Hún
lést 10. janúar 2014.
Útför Þorgerðar
fór fram 17. janúar
2014.
persónuleiki, í senn
alvörugefin og djúp-
hugul, raunsæ og
glettin. Hún var
hreinskiptin og hisp-
urslaus, úrræðagóð,
örlát og trygglynd.
Ég og fjölskylda mín
eigum Þorgerði mik-
ið að þakka og hún
var vinur í raun þeg-
ar mikið reyndi á í
lífinu.
Ég fylgdist af áhuga með störf-
um Þorgerðar og fagmennsku en
starfið var snar hluti af hennar lífi
og persónu. Af sjónarhóli leik-
mannsins virtist mér sem þar
nýttust margir hennar mann-
kosta svo vel, ósérhlífni, glögg-
skyggni og réttsýni, kjarkur og
siðferðisþrek.
Óbilandi kjarkur, lífsvilji og
æðruleysi Þorgerðar síðustu ár í
alvarlegum veikindum var ein-
stakur. Það er ekki mörgum gefið
að halda reisn sinni, vera sínu
fólki stoð og stytta og taka þátt í
lífinu frá degi til dags við þau skil-
yrði sem ólæknandi sjúkdómur
skapar.
Við, fjölskyldan á Vesturgötu,
vottum fjölskyldu Þorgerðar okk-
ar dýpstu samúð.
Elna Katrín Jónsdóttir.
Það var í ársbyrjun 2003 sem
við Þorgerður hittumst fyrst, hún
Það getur reynst
vandi að mæla eftir
fólk sem manni
þykir vænt um og
sem hverfur af sviði þessa lífs yf-
ir á hið ókunna, svo að minningu
þess séu gerð rétt skil og sönn.
Þó er vandinn mestur, ef hinn
látni hefur litla stund lagt á að
tylla sér hátt, til að láta yfirburði
sína og ágæti öðrum kunn til
Ásta Þórgerður
Jakobsdóttir
✝ Ásta Þórgerð-ur Jakobsdóttir
fæddist 20. sept-
ember 1930. Hún
lést 2. janúar 2014.
Útför Ástu fór fram
11. janúar 2014.
þess að vinna sér
vegtyllur. Þá er svo
hætt við, að ókunnir
meti til oflofs, ef
satt er frá sagt. Í
þessu felst vandi
minn þegar ég nú
minnist minnar ást-
sælu frænku Ástu
Þorgerðar Jakobs-
dóttir sem lést 2.
jan. sl. Þegar mað-
ur eldist breytist að
ýmsu leyti afstaðan til lífsins og
fyrirbrigða þess, ef til vill eykst
manni skilningur, að minnsta
kosti verður maður færari um að
beygja sig og laga sig eftir því,
sem óhjákvæmilegt virðist vera.
Eitt af því, sem mér finnst þó
erfiðast að sætta mig við, og vek-
ur hjá mér sama sársaukann, þó
árin færist yfir, er að horfa á eft-
ir þeim sem mér hefur þótt vænt
um. Jafnvel þó brottförin hafi
verið líkn fyrir viðkomandi. Þeg-
ar vinur deyr er lítið að gera
annað en drúpa höfði í hljóðri
bæn, minnast og þakka.. Þegar
ég var tveggja ára var mér kom-
ið í fóstur hjá Jakobi Gíslasyni
og Guðbjörgu Hansdóttir sem þá
bjuggu í Hraunprýði á Ísafirði.
En Guðbjörg og móðir mín voru
hálfsystur. Fyrir í Hraunprýði
voru börn þeirra hjóna Konráð,
Ásta Þorgerður, sem er í dag
kvödd, Steinþór Bjarni og Jak-
obína Valdís. Hjá þessu góða
fólki dvaldist ég þar til að ég
flutti til föður míns 1945 Þegar
ég nú hugsa um æsku mína og
sumt sem þar kom fyrir, og hafði
sín áhrif á mig eftir mismunandi
skapgerð þessa fólks sem ég um-
gekkst þá var ekki allt sem
skildi. Þá slitnaði þráðurinn við
Hraunprýðisfólkið. Svo liðu árin.
Svo var það fyrir hreina tilviljun
að ég náði upp þræðinum á ný.
Aðstæður mínar þá voru ekki
glæsilegar. Ég ungur maður inni
á drykkjumannahæli Þá birtust
þau hjón Ásta frænka og maður
hennar Stefán Haukur Ólafsson-
.Og auðvitað tók Ásta frænka
málið í sínar hendur Ég, eig-
inlega í þeirra gjörgæslu í tvo
vetur, þrælaðist í gegn um Stýri-
mannaskólann. Og valdi þar með
mitt ævistarf. Fyrir þetta er ég
og verð ævinlega þakklátur þeim
hjónum. Ásta Þorgerður var
kona sem hlýtur að verða hug-
stæð öllum, er kynntust henni
náið. Gáfurnar voru skarpar,
hún var afburða fróð og tilsvör
hennar oft mörg svo snjöll. Hún
var fróðleiksfús og bókhneigð.
Hún var glöggur mannþekkjari
og fór fátt fram hjá henni, sem
gerðist í kring um hana. Og þeg-
ar gleðskapur frændans fór úr
hófi fram hér i den þá gat Ásta
frænka jafnvel læst dyrum á
meðreiðarsveina hans. Og hún lá
oft ekki á skoðunum sínum yfir
líferni frændans ef svo bar und-
ir. Alltaf fylgdist hún með hon-
um þó stundum væri vík milli
vina og sambandið hefði gliðnað.
En aldrei slitnaði það aftur sem
betur fer. Og alltaf var jafn
ánægjulegt að heyra í henni
segja frá barnabörnunum og síð-
ar barnabarnabörnunum. Ég
þakka þeim sem öllu ræður fyrir
að hafa átt Ástu og þau systkini
fyrir frændsystkini og vini.
Haukur minn og Gósý, megi sá
sami styrkja ykkur og styðja nú
á erfiðum tíma.
Ólafur Ragnarsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf grein-
in að hafa borist á hádegi tveim-
ur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn,
svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Minningargreinar